Ο π. Ανδρέας Αγαθοκλέους μάς μιλάει για τον πόνο στη ζωή των πιστών ανθρώπων αλλά και το πώς θα πρέπει αυτοί να τον χειριστούν.
«Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο ο πόνος στη ζωή των πιστών ανθρώπων. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος θα πει:
«εξ αρχής του κόσμου και σ’όλους τους αιώνες και τις γενεές η οδός του
Θεού βαδίζεται με τον σταυρό και το θάνατο». Κι ακόμα: «Η οδός του Θεού
είναι καθημερινός σταυρός. Πράγματι κανείς δεν ανήλθε στον ουρανό μετά
ανέσεως».
Όχι, βέβαια, πως οι δυσκολίες και δοκιμασίες συναντώνται
μόνο στους πιστούς αλλά, ενδεχομένως θα περίμενε κανείς αυτοί να
προστατεύονται από τον παντοδύναμο ουράνιο Πατέρα τους και να πορεύονται
στη ζωή με λιγότερα προβλήματα. Όμως κάποτε βλέπουμε σ’αυτούς οι
πειρασμοί να είναι πιο δυνατοί και πιο συχνοί.
Οι ίδιοι θα βεβαιώσουν ότι την ώρα των δοκιμασιών τους
δεν ήταν μόνοι. Ζούσαν στην καρδιά τους τη χάρη του Θεού τους που τους
έκανε ν’αντέχουν, να έχουν ειρήνη, να υπομένουν. Κι ακόμα, πως τελικά η
δοκιμασία χρειαζόταν για να ταπεινωθούν και ταπεινωμένοι να γνωρίσουν
την αγάπη του Θεού, την ομορφιά του κόσμου, το μεγαλείο του κάθε
ανθρώπου.
Την ώρα του πόνου, του μεγάλου κυρίως πόνου, δεν μπορείς
να δεις ούτε να υποψιαστείς τι θ’ ακολουθήσει, όταν τον περάσεις με
προσευχή και σιωπή, όταν εμπιστευτείς τον Κύριό σου, όταν δεν ρίξεις σε
άλλους την ευθύνη.
Το κλάμα μπορεί να ’ναι το ξέσπασμα του πόνου μα και της
αποδοχής της κλήσης που σου απευθύνει ο Θεός για να Τον ακολουθήσεις
«όπου αν υπάγει», αρνούμενος τη «φυσιολογική ζωή» τη χωρίς δυσκολία,
τάχα «όπως όλος ο κόσμος». Γιατί ο πόνος, η δοκιμασία που περνάς, δεν
είναι άλλο από την «οδόν του Κυρίου». Κι εσύ καλείσαι, όπως τόσοι και
τόσοι άλλοι, σ’ όλο τον κόσμο και σ’ όλους τους αιώνες, να τη βαδίσεις.
Όχι όμως μίζερα, μα με την πεποίθηση ότι είσαι από τους εκλεκτούς Του
που καλεί για να τους δείξει μια άλλη ζωή, πέρα από τα πεζά και τα γήινα
κα τα πρόσκαιρα.
Όσοι αποδέχτηκαν την κλήση, αποδέχτηκαν τον πόνο και
τραντάχτηκαν στο κλάμα της ύπαρξής τους, ένιωσαν την παρρησία, την
οικειότητα με τον Εσταυρωμένο και Αναστάντα Χριστό. Ως ακόλουθοί Του,
που αποδέχτηκαν το σταυρό τους, όποιος και να ήταν, μπορούν να Τον
γνωρίζουν ως φίλο κι ως αδελφό κι ας είναι «ο Κύριος και ο Θεός τους».
Τώρα μια νέα σχέση υπάρχει ανάμεσα του Θεού και του σταυρωμένου ανθρώπου.
Τώρα το νόημα της ύπαρξης και όλης της ζωής οράται μέσα από άλλο φακό, εκείνου του σταυροαναστάσιμου.
Τώρα ο φόβος, ο πόνος και οι δυσκολίες δεν τρομάζουν όπως πριν.
Τώρα κατανοείς την ευλογία του να μπορείς να διαλέξεις
την πορεία της ζωής σου, αν θα τη βαδίσεις με «γέλωτες και
χαριεντισμούς» ή πόνο και κλάμα, κι εσύ να διαλέγεις το δεύτερο».
