Όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από τους νέους. Τα πολιτισμικά πρότυπα τους
νέους αποθεώνουν. Οι μεγαλύτεροι θα ήθελαν να συμπεριφέρονται και να ζούνε σαν
νέοι. Αν κάποιοι θέλουν να είναι πιο αυστηροί έναντι των νέων, προκαλούν
ξεσηκωμό. Οι νέοι δεν πρέπει να θιγούν. Έχουν δικαιολογία και άλλοθι για ό,τι
σωστό δεν κάνουν. Είμαστε καλύτεροί τους οι μεγαλύτεροι; Εμείς δε φταίμε για
την δική τους κατάσταση;
Η ζωή όμως είναι για όλες τις ηλικίες. Ο πρεσβύτης, ο ηλικιωμένος, δεν είναι
μόνο για τους γιατρούς ή για να βοηθά τους νεώτερους με την σύνταξή του. Ο
πρεσβύτης είχε και έχει κάποια χαρακτηριστικά που χρειάζονται αγάπη και
σεβασμό. Είναι η εμπειρία της ζωής. Είναι η μνήμη. Είναι τα λάθη και η
μετάνοια. Είναι η διάθεση να μοιραστεί τα όσα έχει ζήσει. Είναι η ανάγκη να μην
είναι μόνος. Είναι η δίψα για κοινωνία, καθώς ο χρόνος τρέχει και οι δυνάμεις
λιγοστεύουν. Είναι ένα άγχος θανάτου, το οποίο συνοδεύεται από ένα βαθύ
υπαρξιακό ερώτημα: άραγε πρόλαβα να κάνω όσα ήθελα, να ζήσω όσα θεωρώ ότι
κάνουν την ζωή μου να αξίζει; Κι εδώ έρχεται κι ένα δεύτερο ερώτημα: σταματά η
ζωή μου την στιγμή που η καρδιά μου θα πάψει να χτυπά ή υπάρχει συνέχεια; Έχω
ψυχή που θα συναντήσει τον Θεό και χρειάζεται η αγάπη και η μετάνοια να την
συνέχουν; Ή, επειδή κανείς δεν γύρισε από την άλλη ζωή, τουλάχιστον από όσους
γνωρίζω, τα πάντα σταματούν στο μοιραίο δευτερόλεπτο;
Η Εκκλησία, στην γιορτή της Υπαπαντής στις 2 Φεβρουαρίου κάθε χρόνο, μας
θυμίζει έναν πρεσβύτη, ο οποίος έλαβε την ευλογία να ζήσει για μία τελευταία
στιγμή που άξιζε όσο όλη του η ζωή και του άνοιξε την οδό για την επόμενη
και αιώνια. Έκανε την αιωνιότητα ζωή την στιγμή που πήρε στην αγκαλιά του τον
Χριστό ο γέροντας ιερέας Συμεών. Και έδειξε ότι ακόμη και ο φαινομενικά
άχρηστος για την παραγωγική διαδικασία της ανθρώπινης πραγματικότητας είχε την
κοινωνία με τον Θεό ως δώρο και νόημα, δώρο που απαντά στο ερώτημα της
συνέχειας της ζωής.
Οι πρεσβύτες χρειάζονται την αγάπη μας ως απόδειξη ευγνωμοσύνης για όσα μας
προσέφεραν. Ως υπόμνηση στον εαυτό μας ότι κι εμείς θα φτάσουμε στην ηλικία
τους, Θεού θέλοντος, και δεν θα χαιρόμασταν την όποια απόρριψη. Οι πρεσβύτες
έχουν την ευλογία, καθώς οι δυνάμεις οπισθοχωρούν, να αυξάνει η δυνατότητα για
λόγο ενώπιον του Θεού διά της προσευχής και της έγνοιας για τους νεώτερους, για
λιγότερες, αλλά σωστές συμβουλές, για μοίρασμα των τελευταίων υπαρχόντων που
δεν είναι τόσο τα υλικά, όσο η καρδιά που αγαπά. ΟΙ πρεσβύτες είναι ένα δώρο
Θεού, διότι ακόμη και στην ανημπόρια, στην ιδιοτροπία, στον φόβο για τον θάνατο
μάς εξασκούν στην ταπείνωση, στην υπομονή, στην αγάπη.
Δεν χρειάζεται το κανάκεμα στους νέους από τους μεγαλύτερους, αλλά η στήριξη
που γίνεται με αλήθεια. Η συμβουλή που αποσκοπεί όχι στην υποτίμησή τους, αλλά
στο να έχουν πρόταση για να σώσουν και να σωθούν. Οι πρεσβύτες καλό είναι να
δίνουν την θέση τους στους νεώτερους, χωρίς όμως να αδιαφορούν. Και ο Θεός, που
μας έδωσε τον χρόνο για να συνυπάρχουμε, ας φωτίζει η μία γενιά να ωφελείται
από την άλλη!
