ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΥΡΟΥ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ

 

Η ετήσια επιμνημόσυνη Δέηση υπέρ αναπαύσεως του αοιδίμου Γέροντος Μητροπολίτου πρώην Πειραιώς κυρού Καλλινίκου εψάλλει σήμερα Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2021 στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πειραιώς, κατά την διάρκεια του Αρχιερατικού Συλλείτουργου που τελέστηκε κατόπιν κανονικής αδείας της Ιεράς Συνόδου.

Στην Ακολουθία του Όρθρου Χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού κ.Ιγνάτιος, ο οποίος προεξήρχε και της Θείας Λειτουργίας συνιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ.Σεραφείμ, ενώ συμπροσευχόμενος στο Ιερό Βήμα ήταν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρώην Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.Αμβρόσιος.

Τον Θείο Λόγο κήρυξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού κ.Ιγνάτιος ο οποίος αναφέρθηκε στα πλούσια και σημαντικά μηνύματα της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, στο «διαμάντι των παραβολών του Κυρίου μας» όπως χαρακτηριστικά είπε, στην παραβολή του ασώτου υιού για την οποία «πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας μας έχουν διακρίνει τη σημασία στην παραβολή αυτή της παρουσίας του πατρός και θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί ως η παραβολή του καλού ευσπλάχνου Πατέρα».

Αφού επεσήμανε και ανέλυσε ότι η παραβολή αυτή εφαρμόζεται έμπρακτα στην Εκκλησία, τόνισε ότι «τον πατέρα τον εκφράζει ο Πνευματικός. Αυτός που έχει τη Χάρη για να συγχωρεί και να οδηγεί στην κοινωνία με τον Αναστάντα Χριστό». «Εμείς σήμερα θέλουμε να μιλήσουμε για τον πατέρα. Ειδικά σήμερα» σημείωσε ο Σεβασμιώτατος, «γιατί είμαστε εδώ για να μνημονεύσουμε ένα χρόνο μετά τον πατέρα μας».

«Έναν πατέρα μοναδικό για όσους τον βιώσαμε και τον ζήσαμε ο καθένας μέσα από την δική του πορεία. Ένας πατέρας όντως φιλόστοργος, συγχωρητικός, πνευματικός που πάντοτε παρέμενε για εμάς ο οδηγός που επιστρέφαμε και πάλι κάθε φορά στο σπίτι του πατρός μέσα από το Μυστήριο της Εξομολογήσεως και της Μετανοίας», είπε.

Αναφερόμενος σε σημαντικούς σταθμούς της επίγειας ζωής του μακαριστού γέροντα Μητροπολίτου πρώην Πειραιώς κυρού Καλλινίκου, τόνισε με έμφαση πως «αγάπησε από μικρό παιδί την Αγία Γραφή» και ότι «αφιερώθηκε στο έργο της πνευματικής πατρότητας».

«Αναδεικνύεται μεγάλος πνευματικός, αλλά με το προτέρημα του πνευματικού που ελευθερώνει τα παιδιά του και δεν τα δεσμεύει, που δέχεται τον μετανοούντα και τον συγχωρεί, δίνοντάς του την ευκαιρία να ανοίξει νέους δρόμους στην πνευματική του ζωή με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος», σημείωσε.

«Εργάστηκε Ιεραποστολικά μέσα στην Εκκλησία», είπε σε άλλο σημείο του κηρύγματός του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ.Ιγνάτιος, επισημαίνοντας πως «ξεκίνησε ένα σπουδαίο και μεγάλο έργο» στον Πειραιά το ποίο «δεν ήταν ένα έργο ατομικό ούτε τοπικό, αλλά αναπτύχθηκε σε ένα έργο καθαρά Εκκλησιαστικό. Διαπέρασε όλη την Ελλάδα με πρωτοπόρα προγράμματα κυρίως με τον ραδιοφωνικό σταθμό και το περιοδικό και έγινε και οικουμενικό το έργο, γιατί πολλοί Ορθόδοξοι από όλο τον κόσμο εστράφησαν σε αυτή την Μητρόπολη για να πάρουν νάματα Ορθοδοξίας».

«Όντας πατέρας» συνέχισε, «έβλεπε με καμάρι τα πνευματικά του παιδιά να γίνονται διάκονοι και λειτουργοί της Εκκλησίας του Χριστού φθάνοντας στα ύπατα αξιώματα όπως αυτό του Αρχιεπισκόπου με τον αείμνηστο Χριστόδουλο».

Προσθέτοντας ότι «χάσαμε έναν αληθινό πατέρα επίγειο», εξέφρασε την βεβαιότητά του ότι «έχουμε έναν πατέρα που πλέον προγεύεται Παραδείσου και μας άφησε παρακαταθήκη τι σημαίνει πατρότητα, για να μπορούμε και εν μετανοία και εμείς να ελπίζουμε στη Χάρη και στο Έλεος του Θεού».

Ολοκληρώνοντας το κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ.Ιγνάτιος ανέφερε: «Πάντοτε προσευχόταν να έχει η Μητρόπολή του άξια διαδοχή και συνέχεια του έργου του». «Έχω πλήρη επίγνωση» συνέχισε, «ό,τι ακριβώς ο Θεός του δώρισε και αυτό. Να έχει διάδοχο άξιο, της δικής του παραδόσεως, με οξύνοια νου, με παρρησία και τόλμη μοναδική, που λέγει πάντοτε αυτό που πιστεύει χωρίς να φοβάται καμία εξουσία και κυρίως όχι μόνο δεν ανέκοψε το έργο που είχε θεμελιωθεί και είχε ξεκινήσει στην Μητρόπολη που ο Θεός του ανέθεσε, αλλά το αύξησε», αναφερόμενος με ιδιαίτερη έμφαση «στον ευπρεπισμό των Ναών που όντως σήμερα στην πλειοψηφία τους έχουν γίνει υποδειγματικοί Ναοί για όλη την Ελλάδα και την Εκκλησία μας».

Τέλος, από την πλευρά του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ, ευχαριστώντας για την παρουσία τους, τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες πρώην Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.Αμβρόσιο, Δημητριάδος και Αλμυρού κ.Ιγνάτιο, Γουινέας κ. Γεώργιο και Πτολεμαΐδος κ.Εμμανουήλ, δόξασε τον Πανάγιο Θεό που χάρισε στην Εκκλησία Του τον μακαριστό Γέροντα πρώην Πειραιώς κυρό Καλλίνικο ο οποίος, όπως χαρακτηριστικά τόνισε την «κόσμησε με πρωτοποριακά έργα».

Αφού υπογράμμισε ότι «υπήρξε για εμάς μέντορας και ποδηγέτης», κατέληξε λέγοντας πως «έχουμε την πνευματική εσωτερική πληροφόρηση ότι εκείνος με τας θεοπειθείς ευχάς του πρεσβεύει υπέρ πάντων ημών εις τον Θρόνον της Χάριτος».

 

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ:

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ,ΕΚΕΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ

 

-Γέροντα δεν έχουμε πολύ διάθεση για να προσευχηθούμε. Όλο το αναβάλλουμε για αύριο,μεθαύριο έχουμε μία δουλειά,ίσως την άλλη εβδομάδα λέμε…

-Αυτό είναι ένας πειρασμός.Ποτέ μην λες«Θα το κάνω αύριο»επειδή το δευτερόλεπτο που ζούμε,εκείνο είναι δικό μας.Το επόμενο δευτερόλεπτο,το επόμενο λεπτό δεν είναι δικά μας,δεν ξέρουμε εαν θα το προλάβουμε,αφού ο άνθρωπος είναι»ωσεί χόρτος»όπως λεει ο ψαλμωδός«Άνθρωπος ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού, ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει».

Δεν μπορούμε να πούμε»άσε θα το κάνω εγώ άλλη μέρα».Αυτό που πρέπει να πούμε είναι:«Εαν θέλει ο Θεός,να με βοηθήσει να φτάσω αύριο στην εκκλησία για να εξομολογηθώ και ν’ακούσω προσεχτικά τι θα μου πει ο πνευματικός μου,επειδή αυτός έχει την χάρη του Αγ.Πνεύματος και πρέπει να κάνω ότι με συμβουλεύσει για να μπω στην Βασιλεία των Ουρανών»

Χωρίς την εξομολόγηση δεν μπορούμε να μπούμε στην Βασιλεία του Θεού.

Βλέπετε πόσο μεγάλη είναι η καλοσύνη του Θεού; Ευλόγησε όπως, με την ευλογία του αρχιερέως ο ιερέας να γίνεται πνευματικός,και ότι αυτός λέει αυτό κάνει ο Θεός. Βλέπετε; Ο Θεός δεν έβαλε έναν άγγελο για πνευματικό αλλά έναν άνθρωπο,για να μπορούν οι άνθρωποι να εξομολογούνται με ειλικρίνεια. Αν δεν εξομολογηθείς με ειλικρίνεια δεν θα λάβεις άφεση αμαρτιών. Πρέπει να είσαι ειλικρινής. Το έλεος του Θεού ει μεθ’ημών.

Γέροντας Διονύσιος,ο πνευματικός της Κολιτσού

ΕΝΑΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ ΑΓΙΟΣ,"Η ΙΘΑΚΗ" ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ

 

«Ἄνωθεν φωτισθεῖσα ἡ σοφή σου, Πάτερ, διάνοια διδασκαλίας φέγγος ἀπήστραψε, δι’ οὗ φωταγωγεῖται Μοναζόντων τό σύστημα τῶν παθῶν τῆς ἀχλύος λυτρούμενον» (ἀπό τά στιχηρά τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Κασσιανοῦ τοῦ Ρωμαίου, 29 Φεβρουαρίου)

«Από τον ουρανό φωτίστηκε ο σοφός σου νους, πάτερ, και άστραψε προς τον κόσμο το φως της γνήσιας διδασκαλίας, από το οποίο φωταγωγείται το σύστημα των μοναχών καθώς λυτρώνεται από το σκοτάδι των παθών».

«Ο όσιος πατήρ ημών Κασσιανός γεννήθηκε και μεγάλωσε στις όχθες του ποταμού Δούναβη το 365. Μορφώθηκε εξαιρετικά με τα κλασικά γράμματα, όμως ο πόθος του ήταν η μοναχική ζωή. Έτσι με τον φίλο του Γερμανό μετέβησαν στους Αγίου Τόπους και εκάρησαν μοναχοί σε μοναστήρι της Βηθλεέμ. Αργότερα έφυγαν για την έρημο της Αιγύπτου, με ευλογία του ηγουμένου τους. Συνάντησαν εκεί πλήθος ασκητών αγίων, από τους οποίους έλαβαν πολύτιμη πνευματική τροφή για την ψυχή τους. Κατενόησαν ότι δεν αρκεί η αφιέρωση στον Χριστό ως αποταγή του κοσμικού φρονήματος, αλλά χρειάζεται και η αποταγή από τις παλαιές συνήθειες και τα πάθη, για να βρει ο άνθρωπος την οδό της καρδιάς. Μέσα από την προσευχή ο μοναχός πρέπει να βιώσει και την τρίτη αποταγή, δηλαδή να αφήσει τον εαυτό του και τον νου του να αρπαγούν από τον Θεό προς τας αιωνίους μονάς, σε μία αίσθηση ανεκλάλητης χαράς και μία πλημμύρα θείου φωτός. Επισκέφθηκαν την Κωνσταντινούπολη, όπου έμειναν κοντά στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Εκείνος τους έστειλε στην Ρώμη, όπου παρέμειναν επί δεκαετία. Ο Κασσιανός στην συνέχεια ανέλαβε να οργανώσει τον μοναχισμό στην Προβηγκία, όπου με τη εμπειρία της διδασκαλίας των ασκητών της Αιγύπτου και της Καππαδοκίας έδωσε σπουδαία κείμενα για τον μοναχισμό της Δύσης. Υπερασπίστηκε την ορθόδοξη πεποίθηση ότι ο Θεός στέλνει την χάρη Του και ο άνθρωπος με την πίστη και τα έργα του δείχνει την προαίρεση της καρδιάς του, για να ζήσει την αρετή και την κοινωνία με τον ουρανό. Παρέδωσε τη ψυχή του στον Κύριο το 435» («Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ, τόμος έκτος).

