ΕΝΑ ΑΦΩΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΚΑΛΟ ΜΕΓΑΦΩΝΟ

 

 

Ἡ χαρά, ὁ καημός, οἱ προσδοκίες τῶν γονέων, τὰ ὄνειρά τους εἶναι γύρω ἀπὸ τὰ παιδιά τους. Νὰ τὰ δοῦν εὐτυχισμένα, πετυχημένα στὴ ζωή, νὰ γίνουν ἄνθρωποι ζηλευτοί, ποὺ θὰ προσ­φέρουν πολλὰ καὶ στοὺς ἄλλους, νὰ εἶ­­ναι oἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ! Αὐτὸ ­θέλουν οἱ γονεῖς καὶ γι᾿ αὐτὸ προσπαθοῦν μὲ ὅ­­­λες τὶς δυνάμεις τους.

Προτρέπουν συχνὰ μὲ τὸν λόγο τους, συμβουλεύουν τὰ παιδιά τους καὶ τὰ καθοδηγοῦν στὸ ὀρθό. Εἶναι βασικὸ κα­θῆκον τους αὐτό. Πιὸ ἀναγκαῖο ὅμως εἶ­ναι τὸ καθῆκον νὰ διδάσκουν μὲ τὴ ζωή τους, νὰ ἐπαληθεύουν τὸν λόγο τους μὲ τὸν τρόπο τους. Διότι μπορεῖ νὰ εἶναι κάποιος ἄριστος θεωρητικὸς διδάσκαλος, στὴν πρακτικὴ ὅμως ἐφαρμογὴ νὰ εἶναι ἐλλιπής, τόσο ποὺ νὰ σκανδαλίζει ἢ ἀκόμη καὶ νὰ προκαλεῖ τὴν ἀγανάκτηση σ᾿ αὐτοὺς ποὺ δέχονται τὴν ἀγωγή του.

Πολλὲς φορὲς καὶ τὰ μικρὰ ἀκόμη παιδιὰ μᾶς ἀφοπλίζουν μὲ τὴ δικαιολογημένη ἀντίδρασή τους στὶς αὐστηρὲς παρατηρήσεις μας: «Πῶς μιλᾶς ἔτσι, παιδί μου; Τί λόγια εἶναι αὐτά;»

«Μπαμπά, καὶ ἐσὺ ἔτσι δὲν μίλησες χθὲς στὴ μαμά;»

Ἄλλοτε πάλι μᾶς βάζουν στὴ θέση μας ὅταν ἐκτραποῦμε:

«Γιατί θυμώνεις, μαμά; Ἐσὺ δὲν μᾶς λὲς ὅτι δὲν πρέπει νὰ θυμώνουμε;»

Ὅταν τὰ παιδιὰ μεγαλώνουν, ὅταν φθάνουν στὴν ἐφηβεία, τότε ἔχουν περισσότερη ἀντίληψη καὶ κρίση καὶ γι᾿ αὐτὸ παρατηροῦν μὲ μεγαλύτερη ἀκρίβεια τὴ ζωή μας. Καὶ βέβαια μεγαλύτερη εἶναι καὶ ἡ ἀπογοήτευσή τους, ὅταν κατεδαφίζουμε μὲ τοὺς τρόπους μας αὐτὸ ποὺ προσπαθοῦμε νὰ κτίσουμε μέσα στὶς ψυχές τους μὲ τὸν λόγο μας.

Λέει σχετικὰ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Ἢ μὴ διδάσκειν, ἢ διδάσκειν τῷ τρόπῳ». Δηλαδή: Ἢ νὰ μὴ διδάσκεις ἢ νὰ διδάσκεις μὲ τὸν τρόπο σου.

Καὶ συνεχίζει: Μὴ μὲ τὸ ἕνα χέρι τραβᾶς, καὶ ἀπωθεῖς μὲ τὸ ἄλλο. Θὰ χρειασθεῖς λιγότερα λόγια πράττοντας ὅσα πρέπει. Ὁ ζωγράφος διδάσκει πιὸ πολὺ μὲ τὶς ζωγραφιές του…

«Ἄφωνον ἔργον κρεῖσσον ἀπράκτου λό­γου». Δηλαδή: Δίχως λόγους ἔργο εἶ­ναι ἀνώτερο ἀπὸ λόγο χωρὶς ἔργο (ΕΠΕ 9, 414-417).

