Δεκαπενταύγουστος!
Δεκαπέντε μέρες σὲ μία! Ποῦ ξανακούστηκε; Πῶς συμποσοῦνται οἱ δεκαπέντε
σὲ μία; Ή, καὶ πῶς ἀνακεφαλαιώνονται οἱ δεκαπέντε σὲ μία;
Ἄλλα μήπως καὶ ὅλος ὁ κόσμος καὶ ὅλος χρόνος συμποσοῦνται καὶ ἀνακεφαλαιώνονται σήμερα;
Δεκαπενταύγουστος: Ὁ μισὸς Αὔγουστος καὶ στὴν οὐσία ὅλος, ὅλος ὁ καλὸς καιρὸς τὸ καλοκαίρι μας, τὸ θέρος τῶν καρπῶν, τῶν γεννημάτων συνοψίζεται, ὁλοκληρώνεται καὶ κορυφώνεται ἐδῶ.
Δεκαπενταύγουστος: Αὐτὴ ἡ μέρα, ποὺ μοιάζει νὰ εἶναι καὶ λαμπρὸ στίγμα τοῦ χρόνο-κόσμου μας!
Δεκαπενταύγουστος: Στὴν οὐσία, ὅμως, δὲν ἀποτελεῖ, χρονικὸ σημεῖο ἀλλὰ ἕνα ρῆγμα καὶ ἕνα ἄνοιγμα στὸν χρόνο. Μία ἄλλη διάσταση τῆς ζωῆς, τὸ ἴδιο, ὅμως, πραγματικὴ καὶ ἐπιτακτική!
Δεκαπενταύγουστος: Καὶ ἂν θέλαμε νὰ τοῦ δώσουμε ἕνα σχῆμα θὰ λέγαμε πὼς ἀποτελεῖ τὴν κόγχη στὴν ἁψίδα τοῦ χρόνου. Ἐκεῖ ποῦ κατὰ παράδοση οἱ εἰκονογράφοι γράφουν μὲ τὰ πινέλα τοὺς τὴν Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν!
Καὶ ἐκεῖ ποῦ ἡ φυσικὴ κορύφωση τῆς καρποφορίας καὶ τῆς παραγωγικῆς χρονιᾶς ὁλοκληρώνεται αἴφνης ὅλη ἡ ζωὴ μας ἀπογειώνεται ἢ ἀκόμη καὶ ἀποθεώνεται μὲ μία ἀποδημία, μία Κοίμηση, μία εἰς οὐρανοὺς Μετάσταση!
Ἡ κορύφωση καὶ ἡ ἀποθέωση τοῦ καλοκαιριοῦ, καὶ ἰδιαίτερα τοῦ ἑλληνικοῦ καλοκαιριοῦ, εἶναι στὴν οὐσία ἡ λαμπρὴ Μετάσταση τῆς Θεοτόκου! Τὸ Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ!
Ἡ γῆ καὶ ὁ χρόνος στὸ τέλος τῆς χρονιᾶς προσφέρουν τὸ καλύτερο, τὸ κάλλιστον ποὺ μποροῦν νὰ ἀποδώσουν καὶ νὰ προσφέρουν.
Τὸ κάλλιστο καὶ τὸ ὡραιότατο πλάσμα ποὺ μπόρεσε νὰ καρποφορήσει τοῦτος ὁ τόπος-κόσμος ἀπὸ τὴν δημιουργία του.
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος προσφέρεται σήμερον ὡς ὁ πιὸ ὥριμος, μεστὸς καὶ πλήρης καρπὸς τῆς γῆς στὸν οὐρανό!
Ἡ Παναγία, σήμερον ἀναχωρεῖ ἀπὸ ἀνάμεσα μας μὲ τὴν Ἁγία καὶ θριαμβευτικὴ Κοίμησή της καὶ ταυτόχρονα ἐπιστρέφει γιὰ πάντα σὲ μᾶς μὲ τὴν Μετάστασή της.
Γιατί, ἄλλωστε, δὲν θὰ ἀντεχόταν αὐτὸς ὁ κόσμος χωρὶς Μητέρα.
Μητέρα Μεγαλόχαρη!
Καί, ἔτσι, ὁ κόσμος μπορεῖ νὰ ἐλπίζει διὰ παντός! Νὰ ἀποτελεῖ κοινωνία καὶ κόσμημα!
Αὐτὴ μονάχα ἡ σχέση μαζί Της ἀποτελεῖ κοινωνία, γιατί ἀνοίγει ἡ καρδιὰ καὶ γίνεται περιβόλι ποὺ χωρᾶ καὶ ὅλο τὸν κόσμο.
Καὶ εἶναι κόσμημα, γιατί μπορεῖ νὰ μᾶς προσφέρει παραμυθία καὶ αἴγλη καὶ ἀποτελεῖ πρότυπο λαμπρό, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἐμφορεῖται ὅλη μας ἡ ζωή! Θὰ ἔπρεπε… τουλάχιστον.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἀλλὰ καὶ τὸν τρόπο γίνεται ἅγιος τόπος καὶ ὅρος ἅγιον ὁ ἄνθρωπος!
Καὶ νὰ τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας ποὺ γίνεται πλέον προσωπικὸ καὶ ὄχι μόνο τόπος.
Ἕνας τρόπος ζωῆς διὰ τῆς Παναγίας Ἀχράντου.
Ἐδῶ καὶ σήμερα, καὶ τώρα στὴν γιορτὴ τῆς Κοίμησης, τῆς Μετάστασης, τὸν Δεκαπενταύγουστο τῆς ἀπώλειας, τῆς ἐπιστροφῆς καὶ τῆς διὰ πάντα εὕρεσης καὶ ἀπόκτησης τιμοῦμε τὸν ἐνδιάμεσο θρόνο. Πού ἔγινε ἡ νέα γῆ, ἡ νέα δημιουργία, ὁ πανάγιος ἄνθρωπος γιὰ νὰ τιμήσει, νὰ ὑποδεχθεῖ, νὰ μᾶς προσφέρει τὸν Θεάνθρωπο!
Αὐτή, λοιπόν, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἀποτελεῖ πολλαπλῶς καὶ οὐσιαστικὰ καὶ τὸ τέλος καὶ τὸ πέρας τοῦ χρόνου, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀρχὴ καὶ τὸ ἄνοιγμά του.
Ἡ Παναγία εἶναι ὁ χρόνος ὁ ἀληθινός!
Καὶ ὁ Δεκαπενταύγουστος ἡ ἴδια ἡ μορφή, εἰκόνα καὶ ἡ ὑπόσταση τῆς Μεγαλόχαρης!
Καὶ συνάμα, ὁ ἀργόσυρτος καὶ πυρίκαυστος Δεκαπενταύγουστος, ἀποτελεῖ κῆπο καὶ ἀρχονταρίκι Της ποὺ μᾶς παρηγορεῖ στοὺς σωματικοὺς καὶ ψυχικούς μας καύσωνες.
Δεκαπενταύγουστος μὲ τὶς χαρμόλυπες ἡμέρες του!
Τὴν νηστεία καὶ τὶς καθημερινὲς θεομητορικὲς παρακλήσεις.
Μία διπλὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα γιὰ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο!
Τὴν Πρώτη τῶν ἀνθρώπων!
Τὴν ἀφορμὴ τῆς σωτηρίας!
Καὶ ἀνάμεσα στὴν διπλὴ αὐτὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα καὶ ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρας ὡς Μεταμορφωθείς. Δηλαδή, στὴν πλήρη δόξα Του, καὶ σὲ ὅσο μέτρο μποροῦμε ἀντέξουμε στὴν θέα Του οἱ ἄνθρωποι.