Ένας άγιος που έκανε ένα σπουδαίο ταξίδι στη ζωή του, όχι για να ζήσει μακριά από τον Θεό, όχι για να βρει μια ελευθερία χωρίς νόημα άλλο πέρα από την φθορά της συνεχούς απόλαυσης, τον πνευματικό θάνατο της αυτοθέωσης, του λιμού της ύπαρξης, αλλά ένα ταξίδι εύρεσης της αλήθειας που τρέφει για πάντα, γιορτάζει κάθε τέσσερα χρόνια, στις 29 Φεβρουαρίου, μόνο στα δίσεκτα έτη. Ο άγιος Κασσιανός μας δείχνει, σαν ποιητής, ότι η ζωή είναι ταξίδι. Ο προορισμός της όμως έχει να κάνει με την προαίρεσή μας, με το τι διαλέγουμε ως στόχο, ως νόημά της ως τέλος, σκοπό της. Μπορεί ο δικός μας ποιητής Καβάφης να επισημαίνει ότι η Ιθάκη «μας έδωσε το ωραίο ταξίδι και άλλα δεν έχει να μας δώσει πια», όμως για όσους πιστεύουμε στον Χριστό η Ιθάκη είναι το νόημα του ταξιδιού και το τέλος του, όχι μόνο γιατί αυτή μας δίνει την δύναμη να αντέξουμε τα της ζωής, αλλά και γιατί αυτή είναι ο Χριστός που, ιδίως στο τέλος, έχει να μας δώσει τα πάντα, τον Ίδιο, την αγάπη, την σωτηρία, την ανάσταση. Και δεν είναι τόπος η Ιθάκη, αλλά τρόπος. Είναι συνάντηση με τον Θεό και κοινωνία που κρατά για πάντα.

Ο άγιος Κασσιανός λοιπόν μας δείχνει ότι το ταξίδι της ζωής χρειάζεται τρεις αποταγές. Η μία έχει να κάνει με το κοσμικό φρόνημα. Με την άρνησή μας να συσσχηματιστούμε με τις προτεραιότητες της ζωής αυτής, όπως ο πολιτισμός εν χρόνω θέτει. Είναι οι Λαιστρυγόνες, αυτοί δηλαδή που καταπίνουν όποιον δεν τους μοιάζει και έχουν αρνηθεί την καρδιά που φιλοξενεί, την δύναμη που γίνεται τρυφερότητα και ποντάρουν μόνο στα όπλα τους, τα χρήματά τους, τα αγαθά τους, τη εξουσιαστική παντοδυναμία τους. Είναι όλοι όσοι θεωρούν τον Θεό ως τίποτα και τον άνθρωπο και τον κόσμο ως το παν. Είναι οι Κύκλωπες, οι οποίοι έχουν μείνει στην νοσταλγία του παρελθόντος, όταν παραδόσεις, έθιμα, κανόνες έκαναν τον άνθρωπο να αισθάνεται αυτάρκης και να μη θέλει να προοδεύσει, να βρει την αλήθεια και να την ζήσει όχι πολεμώντας τον συνάνθρωπό του, αλλά κάνοντας χώρο γι’ αυτόν. Είναι οι πρεσβύτεροι αδελφοί της παραβολής του ασώτου υιού, οι οποίοι διεκδικούν την αποκλειστικότητα της αλήθειας, διότι βλέπουν μόνο την δική τους συμμόρφωση και δεν νιώθουν την αγάπη για τον άλλο που μπορεί και να περιπλανιέται, να σφάλλει, αλλά δεν έχει πάψει να αναζητεί την αλήθεια. Είναι οι Ποσειδώνες, οι οποίοι επιστρατεύουν ως νόημα της ζωής τους το εγώ τους, την απαίτηση, την ζήλια, τον φθόνο, την κακία και έχουμε πολλούς από δαύτους στην ζωή μας. Είναι τα Φοινικικά εμπορεία, τα οποία πουλούνε ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, ώστε να μας δείξουν ότι η ζωή αξίζει μόνο στην ευχαρίστηση των αισθήσεων στην εκπλήρωση του ιδίου θελήματος, στο ΝΑΙ σε όλες τις επιθυμίες μας. Είναι οι Αιγυπτιακές πόλεις, στις οποίες θριαμβεύουν τα μεγάλα έργα της επιστήμης, τα μεγάλα κατορθώματά της, τα οποία τα βλέπουμε από μακριά και από κοντά, τα θαυμάζουμε και πιστεύουμε ότι με την βοήθεια όλων αυτών των έργων μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι, να ζήσουμε όπως θέλουμε, να μη φοβόμαστε τίποτα, να γίνουμε σοφοί.

Η δεύτερη αποταγή έχει να κάνει με τη απόφαση να αφήσουμε στην άκρη τις συνήθειες και τις γνώσεις που νομίζουμε ότι μας δίνουν νόημα. Βεβαίως, μας προσφέρει γνώσεις πολλές το ταξίδι της ζωής, ιδίως όταν το πλοίο μας εισέρχεται σε όλους τους πρωτοϊδωμένους λιμένες. Τίποτα το ανθρώπινο δεν είναι προς περιφρόνηση. Ωστόσο, εάν δεν έλθουμε εις εαυτόν διαπιστώνοντας ότι χωρίς προσανατολισμό, χωρίς τέλος αιωνιότητας, χωρίς αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον, χωρίς τελικά σπίτι και Πατέρα, αλλά μόνο με την παρατήρηση και την οικειοποίηση του κόσμου ως κτήματός μας, τα ψέματα κάποια στιγμή θα τελειώσουν. Γιατί το φθάσιμο στην Ιθάκη, στο σπίτι που είναι η Εκκλησία, είναι ο τελικός προορισμός μας. Και ο πλούτος του σπιτιού που μας δίνει είναι η μετάνοια που ζούμε για τα πάθη μας, αλλά και η αγάπη του Πατέρα που ανοίγει την αγκαλιά Του για να μας δώσει ξανά να νιώσουμε ότι σοφία και πείρα έχει όποιος πλούτισε από την αλήθεια της ταπείνωσης, της αρετής, της χαράς να είναι παιδί της οικογένειας του Θεού, εκεί όπου όλα είναι δικά του τελικά, αλλά για να τα μοιραστεί στην ατελείωτη γιορτή της θείας λειτουργίας.

Κι αυτό είναι η τρίτη αποταγή. Το να ζούμε την χαρά του Χριστού. Το ταξίδι στον κόσμο δόθηκε στους περισσότερους από εμάς ως πορεία ζωής. Χρειαζόμαστε όμως πλοηγούς σε αυτό το ταξίδι. Ανθρώπους που θα μας εμπνεύσουν, όπως οι άγιοι και οι πνευματικοί μας πατέρες. Ο τρόπος που επέλεξε ο άγιος Κασσιανός. Μπορεί να μη μας δόθηκε η οδός της μοναχικής αποταγής. Όμως έχουμε την ευκαιρία, ενθυμούμενοι ότι η ζωή μας νοηματοδοτείται στον Χριστό, στην άσκηση, στην αρετή, στην αγάπη, στην υπέρβαση των παθών, να παλεύουμε με τον εαυτό μας, να μην αφήσουμε τον πειρασμό μιας ελευθερίας χωρίς τον Θεό να μας κυριεύσει, να μην τον «κουβανούμε μέσα μας», αλλά να εμπιστευθούμε την Εκκλησία στον τρόπο της. Και με την μετάνοια να είμαστε αεί επιστρέφοντες στην χαρά του Κυρίου μας!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ Ο ΡΩΜΑΙΟΣ

Ο Άγιος Κασσιανός, παραμένει στο μεγάλο πλήρωμα της Εκκλησίας άγνωστος αν και είναι σημαντική   πατερική μορφή. Αυτό οφείλεται στο ότι όλοι οι χριστιανοί δεν μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στα συγγράμματά του επειδή ο άγιος έγραψε στη λατινική γλώσσα. Μόνο μερικά τμήματα απ’ αυτά μεταφράστηκαν παλιότερα στα ελληνικά.

Έζησε κατά τα τέλη του 4^ου μ. Χ. αιώνα, γύρω στο 360-365. Μέχρι σήμερα οι ερευνητές δεν κατόρθωσαν να καθορίσουν πότε και πού γεννήθηκε. Δύο χώρες θεωρούνται ως γενέτειρές του. Η Μικρή Σκυθία και η Νότια Γαλατία. Περισσότερες πιθανότητες έχει η Μικρή Σκυθία, στις εκβολές του Δούναβη, σημερινή Δοβρουτζά της Ρουμανίας.

Αμφιβολίες υπάρχουν και για το όνομά του. Συγγραφείς τον αναφέρουν ως «Κασσιανό» ενώ ο ίδιος στα συγγράμματά του ονομάζει τον εαυτόν του «Ιωάννη». Σύγχρονός του τον αναφέρει «Ιωάννην, τον λεγόμενον Κασσιανόν». Πιθανότερη εκδοχή είναι ότι το όνομά του, βαπτιστικό ή μοναχικό, ήταν Ιωάννης και το Κασσιανός προσωνύμιο.

Η οικογένειά του ήταν ευκατάστατη και ευσεβής και του έδωσε την ευκαιρία να λάβει ικανοποιητική και ευρεία μόρφωση. Ο ίδιος στα συγγράμματά του ομολογεί ότι η συνεχής μελέτη απορρόφησε πολύ τις πνευματικές του δυνάμεις και τον εμπόδιζαν στην προσευχή. Είναι γνώστης των έργων των Πατέρων της πρώτης Εκκλησίας αλλά και άλλων συγγραφέων.

Στη νεανική του ηλικία με τον αδελφικό του φίλο Γερμανό ακολούθησε την μοναχική ζωή σε κάποια Μονή της Βηθλεέμ που βρισκόταν κοντά στο Σπήλαιο της Γεννήσεως του Κυρίου. Εκεί γνώρισε τον μοναχισμό της Παλαιστίνης, της Συρίας και της Μεσοποταμίας. Ποθώντας την αναχωρητική ζωή και τις ψηλότερες πνευματικές αναβάσεις αποφάσισε μαζί με το φίλο του Γερμανό να επισκεφθούν τους αναχωρητές της Αιγύπτου. Μετά από ευλογία του ηγουμένου επισκέφθηκαν τους τρείς φημισμένους αββάδες Χαιρήμονα, Νισθερώ, Ιωσήφ και το ονομαστό κοινόβιο του αββά Πινουφρίου. Προχώρησαν στην έρημο που βρισκόταν στις εκβολές του Νείλου και συνάντησαν πατέρες με τους οποίους συνομίλησαν για τις λεπτομέρειες της μοναχικής ζωής.

Μετά από 7 χρόνια επέστρεψαν στην Μονή της Βηθλεέμ και μετά από λίγο επανήλθαν στην Αίγυπτο για να επισκεφθούν την έρημο της Σκήτης, που βρισκόταν στην κοιλάδα της Νιτρίας όπου συνάντησαν τον αββά Μωυσή, τον αββά Παφνούτιο, τον αββά Σεραπίωνα και άλλους μεγάλους πατέρες, με τους οποίους συνομιλεί και καταγράφει την ζωή τους στα κοινόβια, τις πνευματικές και ασκητικές τους εμπειρίες. Οι δύο επισκέψεις στην Αίγυπτο πρέπει να έγιναν μεταξύ των ετών 380 και 400 μ.Χ.

Αργότερα, μεταβαίνει στην Κων/πολη, συνδέεται με τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο και χειροτονείται διάκονος. Η παραμονή του κοντά στον μεγάλο Ιεράρχη τον βοήθησε στην πληρέστερη δογματική κατάρτισή του, συμπλήρωσε τις ελλείψεις του στο θεολογικό, ερμηνευτικό τομέα και τη λειτουργική του εμπειρία.

Με την εκθρόνιση και εξορία του Χρυσοστόμου ο Κασσιανός καταφεύγει στη Ρώμη και παραδίδει στον Πάπα Ιννοκέντιο Α΄ την επιστολή του κλήρου και λαού της Κων/πόλεως. Στη Ρώμη παρέμεινε περίπου 10 χρόνια υπηρετώντας την Εκκλησία όπου κατά πάσα πιθανότητα χειροτονήθηκε ιερέας.

Περί το 415 μ. Χ. βρίσκομε τον αββά Κασσιανό στη Γαλλία, στην περιοχή της Μασσαλίας, όπου ιδρύει δύο μοναστήρια, ένα ανδρικό αφιερωμένο στον Άγιο Βίκτωρα, μάρτυρα του 3^ου αιώνα και ένα γυναικείο αφιερωμένο στον Σωτήρα Χριστό, τα οποία οργανώνει σύμφωνα με τα πρότυπα του κοινοβιακού μοναχισμού της ορθοδόξου Ανατολής.

Στη Μασσαλία, μέσα σε περιβάλλον που ήταν καχύποπτο προς τη μοναχική ζωή, κατοχυρώνει θεωρητικά τον μοναχισμό με τα τρία μεγάλα έργα του: «Τους Κοινοβιακούς Κανονισμούς», «Τις Συνομιλίες με τους Πατέρες της ερήμου» και  το «Περί Ενσαρκώσεως, και κατά του Νεστορίου».

Κοιμήθηκε περί το 435 και τα Τίμια λείψανά του φυλάσσονται στη Μονή του Αγίου Βίκτωρα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο και η μνήμη του τιμάται στις 29 Φεβρουαρίου. Ο καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Φ. Δημητρακόπουλος, στο έργο του: «Σελίδες για τον άγιο Κασσιανό τον Ρωμαίο στην παλιά πόλη της Λευκωσίας», (Ακτή, 1997) αναφέρει ότι στη μαρτυρική Κύπρο πολλοί ναοί (25) είναι καθιερωμένοι στο όνομά του και πανηγυρίζουν την ημέρα της μνήμης του. Αντίθετα η Δυτική Εκκλησία δεν τον κατέταξε στο επίσημο Αγιολόγιό της και δεν τον τιμά, εκτός της περιοχής της Μασσαλίας. Ένας ακόμη λόγος της περιθωριοποίησης του Αγίου Κασσιανού από τη Δυτική Εκκλησία είναι ότι υπήρξε ο κύριος αντίπαλος της θεωρίας του απόλυτου προορισμού του Ι. Αυγουστίνου, την οποία ενστερνίστηκε η δυτική θεολογία.

