Όλοι κάποιον ψάχνουμε να μας καταλάβει, να μας νιώσει, να μας αγγίξει, να μας μιλήσει, να μας τραγουδήσει της αγάπης άσματα, να μας ψιθυρίσει νανουρίσματα…
να μας κοιτάξει με γλυκύτητα, να μας πάρει στην αγκαλιά του σαν βρέφος αδύναμο, να μας ζεστάνει με το χαμόγελό του, να δακρύσει μαζί μας…
Όλοι κάποιον ψάχνουμε που ιδανικά θα χωράμε στην ζωή του. Μ’αυτό θέλει κόπο.
Θέλει να γίνουμε πλαστελίνη, να πάρουμε το σχήμα της αγκαλιάς του άλλου για να χωρέσουμε μέσα της ιδανικά, σαν να φτιάχτηκε για εμάς.
Και θα’ναι τότε παράδεισος. Είναι τότε που καταλαβαίνεις ότι η αγάπη δεν είναι ν’αλλάξεις τον άλλον αλλά ν’αλλοιωθείς για τον άλλον τόσο όσο χρειάζεται για να γίνεται ένα. Και τότε όλα παίρνουν νόημα βαθύ. Και τότε όλα γίνονται εύκολα. Και τότε πλέον δεν ανησυχείς.
Η αγάπη πλαστελίνη κάνει τις καρδιές, τις μαλακώνει, τις αλλοιώνει, τις δίνει το σχήμα της συμπλήρωσης, της συγχώρεσης. Δεν χωρούν μικρότητες, ούτε μιζέρια, ούτε εγωισμοί.
«Μ’αγαπάς», ρώτησα μια φορά, κι ο ουρανός μου έδειξε τ’άστρα, ο αγέρας μου χάιδεψε το πρόσωπο, ο Θεός μου έδειξε το Σταυρό Του κι εσύ ένα φιλί μου άφησες στο μάγουλο σαν μια αιώνια πράξη αποδοχής.
π. Παύλος Παπαδόπουλος