Δεκαπενταύγουστος σήμερα, στὴν πλήρη δόξα του ποὺ εἶναι ἡ δόξα τῆς Μεγαλόχαρης!
(Τῆς “Μεγαλύτερης χαρᾶς ὅλων τῶν χαρῶν”)!
Μπορεῖ, ἔτσι, νὰ ρεμβάζει καὶ νὰ μᾶς ἀνακαλεῖ σὲ μία εὐρύχωρη κοινωνία Πλατυτέρας.
Νὰ ἀνασυνθέτει, νὰ ἀναπλάθει, νὰ ἀναζωογονεῖ τὴν ἴδια τὴν ζωή μας.
Σ’ αὐτὸν τὸν ἀπέραντο χρόνο τῆς γιορτῆς ποὺ ἐνίοτε χάνεται πολὺ ἀπότομα, ἴσως γιατί οἱ φανοί μας δὲν ἔχουν τὸ ἀπαραίτητο ἔλαιο, δηλαδὴ ἔλεος, κατανόηση, ἀγάπη. Ὅταν δὲν ξέρουμε νὰ μοιραζόμαστε, νὰ προσφέρομε καὶ νὰ ὑπάρχουμε διὰ τῆς δωρεᾶς! Ἐσαεί…
Αὐτή, μᾶλλον, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι καὶ ἡ μόνη ἀλήθεια τῆς ἐτήσιας συγκομιδῆς μας ποὺ ὁλοκληρώνεται τὸν Δεκαπενταύγουστο.
Ὁ καύσωνας καὶ ἡ ξηρότητα θὰ παρέλθουν ὅταν πέσουν ἄλλου εἴδους βροχές, ὅταν τελειώσουν οἱ θερινὲς μπόρες, οἱ στεριανὲς αὐτὲς τρικυμίες καὶ οἱ ἐπίγειοι καταποντισμοί!
Ἡ γῆ δὲν χορταίνει μὲ τὴν μάνητα τοῦ καιροῦ, ἀλλὰ μὲ τὴν εἰρηνικὴ ὡς δρόσο καὶ ἁγιασμὸ βροχή.
Καὶ ἐδῶ, στὸν Δεκαπενταύγουστο, στὴν κορύφωση καὶ στὴν ἀπόλυτη ὕψωση τοῦ χρόνου θὰ ὑπῆρχε γιὰ ὅλους μας ἕνα μεγάλο κενὸ χωρὶς νόημα, μία τραγικὴ κατάληξη τῶν προσπαθειῶν μας ἂν δὲν ὑπῆρχε ὁ μέγας ρεμβασμὸς ὡς ἑορτὴ καὶ σκόλη ὁ Δεκαπενταύγουστος! Ποὺ μοιάζει, πλέον, ὡς μία πλήρη στέψη, ἀπὸ τὸν πάλαι ποτὲ Ρωμαῖο αὐτοκράτορα Αὔγουστο τῆς Μεγαλόχαρης ὡς Αὐτοκράτειρας, δηλαδὴ Πλατυτέρας τοῦ μῆνα του.
Δεκαπενταύγουστος: Ἡ δική Της ὕψωση.
Καὶ τί χαρὰ νὰ μᾶς χαμογελᾶ, καθὼς ὑψώνεται καὶ νὰ μᾶς βλέπει νὰ τὴν κοιτᾶμε ἐμβρόντητοι, καὶ στὸν νοῦν καὶ τὴν καρδιά μας νὰ λαχταροῦμε καὶ νὰ θέλουμε νὰ τῆς ποῦμε, εὐρισκόμενοι σὲ πλήρη ἀπόγνωση, τοῦτα μόνον τὰ λόγιά μας:
Κυρία, γιατί φεύγεις, μεῖνε μαζί μας!
Ναὶ σὰν μαθητὲς τῆς πρώτης δημοτικοῦ ποὺ χάνουν τὴν κυρία τους.
