Αρχιμ. Σωφρόνιου Μιχαηλίδη
Όπου να πας στο Όρος, συνατάς μίαν απέραντη γαλήνη, μία βαθειά σιωπή. Εδώ δεν έχεις τους απελπιστικούς θορύβους των σημερινών πόλεων. Εδώ βασιλεύει απόλυτη ησυχία.
Πόσο, αλήθεια, το χρειάζεται αυτό ο σημερινός άνθρωπος, που ζεί
διαρκώς μέσα στο άγχος, στο θόρυβο και στην κίνηση! «Σχολάσατε και γνώτε
ότι εγώ ειμι Κύριος», λέγει η Γραφή, και πράγματι!
Αν δεν αφήσουμε το νού μας για λίγο ελεύθερο, απερίσπαστο από τις
μέριμνες και τις κοσμικές φροντίδες, δεν μπορούμε να πλησιάσουμε το Θεό.
Χρειάζεται να «σχολάσωμεν» για λίγο.
Όταν κανείς ζήσει μερικές μέρες σ’ αυτό τον ήσυχο μοναστηριακό τόπο,
μακριά από την ένταση της βιοπάλης, τότε καταλαβαίνει το νόημα της
«ησυχίας», που τόσο ύμνησαν οι μοναχικοί και ασκητικοί πατέρες.
Στο θόρυβο του κόσμου είναι δύσκολο να βρείς το Θεό. Εδώ, Τον
συναντάς σε κάθε σου βήμα. Εδώ περιορίζεις την εξωστρέφειά σου και
συμμαζεύεις τον νού σου στο «ταμείον» σου.
Τότε, η ψυχή σου αρχίζει να επανευρίσκει τον άγνωστο εαυτό της κι η
καρδιά σου αρχίζει να διαιθάνεται την εντός ημών βασιλείαν του Θεού.
Ακόμα και η άψυχη φύση, που σε περιβάλλει, αρχίζει να αποκτά ένα
καινούργιο, πνευματικό νόημα.
Καταλαμβαίνεις τότε πόσο πολύφθογγη είναι η σιωπή, που βασιλεύει
τριγύρω σου: Όλα αρχίζουν να σού μιλούν για το Θεό. Αρχίζεις να
προσέχεις ακόμη και τα πιο ταπεινά λουλουδάκια και να στέκεσαι
εκστατικός μπροστά στην ομορφιά τους.
Τα δένδρα, οι θάμνοι, τα πουλιά που τραγουδούν, τα χλωροπράσινα δάση,
τα ρυάκια κι οι βρύσες, ακόμα και οι αγριόβατοι και τα βράχια και το
κύμα που κτυπά τα βράχια, όλα αρχίζουν να αποκτούν μιάν ασυνήθιστη
ομορφιά, που πριν δεν είχες προσέξει.
Όλα, το καθένα με τη δική του φωνή, σε βεβαιώνουν για την παρουσία
Εκείνου, που εδημιούργησε τα πάντα «καλά λίαν». Στο φόντο, όπου και να
πας, πάντα ο Άθως, αγέρωχος, εκτεινόμενος συνεχώς προς τα άνω: Σύμβολο
μιάς ατέρμονης πορείας προς τον κόσμο τ’ ουρανού.
