Ο πατέρας Ανδρέας Αγαθοκλέους εξηγεί πώς μέσα από την επαφή μας με τον Θεό η μοναξιά και η εγκατάλειψη μπορεί να μετατραπεί σε κάτι διαφορετικό.
Φαίνεται πως η ζωή επιφυλάσσει οδυνηρές εκπλήξεις,
καθώς στην πορεία διαπιστώνεις πως οι πρώτοι γίνονται έσχατοι και οι
κοντινοί φεύγουν και σ’ αφήνουν μόνο. Δεν είναι, βέβαια, φαινόμενο νέο,
όπως και η αφοσίωση δεν είναι ανύπαρκτη.
Όταν στην περίπτωση του Χριστού «οι
μαθηταί πάντες αφέντες αυτόν έφυγον», κι όταν ο Πέτρος τον αρνείτο με
όρκο: «ουκ οιδα τον άνθρωπον», ο Ιωάννης Τον ακολουθούσε μέχρι τέλους.
Το Ευαγγέλιο, που περιγράφει τη ζωή του
Θεανθρώπου, κατανοείται στο σημείο που ζούμε το δικό Του πόνο και τη
δική Του ανάπαυση. Το «Θεέ μου, Θεέ μου ίνα τι με εγκατέλιπες;», τότε
μόνο μπορείς να εισχωρήσεις στο βάθος του και ν’ αντιληφθείς τη
γνησιότητα των λόγων, αν, έστω και μία φορά στη ζωή σου, βίωσες την
οδύνη της μοναξιάς, της εγκατάλειψης των αγαπημένων, την απόρριψη των
οικείων. Και ακόμα, μαζί με τα πιο πάνω βιώματα από τους ανθρώπους, να
προστεθεί η σιωπή του Θεού, η απομάκρυνση της χάριτός Του.
Είναι αλήθεια πως ο γονιός δεν περιμένει την
εγκατάλειψη από το παιδί του, ο φίλος από το φίλο, ο αγαπημένος από την
αγαπημένη, ο πνευματικός πατέρας από το αφοσιωμένο πνευματικό του παιδί.
Όπως, ασφαλώς, κι ο Χριστός δεν θα υπολόγιζε την εγκατάλειψη των μαθητών Του και μάλιστα όταν τους ζητούσε να μείνουν για λίγο ξάγρυπνοι μαζί Του, για να Του συμπαρασταθούν στην αγωνία Του.
Είναι αλήθεια ότι η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι
απρόβλεπτη. Τίποτα και για κανένα άνθρωπο δεν είναι δεδομένο. Όλα
μπορούν ν’ ανατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη, όλοι μπορούν να σ’
αρνηθούν, η ζωή σου ν’ αλλάξει άρδην. Όχι γιατί απαραίτητα οι γύρω μας
είναι κακοί και φθονεροί αλλά γιατί, ως αδύνατοι άνθρωποι, δέχτηκαν
λογισμό που τους ανέτρεψε τη ζωή και συμπεριφέρθηκαν σκληρά στους προ
ολίγου «οικείους τους».
Είναι αναγκαίο, για να επιβιώσει ο άνθρωπος σε
τέτοιες καταστάσεις που πονούν και ανατρέπουν τη ζωή, να εμπιστευτεί την
αγάπη του Θεού Πατέρα και να προσεύχεται να τον δυναμώσει.
Κάποια στιγμή μεσ’ στην καρδιά του, θα νιώσει τη
δυναμική της εγκατάλειψης, την αλήθεια του λόγου του αγίου Ιωάννη της
Κλίμακος πως «αν ο άνθρωπος δεν πει μέσα του ότι στον κόσμο είναι ο Θεός
κι εγώ μόνο, δεν θα βρει ανάπαυση». Γιατί όλ’ αυτά ετοιμάζουν την
προσωπική του ανάσταση, την πρόσωπο με πρόσωπο συνάντηση – γνώση του με το Χριστό που, ως Θεάνθρωπος, ξέρει τι σημαίνει εγκατάλειψη.
Ενωμένος πια μαζί Του δεν νιώθει απομονωμένος από
τους άλλους και πιο πολύ από όσους τον εγκατέλειψαν. Η αγάπη και η
συγχώρεση, που πέρασαν μέσα από τον πόνο, του έδωσαν μιαν άλλη εμπειρία
ζωής, όπως του Σταυρωθέντος και Αναστάντος Κυρίου του. Τώρα η εγκατάλειψη έγινε από μοναξιά κοινωνία, από θάνατος ζωή.