Τῆς ἀγαπημένης κυρίας τους!
Πῶς δὲν ἀντέχεται μία τέτοια ἀπώλεια τὸ ξέρει καλὰ καὶ ἡ ἴδια ἡ Κυρία, ἀφοῦ τὴν ἔζησε ἀντίστοιχα μὲ τὸν Υἱό της! Ἦταν καὶ ἴδια ἀπόλυτα μέτοχος σ’ αὐτὴν τὴν τελευταία πράξη ἄκρας ταπείνωσής του Θεανθρώπου! Καὶ γιὰ Ἐκείνην ἦταν καὶ τὸ σπλάχνο Της.
Ὁ δεκαπενταύγουστος, ἁπλά, ὡς τὸ μέσο τοῦ μῆνα Αὐγούστου καὶ τὸ κορύφωμα τοῦ καλοκαιριοῦ θὰ ἦταν πάντα κάτι μετέωρο καὶ σὲ διαρκῆ μετεωρισμὸ ἢ ἀκόμη καὶ σὲ κλυδωνισμὸ ἀπὸ τὰ μελτέμια τῆς ἐποχῆς. Τώρα, ὅμως, χάρις στὴν Παναγία ποὺ ἔφτιαξε τὴν δική της φωλιὰ-ἀγκαλιὰ στὸ μέσο τῆς κόγχης τῆς ἁψίδας του μπορεῖ κι αὐτὸς νὰ δεῖ πρόσωπο πραγματικοῦ Θεοῦ!
Τὸν Δεκαπενταύγουστο ἡ Παναγία μας, ὡς Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν καὶ Μητέρα τῆς ζωῆς ἀγκαλιάζει, σκεπάζει καὶ εὐλογεῖ ὅλο τὸν κόσμο, τὴν οἰκουμένη, τὴν κτίση!
Ναί, βεβαίως, καὶ τὸν τόπο μας!
Πού αὐτὸ τὸν καιρὸ τὴν ἔχουμε ἰδιαίτερη ἀνάγκη!
Ἀλλά, καὶ ὅπως πάντα!
Χρόνια Πανάγια, ἀστείρευτα πολλά!
Ἄλλα μήπως καὶ ὅλος ὁ κόσμος καὶ ὅλος χρόνος συμποσοῦνται καὶ ἀνακεφαλαιώνονται σήμερα;
Δεκαπενταύγουστος: Ὁ μισὸς Αὔγουστος καὶ στὴν οὐσία ὅλος, ὅλος ὁ καλὸς καιρὸς τὸ καλοκαίρι μας, τὸ θέρος τῶν καρπῶν, τῶν γεννημάτων συνοψίζεται, ὁλοκληρώνεται καὶ κορυφώνεται ἐδῶ.
Δεκαπενταύγουστος: Αὐτὴ ἡ μέρα, ποὺ μοιάζει νὰ εἶναι καὶ λαμπρὸ στίγμα τοῦ χρόνο-κόσμου μας!
Δεκαπενταύγουστος: Στὴν οὐσία, ὅμως, δὲν ἀποτελεῖ, χρονικὸ σημεῖο ἀλλὰ ἕνα ρῆγμα καὶ ἕνα ἄνοιγμα στὸν χρόνο. Μία ἄλλη διάσταση τῆς ζωῆς, τὸ ἴδιο, ὅμως, πραγματικὴ καὶ ἐπιτακτική!
Δεκαπενταύγουστος: Καὶ ἂν θέλαμε νὰ τοῦ δώσουμε ἕνα σχῆμα θὰ λέγαμε πὼς ἀποτελεῖ τὴν κόγχη στὴν ἁψίδα τοῦ χρόνου. Ἐκεῖ ποῦ κατὰ παράδοση οἱ εἰκονογράφοι γράφουν μὲ τὰ πινέλα τοὺς τὴν Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν!