 Ἀπολυτίκιον 

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῆς σοφίας τὸν λόγοιν Πάτερ τοὶς ἔργοις σου, ἀσκητικῶς γεωργήσας ὡς οἰκονόμος πιστός, ἀρετῶν μυσταγωγεῖς τὰ κατορθώματα, σὺ γὰρ πράξας εὐσεβῶς, ἐκδιδάσκεις ἀκριβῶς, Κασσιανὲ θεοφόρε, καὶ τῷ Σωτήρι πρεσβεύεις, ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ(ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ)

 Ευαγγέλιο των Ευαγγελίων χαρακτηρίστηκε ή παραβολή του Άσωτου. Πραγματική πηγή καί πακτωλός αιωνίων διδαγμάτων καί ζωντανή απόδειξη της θείας μακροθυμίας.

Μόνον ένας Θεός, ό Κύριος, με το θείο καί ανυπέρβλητο μεγαλείο του, μπορούσε με τόση έκφραση, με τόση γοητεία καί δεξιότητα, με τόσο χτυπητά χρώματα καί με τόση αριστουργηματική πλοκή, να ζωγραφίσει τις δύο βασικές έννοιες, πού κυριαρχούν μέσα στην περίφημη αυτή παραβολή. Πρώτο μεν το κατάντημα του ανθρώπου, πού απομακρύνεται από τον Θεό -Πατέρα, με όλες τίς αμαρτωλές συνέπειες της παραστρατημένης ζωής καί δεύτερο το μέγεθος της αγάπης του Θεού, ή οποία έχει τη δύναμη να ανασύρει από το βούρκο το «άπολωλός» καί να το φέρει από το βάθος στην επιφάνεια, από το σκοτάδι στο Φως καί από την πτώση στην ανόρθωση.
Ό "Ασωτος της παραβολής, σύμβολο της κάθε εποχής με την αποστασία του, την ανταρσία καί το χωρισμό του, αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη της μοίρας του αμαρτωλού.Άλλα καί ή μακροθυμία του Θεοϋ-Πατέρα, όπως φαίνεται στην παραβολή,είναι ό μοναδικός δρόμος καί οδηγός, για να βρούμε τον χαμένο εαυτό μας.
Το κατάντημα του αμαρτωλού από τη μια, ή μεγαλωσύνη καί μακροθυμία του Θεού από την άλλη, να οι δυο πόλοι γύρω από τους οποίους θα περιστραφούν οι παρακάτω γραμμές.
Ό νεώτερος γιος δεν έχει κανένα ελαφρυντικό για την αχαρακτήριστη διαγωγή του. Κατοικούσε μέσα σ' ένα ανάκτορο.Έτρωγε σε πλουσιότατο τραπέζι, φορτωμένο με άφθονα αγαθά. Ήταν ντυμένος με καθαρά καί ολοκαίνουργα ρούχα. Εκατοντάδες υπηρέτες ήταν έτοιμοι να του προσφέρουν τίς εξυπηρετήσεις τους. Εϊχε στη διάθεση του πολλά χρήματα. Απολάμβανε την αγάπη του Πατέρα. Ήταν ό πρίγκιπας του σπιτιού.
Άλλα κάποτε χόρτασε όλη αυτήν την ευτυχία. Καί ή πραγματικά όμορφη ζωή μέσα στο πατρικό σπίτι του φάνηκε μονότονη, άχαρη καί τυραννική. Μέσα στις φλέβες του κυλούσε ανήσυχο αίμα, πού ζητούσε περιπέτειες καί έκτραχηλισμούς, έλευθεριότητες καί ξεφαντώματα, πού ό πατέρας δεν επέτρεπε μέσα στο σπίτι του. Γι' αυτό σχεδίασε το πραξικόπημα.
Να ζητήσει το μερίδιο του καί να φύγει μακριά, για να ζήσει σύμφωνα με τα γούστα καί τα κέφια του, Καί το πέτυχε. Ένόμισε ότι μακριά από τον πατέρα, χωρίς την πατρική επίβλεψη, θα εύρισκε τη χαρά καί την ανακούφιση, πού ή καρδιά του τόσο ποθούσε.
Γι' αυτό δεν χάνει καιρό. Ό,τι του ανήκει αμέσως το πωλεί καί φορτώνει το χρυσάφι καί φεύγει σε χώρα μακρινή. Για να το σκορπίσει σε λίγο σε συμπόσια καί χοροεσπερίδες, σε θέατρα καί σε χαρτοπαίγνια, στα δάση καί στις ακρογιαλιές, στα ύποπτα καταγώγια της διαφθοράς καί της αθλιότητας. Καί για να βρεθεί μια μέρα απένταρος καί μόνος,χωρίς γνωστούς με συμπόνια,χωρίς φίλους με υποστήριξη, χωρίς μητέρα με στοργή. Αυτός πού πρώτα ήταν αξιοπρεπής καί ελεύθερος, γίνεται τώρα δούλος ντροπιασμένος ενός απαίσιου καί βάρβαρου χοιροβοσκού.
Τί κατάντημα! Πραγματικός εξευτελισμός. Εκεί φθάνει καί οποίος θέλει να διακόψει κάθε σχέση καί επικοινωνία με τον Θεό.
«Άπόστα άπ' εμού, οδούς σου είδέναι ου βούλομαι», λέει καί ό σημερινός «νεώτερος υιός», πού ζητά τη λύτρωση καί την ευτυχία μακριά από τον Θεό. Καί όμως πόσο τραγική είναι ή πραγματικότητα, όταν διαψεύδει τόσο σκληρά τίς ελπίδες! Καί οδηγεί τον άνθρωπο στην πιο στυγνή δουλεία, στη δουλεία των παθών, πού του δεσμεύει τη θέληση, πού του ταράσσει τον νουν, πού του αφαιρεί την ίκμάδα, πού τιθασεύει τα ωραία εκείνα σκιρτήματα της ψυχής τα γεμάτα ηρωισμό καί αγώνα, πού οδηγεί σε μικροπρέπειες καί εξευτελισμούς. Αλήθεια! «"Ανθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε παρασυνεβλήθη τοίς κτήνεσι τοίς άνοήτοις καί ώμοιώθη αύτοϊς»
Να το θλιβερό τέρμα της πορείας του αμαρτωλού.Γιατί ό άνθρωπος ποτέ, ακόμα καί στις μεγαλύτερες ανατάσεις καί στίς ευγενέστερες χειρονομίες του, δεν πέτυχε να προσφέρει στον αμαρτωλό συνάνθρωπο εκείνο, πού του προσφέρει ή αγάπη του Θεού. Καί ποτέ δεν κατόρθωσε να οδηγήσει τον πεσμένο αμαρτωλό στη λύτρωση, χωρίς προηγουμένως να τον περάσει από την εξιλαστήρια ανθρώπινη κριτική. Καί πάντοτε έβαλε για την επιστροφή μεγαλύτερο χρόνο από της αποστασίας την ένοχη πορεία. Γιατί για τη στιγμιαία παρεκτροπή,απαιτούσε μακροχρόνια εξιλέωση.
Μόνον ένας Θεός, θέτοντας σε ενέργεια τη μακροθυμία του, ήταν δυνατό να φέρει σε άμεση επαφή αποστασία καί επιστροφή. Μόνον Αυτός δίνει στον αμαρτωλό το θάρρος για να ανορθωθεί, την τόλμη για να επιστρέψει καί τα δάκρυα για να συμφιλιωθεί
Αλήθεια! Ποιος αποστάτης στο άκουσμα αυτής της παραβολής δεν θα θελήσει να εγκαταλείψει το βούρκο καί το σκοτάδι, για να οδηγηθεί στο φως καί στη χαρά; Ποιος τραγικός ναυαγός στο πέλαγος των ανόμων πράξεων του, κουρασμένος καί αηδιασμένος από την πρόστυχη ζωή δεν θα θελήσει να χρησιμοποιήσει για σωσίβιο την παραβολή του Άσωτου; Καί ποιος περιπλανώμενος στους ατέρμονες δρόμους της αμαρτωλής ζωής,δεν θα αποφασίσει να πάρει τον δρόμο της επιστροφής,όταν το προσκλητήριο αυτό φθάσει στ' αυτιά του;
Ή παραβολή του Άσωτου είναι ζωντανή έκφραση της αγάπης του Θεού. Μιας αγάπης γεμάτης άνιδιοτέλεια καί ενδιαφέρον.Πού είναι συγχρόνως καί ηχηρό ράπισμα για όλους εκείνους, πού ανάλγητοι στην ανθρώπινη πτώση, μένουν ανυποχώρητοι στην παροχή συγγνώμης για να συντελούν έτσι στο να μένουν οι πεσμένοι στο σημείο της πτώσεως τους.
Δύο αντιθέσεις αποφασιστικής σημασίας μας παρουσιάζει ή παραβολή του Άσωτου.Από τη μια το γλίστρημα στο χάος καί στην άβυσσο καί από την άλλη την ανόρθωση στο ύψος καί στον ουρανό.
Όσο βαθιά καί αν είναι ή πτώση, μη φοβάσαι. Τα αποθέματα της μακροθυμίας του Θεού είναι αρκετά για να γεφυρώσουν το μεγάλο χάσμα. Το φορτίο των αμαρτιών μη σέ τρομάζει.Οι φοβερές τους συνέπειες μη σου κόβουν τα φτερά. Όχι.
Ή απόφαση της επιστροφής είναι πράξη ήρωϊσμοϋ. Για δες. Στά μάπα σου ανοίγεται
ό δρόμος, πού ή μακροθυμία του Θεού ετοίμασε, για να βρούμε όλοι μας τον εαυτό μας.
Ακόμα μπροστά μας να ό Ασωτος προπορεύεται βαδίζοντας το δρόμο της επιστροφής.
Τί λες; Δεν πρέπει με θάρρος να τον ακολουθήσαμε;

Μητροπολίτου πρώην Πειραιώς Καλλινίκου

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28/02/21-ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ ΙΕ' 11-32

 

Πρεσβ. Πολυβίου Λαμπρινίδη

Πρωτότυπο Κείμενο

Εἶπεν ὁ Κύριος την παραβολήν ταύτην· ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. Καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. Καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. Καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους. Καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι! Ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου. Οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. Καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. Εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. Καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι. Ἦν δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν, καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. Ὠργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. Ὁ οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη.

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28/02/21 ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ ΣΤ' 12-20

 

Διακόνου Επιφανίου Παπαντωνίου

Πρωτότυπο Κείμενο

 Ἀδελφοί, πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος. Τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει. τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ, ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι· ὁ δὲ Θεὸς καὶ τὸν Κύριον ἤγειρε καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ. Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; Ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; Μὴ γένοιτο. Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; Ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν· ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι. Φεύγετε τὴν πορνείαν. Πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει. Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; Ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ.

Νεοελληνική Απόδοση

 Αδελφοί, μερικοί μεταξύ σας λένε: «Όλα μού επιτρέπονται». Σωστά· όλα όμως δεν είναι προς το συμφέρον. Όλα μού επιτρέπονται, εγώ όμως δε θα αφήσω τίποτε να με κυριέψει. Λένε επίσης: «Οι τροφές προορίζονται για την κοιλιά και η κοιλιά είναι καμωμένη για τις τροφές»· ο Θεός όμως θα αχρηστέψει και το ένα και το άλλο. Το σώμα δεν έγινε για να πορνεύουμε, αλλά για να δοξάζουμε τον Κύριο, και ο Κύριος θα δοξάσει το σώμα. Και ο Θεός που ανέστησε τον Κύριο, με τη δύναμή του θα αναστήσει κι εμάς. Δεν ξέρετε ότι τα σώματά σας είναι μέλη του σώματος του Χριστού; Μπορώ, λοιπόν, να πάρω κάτι που είναι μέλος του σώματος του Χριστού και να το κάνω μέλος του σώματος μιας πόρνης; Ποτέ τέτοιο πράγμα! Ή μήπως δεν ξέρετε ότι αυτός που ενώνεται με μια πόρνη γίνεται ένα σώμα μαζί της; Γιατί, καθώς λέει η Γραφή, οι δύο θα γίνουν ένα σώμα. Όποιος όμως ενώνεται με τον Κύριο, γίνεται ένα πνεύμα μαζί του. Μακριά λοιπόν από την πορνεία! Κάθε άλλο αμάρτημα που μπορεί να διαπράξει κανείς βρίσκεται έξω από το σώμα του· αυτός όμως που πορνεύει βεβηλώνει το ίδιο του το σώμα. Ή μήπως δεν ξέρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος που σας το χάρισε ο Θεός και βρίσκεται μέσα σας; Δεν ανήκετε στον εαυτό σας· σας αγόρασε ο Θεός πληρώνοντας το τίμημα. Το Θεό λοιπόν να δοξάζετε με το σώμα σας και με το πνεύμα σας, που ανήκουν σ’ εκείνον.

ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Η Αγία Γραφή είναι κατά κάποιο τρόπο η βιογραφία του Θεού στον κόσμο αυτό. Και μάλιστα από την Αγία Γραφή η Καινή Διαθήκη είναι η βιογραφία του σαρκωθέντος Θεού σ᾽ αυτον τον κόσμο .

Ό,τι είναι απαραίτητο στον κόσμο αυτό και στους ανθρώπους που ζουν σ᾽ αυτόν, ο Κύριος το εδώσε μέσα στην Αγία Γραφή. Μέσα σ᾽ Αυτήν εδώσε τις απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα.

Ο Θεός στην Αγία Γραφή είπε όσα χρειάζονταν να πει στους ανθρώπους. Στην Αγία Γραφή βρίσκεται η βιογραφία του κάθε ανθρώπου, του καθενός μας ανεξαιρέτως. Σ᾽ αυτήν ο καθένας μας μπορεί να βρει ολόκληρο τον εαυτό του να παρουσιάζεται και να περιγράφεται λεπτομερώς. Όλες οι αρετές σου και τα ελαττώματα που έχεις και δεν έχεις.

Θα βρεις τους δρόμους μέσω των οποίων η ψυχή σου και η ψυχή κάθε ανθρώπου βαδίζει από την αμαρτία στην τελειότητα και ολόκληρο τον δρόμο από τον άνθρωπο ως το Θεό και απο τον άνθρωπο ως τον διάβολο.

Στην Αγία Γραφή θα βρεις τρόπους πως να απελευθερωθείς από την αμαρτία, θα βρεις με μία λέξη, όλη την ιστορία της αμαρτίας και της αμαρτωλότητος, και όλη την ιστορία της αρετής και των δικαίων.

Εύχεται ο ιερέας μυστικά, την ώρα που διαβάζεται ο Απόστολος κατά την Θεία Λειτουργία:

Έλαμψον εν ταις καρδίαις ημών, φιλάνθρωπε Δέσποτα, το της Σης Θεογνωσίας ακήρατον φως και τους της διανοίας ημών διάνοιξον οφθαλμούς εις την των ευαγγελικών Σου κηρυγμάτων κατανόησιν. Ένθες ημίν τον των μακαρίων Σου εντολών φόβον, ίνα τας σαρκικάς επιθυμίας πάσας καταπατήσαντες πνευματικήν πολιτείαν μετέλθωμεν, πάντα τα προς ευαρέστησιν την σην και φρονούντες και πράττοντες. Συ γαρ ο φωτισμός των ψυχών και των σωμάτων ημών, Χριστέ ο Θεός, και Σοί την δόξαν αναπέμπομεν, συν τω ανάρχω Σου Πατρί και τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ Σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ Ο ΔΕΚΑΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Προκοπίου του Δεκαπολίτου και Ομολογητού τιμά σήμερα, 27 Φεβρουαρίου, η Εκκλησία μας.

Ο Άγιος Προκόπιος έζησε τον 8ο αιώνα μ.Χ., επί αυτοκρατορίας Λέοντος Γ’ του Ίσαύρου. Ο Άγιος Προκόπιος διακρίθηκε για την θαρραλέα του πίστη στο Θεό. Αν και από νεαρή ηλικία ακολούθησε το μοναχισμό, δεν έμεινε στην απομόνωση του κελιού του, αλλά αγωνίστηκε κατά των εικονομάχων.

Σκεπτόμενος και ενθαρρυνόμενος, από τον Λόγο του Θεού: «Ανδρίζου και ίσχυε, μη φόβου μηδέ πτοηθης». Δηλαδή, προχώρησε με αποφασιστικότητα σαν γενναίος άνδρας και έχε θάρρος, μη φοβηθείς και μη δειλιάσεις.

Κυρίως ο Άγιος Προκόπιος διέπρεψε στον έλεγχο κατά των αιρετικών Μονοφυσιτών, καθώς και στην υποστήριξη στην τιμητική προσκύνηση των Αγίων Εικόνων. Ο αυτοκράτορας Λέων καθώς ήταν εικονομάχος, προέβη σε διωγμούς και βασανιστήρια εναντίον των Χριστιανών.
Σ’αυτούς τους διωγμούς ήταν και ο Άγιος Προκόπιος όπου υπέστη πολλά βασανιστήρια, μαστιγώσεις, φυλακές και εξορίες.

Για τον θάνατο του Αγίου Προκοπίου υπάρχουν δύο εκδοχές, η πρώτη αναφέρει: Ότι λίγο μετά την αποφυλάκισή του κοιμήθηκε. Ενώ η δεύτερη: Ότι παρέδωσε μαρτυρικά την ψυχή του στον Κύριο.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Φερωνύμως προκύπτων εν ασκήσει Προκόπιε, ήρθης εκ δυνάμεως Πάτερ, προς αθλήσεως έλλαμψιν Χρίστου γαρ την Εικόνα προσκυνών, Μαρτύρων ανεδείχθης κοινωνός, μεθ’ ων πρέσβευε παμμάκαρ διαπαντός, υπέρ των εκβοώντων σοι, δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενερνούντι διά σού, πασιν ιάματα.

ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ,ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ...ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΘΑ ΔΟΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΘΕΟ

 

Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ – Πώς να μη φοβούμαστε τη Μεγάλη Τεσσαροκοστή;

Οι εξωτερικές εκδηλώσεις της ασκήσεως όπως είναι η τήρηση των νηστειών δεν αρκούν. Οφείλουμε να αναγεννηθούμε εκ θεμελίων.

Πώς να μη φοβούμαστε τη Μεγάλη Τεσσαροκοστή; Στην αρχή της διαμονής μου στο Άγιον Όρος η Μεγάλη Τεσσαρακοστή ήταν για μένα μια μεγάλη γιορτή: Να ετοιμασθώ, για να δεχθώ την αποκάλυψη της αναστάσεως μας. Αν δεχθούμε αυτήν την αποχή από την τροφή με εμπνευσμένη προσευχή, όχι μόνο ο οργανισμός μας θα την αντέξει εύκολα, αλλά και πολλές αρρώστιες θα θεραπευθούν.

Όσοι έχουν την ευλογία να έχουν καλή υγεία και μπορούν να απέχουν από την τροφή για μερικές εβδομάδες, φθάνουν σε κατάσταση μακαριότητος. Τα πάθη γαληνεύουν. Ζωντανό αίσθημα ειρήνης και παρουσίας του Θεού συνοδεύει την προσευχή. Είναι κρίμα που σήμερα δεν έχουμε συχνά αύτη την αντοχή.

Σήμερα είναι αδύνατο να επιβάλλουμε πλήρως τους κανόνες της Εκκλησίας. Εφόσον είστε όλοι διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο, καθορίστε μόνοι τη νηστεία σας.

Το μειονέκτημα των σαφώς καθορισμένων κανόνων είναι ότι καθησυχάζουν τη συνείδηση εκείνων που μπορούν να τους τηρούν, και τους δίνουν την αίσθηση ότι είναι σωσμένοι. Αυτό είναι πολύ αφελές. Οι Φαρισαίοι, οι ασκητές και θεολόγοι της Παλαιάς Διαθήκης εγκρατεύονταν επίσης, αλλ’ αυτό δεν ήταν αρκετό. Ο Χριστός είπε: «Εάν μη περισσεύση η δικαιοσύνη υμών πλείον (των αρετών) των Γραμματέων και των Φαρισαίων, ου μη εισέλθητε εις την Βασιλείαν των Ουρανών» (Ματθ. 5,20).

Ο Απόστολος Παύλος, το μεγάλο αυτό πνεύμα που μας έδωσε η Πρόνοια του Θεού, βεβαιώνει ότι ο νόμος δεν οδήγησε ποτέ κανένα στην τελειότητα. Αυτό σημαίνει ότι οι κανόνες της Εκκλησίας μπορούν να μας βοηθήσουν στην αρχή. Πράγματι, αν από την αρχή αφεθούμε στον εαυτό μας, στο αυτεξούσιο μας, μπορεί να αισθανθούμε λίγο χαμένοι.

Ο άνθρωπος που κατόρθωσε να υψωθεί πάνω από κάθε νόμο, έφθασε στην κατάσταση της θεώσεως, δηλαδή στη σωτηρία. Σημαντικότερο είναι να έχουμε συνείδηση και υπευθυνότητα για την κάθε κίνηση της καρδιάς και του νου μας, παρά να έχουμε κάποιον κανόνα.

Είναι δυσκολότερο να αναπτύσσουμε κάποια ικανότητα διακρίσεως, παρά να ορίζουμε στον εαυτό μας κανόνες.

Δεν μπορούμε να θεωθούμε με την άσκησή μας. Η θέωση ενεργείται με την ενοίκηση του Θεού μέσα μας και όχι με τις δικές μας ικανότητες.

Να γίνετε μωροί, μωροί σαν τους αληθινούς ασκητές! Γιατί μωροί; Γιατί να είναι κάποιος χριστιανός σημαίνει να ζει συγχρόνως σε δύο επίπεδα: στο παρόν και στην αιωνιότητα.

Το πρόβλημα της καθημερινής ζωής από ασκητική άποψη συνδέεται με το φόβο του Θεού. Αυτός ο φόβος είναι δώρο εξαιρετικά πολύτιμο. Μέσω αυτού ζητούμε από τον Θεό να μας καθοδηγεί στην καθημερινή ζωή, σε κάθε στιγμή.

Μείνετε στην προσευχή, μείνετε στον αγώνα, να περάσετε τη μέρα σας χωρίς αμαρτία. Όλα τα υπόλοιπα θα δοθούν από τον Ίδιο τον Θεό. Η καθαρά προσευχή προϋποθέτει την αμεριμνία. Κατορθώνεται όταν σε οποιαδήποτε εργασία ο νους μένει ελεύθερος από σκέψεις και ζει μόνο με το Όνομα του Θεού και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. 

Η σκέψη μας ας είναι εκεί όπου είναι ο Χριστός. Τότε η προσευχή μας θα είναι μαζί Του και δε θα μένει πολύς χώρος για τα πάθη. Θα συνηθίσουμε να ζούμε με αυτόν τον τρόπο, και με αυτή την ειρηνική ζωή θα ανοικοδομήσουμε όλο το είναι μας.

Φυλάξτε όλα αυτά στη συνείδησή σας, και η ζωή σας θα είναι γεμάτη έμπνευση, όχι μόνο κάθε μέρα αλλά κάθε στιγμή.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ:ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ...ΔΕΝ ΕΜΑΘΕ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ

 

Όποιος δεν βλέπει στην προσευχή, με τα μάτια της ψυχής, τον Χριστό αυτός δεν έμαθε να προσεύχεται.

Αχ! να ’ξερες τι είναι να δεις τον Χριστό με τα μάτια! Μόλις τον βλέπεις μέσα σου γεμίζεις μια απερίγραπτη χαρά.

Όμως σε καταλαμβάνει κι ένα ασυγκράτητο δέος, ώστε αυθόρμητα λυγίζουν τα πόδια, πέφτεις μπροστά του μπρούμυτα και με ασταμάτητους λυγμούς, μένεις εκστατικός.

Εκεί τι να πεις παρουσία Θεού. Μόνο θαυμάζεις, συντρίβεσαι και κλαις ασταμάτητα. Mωρέ όχι μια μέρα και δυο, τρεις μήνες δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα.

Ο γλυκύτατος πόθος σε κατακαίει. Όσο και να θέλεις δεν μπορείς να βαστάξεις τον εαυτό σου. Μετά τους τρεις μήνες, λιγόστεψαν τα δάκρυα, αλλά η μνήμη δεν εξαλείφεται.

Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΣΤΟΝ ΝΑΟ

 

 

Δύο πολὺ διδακτικὰ Θαύματα

Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστοπούλου

῞Ενας συγγενής μου μοῦ διηγήθηκε τὸ ἑξῆς περιστατικό:

Ἕνας φίλος του γιατρός, ὅταν ἦταν μικρός, ὅπως ὅλα τὰ παιδάκια, ποὺ γελᾶνε καὶ μετακινοῦνται ἄσκοπα μέσα στὸν Ναό, χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουν, ἔτσι κι αὐτός, μαζὶ μὲ ἕνα ξαδελφάκι του γελοῦσε καὶ πείραζε τὰ ἄλλα παιδάκια, πότε ἔτρεχε ἀπὸ ἐδῶ καὶ πότε ἔτρεχε ἀπὸ κεῖ.

Τελείωσε ἡ Ἐκκλησία, πῆραν τὸ Ἀντίδωρο, ὁ κόσμος ἔφυγε, ἀλλὰ αὐτὰ τὰ δυὸ παιδάκια, ὁ γιατρὸς καὶ ὁ ξάδελφός του, ἄρχισαν πάλι νὰ ἀτακτοῦν μέσα στὸν Ναό.

