Κάποτε
ένα τραύμα μας πλήγωσε, αλλά συγχρόνως και μας πείσμωσε. Τα ίδια
πράγματα που μας πληγώνουν είναι εκείνα που μπορούν να μας απογειώσουν.
Κοιτάξτε την ζωή όλων των μεγάλων ανθρώπων της τέχνης, της σοφίας, της
επιτυχίας, της αγιότητας. Ήταν όλοι άνθρωποι βαθιά πληγωμένοι, ενίοτε
απογοητευμένοι και σίγουρα κάποτε αποτυχημένοι. Παρά ταύτα δεν αφέθηκαν
στην αρχική απόγνωση. Έδωσαν στο τραύμα τους την δυνατότητα να
εκφραστεί, να μιλήσει, να δημιουργήσει, να διηγηθεί την ιστορία
του. Άλλωστε όλη μας η ζωή, ειναι μια ψυχική αφήγηση. Το να μην
πληγωθούμε φαντάζει αδύνατον, το να διαχειριστούμε ομως αυτές τις πληγές
είναι κατορθωτό. Και εδώ είναι αυτό που ονομάζουμε τέχνη του βίου.
Αυτοί που βλέπετε γύρω σας, να δημιουργούν και να προχωράνε στην ζωή
τους, δεν είναι καλύτεροι ή ικανότεροι ή άνευ προβλημάτων και δυσκολιών
άνθρωποι. Ο καθένας κρατάει και σηκώνει έναν σταυρό. Όμως, είναι εκείνοι
που πόθησαν την Ανάσταση. Δηλαδή το μετά του σταυρού και της πληγής.
Κατάφεραν να διαχειριστούν καλύτερα τα τραύματα τους. Άλλωστε το
στοίχημα, δεν ειναι να γίνουμε τέλειοι αλλά να ομορφύνει η ζωή μας, να
διαχειριστούμε το υλικό μας. Να λάμψει αυτό που κάποτε μας πλήγωσε.