Καὶ ἐκεῖ ποῦ ἡ φυσικὴ κορύφωση τῆς καρποφορίας καὶ τῆς παραγωγικῆς χρονιᾶς ὁλοκληρώνεται αἴφνης ὅλη ἡ ζωὴ μας ἀπογειώνεται ἢ ἀκόμη καὶ ἀποθεώνεται μὲ μία ἀποδημία, μία Κοίμηση, μία εἰς οὐρανοὺς Μετάσταση!
Ἡ κορύφωση καὶ ἡ ἀποθέωση τοῦ καλοκαιριοῦ, καὶ ἰδιαίτερα τοῦ ἑλληνικοῦ καλοκαιριοῦ, εἶναι στὴν οὐσία ἡ λαμπρὴ Μετάσταση τῆς Θεοτόκου! Τὸ Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ!
Ἡ γῆ καὶ ὁ χρόνος στὸ τέλος τῆς χρονιᾶς προσφέρουν τὸ καλύτερο, τὸ κάλλιστον ποὺ μποροῦν νὰ ἀποδώσουν καὶ νὰ προσφέρουν.
Τὸ κάλλιστο καὶ τὸ ὡραιότατο πλάσμα ποὺ μπόρεσε νὰ καρποφορήσει τοῦτος ὁ τόπος-κόσμος ἀπὸ τὴν δημιουργία του.
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος προσφέρεται σήμερον ὡς ὁ πιὸ ὥριμος, μεστὸς καὶ πλήρης καρπὸς τῆς γῆς στὸν οὐρανό!
Ἡ Παναγία, σήμερον ἀναχωρεῖ ἀπὸ ἀνάμεσα μας μὲ τὴν Ἁγία καὶ θριαμβευτικὴ Κοίμησή της καὶ ταυτόχρονα ἐπιστρέφει γιὰ πάντα σὲ μᾶς μὲ τὴν Μετάστασή της.
Γιατί, ἄλλωστε, δὲν θὰ ἀντεχόταν αὐτὸς ὁ κόσμος χωρὶς Μητέρα.
Μητέρα Μεγαλόχαρη!
Καί, ἔτσι, ὁ κόσμος μπορεῖ νὰ ἐλπίζει διὰ παντός! Νὰ ἀποτελεῖ κοινωνία καὶ κόσμημα!
Αὐτὴ μονάχα ἡ σχέση μαζί Της ἀποτελεῖ κοινωνία, γιατί ἀνοίγει ἡ καρδιὰ καὶ γίνεται περιβόλι ποὺ χωρᾶ καὶ ὅλο τὸν κόσμο.
Καὶ εἶναι κόσμημα, γιατί μπορεῖ νὰ μᾶς προσφέρει παραμυθία καὶ αἴγλη καὶ ἀποτελεῖ πρότυπο λαμπρό, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἐμφορεῖται ὅλη μας ἡ ζωή! Θὰ ἔπρεπε… τουλάχιστον.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἀλλὰ καὶ τὸν τρόπο γίνεται ἅγιος τόπος καὶ ὅρος ἅγιον ὁ ἄνθρωπος!
Καὶ νὰ τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας ποὺ γίνεται πλέον προσωπικὸ καὶ ὄχι μόνο τόπος.
Ἕνας τρόπος ζωῆς διὰ τῆς Παναγίας Ἀχράντου.
Ἐδῶ καὶ σήμερα, καὶ τώρα στὴν γιορτὴ τῆς Κοίμησης, τῆς Μετάστασης, τὸν Δεκαπενταύγουστο τῆς ἀπώλειας, τῆς ἐπιστροφῆς καὶ τῆς διὰ πάντα εὕρεσης καὶ ἀπόκτησης τιμοῦμε τὸν ἐνδιάμεσο θρόνο. Πού ἔγινε ἡ νέα γῆ, ἡ νέα δημιουργία, ὁ πανάγιος ἄνθρωπος γιὰ νὰ τιμήσει, νὰ ὑποδεχθεῖ, νὰ μᾶς προσφέρει τὸν Θεάνθρωπο!
