«Ἀναμφισβήτητα, ἡ ἁγία Κυριακὴ ἔρχεται καὶ μᾶς διδάσκει: «Ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον»(Α΄ Ἰωάν. δ΄, 18). Ἀκόμη κι ὁ φόβος τοῦ θανάτου γίνεται πόθος θανάτου στὸν μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ. Διότι ὁ θάνατος δὲν εἶναι τὸ τέλος, ἀλλὰ ἡ ἀρχὴ τῆς αἰωνιότητας, ἡ ἐπίτευξη τῆς συνάντησης τοῦ πιστοῦ μὲ τὸν Νυμφίο τῆς ψυχῆς του. Καὶ ἴσως αὐτὴ ἡ πρόταση προβληματίσει τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος διαρκῶς μόνο ἀναπνέει καὶ ζεῖ γιὰ τὸ παρόν, ἀμφισβητώντας καὶ ἴσως μὴ προσδοκώντας τὸ «αἰώνιο μέλλον».
Σήμερα ὁ ἄνθρωπος φοβᾶται γιὰ τὴν ὕπαρξή του, ὅταν ἡ ἐγκληματικότητα ὀργιάζει καὶ ἡ τρομοκρατία ὑπερβαίνει κάθε αἴσθηση λογικῆς εὐταξίας καὶ εὐνομίας. Ὁ ἄνθρωπος φοβᾶται γιὰ τὴν ἐργασία του, ὅταν ἡ ἀβεβαιότητα καὶ ἡ ἀνεργία εἶναι εἰδοποιὰ στοιχεῖα τῆς καθημερινότητάς μας. Ὁ ἄνθρωπος φοβᾶται νὰ προχωρήσει στὴν δημιουργία οἰκογένειας, ὅταν ὁ γάμος διέρχεται κρίση μέσα στὸ κοινωνικὸ γίγνεσθαι. Ὁ ἄνθρωπος φοβᾶται γιὰ ἐνδεχόμενη ἀσθένεια στὴ ζωή του, ὅταν θεωρεῖ πὼς αὐτὴ θὰ τὸν ὁδηγήσει στὸν ἀβάστακτο πόνο καὶ σὲ μία ἀτελείωτη φθορά! Τέλος ὁ ἄνθρωπος φοβᾶται τὸν πιὸ ἀδυσώπητο ἐχθρό του, τὸν θάνατο, ἀφοῦ πιστεύει πὼς μ’ αὐτὸν “τὰ πάντα τελειώνουν”.
Κι ὅμως ἡ ἁγία Κυριακή μᾶς φωνάζει πὼς ἡ λύτρωση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἐνυπάρχει στὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ὅλα διαλύονται, ὅταν κάποιος εὐθυγραμμίζεται μὲ τὴν εὐαγγελικὴ ὁδό. Ὅλα ἐξαφανίζονται, ὅταν κάποιος δίνεται ὁλοκληρωτικὰ στὴν μυστηριακὴ ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅλα ἀφανίζονται, ὅταν κάποιος τὴ ζωή του τὴν ἐναρμονίζει μὲ τὴ ζωή Ἐκείνου!
Ὁ ἅγιος Λουκᾶς, ὁ Ἰατρὸς καὶ ἀρχιεπίσκοπος
Συμφερουπόλεως, ἔγραφε κάποτε:
«Στὸν φόβο ὑπάρχει τυραννία. Ὁ φόβος ἐμποδίζει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ζοῦνε. Τοὺς
καταδιώκει. Ὁ φόβος βασανίζει ὅλους ἐκείνους στοὺς ὁποίους δὲν ὑπάρχει ἡ ἀγάπη
τοῦ Θεοῦ. Γιατί ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι θάρρος, εἰρήνη καὶ δικαιοσύνη!»
Εἴθε, λοιπὸν νὰ διακρινόμαστε γιὰ τὴν ἀφοβία μας καὶ τὴν ἀκράδαντη ἐμπιστοσύνη μας στὸν Οὐράνιο Πατέρα μας. Ἀμήν!»
Απόσπασα από το άρθρο: «Ἡ ἀφοβία τῶν μαρτύρων καὶ ὁ φόβος τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου»
Τοῦ π. Ἰωάννου Ἀν. Γκιάφη
