Όταν είχε ξεσπάσει ο πόλεμος στον Κόλπο, είχαμε φοβηθεί πολύ μη γίνει παγκόσμιος πόλεμος.
Βρέθηκα τότε στον άγιο Παΐσιο, τον επισκεφτήκαμε νωρίς εκείνο το πρωινό και ήταν ανήσυχος και έντονα πονεμένος.
Τι συνέβη γέροντα, τον ρωτήσαμε.
Άρχισε ο πόλεμος, μας είπε, το ήξερε ήδη πνευματικώ τω τρόπω.
Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε στο Άγιον Όρος τρόπος να το μάθεις τόσο γρήγορα. Τον ρωτήσαμε λοιπόν τι θα γίνει.
Ε, μας λέει, μια μικρή φωτιά είναι, μ’ έναν κουβά νερό σβήνει.
Τι
παρρησία! Όλη η ανθρωπότητα αγωνιούσε, κι ο άγιος γνώριζε ότι αυτό δεν
ήταν κάτι. Γιατί είχε ήδη κάνει την προσευχή στον Θεό, την δική του
προσευχή που ήξερε αυτός να κάνει, και είχε λάβει ήδη την απάντηση από
τον Θεό. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν λάβει το μεγαλείο να συγκυβερνούν μετά του Θεού τον κόσμο.
Αυτή η φράση είναι του αγίου Βαρσανουφίου, ο οποίος έμεινε έγκλειστος 40 χρόνια. Κι όταν τον ρώτησαν μετά από 40 χρόνια, τι κάνεις πάτερ, ζεις;
-Ζω.
-Και τι κάνεις;
-Συγκυβερνώ μετά του Θεού τον κόσμο.
Τέτοια μεγάλη παρρησία αξιώνονται μερικοί άνθρωποι.
Ναι, αλλά αυτή η παρρησία δεν έχει αποκλειστεί από εμάς. Είναι βέβαιο
γεγονός το ότι έχει αποκλειστεί, αλλά εμείς το αποκλείσαμε. Αυτό ακριβώς
μας λέει και ο απόστολος Παύλος. Έχουμε έναν μικρό και ασήμαντο Θεό γιατί είμαστε μικροί και ασήμαντοι κι εμείς.
Εάν όμως βλέπαμε τον Θεό του Πορφυρίου, του Παϊσίου, θα λέγαμε τι Θεός
είναι αυτός! Αυτός ο Θεός είναι μέγας! Αυτό συμβαίνει γιατί ο Θεός
σκηνώνει πάνω σε ανθρώπινες προαιρέσεις, εκεί κατοικεί, άλλον τόπο δεν
έχει να κατοικήσει.
π.Νικολαος Λουδοβίκος
