Θεέ μου Σ’ ευχαριστώ γιατί ζω.
Σ’ ευχαριστώ γιατί αισθάνομαι το αίμα μου να κυλάει ζεστό. Γιατί μπορώ να βλέπω, να χαίρομαι, να σκέπτομαι, να σχεδιάζω, να πλάθω όνειρα,να αγαπώ, να εργάζομαι.
Θα μπορούσες να μ’ αφήσεις στην ανυπαρξία, στο απόλυτο μηδέν. Προσπαθώ να καταλάβω πως θα ήμουν τότε. Μάταιη προσπάθεια.
Η έννοια της ανυπαρξίας, της τέλειας εκμηδένισης, με φέρνει σε μιαν άβυσσο, σε κάτι σκοτεινό και απαίσιο.
Με γλύτωσες, ω Αθάνατη Ζωή, απ’ το μηδέν.
Μου χάρισες τη ζωή.
Και μου έδωσες μαζί της και τόσα άλλα δώρα, για να μπορώ να τη ζω καλύτερα και βαθύτερα.
Κύριε, είσαι η Ζωή.
Η τέλεια, η απόλυτη, η ωραιότερη Ζωή, που δεν την σκιάζει η υποψία ή ο φόβος του θανάτου και δεν την ασχημίζει η παρουσία του κακού.
Ξέρω ότι σε Σένα έχει τις πηγές της και η ίδια μας η ζωή. “Συ είσαι ο διδούς πάσι ζωήν και πνοήν και τα πάντα”.
Τι άλλο να Σου πούμε παρά ένα ειλικρινές ευχαριστώ; Πως να Σε δοξάσουμε αξίως;
Ω Δημιουργέ άφθαρτε, κάνε μας κάθε μέρα να ζούμε και πιο αυθεντικά, πιο αληθινά.
Μεταμόρφωνε τη ζωή μας κι ανέβαζέ την όλο και πιο πολύ από επίπεδο του βιολογικού και φυσικού στο επίπεδο του πνευματικού και υπερφυσικού.
Μετάγγιζε μας χυμούς και ύδατα ζωής, “ότι παρά Σοι πηγή ζωής».
Δημητρίου, πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής
