Χθες (15 Νοεμβρίου 1908), βρισκόμουν στο κελλί του Γέροντα [του Στάρετς π. Βαρσανουφίου] και τακτοποιούσα την αλληλογραφία του.
Ο π. Βαρσανούφιος διάβαζε την επιστολή μιας νεαρής κοπέλας, για την οποία μου είπε:
Η κοπέλα αυτή, ξέρει πολύ καλή κλασσική μουσική.
Την ρωτάω:
– Ποιανού μουσικού σου αρέσει καλλίτερα η μουσική;
– Του Μπετόβεν και του Χάιντν, μου λέει εκείνη.
– Μα υπάρχει και καλλίτερη, της είπα.
– Ποιανού; Του Μότσαρτ;
– Ακόμη καλλίτερη.
– Του Μπαχ μήπως;
– Όχι, όχι.
– Ποιανού τότε; Και τι είδους μουσική είναι αυτή, που λες ότι είναι καλλίτερη;
– Η μουσική της ψυχής! της λέω.
– Της ψυχής; Και υπάρχει τέτοια μουσική;
– Και βέβαια υπάρχει.
– Πρώτη φορά το ακούω. Και τι είναι αυτή η μουσική;
– Η ψυχική γαλήνη. Γι’ αυτήν μιλάει το άγιο Ευαγγέλιο: ‘Άρατε τον ζυγόν
μου εφ’ μάς και μάθετε απ’ εμού, ότι πράος είμι και ταπεινός τη καρδία,
και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών’ (Ματθ. 11, 29). Σπούδασες
μαθηματικά. Ξέρεις, τι είναι το σημείον ‘ίσον’ (=). Ε, λοιπόν να! Η
ανάπαυση της ψυχής «ισούται» με μια μακαριότητα· μια μουσική μια αρμονία
όλων των δυνάμεων της ψυχής… Αυτή είναι η καλλίτερη μουσική!