Αὐτή, λοιπόν, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἀποτελεῖ πολλαπλῶς καὶ οὐσιαστικὰ καὶ τὸ τέλος καὶ τὸ πέρας τοῦ χρόνου, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀρχὴ καὶ τὸ ἄνοιγμά του.
Ἡ Παναγία εἶναι ὁ χρόνος ὁ ἀληθινός!
Καὶ ὁ Δεκαπενταύγουστος ἡ ἴδια ἡ μορφή, εἰκόνα καὶ ἡ ὑπόσταση τῆς Μεγαλόχαρης!
Καὶ συνάμα, ὁ ἀργόσυρτος καὶ πυρίκαυστος Δεκαπενταύγουστος, ἀποτελεῖ κῆπο καὶ ἀρχονταρίκι Της ποὺ μᾶς παρηγορεῖ στοὺς σωματικοὺς καὶ ψυχικούς μας καύσωνες.
Δεκαπενταύγουστος μὲ τὶς χαρμόλυπες ἡμέρες του!
Τὴν νηστεία καὶ τὶς καθημερινὲς θεομητορικὲς παρακλήσεις.
Μία διπλὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα γιὰ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο!
Τὴν Πρώτη τῶν ἀνθρώπων!
Τὴν ἀφορμὴ τῆς σωτηρίας!
Καὶ ἀνάμεσα στὴν διπλὴ αὐτὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα καὶ ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρας ὡς Μεταμορφωθείς. Δηλαδή, στὴν πλήρη δόξα Του, καὶ σὲ ὅσο μέτρο μποροῦμε ἀντέξουμε στὴν θέα Του οἱ ἄνθρωποι.
Δεκαπενταύγουστος σήμερα, στὴν πλήρη δόξα του ποὺ εἶναι ἡ δόξα τῆς Μεγαλόχαρης!
(Τῆς “Μεγαλύτερης χαρᾶς ὅλων τῶν χαρῶν”)!
Μπορεῖ, ἔτσι, νὰ ρεμβάζει καὶ νὰ μᾶς ἀνακαλεῖ σὲ μία εὐρύχωρη κοινωνία Πλατυτέρας.
Νὰ ἀνασυνθέτει, νὰ ἀναπλάθει, νὰ ἀναζωογονεῖ τὴν ἴδια τὴν ζωή μας.
Σ’ αὐτὸν τὸν ἀπέραντο χρόνο τῆς γιορτῆς ποὺ ἐνίοτε χάνεται πολὺ ἀπότομα, ἴσως γιατί οἱ φανοί μας δὲν ἔχουν τὸ ἀπαραίτητο ἔλαιο, δηλαδὴ ἔλεος, κατανόηση, ἀγάπη. Ὅταν δὲν ξέρουμε νὰ μοιραζόμαστε, νὰ προσφέρομε καὶ νὰ ὑπάρχουμε διὰ τῆς δωρεᾶς! Ἐσαεί…
Αὐτή, μᾶλλον, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι καὶ ἡ μόνη ἀλήθεια τῆς ἐτήσιας συγκομιδῆς μας ποὺ ὁλοκληρώνεται τὸν Δεκαπενταύγουστο.
Ὁ καύσωνας καὶ ἡ ξηρότητα θὰ παρέλθουν ὅταν πέσουν ἄλλου εἴδους βροχές, ὅταν τελειώσουν οἱ θερινὲς μπόρες, οἱ στεριανὲς αὐτὲς τρικυμίες καὶ οἱ ἐπίγειοι καταποντισμοί!
Ἡ γῆ δὲν χορταίνει μὲ τὴν μάνητα τοῦ καιροῦ, ἀλλὰ μὲ τὴν εἰρηνικὴ ὡς δρόσο καὶ ἁγιασμὸ βροχή.
