ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Στό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα  βλέπουμε τόν Κύριό μας νά ἐγκωμιάζει ἕναν  Ρωμαῖο ἀξιωματικό πού εἶχε σημαντική ἐξουσία. Λόγῳ τῆς θέσης του, αὐτός ὁ ἀξιωματικός πολύ πιθανόν να εἶχε λάβει ἐπαίνους, κολακεῖες καί  χειροκροτήματα ἀπό τόν  κόσμο. Σε κάθε ἐποχή οἱ ἄνθρωποι, ἰδιαίτερα  οἱ ἔχοντες ἐξουσία , ἀπολαμβάνουν  τήν εὔνοια καί τις φιλοφρονήσεις τοῦ κόσμου. Ἡ κολακεία ὅμως φέρνει κακούς καρπούς, γιατί συμβάλλει στην ὑπερηφάνεια! Οἱ κοσμικοί ἔπαινοι μᾶς αποπροσανατολίζουν καί μᾶς κάνουν νά ζοῦμε μέσα σέ ψευδαισθήσεις καί αὐταπάτες  καί ἐνίοτε μποροῦν  νά μᾶς ὁδηγήσουν ἀκόμη καί στήν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς. Ἀντίθετα, μόνο ἕνα νεῦμα τοῦ Χριστοῦ μᾶς σώζει, ἐνῶ μπροστά στόν ἔπαινο τοῦ Χριστοῦ ,ὅλα εἶναι ἄνευ σημασίας καί οὐσίας.

Μέσα ἀπό τό Εὐαγγέλιο διαπιστώνουμε  ὅτι ὁ Χριστός τρία πρόσωπα ἐγκωμίασε: ἕναν ἀσκητή, μία μητέρα καί ἕναν ἀξιωματικό.Ὁ ἀσκητής εἶναι ὁ Τίμιος Πρόδρομος, ὁ μεγαλύτερος προφήτης  τῆς  Παλαιάς  Διαθήκης, ἡ μητέρα εἶναι ἡ Χαναναία, πού ἔδειξε εἰλικρινῆ ταπείνωση καί συντριβή μπροστά στόν Κύριο,  ἐνῶ στήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή ἐπαινεῖται  ὁ Ἑκατόνταρχος. Γιά ποιό λόγο ὅμως ὁ ἔπαινος καί τό βραβεῖο σ’ αὐτόν τόν Ρωμαῖο ἀξιωματικό; Γιατί πολύ ἁπλά ἀναδείχθηκε πρωταθλητής στό μεγαλύτερο ἀγώνισμα καί μάθημα τῆς θρησκείας μας, στό ἀγώνισμα  τῆς πίστεως. Ἡ πίστη εἶναι ἕνας μακρύς, ἀνηφορικός καί δύσκολος δρόμος μετ΄ἐμποδίων.

            Σήμερα, ἐπιτρέψτε μου, στίς ταπεινές αὐτές σκέψεις πού προσφέρουμε στήν ἀγάπη σας, νά χρησιμοποιήσουμε ἀθλητικούς ὄρους. Ὅταν μία ὁμάδα ἤ ἕνας ἀθλητής ἀγωνίζεται στό στίβο καί νικᾶ, ἡ χαρά εἶναι ἔκδηλη καί φανερή. Ἡ νίκη ὅμως ἀπέναντι σέ ἕνα δύσκολο ἀντίπαλο, πού θεωρεῖται ἀπό τά προγνωστικά ὡς φαβορί, γίνεται ἀκόμη πιό ἄξια καί σημαντική,γι' αὐτό καί ἡ χαρά εἶναι τεράστια. Στήν προκειμένη περίπτωση «τά φαβορί» γιά θέματα πίστεως ἦταν οἱ Ἰουδαῖοι. Παρόλα αὐτά δέν ἀναδείχθηκε πρωταθλητής στήν πίστη ἕνας Ἰσραηλίτης, ἄλλα ἕνας Ρωμαῖος ἀξιωματικός. Ἕνας ξένος, ἕνας εἰδωλολάτρης. Γι' αὐτό ὁ Κύριος τόν ἐγκωμιάζει λέγοντάς του «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐδέ ἐν τῷ Ἰσραήλ τοσαύτην πίστην εὗρον».

