Εγώ έβλεπα ότι έβλεπε αυτός· και περισσότερα ακόμη
Είχαμε πάει ταξίδι στη Σερβία και επισκεφθήκαμε μοναστήρια και προσκυνήματα, έχοντας μαζί μας την ευλογία του Παππούλη [τον όσιο Πορφύριο] και οδηγό ένα Σέρβο ιερομόναχο και νυν Μητροπολίτη, τον Ε.Μ. – πνευματικό παιδί του Παππούλη κι αυτός, όπως κι όλη η παρέα μας.
Στο τέλος του ταξιδιού μας περάσαμε από την Αχρίδα και κάναμε μέσα στη λίμνη μια μεγάλη βόλτα με μοτόρι. Αν και το βάθος ήταν μεγάλο, με έκπληξη παρατηρήσαμε πως τα φύκια ήταν τόσο ψηλά, που άγγιζαν σχεδόν την επιφάνεια της λίμνης σε αρκετά σημεία.
Στον γυρισμό, περάσαμε όπως συνηθίζαμε, απ’ το Μήλεσι του Ωρωπού [εκεί βρίσκεται το Μοναστήρι του αγίου Πορφυρίου η Μεταμόρφωσις του Σωτήριος] για να πάρουμε ευχή από τον Γέροντα και να παραλάβουμε τα παπαγαλάκια μας, που στις διακοπές αφήναμε κοντά στα πουλιά του Γέροντα.
Ο Γέροντας, όταν μας είδε, είπε:
– Να ‘ρθείτε μια άλλη μέρα να μου τα διηγηθείτε να τα δω κι εγώ, γιατί
τώρα είμαι κουρασμένος. Μωρέ, τι χόρτα ήταν εκείνα μέσα στη λίμνη! Τι
μεγάλα που ήταν!
Στην έκπληξή μας, πως τα είδε, είπε και το έξης:
– Πριν δέκα μέρες ένας φίλος μου πήγε ταξίδι στην Λαπωνία και προ πέντε
ημερών τον έβλεπα εκεί που πήγαινε· έβλεπα όμως πιο πολλά απ’ ο,τι
έβλεπε αυτός. Εκτός απ’ αυτό, έβλεπα και μέσα του, τον τρόπο που αυτός
έβλεπε τα γύρω του. Να πάτε στη Λαπωνία να
δείτε τον ήλιο του μεσονυκτίου… Πώς τα ’βλεπα, παιδιά μου!
– Ε, Γέροντα, είπαμε, με την Χάρη του Θεού, με τη διόραση…
– Προσέξτε, δεν έπαιρνα τη σκέψη του, συνέχισε ο Παππούλης· εγώ έβλεπα και ό,τι έβλεπε αυτός και περισσότερα ακόμη.
– Έκανε κρύο, Γέροντα; ρώτησα.
– Δεν ξέρω, μωρέ. Φορούσε παλτό.