Τότε λοιπὸν ἀκούγεται μία αὐστηρή, ἀλλὰ γλυκειὰ γυναικεία φωνὴ νὰ τοὺς λέγη:

– Στὸν οἶκο τοῦ Υἱοῦ μου δὲν παίζουν! Δὲν τρέχουν ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ κεῖ. Προσεύχονται, κοινωνοῦν, μεταλαμβάνουν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Του. Τὸ Αἷμα τοῦ Υἱοῦ μου!…

Καὶ …φράπ! τὰ ἁρπάζει ἀπὸ τὸν σβέρκο καὶ ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ εὑρέθησαν καὶ τὰ δύο παιδάκια ἔξω, στὸ προαύλιο τοῦ Ναοῦ!

Καὶ λέει ὁ γιατρός: «Σὲ μένα νά ᾿ρθουν νὰ ποῦν ἂν ὑπάρχη ἢ δὲν ὑπάρχη Θεός. Σὲ μένα μίλησε ὁ Θεὸς διὰ μέσου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου».

***

Μία Κυριακή, στὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, μερικὲς ψυχὲς τὸ εἶχαν «παραξηλώσει» μὲ τὶς φωνὲς καὶ τὰ γέλια.

Ἐκείνη τὴν ὥρα μοίραζα Ἀντίδωρο καὶ ὁ συλλειτουργός μου ἔκανε τὴν Κατάλυσι. Εἶχαν δὲν εἶχαν μείνει καμμιὰ δεκαριὰ ἐκκλησιαζόμενοι, γιὰ νὰ πάρουν ἀκόμα Ἀντίδωρο.

Ἑνὸς ἀπ᾿ αὐτοὺς στράφηκε ξαφνικὰ τὸ βλέμμα, ἐνῶ γελοῦσε δυνατά, πρὸς τὸ μέρος τοῦ Ἱεροῦ Βήματος. Εἶδε ἐμένα βέβαια νὰ μοιράζω τὸ Ἀντίδωρο, ἀλλὰ τὸ Τέμπλο μπροστά του νὰ ἔχη ἐξαφανιστῆ!…

Ἡ ματιά του ἔπεσε πρῶτα στὸν π. Π., τὸν ὁποῖο εἶδε νὰ σηκώνη τὸ ἅγιο Ποτήριο, γιὰ νὰ κάνη τὸ ὑπόλοιπο τῆς Καταλύσεως, ταυτόχρονα ὅμως εἶδε ὅλο τὸ Ἱερὸ Βῆμα νὰ εἶναι γεμᾶτο ἀπὸ Ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι ἦταν σὲ στάσι εὐλαβική, μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια καὶ σκυμμένο τὸ κεφάλι, σοβαροὶ καὶ στραμμένοι ὅλοι πρὸς τὸ μέρος τοῦ Ἱερέως, ποὺ ἔκανε τὴν Κατάλυσι.

Διότι ἐκείνη τὴν στιγμή, ἐξακολουθεῖ μέσα στὸ ἅγιο Ποτήριο νὰ ὑπάρχη ὁ Ζῶν Θεός, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου μας.

Δύο ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους γύρισαν καὶ τὸν κοίταξαν μὲ βλέμμα σοβαρὸ καὶ πολὺ αὐστηρό. Λίγο ἔλειψε νὰ λιποθυμήση.

Βγῆκε ἔξω, πῆγε, ἔρριξε πολὺ νερὸ στὸ πρόσωπό του γιὰ νὰ συνέλθη, ἤπιε ἕνα-δυὸ ποτήρια καὶ ἔφυγε. Μετὰ ἀπὸ μιὰ ἑβδομάδα, δέκα μέρες, ἦλθε καὶ τὸ ἐξωμολογήθηκε.

Εἶπε νὰ ἀναφέρω τὸ γεγονός, χωρὶς ὅμως νὰ ἀποκαλύψω τὸ ὄνομά του, λόγῳ τῆς μεγάλης του ἐντροπῆς καὶ ἐνοχῆς. Τὴν ἑπομένη Κυριακὴ ποὺ ἀνέφερα τὸ γεγονὸς στοὺς ἐκκλησιαζομένους Χριστιανούς, ὅταν μοίραζα Ἀντίδωρο, λέτε καὶ ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἄδεια!

Τόση ἦταν ἡ ἡσυχία!

Καὶ μὲ ἐρωτᾶ ὁ π. Π.: «Καλά, δὲν ὑπάρχουν ἄνθρωποι μέσα; Τί ἔγινε; Ποιό θαῦμα τοὺς ἐπέβαλε τὴν τόση ἁγία ἡσυχία;».

H ANAΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΨΑΛΤΗΡΙΟΥ ΔΑΜΑΖΕΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΚΑΤΑΚΑΙΕΙ ΤΑ ΖΙΖΑΝΙΑ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΜΑΣ

 

 Η ανάγνωση του Ψαλτηρίου δαμάζει τα πάθη και η ανάγνωση του Ευαγγελίου κατακαίει τα ζιζάνια των αμαρτιών μας, γιατί ο λόγος του Θεού είναι "πυρ καταναλίσκον". Κάποτε επί 40 μέρες διάβαζα το Ευαγγέλιο, χάρη της σωτηρίας κάποιας ψυχής, που με είχε κάποτε ευεργετήσει. Και τι βλέπω στον ύπνο μου!...
Σε ένα χωράφι γεμάτο ζιζάνια, πέφτει φωτιά από τον ουρανό και τα κατακαίει, ώστε το χωράφι να παρουσιαστεί καθαρό. Δεν μπορούσα να καταλάβω την σημασία του οράματος, οπότε ακούω την φωνή: "Τα ζιζάνια που σκέπαζαν το χωράφι είναι οι αμαρτίες της ψυχής, για την οποία παρακαλούσες και η φωτιά που τα έκαψε, είναι ο λόγος του Θεού, που για χάρη της μελετούσες".

Στάρετς Παρθένιος

Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΦΩΤΕΙΝΗ

 

---

Τη μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Φωτεινής, της Σαμαρείτιδος τιμά σήμερα, 26 Φεβρουαρίου, η Εκκλησία μας. Η Αγία Μεγαλομάρτυς Φωτεινή καταγόταν από την Σαμαρειτική πόλη Σιχάρ. Για την Αγία Φωτεινή μας μιλάει ό Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στο Δ΄ κεφάλαιο (Δ’1-38) του Ευαγγελίου του. Κάθε μεσημέρι πήγαινε έξω από την πόλη, στο πηγάδι του Ιακώβ, και γέμιζε την στάμνα της.

Εκεί, μια μέρα, συνάντησε τον Ιησού Χριστό, ο Οποίος φανέρωσε σ’αυτήν όλη τη ζωή της. Ο Κύριος είπε στην Αγία Φωτεινή, ότι Αυτός είναι «τό ύδωρ τό ζων», δηλαδή, η αστείρευτη πηγή του Αγίου Πνεύματος.

Αυτό το «πνευματικό ύδωρ» έδωσε ο Κύριος στη Σαμαρείτιδα, η οποία ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που βαπτίστηκαν Χριστιανοί στη Σαμάρεια, και έλαβε το όνομα Φωτεινή. Από τότε αφιέρωσε τη ζωή της στη διάδοση του Ευαγγελίου στην Αφρική και στη Ρώμη.

Παρέδωσε μαρτυρικά τη ψυχή της στον Κύριο, από τον αυτοκράτορα Νέρωνα, όταν αυτός έμαθε ότι η Αγία Φωτεινή έκανε Χριστιανές τη κόρη του Δομνίνα και μερικές άλλες γυναίκες. Επίσης, μαζί με την Αγία Φωτεινή μαρτύρησαν οι γιοι της και οι πέντε αδελφές της.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Την πηγήν δεξαμενή της σοφίας και χάριτος, εκ χειλέων Κυρίου Φωτεινή Ισαπόστολε, νομίμως ηγωνίσω πανοικεί, και νέμεις φωτισμόν παρά Θεού, τοις προστρέχουσι τη σκέπη σου τη σεπτή, και ευλαβώς βοώσί σοι. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω χορηγούντι διά σού, χάριν ημίν και έλεος.

ΣΗΚΩ,Η ΜΕΡΑ ΑΡΧΙΣΕ!

 

                «Ο ύπνος είναι σπουδαίο συστατικό της φύσεώς μας, απεικόνιση του θανάτου, αργία των αισθήσεων» (άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)

              Η πιο δύσκολη ώρα για τον άνθρωπο της εποχής μας είναι η ώρα του ξυπνήματος. Μικρότεροι και μεγαλύτεροι, όταν έρχεται η ώρα να σηκωθούμε από το κρεβάτι, έχουμε έναν λογισμό στον νου μας: «είμαι κουρασμένος»!  Και συνοδεύεται ο λογισμός με άλλους, παρεμφερείς: «ποιος ξυπνάει πάλι;», «άσε με λίγο ακόμη», «πάλι χτύπησε το ξυπνητήρι». Ιδίως τα παιδιά, αν μπορούσαν να κοιμηθούν μέχρι το μεσημέρι, θα ήταν ευτυχισμένα! Το βλέπουμε αυτό στις διακοπές. Αντίθετα, δεν τους πειράζει το ξενύχτι. Μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, της τηλεόρασης ή του κινητού στις μέρες μας, τα παιδιά χτίζουν την προσωπικότητα του ανθρώπου που δεν βιάζεται να κοιμηθεί, αλλά και δεν θέλει να ξυπνήσει!

            Μία από τις αγαπημένες φράσεις των γονέων στην παιδική ηλικία είναι «ήρθε η ώρα για ύπνο». Και η κατάκλιση στο κρεβάτι συνοδεύεται από ιστορίες, παραμύθια, λίγη προσευχή, νανουρίσματα, αν ο γονιός έχει χρόνο και διάθεση.   Κι έτσι πρέπει να γίνεται. Η αφήγηση καλμάρει, συναρπάζει, ομορφαίνει την ώρα του ύπνου. Κι ενώ για το παιδί η ώρα του ύπνου συνεπάγεται το σταμάτημα των δραστηριοτήτων ή ό,τι παρακολουθεί εικονικά, και γι’ αυτό μπορεί να φέρνει αντιδράσεις, η αλλαγή του προγράμματος γεννά την προσδοκία του διαφορετικού, την προσδοκία της σχέσης, της επαφής, της κοινωνίας γονέα και παιδιού. Κι αυτό είναι εμπειρία που γίνεται μνήμη. Η μεταγενέστερη σχέση τροφοδοτείται ακριβώς από τέτοιες μνήμες και δίνει στην οικογένεια ένα αίσθημα χαρούμενης νοσταλγίας.

         Όμως το πρόβλημα του ξυπνήματος δεν παύει να υφίσταται. Δύσκολο να σηκωθούμε χαρούμενοι. Μάλλον λειτουργούμε μηχανικά, ακολουθώντας τις συνήθειες του ξυπνήματος. Και μέσα σ’  αυτές η προσευχή δεν γίνεται με την καρδιά μας, αλλά με την δύναμη της συνήθειας, όταν γίνεται. Γι’  αυτό και η Κυριακή είναι ξεχωριστή μέρα για την σχέση μας όχι μόνο με τον Θεό, αλλά και με τον συνάνθρωπο και τον κόσμο. Το κυριακάτικο ξύπνημα, το οποίο δεν συνοδεύεται από πρωινό, αλλά περιλαμβάνει πορεία προς τον ναό για την συμμετοχή μας στην θεία λειτουργία, αλλάζει και πάλι τον τρόπο διαχείρισης του χρόνου μας. Γίνεται το ξύπνημα ευχαριστιακό. Γνωρίζουμε ότι θα λειτουργηθούμε, θα ευχαριστήσουμε τον Θεό για όσα μας δίνει και θα Τον παρακαλέσουμε για όσα θέλουμε. Θα συναντήσουμε τον συνάνθρωπό μας. Θα είμαστε μαζί ως οικογένεια, κάνοντας μια ξεχωριστή δραστηριότητα, για την οποία αξίζει να θυσιάσουμε λίγο από τον ύπνο μας. Και αν κοινωνούμε κιόλας, το ξύπνημα της Κυριακής γίνεται προσδοκία γιορτής!

      Τις καθημερινές όμως; Πώς μπορούμε να ξεκινήσουμε χαρούμενοι την μέρα μας; Η ευχαριστία είναι το κλειδί. Αν νιώθουμε ότι ο Θεός μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε μια καινούργια αρχή, παρότι δεν ξέρουμε κατά βάθος τι μας περιμένει, καθώς πάντα υπάρχουν τα αναπάντεχα. Γι’ αυτό και το αίσθημα ότι «ζούμε» κι αυτό είναι δωρεά, βγάζει από την σκέψη μας την μιζέρια του ξυπνήματος. Μια ζεστή καλημέρα από τον άντρα στη γυναίκα και αντίστροφα, από τους γονείς στα παιδιά, είναι ένα μήνυμα: ότι ο όποιος σταυρός της κάθε μέρας δεν είναι μοναχικός! Γι’  αυτό και η πρωινή προσευχή είναι ένα σημάδι ευγνωμοσύνης και ευκαιρία ενίσχυσης, ότι τα πάντα είναι του Θεού, κι εμείς το ίδιο!

 π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΠΩΣ ΚΑΤΟΡΘΩΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ;

 

Μέγας Βασίλειος

Εάν μέσα του βεβαιωθεί ότι μπροστά του είναι ο Θεός. Διότι εάν κάποιος που βλέπει έναν άρχοντα ή προϊστάμενο και συζητεί μαζί του έχει το βλέμμα προσηλωμένο σ’ αυτόν, πόσο μάλλον αυτός που προσεύχεται στο Θεό θα έχει το νου προσηλωμένο σ’ Αυτόν που ελέγχει καρδίες και νεφρούς -«ετάζων καρδίας και νεφρούς ό Θεός» (Ψαλμ. 10)- εφαρμόζοντας αυτό που λέγει η Γραφή: «…και τα χέρια που υψώνουν στον ουρανό να είναι καθαρά, χωρίς οργή και εριστικότητα» (Α’ Τιμόθ. 2, 8)

Όταν ο Κύριος είπε στην προσευχή του: «Πάτερα μου, αν είναι δυνατόν, ας μην πιω αυτό το ποτήρι» (Ματθ. 26′, 39), ύστερα συμπλήρωσε: «αλλά ας μη γίνει το δικό μου θέλημα αλλά το δικό σου». Συνεπώς πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν μας έχει επιτραπεί να ζητούμε ό,τι θέλουμε, αφού δεν γνωρίζουμε ούτε καν το συμφέρον μας: «…εμείς δεν ξέρουμε ούτε τι ούτε πως να προσευχηθούμε…» (Ρωμ. 8′ 26). Ώστε τα αιτήματα πρέπει να τα υποβάλλουμε στο Θεό με πολλή περίσκεψη, σύμφωνα με το θέλημά του· κι εάν δεν εισακουσθούμε πρέπει να γνωρίζουμε ότι χρειάζεται επίμονη και καρτερία, σύμφωνα με την παραβολή του Κυρίου για το ότι «πρέπει πάντοτε να προσευχόμαστε και να μην αποκάμουμε» (Λουκ. 18, 1) και με τον άλλο λόγο του Κυρίου που είπε σε άλλη περίσταση ότι: «… για την αναίδειά του θα σηκωθεί και θα του δώσει ό,τι χρειάζεται» (Λουκ. 11′ 8)· ή χρειάζεσαι διόρθωση και επιμέλεια, σύμφωνα με αυτό που είπε ο Θεός σε κάποιους ανθρώπους διά μέσου του Προφήτη: «όταν εκτείνετε τα χέρια σας, θα αποστρέψω τα μάτια μου από σας. Και εάν αυξήσετε τις δεήσεις σας, δεν θα εισακουστείτε, γιατί τα χέρια σας είναι γεμάτα αίματα. Λουσθείτε, και γίνετε καθαροί…» κ.λπ. (Ησ. Α’ 15-16). Ότι δε και τώρα γίνονται και είναι τα χέρια των πολλών γεμάτα αίματα, δεν πρέπει καθόλου ν’ αμφιβάλλουν αυτοί που πιστεύουν σ’ εκείνη την κρίση του Θεού…

– Ποιο είναι το «ταμιείον», στο οποίο προστάζει ο Κύριος να εισέλθει ο προσευχόμενος;

Ταμείο συνήθως ονομάζουμε ένα χώρο κενό και απόμερο, που βάζουμε ό,τι θέλουμε να αποθηκεύσουμε, ή που είναι δυνατόν να κρυφτούμε, όπως αναφέρεται από τον Προφήτη: «Βάδιζε, λαέ μου, μπες μέσα στο ταμείο σου, κλείσε τη πόρτα σου, κρύψου…» (Ησ. 26′ 20). Η δύναμη της εντολής γίνεται σαφής από τα συμφραζόμενα, διότι ο λόγος απευθύνεται σ’ αυτούς που πάσχουν από ανθρωπαρέσκεια. Ώστε αν κάποιος ενοχλείται από αυτό το πάθος, καλά κάνει που αποσύρεται στην προσευχή και απομονώνεται, μέχρι να μπορέσει ν’ αποκτήσει τη διάθεση να μην προσέχει τους επαίνους των ανθρώπων, αλλά να αποβλέπει μόνο στο Θεό, όπως λέγει ο Ψαλμωδός: «όπως τα μάτια των δούλων είναι προσηλωμένα στα χέρια του Κυρίου τους, και τα μάτια της δούλης στα χέρια της Κυρίας της, έτσι και τα δικά μας μάτια να είναι στραμμένα προς τον Κύριο και Θεό μας…» (Ψαλμ. 122′ 2). Εάν όμως κάποιος με τη χάρη του Θεού είναι καθαρός από εκείνο το πάθος, δεν έχει ανάγκη να κρύβει το καλό.

Όταν ο διάβολος επιχειρεί να μας επιβουλευθεί και προσπαθεί να εκτοξεύσει τους λογισμούς του σαν πυρακτωμένα βέλη με πολλή σφοδρότητα μέσα στην αμέριμνη και ήσυχη ψυχή και ξαφνικά να την πυρπολήσει και να υπενθυμίζει μακροχρόνια και επίμονα εκείνα που έσπειρε μία φορά, τότε πρέπει αυτές τις επιβουλές να τις αντιμετωπίσουμε με εγρήγορση και εντατική προσοχή, όπως ο αθλητής που αποτρέπει τις λαβές των αντιπάλων με την ακριβέστατη επιφυλακή και την ταχύτητα του σώματος, και να αναθέσουμε στην προσευχή και την πρόσκληση της συμμαχίας του Θεού τη διεξαγωγή του πολέμου και την αποφυγή των βελών. Διότι αυτό μας δίδαξε ο Παύλος, λέγοντας: «… εκτός από όλα αυτά, κρατάτε πάντα την πίστη σαν ασπίδα, πάνω στην οποία θα μπορέσετε να σβήσετε τα φλογισμένα βέλη του πονηρού…» (Εφ. 6, 16). Και αν λοιπόν υποβάλλει τις πονηρές φαντασίες του κατά την ώρα της προσευχής, να μη σταματήσει η ψυχή να προσεύχεται, ούτε να νομίζει ότι αυτή είναι υπεύθυνη για την σπορά του εχθρού στον αγρό της και για τις ποικίλες φαντασίες του πονηρού, αλλά σκεπτόμενη ότι η φαντασία των άτοπων σκέψεων οφείλεται στην αναίδεια του εφευρέτη της πονηρίας, ας εντείνει τη γονυκλισία και ας ικετεύει το Θεό να διαλυθεί το πονηρό τείχος της μνήμης των άτοπων λογισμών, ώστε ανεμπόδιστα, με τη δύναμη του νου να διαβεί στη στιγμή ακάθεκτη προς το Θεό, χωρίς να διακόπτεται σε κανένα σημείο από τις εφόδους των πονηρών ενθυμήσεων.

Εάν στέκεσαι ενώπιον του Θεού όπως πρέπει και προσφέρεις όλες σου τις δυνάμεις, μην απομακρυνθείς μέχρι να λάβεις το αίτημά σου· εάν όμως σε κατακρίνει η συνείδησή σου ότι καταφρονείς και εάν, ενώ μπορείς, δεν προσεύχεσαι συγκεντρωμένος, μην τολμήσεις να σταθείς ενώπιον του Θεού, για να μη γίνει η προσευχή σου αφορμή αμαρτίας. Εάν όμως, επειδή εξαντλήθηκες από την αμαρτία, δεν μπορείς να προσεύχεσαι απερίσπαστα, να βιάζεις όσο μπορείς τον εαυτό σου και να στέκεσαι επίμονα ενώπιον του Θεού, έχοντας το νου σου σ’ Αυτόν και συμμαζεύοντάς τον στον εαυτό του· και ο Θεός συγχωρεί, επειδή αδυνατείς να σταθείς όπως πρέπει ενώπιόν Του, όχι από καταφρόνηση, αλλά από αδυναμία. Εάν βιάζεις τον εαυτό σου μ’ αυτό τον τρόπο σε κάθε καλό έργο, μην αποκάμεις μέχρι να λάβεις το αίτημά σου, αλλά κτύπα την πόρτα Του ζητώντας το αίτημά σου. Διότι λέγει: «όποιος ζητάει παίρνει, όποιος ψάχνει βρίσκει και όποιος χτυπάει του ανοίγεται» (Λουκ. 11′, 10). Διότι τι άλλο θέλεις να επιτύχεις παρά μόνο την κατά Θεό σωτηρία;

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ:ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ,ΑΠΟΔΕΙΞΕ ΤΟ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΓΩΓΗ ΣΟΥ

 Όποιος θέλει, μπορεί ν’ αφήσει τη γη και ν’ ανέβει στον ουρανό. Δεν του χρειάζονται γι’ αυτό παρά προαίρεση και αρετή! Θέλω αλλά δεν μπορώ, λένε πολλοί, γιατί η αρετή είναι δύσκολη.

Δεν είναι καθόλου δύσκολη, αν έχεις ζήλο και πόθο Θεού. Για συλλογίσου αυτούς που μονάζουν στα βουνά και στις ερημιές! Τι κάνουν;

Αφήνουν τα σπίτια τους, τους συγγενείς τους, την περιουσία τους και κάθε άνεση, κλείνονται σ’ ένα μικρό κελλί και ταλαιπωρούν το σώμα τους με νηστεία, αγρυπνία, με σκληρές ασκήσεις. Και μη μου πεις: «Εκείνοι μπορούν να κάνουν αυτά τα πράγματα, εγώ όμως δεν μπορώ». Γιατί πολλοί μοναστές, μολονότι ήταν πιο αδύναμοι και πιο καλομαθημένοι από σένα , εντούτοις αποφάσισαν να ζήσουν τη σκληρή παραχωρητική ζωή. Θα μου πεις ακόμα πως ο αγώνας αυτός είναι τόσο μεγάλος, που δεν τον αντέχουν όλοι; Τότε, λοιπόν, κάνε έναν αγώνα μικρότερο, επιδίωξε άσκηση και αρετή κατώτερη.

Δεν μπορείς να ξοδεύεις τα χρήματά σου για τους φτωχούς; Τουλάχιστον μην αρπάζεις όσα ανήκουν σε άλλους. Δεν μπορείς να νηστεύεις; Τουλάχιστον μη ρίχνεσαι στις υλικές απολαύσεις. Δεν μπορείς να δίνεις ευχές σ’ αυτούς που σε βρίζουν; Τουλάχιστον υπόμεινε τις βρισιές με σιωπή και μακροθυμία. Δεν μπορείς να ευεργετείς αυτούς που σε βλάπτουν; Τουλάχιστον μην τους εκδικείσαι.

Ο Χριστός έπαθε τόσα για χάρη σου, όντας αθώος και αναμάρτητος. Κι εσύ δεν θέλεις να πάθεις τίποτα για χάρη Του, ή μάλλον για τη δική σου ψυχική ωφέλεια και σωτηρία; Πώς, λοιπόν, θα παρουσιαστείς μπροστά Του την ημέρα της Κρίσεως; Τι απολογία θα δώσεις για την παράβαση των εντολών Του; Μην εξαπατάς τον εαυτό σου λέγοντας: «Ας απολαύσω τώρα τις ηδονές της ζωής, ας αδικήσω τον συνάνθρωπό μου, ας εκδικηθώ τον εχθρό μου, ας κάνω κάθε αμαρτία, και στα γεράματά μου θα μετανοήσω» .

Πες μου, ποιος σε βεβαίωσε ότι θα ζήσεις τόσο πολύ; Δεν βλέπεις πόσους νέους επισκέπτεται καθημερινά ο θάνατος; Μα κι αν πεθάνεις σε μεγάλη ηλικία, πώς θ’ αντικρίσεις τότε τον Κύριο, έχοντας για μιαν ολόκληρη ζωή περιφρονήσει Εκείνον και υπηρετήσει τον διάβολο;

Ο Δημιουργός σ’ έκανε ανώτερο απ’ όλα τα κτίσματα∙ σ’ έκανε άνθρωπο. Γιατί γίνεσαι προδότης της θείας ευεργεσίας και καταφρονητής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Γιατί εξομοιώνεις τον εαυτό σου με άλογο ζώο, με πλάσμα δίχως αθάνατη ψυχή, εσύ που σε άλογα ζώα δίνεις ανθρώπινες ιδιότητες; Να, στον παπαγάλο, ύστερ’ από κατάλληλη εκγύμναση, δίνεις ανθρώπινη λαλιά. Στο λιοντάρι, με επιδέξια αγωγή, δίνεις ανθρώπινη ημερότητα. Και τα πιο άγρια θηρία μπορείς να τα δαμάσεις. Πώς, λοιπόν, γίνεσαι δούλος των άγριων και άλογων παθών, που βρίσκονται μέσα σου;

Αν είσαι άνθρωπος , απόδειξέ το με τη διαγωγή σου. Πλάστηκες σύμφωνα με την εικόνα και την ομοίωση του Θεού. Και αφού Εκείνος είναι άγιος, πρέπει να είσαι κι εσύ. Έτσι πρόσταξε ο ίδιος ήδη από τα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης. «Να είστε άγιοι, γιατί και εγώ, ο Κύριος και Θεός σας, είμαι άγιος» ( Λευιτ. 11:44 ) . Πώς όμως θα φτάσεις στην αγιότητα; Τηρώντας τις θείες εντολές, όλες τις εντολές και όχι μία ή δύο μόνο.

