«Ὄγκον
ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν
τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ
τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν» (Ἑβρ. 12, 1-2)
«Ἄς
τινάξουμε ἀπὸ πάνω μας κάθε φορτίο, καὶ τὴν ἁμαρτία ποὺ εὔκολα μᾶς
ἐμπλέκει, κι ἂς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸ ἀγώνισμα τοῦ δύσκολου δρόμου ποὺ
ἔχουμε μπροστά μας. ῍Ας ἔχουμε τὰ μάτια μας προσηλωμένα στὸν ᾿Ιησοῦ, ποὺ
μᾶς ἔδωσε τὴν πίστη, τὴν ὁποία καὶ τελειοποιεῖ»
Η
αγιότητα είναι η αποτίναξη των φορτίων από πάνω μας και η απόρριψη της
αμαρτίας που μας μπλέκει σε καταστάσεις χωρισμού από τον Θεό και θέωσης
του εαυτού μας, ενώ από την άλλη σημαίνει την προσήλωσή μας στον αρχηγό
της πίστης μας τον Κύριο Ιησού, αυτόν που δίνει στην πίστη τελειότητα
και που η συνάντηση μαζί Του είναι ο τελικός σκοπός της ύπαρξής μας.
Ο
αποστολικός λόγος αποτυπώνει το νόημα της Κυριακής των Αγίων Πάντων. Ο
άγιος, βλαστός του Ευαγγελίου και καρπός του Αγίου Πνεύματος, καλείται
να συνδράμει στην αποτίναξη κάθε φορτίου. «Κοπιώντες και πεφορτισμένοι»
οι άνθρωποι. Η κούραση δεν έχει να κάνει μόνο με τον κόπο της επιβίωσης.
Κυρίως έχει να κάνει με τον αγώνα η ζωή να έχει νόημα. Ο θάνατος να μην
είναι ο φόβος. Και ο ανθρώπινος εαυτός να μην νικηθεί από το αίσθημα
ότι αν δεν ικανοποιήσει κάθε επιθυμία, αν δεν απολαύσει, δεν μπορεί να
είναι ευτυχισμένος. Αλλά και οι άλλοι είναι κόπος για τον άνθρωπο. Κόπος
γιατί δεν είναι όπως τους θέλει, γιατί δεν γίνονται συνήθως όπως τους
θέλει, γιατί δε είναι εκείνος όπως τον θέλουν αυτοί και δε θα γίνει. Η
συνάντηση είναι αναπόφευκτη. Και το φορτίο, είτε των λογισμών, είτε των
γεγονότων, κουράζει.
Αλλά και η αμαρτία μας βαραίνει. Μας
ξεγελά αρχικά, διότι μας κάνει να νομίζουμε ότι εμείς ελέγχουμε τη ζωή
μας. Η ευχαρίστηση που βιώνουμε όταν κάνουμε κουμάντο στον κόσμο είναι
μεγάλη. Όταν όμως διαπιστώνουμε ότι η εξουσία κατά βάθος δεν έχει νόημα,
αλλά φθορά, διότι και η ευθύνη της είναι μεγάλη, αλλά και οι
περιστάσεις εύκολα μεταβάλλονται, τότε η χαρά της αμαρτίας είναι λίγη.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις απολαύσεις της σαρκός. Μας ξεγελούν, αλλά
δεν μας λυτρώνουν. Διότι η σάρκα θα νικηθεί από τον θάνατο, από τη
φθορά, από την ελάττωση των δυνάμεών μας. Και αν ο άνθρωπος δεν
κατανοήσει ότι η ζωή δεν αλλάζει, αν δεν αλλάξει ο ίδιος, αν δε γίνει
πιο ελεύθερος, αν δεν μάθει να αγαπά, αν δεν πιστεύει στο Θεό και στην
ανάσταση, τότε η αμαρτία της αυτοθέωσης θα τον κεντρίσει με τον ιό του
θανάτου, όσες γνώσεις κι αν έχει, όση περηφάνεια και εμπιστοσύνη στον
εαυτό του κι αν επιστρατεύσει.
Η
απάντηση είναι ο Χριστός. Αυτός είναι που βοηθά. Αυτός είναι που
νοηματοδοτεί την ζωή μας. Ο Χριστός όμως της Εκκλησίας. Ο Χριστός που
καλεί προς ανάπαυσιν διά της αγάπης, και την ίδια στιγμή μάς ζητά να
γυμνώσουμε τον εαυτό μας εν μετανοία από τον θρίαμβο του εγώ και να Τον
εμπιστευτούμε. Να γίνουμε κοινωνοί Του και την ίδια στιγμή να αφεθούμε
στην αγάπη Του. Εδώ είναι η οδός της αγιότητας. Κι αυτή είναι η οδός της
Εκκλησίας. Να αφήσουμε το φορτίο μας και να κάνουμε ένα συνεχές
ξεκίνημα αγάπης, ελπίδας, πίστης. Να νικήσουμε την κυριαρχία της
αμαρτίας, με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος.
Σημείο
κλειδί το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Η κατεξοχήν οδός της αγάπης,
όπου όλοι γινόμαστε ένα με τον αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς μας Ιησού
Χριστό. Κι Εκείνος μας λέει συνεχώς: «Δεύτε». Αυτή είναι η οδός της
αγιότητας, τελικά. Το από την καρδιά μας ναι στο «Δεύτε». Αυτό που
απευθύνεται σε όλους μας και δεν εξαιρεί κανέναν! Κι αν θέλουμε να
είμαστε χριστιανοί που παλεύουμε για την αγιότητα, δεν αρκεί να
εναποθέσουμε το φορτίο μας στον Χριστό. Χρειάζεται να φορτωθούμε και το
φορτίο των άλλων, διότι αυτή είναι η αληθινή αγάπη. Να λες ΝΑΙ στο
«Δεύτε» και να βοηθάς, φορτωνόμενος το φορτίο του άλλου, για να γευτεί
κι εκείνος την χαρά!
Ο
μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος λέει: «Το θαύμα της θείας
Ευχαριστίας δεν μένει μόνο στην αγία Τράπεζα, αλλά θρέφει όλους μας, όλη
την Εκκλησία. Θυμάμαι πόσες φορές, καθώς μεταλάβαινα κόσμο, έβλεπα
εμπρός μου πρόσωπα χαρακωμένα από την τυράγνια της ζωής, ή πρόσωπα με
μάτια πνιγμένα σε περισπάσεις, που έπαιρναν στα χέρια τους το μάκτρον,
δηλαδή το μανδήλιο, κι ένιωθα ότι ίσως δεν έχουν προετοιμάσει την ψυχή
τους όσο θα χρειάζονταν. Όποτε έχω αυτή την εντύπωση, θυμάμαι έναν
γέροντα που ‘λεγε σε έναν παπά πνευματικοπαίδι του: «νάσαι έτοιμος εσύ,
καθώς ανοίγει το στόμα του, παίρνοντας πάνω σου το βάρος, να καλύψεις
εσύ τα όσα αδύναμα έχει η ψυχή που μεταλαβαίνει. Μή κρίνεις, μόνον
άρπαζε την αμαρτία απ΄ την ψυχή των άλλων. Φορτώσου το φορτίο τους, κι
άσε στο Θεό τη μέριμνα για το πως θ΄ αντέξεις.»
Τελικά
αγιότητα είναι να αφήνεσαι στον Χριστό, να παλεύεις κι άλλοι να βρούνε
τον δρόμο και να φορτώνεσαι όσο μπορείς αυτό που δεν μπορούν εκείνοι!