Μέσα ἀπό τήν συγκεκριμένη ὑπόθεση τοῦ Εὐαγγελίου μποροῦμε εὔκολα νά διαπιστώσουμε πώς τό θέμα τῆς πίστεως δέν ἀφορᾶ ὁρισμένους καί λίγους ἐκλεκτούς. Εἶναι θέμα πού ἀφορᾶ ὅλον τόν κόσμο. Πολλές φορές κάνουμε μεγάλο λάθος ὅταν περιορίζουμε τήν πίστη καί τούς καρπούς της μόνο σέ συγκεκριμένα ἄτομα, ἐνῶ τούς ὑπολοίπους τούς ἀγνοοῦμε ἤ καί ἀδιαφοροῦμε γι' αὐτούς. Ἔτσι «κλείνουμε» τήν πίστη στά στενά ὅρια ἑνός συγκεκριμένου κυκλώματος, πιστεύοντας ὅτι ἔχουμε τήν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας. Ὁ Χριστός ὅμως κάνει τό μεγάλο ἄνοιγμα καί δηλώνει τήν παγκοσμιότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Διευρύνει τόν κύκλο τῆς πίστεως καί τόν ταυτίζει μέ ὅλο τόν γύρο τῆς γῆς. Ὁ Χριστός εἶναι γιά ὅλους. Ὁ Χριστός ἦλθε γιά νά σώσει ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ὁ Χριστός θέλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά σωθοῦν. Γι' αὐτό χρειάζεται ἰδιαίτερη προσοχή, διότι ἐμεῖς, πού θεωρητικά εἴμαστε μέσα στό σπίτι τοῦ Θεοῦ καί πιστεύουμε σ΄ Αὐτόν, μπορεῖ  ἀνά πάσα στιγμή νά βρεθοῦμε ἔξω, ἐνῶ ἄλλοι νά εἰσέλθουν μέσα καί νά σωθοῦν.

Πώς εἶναι δυνατόν λοιπόν στήν σημερινή παραβολή  αὐτός ὁ ἀξιωματικός, ὁ εἰδωλολάτρης, νά ἔχει τέτοια πίστη; Πολλές φορές τό σπάνιο καί ἐκλεκτότερο καί ὀμορφότερο λουλούδι βρίσκεται σέ ἀπόκρημνα καί ἄγνωστα μέρη. Εἶναι τά λεγόμενα ἀγριολούλουδα. Ἡ Ἐκκλησία μας, ὅπως εὔστοχα παρατηρεῖ ἕνας σύγχρονος θεολόγος ,ἔχει τά λουλούδια της, πού εἶναι οἱ πιστοί. Ἔχει ὅμως  καί τά ἀγριολούλουδα, ὅπως εἶναι ὁ Ἑκατόνταρχος.

Ποιός δίδαξε στόν Ἑκατόνταρχο τά θέματα πίστεως; Ποιός τοῦ ἔδειξε τόν τρόπο; Μά ἀσφαλῶς ὁ Κύριος. Μέ ποιόν τρόπο; Μέ ἕναν ἀποτελεσματικό, ἤρεμο, καί σωτήριο τρόπο: μέ τόν πόνο. Ὁ πόνος δέν εἶναι ἀποκλειστικό προνόμιο τῶν φτωχῶν, τῶν ἁπλῶν καί ταπεινῶν. Ὁ πόνος εἶναι  καί γιά τούς πλούσιους, τούς ἰσχυρούς, τούς ἐπιφανεῖς.Ὁ πόνος ἔχει ἕναν συγκεκριμένο σκοπό. Παραχωρεῖται παιδαγωγικκά  ἀπό τόν Θεό στόν ἄνθρωπο, γιά νά μπορέσει μέσα ἀπό τήν δοκιμασία νά διαπιστώσει τήν ἀδυναμία τῆς χοϊκῆς φύσεως καί τήν Παντοδυναμία τῆς Θείας Χάριτος. 

