«Ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. 10, 33)
«Ἐκεῖνον ποὺ θὰ μὲ ἀρνηθῇ ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ἀρνηθῶ καὶ ἐγὼ ἐμπρὸς στὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιο»
Η γιορτή των Αγίων Πάντων, μία εβδομάδα μετά την Πεντηκοστή, μας αποκαλύπτει τον αληθινό προορισμό της ζωής μας, όπως τον βλέπει η πίστη, και, ταυτόχρονα, τα κίνητρα τα οποία γίνονται αφετηρία για να ακολουθήσουμε τον δρόμο της πίστης. Με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος ο άνθρωπος, στοιχώντας τον τρόπο της Εκκλησίας, καλείται να γίνει άγιος, δηλαδή να αφήσει κατά μέρος κάθε άγος, κάθε τι που τον χωρίζει από την αγάπη του Θεού, κάθε λογισμό, κάθε κίνηση, κάθε επιθυμία που καθιστά τον εαυτό του θεό, και να υιοθετήσει την σημασία και προτεραιότητα της σχέσης του με τον Θεό, που τον κάνει να βλέπει την σχέση του με τους ανθρώπους αλλιώτικα. Ο άγιος αγαπά τον Θεό. Ο άγιος αγαπά τον άνθρωπο. Νιώθει την καρδιά του να λειτουργεί στην προοπτική της Κυριακής προσευχής: «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Και από την άλλη, η αγάπη τον κάνει να έχει την καρδιά του προσανατολισμένη στην θυσία: από την παραίτηση από τον χρόνο του, μέχρι και την παραίτηση από την ζωή, αν χρειαστεί.
Ο λόγος όμως του Χριστού, όπως διατυπώνεται ξεκάθαρα στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της εορτής, ξεδιαλύνει και τα κίνητρα αυτής της πορείας προς την αγιότητα. Ο Χριστός μάς διαβεβαιώνει ότι όποιος ομολογήσει ότι πιστεύει, λόγοις και έργοις, θα έχει την ευλογία να αναγνωριστεί ως πρόσωπο αυθεντικό και πολύτιμο από τον ίδιο τον Κύριο ενώπιον του Θεού Πατρός. Όποιος όμως αρνηθεί τον Χριστό σ’ αυτήν την ζωή, θα τον αρνηθεί και ο Χριστός ενώπιον του Θεού Πατρός.
Ο λόγος αυτός θα μπορούσε να είναι λόγος φόβου, λόγος μισθού ή λόγος αγάπης. Η πρώτη ανάγνωση γεννά το αίσθημα του φόβου. Το να μας αρνηθεί ο Χριστός στον ουρανό, στην αιωνιότητα, ενώπιον του Πατρός Του, μοιάζει ως την χειρότερη τιμωρία που θα μπορούσε να λάβει ο άνθρωπο. Μοιάζει έξοδος στην απόγνωση και στον θάνατο, καθώς μια τέτοια άρνηση δεν έχει επιστροφή. Από την άλλη, θα μπορούσε να ερμηνευθεί ο λόγος αυτός και στην προοπτική της ανταπόδοσης. Αν ομολογήσουμε την πίστη μας στον Χριστό ενώπιον των ανθρώπων, θα λάβουμε ως δώρο και την δική Του ομολογία, την αγιότητα, την αιώνια κοινωνία μαζί Του. Όπως θα Του δώσουμε, έτσι και θα μας δώσει, και, μάλιστα, πολλαπλάσια. Μας συμφέρει μια τέτοια επιλογή. Υπάρχει όμως και η οδός της αγάπης. Ομολογούμε τον Χριστό, όχι γιατί περιμένουμε να λάβουμε κάτι από Αυτόν ή να μην τιμωρηθούμε, αλλά γιατί Τον αγαπούμε ως Θεό μας , ως Πατέρα μας, ως φίλο, ως αδελφό μας, ως έναν από εμάς που η παρουσία του Προσώπου Του δίνει νόημα, όπως η παρουσία των αγαπημένων κατά άνθρωπον προσώπων μάς δίνει χαρά και νόημα. Η ζωή βρίσκεται στην σχέση, στην συνύπαρξη, στο μοίρασμα της αγάπης. Και δεν θέλουμε αυτήν την αγάπη να την στερηθούμε στην αιωνιότητα. Ίσα-ίσα, θέλουμε μέσω του Χριστού να γνωρίσουμε τον Πατέρα και εν Αγίω Πνεύματι να ζήσουμε την χαρά της κοινωνίας στον αιώνα, μαζί με τους συνανθρώπους μας, τον κάθε άνθρωπο, καθότι η βασιλεία του Θεού δεν έχει όριο πληρότητας και ποσότητας.
Ο άγιος είναι αυτός που επιλέγει την οδό της αγάπης. Ο άγιος δεν στερείται τις χαρές αυτής της ζωής, μόνο που βρίσκει ποιες από αυτές είναι αυθεντικές, κρατούνε δηλαδή και δεν είναι πρόσκαιρες. Τα αγαθά, οι απολαύσεις, ακόμη και οι σχέσεις που μένουν στο συμφέρον ή στην φυσικότητα, όπως οι σχέσεις της οικογένειας, δεν δίνουν πληρότητα στον άνθρωπο, μολονότι δίνουν νόημα. Μόνο που αυτό μένει στο πρόσκαιρο. Από την άλλη, η σχέση με τον Χριστό, όπως αυτή εκφράζεται στην αγάπη της προσευχής, της συγχώρησης, της ελεημοσύνης, της θυσίας, της υπέρβασης του εγωισμού, της μετοχής στην Εκκλησία και την ζωή της, γίνεται σπουδή στην χαρά που κρατά. Η απόλυτη αφιέρωση δεν είναι κλήση για όλους μας. Η επιλογή όμως της χαράς της κοινωνίας και της ομολογίας του Χριστού μπορεί να γίνει επιλογή όλων μας.
Χρόνια πολλά!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