Γιατί όπως δεν μπορεί να παραχθεί μουσική από έναν κιθαριστή, αν αυτός χρησιμοποιεί μία μόνο χορδή της κιθάρας του και όχι όλες, έτσι δεν μπορεί ν’ αποκτηθεί και αρετή από ένα χριστιανό, αν αυτός τηρεί μία μόνο εντολή και όχι όλες. Τι θα κερδίσει εκείνος που δίνει ελεημοσύνη, με χρήματα όμως που αποκτάει άνομα; Τι θα κερδίσει εκείνος που αποκτάει χρήματα με τρόπο τίμιο, ελεεί όμως επιδεικτικά, για να τον βλέπουν και να τον επαινούν οι άνθρωποι; Τι θα κερδίσει εκείνος που δεν ελεεί επιδεικτικά, υπερηφανεύεται όμως εσωτερικά για τις αγαθοεργίες του;

Τι θα κερδίσει εκείνος που δεν υπερηφανεύεται, παραδίνεται όμως στη λαιμαργία, την ασέλγεια και τιε άλλες ηδονές; Και τι θα κερδίσει εκείνος που δεν παραδίνεται στις ηδονές, είναι όμως δούλος της φιλαργυρίας;

Ας αγωνιζόμαστε , λοιπόν, να τηρούμε όλες τις εντολές και ν’ αποκτούμε όλες τις αρετές. Σ’ αυτόν τον αγώνα αποτελεσματική βοήθεια μας προσφέρουν οι ενάρετοι και φιλάγαθοι άνθρωποι, που με τις καλές συμβουλές και το ωφέλιμο παράδειγμά τους μας παρακινούν σε άγια ζωή. Γι’ αυτό ,άλλωστε, ο Θεός μας έβαλε στον ίδιο κόσμο με όλους, κακούς και καλούς, για να μειώνεται η αχρειότητα των πρώτων από την συναναστροφή τους με τους δεύτερους.

Έτσι, ενώ οι καλοί είναι διπλά αξιοτίμητοι, επειδή και το δρόμο της αρετής ακολουθούν αλλά και από τη συναναστροφή τους με τους κακούς δεν ζημιώνονται, οι αμετανόητοι κακοί είναι διπλά αξιοτιμώρητοι, επειδή και το δρόμο της κακίας ακολουθούν αλλά και από τη συναναστροφή τους με τους καλούς δεν ωφελούνται.

Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι ζηλεύουν όχι τους καλούς αλλά τους κακούς- τους πονηρούς και πανούργους, τους διπλοπρόσωπους και ραδιούργους, τους πλεονέκτες και συμφεροντολόγους- επειδή είναι ικανοί για όλα, επειδή, βλάπτοντας και αδικώντας αδίστακτα τους άλλους, αποκτούν πλούτο ή αναρριχώνται σε αξιώματα.

Αυτούς, όμως, αντί να τους ζηλεύουν , θα έπρεπε να τους λυπούνται, γιατί στην πραγματικότητα βλάπτουν τον εαυτό τους και όχι τους άλλους. Ολέθριο, βλέπεις, δεν είναι το να αδικείται κανείς, αλλά το να αδικεί. Ο Θεός δεν είναι άδικος. Έτσι, είτε σ’ ετούτη τη ζωή είτε στην άλλη, η αδικία πληρώνεται όσο της πρέπει, όπως άλλωστε και η αρετή…

Γνώρισμα του αληθινού ανθρώπου, που έχει πλαστεί σύμφωνα με την εικόνα του Θεού, είναι το να μοιάζει στον Πλάστη του και να Τον ευαρεστεί. Όποιος, λοιπόν, δεν θέλει ούτε ν’ ακούσει για το πώς θα ευαρεστήσει το Θεό, μπορεί να λέγεται άνθρωπος; Κάθε άλλο. Θηρίο μάλλον πρέπει να λέγεται. Και σκέψου πόσο φοβερό κατάντημα είναι, ενώ ο Χριστός θέλει από ανθρώπους να μας κάνει όμοιους με τους αγγέλους, ή καλύτερα όμοιους με τον Ίδιο, εμείς ούτε καν άνθρωποι να μη μένουμε, αλλά να γινόμαστε θηρία.

Γιατί θηρίων γνωρίσματα είναι η αλόγιστη υποδούλωση στα ένστικτα, η αρπακτικότητα, η σκληρότητα, η καταφρόνηση των εντολών του Θεού. Ανθρώπων γνωρίσματα, από το άλλο μέρος, είναι η έλλογη κυριαρχία πάνω στα πάθη, η καλοσύνη, η ευσπλαχνία, η αποφυγή του κακού και η επιτέλεση του καλού.

Ο Θεός έβαλε μέσα στον άνθρωπο τον νόμο, τη συνείδηση, που τον πληροφορεί ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό. Γι’ αυτό και όσοι αμαρτάνουν, από συναίσθηση ενοχής και ενδόμυχη ντροπή δεν θέλουν να χαρακτηρίζονται με το όνομα των κακών τους πράξεων. Αν, λ.χ. φωνάξεις , «Μοιχέ!» , σ’ έναν άνθρωπο που μοιχεύει θα του κακοφανεί, μολονότι ευχαριστιέται όταν διαπράττει τη μοιχεία…

Καμία κακία , άλλωστε δεν εμφανίζεται με το αληθινό της πρόσωπο. Πάντα δανείζεται τη μορφή κάποιας αρετής. Όταν ο ψεύτης λέει ψέματα , υποκρίνεται ότι λέει την αλήθεια. Όταν ο δολερός ραδιουργεί ,προσποιείται τον έντιμο και ειλικρινή. Και όταν ο συκοφάντης διαβάλλει, υποστηρίζει πως οι κατηγορίες του είναι βάσιμες…

«Και γιατί δεν αφανίζει τους κακούς, που δημιουργούν τα σκάνδαλα, ώστε να μη βλάπτονται οι υπόλοιποι;», ρωτάνε μερικοί. Επειδή από τα σκάνδαλα βλάπτονται μόνο οι κακοπροαίρετοι και από την ξένη κακία επηρεάζονται μόνο οι εθελόκακοι. Άλλωστε, αν ο Θεός αφάνιζε τους κακούς, τότε κανένας μας δεν θα γλύτωνε.

Τη δική μας κακία, όμως, δεν τη βλέπουμε, γι’ αυτό και δεν μετανοούμε, δεν διορθωνόμαστε, δεν αγιαζόμαστε. Την κακία των άλλων μόνο παρατηρούμε, σχολιάζουμε και καταδικάζουμε, ξεχνώντας πως ο Κύριος δεν θα μας ζητήσει λόγο την ημέρα της Κρίσεως για τα έργα των συνανθρώπων μας, μα για τα δικά μας έργα.

Ας εγκαταλείψουμε , λοιπόν, χωρίς καθυστέρηση ή αναβολή τον ψυχόλεθρο δρόμο της κακίας και ας τραβήξουμε τον ψυχοσωτήριο δρόμο της αρετής, γιατί έτσι και στην πρόσκαιρη τούτη ζωή θα έχουμε την ευλογία του Θεού και στην άλλη ζωή θ’ απολαύσουμε τα άφθαρτα αγαθά της βασιλείας Του.

 

ΟΥΤΕ ΕΓΩ ΣΕ ΕΛΕΩ ΟΥΤΕ Ο ΘΕΟΣ ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΛΕΗΣΕΙΣ ΕΣΥ ΠΡΩΤΑ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ

 ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ: Σε μια μικρή συνάθροιση με λαϊκούς, ένας ευλαβής νέος είπε στον Γέροντα Αρσένιο τον Σπηλαιώτη:

– Παππού, σε παρακαλώ να εύχεσαι και για μένα.
– Πώς σε λένε;

– Με λένε Ανδρέα.
– Εγώ να εύχομαι για τον Ανδρέα, αλλά για να πιάσει η δική μου προσευχή πρέπει να ενδιαφέρεται και να εύχεται και ο Ανδρέας για τον εαυτόν του. Ο Άγιος Αντώνιος λέγει, «ούτε εγώ σ΄ ελεώ ούτε ο Θεός σ΄ ελεεί, αν δεν ελεήσεις εσύ πρώτα τον εαυτόν σου».

– Δηλαδή, Γέροντα;
– Μα δεν το καταλαβαίνεις; Καλά. τότε να σου πω κάτι που συνέβη εδώ, επί των ημερών μου. Πέρασε ένας προσκυνητής από την έρημο ψάχνοντας αγίους, όπως κι εσύ τώρα, για να του κάνουν προσευχή.

Βρίσκει ένα ασκητή και του λέγει: «Σε παρακαλώ γέροντα, προσευχήσου για μένα. έχω σοβαρά προβλήματα». Ο ασκητής τον λυπήθηκε και κάθε βράδυ στην αγρυπνία, δώστου προσευχή για τον κοσμικό. Μια νύχτα ενώ προσευχόταν, βλέπει έξω από το κελί του τον σατανά, να γελά σαρκαστικά και να κοροϊδεύει.

Του λέει ο Μοναχός: «γιατί ρε καταραμένε μου χαλάς την ησυχία;», και ο σατανάς, «χα, χα, χα. γελώ που αγρυπνάς άδικα για τον δικό μου (τον Γιάννη). Κι αυτός αγρυπνά, αλλά στα στέκια τα δικά μου (εννοώντας ασφαλώς τα κέντρα διαφθοράς). Πριν λίγο τελείωσε την αγρυπνία του και τώρα ροχαλίζει!».

Ε, τώρα κατάλαβες τι θέλω να πω;

– Ναι, Γέροντα, τώρα κατάλαβα, ότι πρέπει κι εμείς να ζούμε χριστιανικά και να προσπαθούμε όσο μπορούμε.

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΑΡΑΣΙΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Ταρασίου του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως τιμά σήμερα, 25 Φεβρουαρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Ταράσιος γεννήθηκε, μεγάλωσε και μορφώθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Οι γονείς του ήταν ευσεβείς Χριστιανοί όπου και του δίδαξαν την χριστιανική πίστη. Ονομάζονταν Γεώργιος, και Ευκρατία. Λόγω της μεγάλης μόρφωσής του, ανέβηκε στο αξίωμα του πρωτοασηκρίτου.

Στις 25 Δεκεμβρίου του 784 μ.Χ., όταν χήρεψε ο πατριαρχικός θρόνος της Κωνσταντινούπολης, εξελέγει πανηγυρικά Πατριάρχης, διαδέχόμενος τον πατριάρχη Παύλο Δ’. Επίσης, ήταν παρών στην 7η Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια, όπου ήταν υπέρ στην τιμητική προσκύνηση των Αγίων εικόνων. Ο Άγιος Ταράσιος παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο στις 25 Φεβρουαρίου το 806 μ.Χ. ύστερα από 21 έτη πατριαρχίας. Το Ιερό Λείψανό του τάφηκε στη Μονή Βοσπόρου, όπου και είχε χτίσει ο ίδιος.

Το έργο που επιτέλεσε εν ζωή ήταν μεγάλο. Κυρίως στην αναστήλωση των εικόνων, καθώς και με τη διατύπωση ότι η προσκύνηση των εικόνων, να μην έχει χαρακτήρα λατρείας, αλλά πνεύμα χριστιανικής πίστης. Η κοίμηση του Αγίου Ταρασίου είχε βυθίσει σε βαρύ πένθος τον το ποίμνιό του.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Βίου ορθότητι, καλλωπιζόμενος, φωστήρ υπέρλαμπρος, ώφθης του Πνεύματος, και την Εικόνα του Χρίστου, Συνόδω εν τη Έβδομη, προσκυνείν εκήρυξας, ορθοδόξως μακάριε, στύλος και εδραίωμα, Εκκλησίας γενόμενος, διό τους σούς αγώνας γεραίρει, Πάτερ Ιεράρχα Ταράσιε.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821

 

Παραθέτουμε μερικά σπουδαιότα­τα μηνύματα, γραπτά ή προφορικά, των αγωνιστών του 1821, πού δείχνουν το βαθύτατο πνευματικό καί ιδεολογικό νόημα της ελληνικής επαναστάσεως, του ιερού αγώνα της απε­λευθερώσεως από τον Τουρκικό ζυγό.

Ό Ασημάκης Ζαΐμης, την παραμονή της λήψεως αποφάσεως για την κήρυξη της Εθνεγερ­σίας, είπε στους συγκεντρωμένους στην Αγία Λαύρα: «Δεν μένει άλλο παρά ή άμεσος κήρυξις της Επαναστάσεως. Δεν μας χωρίζει πλέον καμμιά διαφωνία.’Ας άναπαυθώμεν απόψε καί αύριον εις την Έκκλησίαν, άφού μεταλάβωμεν των Άχραντων Μυστηρίων, ας προσευχηθώμεν όλοι,κατά την Δοξολογίαν εις τον αγιόν ‘Αλέξιον καί την Παναγίαν, να μας βοηθήσουν εις τον άνισον αγώνα,εις τον όποιον αποδυόμεθα. Αύριον την αυτήν ώραν να συναντηθώμεν ενταύθα, δια να κανονίσωμεν τα του Αγώνος».

Ό Δημήτριος Υψηλάντης, όταν κατεβαίνει στην Ελλάδα για να αναλάβει την αρχηγία του Αγώνα, φθάνοντας στην ‘Υδρα γράφει στίς 8-6-1821: «Ό Παντοδύναμος Θεός, ό Βασιλεύς του ουρανού καί της γης, ό διαφενδευτής των αδικούμενων καί Πατήρ των ορφανών, απεφάσισε να παύση τάς αδικίας καί ανομίας καί έσήκωσεν εις τα άρματα το Γένος των Χριστιανών».

Ό Γέρος του Μωρία, ό Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, έλεγε: «Ό Θεός υπέγραψε τη λευτεριά της Ελλάδος καί δεν θα πάρει πίσω την υπογραφή Του».

Ό θρυλικός πυρπολητής Κωνσταντίνος Κανάρης διηγούμενος το κατόρθωμα του στον ποιητή Αρ. Βαλαωρίτη του είπε: «0ι Τούρκοι ήταν τόσοι, ώστε εάν έπτυαν επάνω μας θα μας έπνιγαν αναμφιβόλως. ‘Αλλ’ό παντοδύναμος Θεός δεν το έπέτρεφε καί μας έσωσε».

Ή Καπετάνισσα Μπουμπουλίνα είπε στους προκρίτους καί τους δημογέροντες: «’Εχασα τον συζυγόν μου. Εύλογητός ό Θεός! Ό πρεσβύτερος υιός μου έπεσε με τα όπλα ανά χείρας. Εύλογητός ό Θεός! Ο δεύτερος καί μόνος υιός μου, Ι4ετής την ήλικίαν, μάχεται μετά των Ελλήνων καί πιθανώς να εύρη ενδοξον θάνατον. Εύλογητός ό Θεός! Ύπό το σημείον του Σταυρού θα ρεύση επίσης το αίμα μου. Εύλογητός ό Θεός! ‘Αλλά θα νικήσωμεν ή θα παύσωμεν μεν ζώντες, αλλά θα έχωμεν την παρήγορον ιδέαν, ότι εν τω κοσμώ δεν αφήσαμεν όπισθεν ημών δούλους τους ‘Ελληνας».

Ό Μακρυγιάννης απευθύνει στον Θεό, στον Κύριο των Δυνάμεων, την ακόλουθη προσευχή:«Εσύ, Κύριε,θα άναστήσης τους πεθαμένους ‘Ελληνες, τους απογόνους αύτηνών των περίφημων ανθρώπων, όπου στόλισαν την ανθρωπότη μ’ αρετή. Καί με τη δύναμί Σου καί τη δικαιοσύνη Σου θέλεις να ξαναζωντανέψης τους πεθαμένους· καί ή απόφασί Σου ή δικαία είναι να ματαειπωθη ή Ελλάς, να λαμπρυνθή αύτήνη καί ή θρησκεία του Χρίστου καί να υπάρξουν οι τίμιοι καί οι αγαθοί άνθρωποι, εκείνοι όπου υπερασπίζονται το δίκαιον».

Ό Όδυσσέας Ανδρούτσος γράφει στους Γαλαξειδιώτες οτίς 22-3-1821: «Ήτανε βέβαια από το Θεό γραμμένο να δράξωμε το άρματα μια ήμερα καί να χυθούμε κατεπάνω στους τυράννους μας πού τόσα χρόνια ανελεήμονα μας τυραγνεύουν. Τί την θέλουμε, βρε αδέλφια, τούτη την πολυπικραμμένη ζωή, να ζούμε από κάτω στη σκλαβιά, καί το σπαθί των Τούρκων ν’ άκονιέται εις τα κεφάλια μας; Δεν τηράτε πού τίποτε δεν μας απέμεινε; Οι εκκλησίες μας γενήκανε τζαμιά καί αχούρια των Τούρκων… Τίποτε αδέλφια δεν μας έμεινε. Δεν είναι πρέπον να σταυρώσουμε τα χέ­ρια καί να τηράμε τον ουρανό. Ό Θεός μας έδωσε χέρια, γνώσι, νου.’Ας ρωτήσουμε την καρδιά μας καί ό,τι μας όπανταχαίνει ας το βαλωμε γρήγορα σε πραξιν καί ας είμεθα, αδέλφια, βέβαιοι το πώς ό Χριστός μας ό πολυαγαπημένος θα βάλη το χέρι απάνω μας… Στά άρματα, αδέλφια, ή να ξεσκλαβωθούμε ή να πεθάνωμε…».

Αυτά τα λόγια των ηρώων του 1821, πού τα ένέπνεε ή πίστη στο Θεό καί ή αγάπη προς την πα­τρίδα, αποτελούν ιερή παρακαταθήκη καί για μας σήμερα.

ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ;ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

 

Γερόντισσα Σωφρονία

Πολλές φορές κάνουμε προσευχή ὕστερα ἀπό κάποιο δυσάρεστο γεγονός πού ἀναταράσσει τήν «εὐτυχία» καί τή στρωτή «γαλήνη» τῆς ζωῆς μας: Ὑγεία, χρήματα, φίλοι, δραστηριότητες!

Ὅλα βαίνουν «φυσιολογικά». Καί κάνουμε καί τή χάρη στόν Θεό μιά Κυριακή-ἄν εἶναι κάθε Κυριακή- νά πηγαίνουμε στήν ἐκκλησία.

Ὅταν ὅμως θάνατος, ἀρρώστια, πτώχευση χτυπήσει τήν πόρτα, καταφεύγουμε στήν ἐκκλησία καί στίς μεγάλες δυνάμεις: στά μοναστήρια, ἐκεῖ ὅπου ἀδιαλείπτως ἀσκεῖται ἡ προσευχή. Καί καλῶς πράττουμε.

Καί ὑποσχόμαστε, καί ἀφιερώνουμε καί προσευχόμαστε.

Καί φυσικά;; ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ.

Γιατί τά θαύματα δέν εἶναι τίποτε σπουδαῖο τελικά.

Εἶναι ἁπλές καθημερινές συναντήσεις μας μέ τόν Θεό τῆς δόξης, ὅπου Τόν ἔχουμε καλέσει, ὅπου ἡ ψυχή μας εἶναι δοσμένη σέ Αὐτόν καί μόνο καί τί πιό φυσικό ;;;

Ἀπό τό νά ἀκούσει ὁ Θεός τό παιδί Του;;

Ὅταν ζοῦμε τήν υἱική αὐτή σχέση μέ τόν Θεό δέν ὑπάρχει περίπτωση νά μήν ἀπολαύσουμε τήν χάρη τοῦ θαύματος.

Ὅταν ὅμως περάσει ὁ κίνδυνος καί ἡ ἀρρώστια, τότε ξεχνᾶμε τίς ὑποσχέσεις, ραθυμοῦμε, «μᾶς παίρνει ὁ ὕπνος» καί σωματικά ἀλλά καί ψυχικά. Καί συνεχίζουμε πάλι τό τρέξιμο τῆς ματαιότητος: ἐργασία, σχέσεις τοῦ δῆθεν, δραστηριότητες, ὑποχρεώσεις, μαυρίλες καί πουθενά Χριστός!

Μπορεῖ νά φορᾶς ἀκόμα καί τό ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ καί νά μήν ἔχεις καμία γεύση τοῦ τί εἶναι Χριστός τελικά!

Καί νά εἶσαι καί ἐκπρόσωπος Αὐτοῦ πού κήρυξε τήν πτωχεία καί τή λιτότητα καί νά περιφρονεῖς τούς πτωχούς!

Νά εἶσαι συνηθισμένος σέ «μεγάλη ζωή».

Ἄς μή γελιόμαστε κι ἄς μήν ξεγελιόμαστε! Ὁ Χριστός βρίσκεται στήν ἁπλότητα, στήν ταπείνωση στήν καρδιά μας μέσα ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ!

Χαρά χωρίς Χριστό εἶναι οὐτοπία.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΘΑΔΔΑΙΟΣ:ΚΑΘΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΞΕΚΙΝΑ ΠΡΩΤΑ ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ

 

Σήμερα το πρωί, μου ήρθε μια γυναίκα με το γιο της. Είχε ξαναέρθει στο παρελθόν, και παραπονιόταν συνεχώς για τη νύφη της.

Της είπα: «Η νύφη σου είναι νέα. Δεν καταλαβαίνει ακόμα ότι πρέπει να αγαπά την πεθερά της σαν δική της μάνα. Εσύ όμως είσαι μεγαλύτερη και πρέπει να τα σκέφτεσαι όλα αυτά».

Είναι σχετικά συνηθισμένο σ’ αυτό τον κόσμο να αντιπαθούν οι μανάδες τις νύφες τους, ακόμα κι όταν είναι πολύ καλές κοπέλες. Μια πεθερά ίσως να μην το δείχνει, αλλά συνήθως δεν είναι ικανοποιημένη με τη νύφη της. Και η νύφη δεν ξέρει ότι θα πρέπει να προσεύχεται να στείλει ο Κύριος άγγελο-καθοδηγό στα βήματα της πεθεράς της, και στην ίδια να δίνει δύναμη να αγαπά την πεθερά της. Αντιθέτως, αντιδρά στους λογισμούς της πεθεράς της κι έτσι ξεκινά ο πόλεμος.

Βλέπετε, κάθε πραγματικός πόλεμος ξεκινά πρώτα με λογισμούς. Αρχικώς οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντέξουν ο ένας τον άλλο· κατόπιν ξεκινούν να καταστρέφουν ο ένας τον άλλο. Εν πάση περιπτώσει, η φτωχή εκείνη γυναίκα δεν μπορούσε να καταλάβει τι προσπαθούσα να της πω. Έβλεπα πόσο πληγωμένη και στενοχωρημένη ήταν, οπότε έπρεπε να καθίσω μαζί της για αρκετή ώρα.

Της είπα: «Κάνε μια προσπάθεια, αν μη τι άλλο. Όταν η νύφη σου σου συμπεριφέρεται άσχημα, ζήτα από τον Κύριο να της στείλει έναν άγγελο να την καθοδηγήσει, και ζήτησε Του επίσης να μη ξεχάσει κι εσένα. Ζήτα Του να πάρει από τους ώμους σου αυτό το βάρος, έτσι ώστε να μην έχεις αρνητικούς λογισμούς για τη νύφη σου και όχι μόνο για κείνη αλλά και για κάθε άνθρωπο που σε πρόσβαλε κάποτε.

Προσευχήσου να σου δίνει δύναμη να αγαπάς τους πάντες. Και όταν οι σκέψεις σου γίνουν ήσυχες και ειρηνικές, θα δεις πως θα αλλάξουν τα πράγματα γύρω σου. Θα αλλάξει επίσης και η νύφη σου.

Το ξέρεις ότι στην πραγματικότητα της κάνεις κακό σωματικά, σαν να την χτυπούσες; Το κάνεις αυτό συνεχώς. Δεν χρειάζεται να το κάνεις σωματικά -αρκεί και μόνο που δεν αντέχεις τη σκέψη της. Όταν έτσι έχουν τα πράγματα, δεν υπάρχει ειρήνη στο σπιτικό σου. Κι ούτε κι ο γιος σου -ο άντρας της- είναι ειρηνευμένος. Προσπάθησε να την αγαπήσεις.Είναι δύσκολο, το ξέρω… Αλλά ξέρεις γιατί δεν τη συμπαθείς;», τη ρώτησα.

«Όχι», μου απάντησε. «Λοιπόν, είναι επειδή σου πήρε μακριά τον γιο σου. Δεν είναι πια δικός σου όπως τον καιρό που ήταν μικρό παιδί. Είναι φυσικό για έναν άντρα να προσκολλάται στη γυναίκα του. Η μάνα θέλει ο γιος της να παντρευτεί και να είναι χαρούμενος μέσα στον γάμο του. Αλλά αυτή είναι που υποφέρει περισσότερο μετά τον γάμο.

Τώρα ο γιος είναι προσανατολισμένος προς τη γυναίκα του. Δεν είναι πλέον τόσο προσηλωμένος προς τη μητέρα του, όσο ήταν παλιότερα. Να λοιπόν πότε ξεκινά ο πόλεμος των λογισμών. Μπορείς να πολεμάς σ’ αυτό τον πόλεμο για πάντα, αλλά στο τέλος θα χάσεις. Προσπάθησε να κάνεις αυτό που σου λέω και θα δεις πόσο γρήγορα θα αλλάξουν τα πράγματα».