Καὶ ἐδῶ, στὸν Δεκαπενταύγουστο, στὴν κορύφωση καὶ στὴν ἀπόλυτη ὕψωση τοῦ χρόνου θὰ ὑπῆρχε γιὰ ὅλους μας ἕνα μεγάλο κενὸ χωρὶς νόημα, μία τραγικὴ κατάληξη τῶν προσπαθειῶν μας ἂν δὲν ὑπῆρχε ὁ μέγας ρεμβασμὸς ὡς ἑορτὴ καὶ σκόλη ὁ Δεκαπενταύγουστος! Ποὺ μοιάζει, πλέον, ὡς μία πλήρη στέψη, ἀπὸ τὸν πάλαι ποτὲ Ρωμαῖο αὐτοκράτορα Αὔγουστο τῆς Μεγαλόχαρης ὡς Αὐτοκράτειρας, δηλαδὴ Πλατυτέρας τοῦ μῆνα του.
Δεκαπενταύγουστος: Ἡ δική Της ὕψωση.
Καὶ τί χαρὰ νὰ μᾶς χαμογελᾶ, καθὼς ὑψώνεται καὶ νὰ μᾶς βλέπει νὰ τὴν κοιτᾶμε ἐμβρόντητοι, καὶ στὸν νοῦν καὶ τὴν καρδιά μας νὰ λαχταροῦμε καὶ νὰ θέλουμε νὰ τῆς ποῦμε, εὐρισκόμενοι σὲ πλήρη ἀπόγνωση, τοῦτα μόνον τὰ λόγιά μας:
Κυρία, γιατί φεύγεις, μεῖνε μαζί μας!
Ναὶ σὰν μαθητὲς τῆς πρώτης δημοτικοῦ ποὺ χάνουν τὴν κυρία τους.
Τῆς ἀγαπημένης κυρίας τους!
Πῶς δὲν ἀντέχεται μία τέτοια ἀπώλεια τὸ ξέρει καλὰ καὶ ἡ ἴδια ἡ Κυρία, ἀφοῦ τὴν ἔζησε ἀντίστοιχα μὲ τὸν Υἱό της! Ἦταν καὶ ἴδια ἀπόλυτα μέτοχος σ’ αὐτὴν τὴν τελευταία πράξη ἄκρας ταπείνωσής του Θεανθρώπου! Καὶ γιὰ Ἐκείνην ἦταν καὶ τὸ σπλάχνο Της.
Ὁ δεκαπενταύγουστος, ἁπλά, ὡς τὸ μέσο τοῦ μῆνα Αὐγούστου καὶ τὸ κορύφωμα τοῦ καλοκαιριοῦ θὰ ἦταν πάντα κάτι μετέωρο καὶ σὲ διαρκῆ μετεωρισμὸ ἢ ἀκόμη καὶ σὲ κλυδωνισμὸ ἀπὸ τὰ μελτέμια τῆς ἐποχῆς. Τώρα, ὅμως, χάρις στὴν Παναγία ποὺ ἔφτιαξε τὴν δική της φωλιὰ-ἀγκαλιὰ στὸ μέσο τῆς κόγχης τῆς ἁψίδας του μπορεῖ κι αὐτὸς νὰ δεῖ πρόσωπο πραγματικοῦ Θεοῦ!
Τὸν Δεκαπενταύγουστο ἡ Παναγία μας, ὡς Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν καὶ Μητέρα τῆς ζωῆς ἀγκαλιάζει, σκεπάζει καὶ εὐλογεῖ ὅλο τὸν κόσμο, τὴν οἰκουμένη, τὴν κτίση!
Ναί, βεβαίως, καὶ τὸν τόπο μας!
Πού αὐτὸ τὸν καιρὸ τὴν ἔχουμε ἰδιαίτερη ἀνάγκη!
Ἀλλά, καὶ ὅπως πάντα!
Χρόνια Πανάγια, ἀστείρευτα πολλά!
