ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΤΑΜΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ Ν' ΑΓΑΠΑΜΕ

 

Ἀρχιμ. Γρηγόριος Λίχας

Πρίν λίγα χρόνια, ἄκουσα ἕνα ἔντεχνο χριστιανικό τραγουδάκι πού ἔλεγε: «Γιά νά μάθουμε νά πετᾶμε πρέπει νά μάθουμε ν’ ἀγαπᾶμε…».

Ὅταν ὅμως τό ἐπανέλαβε ἕνας μικρός φίλος, τό παιδάκι μπερδεύτηκε καί εἶπε: «Γιά νά μάθουμε νά πετᾶμε, πρέπει νά μάθουμε νά… πετᾶμε»…

Κάποιος παρευρισκόμενος τό βρῆκε πολύ πετυχημένο. « Ἔκτακτο!», ἀναφώνησε.

Μέ τήν ἔννοια ὅτι γιά νά εἶναι τό πέταγμά μας, ἡ πτήση μας ἀνοδική καί ἀνάλαφρη, πρέπει νά βγάζουμε καί νά πετᾶμε ὅσα βάρη μᾶς καθηλώνουν καί μᾶς κρατοῦν χαμηλά.

Καί ὑπάρχουν τόσα καί τόσα βάρη! Ὅσα εἶναι τά πάθη μας καί οἱ παγίδες τῶν δαιμόνων.

Ὅμως, γιά νά μεθοδεύουμε σωστά τίς κινήσεις μας καί νά ἐπαναπροσεγγίζουμε κάθε φορά τούς στόχους μας, εἶναι πολύ βασικό νά ξέρουμε τί πρέπει «νά ἀφήσουμε ἐκτός». Νά ξεκαθαρίσουμε καλά τό ἔδαφος γύρω μας, ἀφοῦ «σταθερός βατήρας-ἐπιτυχής ἀνύψωση».

Γιά νά ἔχει κάποιος «δυνατότητες πτήσεως» ἤ- γιά νά τό ἀρχίσουμε ἀπό πιό βαθιά- γιά νά καθαρίζει καί νά ὀμορφαίνει τή ζωή του ἀπό τίς ἀσχήμιες τῆς ἁμαρτίας, ἡ ἁπλῆ λογική ὑπαγορεύει:

«Πρόσεχε πολύ τό περιεχόμενο πού ἐναποθέτεις στήν ψυχή σου. Ἀλλά κι ἄν ἔτυχε καί λερώθηκες, φρόντισε νά καθαριστεῖς, φρόντισε νά διορθώσεις».

Σίγουρα δέν ἀρκοῦν ψευτοσκουπίσματα καί προσχηματικές ἐνέργειες. Ἄν θέλουμε νά γίνει ἡ σωστή δουλειά, πρέπει νά ἀνασκουμπωθοῦμε, νά ἀναλάβουμε εὐθύνες, νά καταβάλουμε κόπους:

Νά ἐξομολογηθοῦμε. Τό ἄν ὑπάρχουν πολλοί πού αὐτό δέν τό ἀντιλαμβάνονται ἤ δέν θέλουν νά τό ἀντιμετωπίσουν μέσα ἀπό τόν δρόμο (μονόδρομο) τοῦ Χριστοῦ, ἐμένα αὐτό δέν μέ ἀμνηστεύει.

Δέν ἁπαλύνει τή δική μου ὑπόθεση καί τή δική μου ὑποχρέωση ἔναντι τοῦ Θεοῦ καί ἔναντι τῆς ψυχῆς μου.

Πρέπει αὐτά νά τά βλέπουμε μέ βαθιά ἔγνοια καί προσωπική στιβαρότητα. Νά τά ἐλέγχουμε καί νά τά ρυθμίζουμε μέ φόβο Θεοῦ καί ἁγία περίσκεψη.

Καί ἀσφαλῶς πρώτιστα τά σημαντικά καί βαριά, πού, ἄν στραβοπατήσεις ἐδῶ, δέν σοῦ μένουν περιθώρια διαφυγῆς ἀπό τά καλοστημένα δίχτυα τοῦ ἀντιπάλου μας Διαβόλου.

Ναί, ἡ διαδικασία εἶναι ἀρκετά δύσκολη, ἀλλά καί ἀπόλυτα καθοριστική. Γιατί αὐτά τά «βαρίδια» τῶν ψυχῶν μας εἶναι πού καταταλαιπωροῦν τίς ζωές μας.

Ὄχι, φυσικά, πώς δέν τιθασεύονται πάθη καί φιλάμαρτες τάσεις. Ἀλλά οἱ ἐπιρροές τους εἶναι ἀνεξέλεγκτες καί λειτουργούν σάν χιονοστοιβάδα πού, ὅσο προχωράει, μεγαλώνει συμπαρασύροντας τά γύρω.

Καί, ἄν φτάσουμε ἐκεῖ, χρειάζονται πιά τιτάνιες κινητοποιήσεις, ἐπαναστάσεις, ὅπως τίς προσδιόριζε καί τίς ὁριοθετοῦσε ὁ μακαρίτης πιά, κορυφαῖος καθηγητής τοῦ MIT Μιχάλης Δερτοῦζος, πού ἔλεγε: «Μέ ἐνδιαφέρουν οἱ ἐπαναστάσεις πού χτίζουν πολιτισμούς».

Ἀπό τήν πλευρά μας, λοιπόν, συγκεκριμενοποιοῦμε: Ὅλοι οἱ πιστοί πρέπει νά ἔχουν ὅραμα τίς ἐπαναστάσεις πού παράγουν, ἦθος, ἀνθρωπιά, ἀρετή.

Τά ὑπόλοιπα εἶναι τά «μπαχαρικά», πού προσθέτουν μέν κάποιες «πινελιές», ἀλλά δευτερεύουσες καί ὑποδεέστερες. Ξεκινᾶμε ἐλέγχοντας καί ἀπορρίπτοντας σκουπίδια καί βαρίδια.