Γιατί, ἀδελφοί μου, τί εἶναι ἡ πίστη; Πίστη εἶναι ἡ παραδοχή κάποιας συγκεκριμένης ἀνώτερης ἐξουσίας. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κατανοήσει πώς οἱ δυνάμεις του εἶναι περιορισμένες καί δέν μπορεῖ μόνο νά ἐξουσιάζει, τότε ἀναζητᾶ τήν ἀγιαστική Χάρη τοῦ Θεοῦ πού τά ἐλλείποντα ἀναπληροῖ καί τά ἀσθενή θεραπεύει. Τότε ταπεινώνεται καί σώζεται.

 Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐξουσία πάνω στά ζῶα καί μπορεῖ νά τά δαμάσει. Δαμάζει ἐπίσης καί τά στοιχεῖα τῆς φύσεως προσπαθώντας νά ἐλέγξει τόν κόσμο πού τόν περιβάλλει. Ἕνα δέν μπορεῖ νά δαμάσει: τόν ἑαυτό του, τήν σάρκα του, τήν γλῶσσα του, τά πάθη του, τήν σκέψη του, τόν ἐγωϊσμό του. «Πᾶσα γάρ φύσις θηρίων τε καί πετεινῶν, ἑρπετῶν τε καί ἐναλίων δαμάζεται καί δεδάμασται τῇ φύσει τῇ ἀνθρωπίνη, τήν δέ γλῶτταν οὐδείς δύναται ἀνθρώπων δαμάσαι. Ἀκατάσχετον κακόν» (Ιακ. 3,7-8). Μόνον ὅταν ὁ ἄνθρωπος παραδοθεῖ στήν ἐξουσία τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, τότε μπορεῖ νά δαμάσει τόν ἑαυτό τοῦ . Ὅπως ὁ ἀσθενής παραδίνεται στήν ἐξουσία τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης καί τοῦ ἰατροῦ, ἔτσι  καί ὁ πνευματικά ἀσθενής ἄνθρωπος, ὁ ἁμαρτωλός, παραδίνεται στήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὅπως παραδόθηκε ὁ Ἑκατόνταρχος, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ διαχρονικό παράδειγμα πίστεως σέ μικρούς καί μεγάλους, σέ ἀφανεῖς καί ἐπιφανεῖς, σέ ἀνίσχυρους καί ἰσχυρούς, σέ ἀρχομένους καί σέ ἄρχοντες. 

Ἑπομένως, ἀδελφοί μου, τό μεγαλύτερο θέμα πού θά πρέπει νά μᾶς ἀπασχολεῖ εἶναι ἄν ἔχουμε πίστη σάν τοῦ Ἑκατόνταρχου. Πίστη στόν Χριστό σημαίνει ὅτι κάνεις ἐκεῖνο πού Ἐκεῖνος θέλει. «Γενηθήτω  τό θέλημα σου» (Ματθ. 6,10). Καί ὁ Θεός μετά ἀπαντᾶ, ὅπως ἀπάντησε στόν Ἑκατόνταρχο:  «Ὡς ἐπίστευσας, γενηθήτω σοι».

Ἄς προσπαθήσουμε, ἀδελφοί μου, καθημερινά νά  ταυτίσουμε  τό δικό μας θέλω μέ τό θέλω τοῦ Θεοῦ.  Ἄν τό πετύχουμε, τότε  μποροῦμε νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὄντως ἔχουμε πραγματική καί οὐσιαστική πίστη πρός τόν Θεό. Ἀμήν.