Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης στην «Κλίμακα» λέει: Οταν ακουμπάς ένα φυσικό σώμα, σου μεταδίδει την ψυχρότητα ή τη θερμότητά του. Ακουμπάς, ας πούμε, ένα κρύο τζάμι και αισθάνεσαι ότι κρυώνεις κι εσύ. Παίρνεις από την ψυχρότητά του. Ακουμπάς ένα ζεστό σώμα, ένα ζεστό καλοριφέρ. Και ζεσταίνεσαι κι εσύ.
Όταν, λοιπόν, λες «ακουμπάω τον Θεό» -διότι αυτό είναι η προσευχή,
είναι άγγιγμα του Θεού-, δεν είναι δυνατόν να Τον ακουμπάς και να
συνεχίζεις να είσαι ίδιος! Δεν είναι παράξενο; Ακούμπησες Αυτόν που
είναι ειρήνη, τον Θεό. Κι όμως εσύ δεν έχεις ειρήνη. Ακούμπησες την
αγάπη, μα εσύ δεν έχεις αγάπη. Συνεχίζεις να εκδικείσαι. Θυμώνεις,
αντιπαθείς ανθρώπους. Ζηλεύεις, φθονείς, μισείς, βγαίνουν από μέσα σου
κακίες. Και, ζώντας σε ένα διαρκές κλίμα εμπάθειας, λέμε ότι μιλάμε στον
Θεό.
Η αληθινή προσευχή έχει αποδείξεις. Αποδείξεις της είναι η ευτυχία
μας, η μακαριότητά μας, η λαμπρότητα του προσώπου μας, η ανάπαυση της
καρδιάς μας. Δεν μπορεί να λες ότι προσεύχεσαι και να συνεχίζεις να ‘σαι
τόσο ταραγμένος. Κάτι δεν πάει καλά εδώ. Τα παιδιά λένε αλήθειες:
«Η μάνα μου πάει εκκλησία και λέει ότι προσεύχεται, μα εγώ δεν βλέπω
αλλαγή στη ζωή της. Ούτε μεταμόρφωση στη συμπεριφορά της. Ούτε ηρεμία
στο βλέμμα της».
Άγγιγμα Χριστού! Αυτό είναι η προσευχή. Το άγγιγμα που μεταμορφώνει.
Είναι ταξίδι σε χώρους υπερατλαντικούς, υπεργήινους και υπεργαλαξιακούς.
Δηλαδή, ξεπερνάς, όπως λέει ο Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, τα όρια αυτού
του κόσμου. Πας πέρα απ’ τα αστέρια, τους γαλαξίες, όλα τα στρώματα, τη
στρατόσφαιρα κι όλα τα ουράνια επίπεδα. Και αγγίζεις τον Θεό.
Και έπειτα επιστρέφεις στον κόσμο αυτό, στην καθημερινότητα και στις
δουλειές σου, στην επαφή σου με τους ανθρώπους, φέρνοντας πλέον κάτι
διαφορετικό. Οπως ο Χριστός μας όταν βγήκε από το Ορος των Ελαιών. Πώς
ήταν; Μεταμορφωμένος. Διότι τόση ώρα προσευχόταν.
Οταν ρώτησε τους στρατιώτες που Τον έψαχναν «ποιον ζητάτε;», εκείνοι
απάντησαν «τον Ιησού». Τότε ο Χριστός τούς είπε: «Εγώ είμαι». Και οι
στρατιώτες έπεσαν κάτω! Γιατί; Γιατί ο Χριστός μας ήταν όλος μες στην
προσευχή. Ηταν όλος μέσα στην παράδοση και την εμπιστοσύνη στον Ουράνιο
Πατέρα Του. Και στο όρος της Μεταμόρφωσης, στο Θαβώρ, ακριβώς μια τέτοια
ώρα έγινε η μεταμόρφωση:
Την ώρα που ο Χριστός προσευχόταν. Λέει στην Αγία Γραφή: «Ἐγένετο δέ
αὐτοῦ προσευχομένου καί μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν». Προσευχόταν και
μεταμορφώθηκε. Στην πραγματικότητα, εκείνοι που μεταμορφώθηκαν ήταν οι
μαθητές! Και είδαν τη λαμπρότητα του προσώπου Του, μα και τη δική τους
ομορφιά. Προσευχή… (Κλείσε τα μάτια σου τώρα μόνο για ένα λεπτό και
νιώσε ότι αναπνέεις την αγάπη του Θεού. Και συνέχισε το διάβασμα…).
Η ατμόσφαιρα της προσευχής αλλάζει την όλη κατάσταση του ανθρώπου.
Διότι είναι επαφή με τον πυρήνα της ύπαρξής μας! Εκεί που είναι η Χάρη
του Θεού και η σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, και η εικόνα του Χριστού.
Λέμε ότι είμαστε πλασμένοι «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ».
Αυτή η θεϊκή εικόνα και η γαλήνη είναι στον πυρήνα της ψυχής μας. Στο
βάθος του είναι μας. Οταν προσεύχεσαι, τι κάνεις; Φεύγεις από τα γύρω.
Σταματάς κάθε επαφή με τις φασαρίες αυτού του κόσμου: θορύβους,
τηλεόραση, μουσική, εφημερίδες, ακούσματα. Βρίσκεις κάποια ήσυχη ώρα και
κάνεις την προσευχούλα σου.