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παρατηρεῖ: «αὕτη ἐστὶν ἡ μεγάλη μάχη, οὗ­τος ὁ συλλογισμὸς ὁ ἀναντίρρητος, ὁ διὰ τῶν ἔργων». Τὸν μεγάλο πόλεμο τὸν κάνουμε μὲ τὰ ἔργα. Αὐτὸ εἶναι τὸ «ἀναντίρρητο» ἐπιχείρημα. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ἀντιμετωπίσει, ὅταν μιλᾶ δυνατὰ ἡ ζωή μας. Διότι οἱ ἄνθρωποι «οὐ τοῖς λεγομένοις προσέχουσιν, ἀλλ᾿ ἃ πράττομεν ἐξετάζουσι». Δὲν προσέχουν τόσο αὐτὰ ποὺ λέμε, ὅσο παρατηροῦν ἐκεῖνα ποὺ κάνουμε (PG 61, 28-29).

Οἱ ἅγιοι ἄνθρωποι ἐπιβάλλονται μὲ τὴν ἁγιότητά τους καὶ μ᾿ αὐτὴν ἐπηρεάζουν θετικὰ καὶ τοὺς ἄλλους. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφει γιὰ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο ὅτι ἦταν γλυκὺς στὸ λόγο καὶ γλυκύτερος στὸν τρόπο. Ἐλάχιστα χρειαζόταν τὸν λόγο ἐξαιτίας τῆς διαγωγῆς του, ποὺ ἦταν ἀρκετὴ γιὰ νὰ παιδαγωγεῖ (βλ. ΕΠΕ 6, 52). Καὶ γιὰ τὸν πολὺ στενὸ φίλο του, τὸν Μέγα Βασίλειο, λέει πὼς κέρδιζε τοὺς ἀντιπάλους του λιγότερο μὲ τὸν λόγο του καὶ περισσότερο μὲ τὰ ἔργα του καὶ τοὺς νικοῦσε ὅλους μὲ τὴν ἀνωτερότητα τοῦ πνεύματός του καὶ μὲ τὴν παραδοχὴ τῆς ἀπλησίαστης ἀρετῆς του (βλ. ΕΠΕ 6, 198).

Τέτοιοι ἦσαν οἱ Ἅγιοι καὶ ἀσκοῦσαν ἀ­­­γωγὴ μὲ τὸ παράδειγμα κυρίως, μὲ τὴν ὑ­­­ποδειγματικὴ ζωή τους. Ἔτσι ­ἐπηρέαζαν θετικὰ τὸ περιβάλλον τους καὶ συνεχί­ζουν νὰ διδάσκουν καὶ νὰ ­καθοδηγοῦν ὀρ­θὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ μελετοῦν τὰ ἔρ­γα τους καὶ τὴ ζωή τους σ᾿ ὅλες τὶς ἐποχές.

«Ἀληθινὸς παιδαγωγός», παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς, «εἶναι εἰς τὴν πραγματικότητα μόνον ὁ Ἅγιος. Ἄνευ τῶν Ἁγίων δὲν ὑπάρχουν ἀληθινοὶ διδάσκαλοι καὶ παιδαγωγοί, οὔτε ἀληθινὴ παιδεία ἄνευ τῆς ἁγιότητος… Οἱ Ἅγιοι, ἐπειδὴ εἶναι ἡγιασμένοι καὶ φωτισμένοι διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διὰ τοῦτο εἶναι καὶ ἀληθινοὶ διδάσκαλοι καὶ παιδαγωγοί»(*).

Αὐτὸ ἰσχύει πολὺ περισσότερο γιὰ τὸν πρῶτο Διδάσκαλο καὶ μέγιστο Παιδαγωγό, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Δίδασκε μὲ τὸν πάνσοφο λόγο Του. Προπάντων δίδασκε μὲ τὸ μοναδικὸ παράδειγμα τῆς ἁγίας ζωῆς Του. Ἀφοῦ ταπεινώθηκε καὶ ἔπλυνε τὰ πόδια τῶν μαθητῶν Του, τὸ εἶπε καθαρά: «Ὑπόδειγμα δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθὼς ἐγὼ ἐποίησα ὑμῖν, καὶ ὑμεῖς ποιῆτε» (Ἰω. ιγ΄ 15).

Πῶς μιλοῦσε τὸ παράδειγμά Του στὶς ψυχές τους! Ἀσφαλῶς ἔφερναν συχνὰ στὴ μνήμη τους τὰ λόγια Του, ἀλλὰ προπάντων τὴν ἁγία ζωή Του· καὶ προσπαθοῦσαν νὰ Τὸν μιμοῦνται. Ὑπενθύμιζαν δὲ καὶ στοὺς ἄλλους χριστιανοὺς ὅτι ὁ Κύριος μᾶς ἄφησε «ὑπογραμμόν», παράδειγμα τέλειο, ὥστε νὰ ἀκολουθοῦμε ἀκριβῶς τὰ ἴχνη Του, νὰ μιμούμαστε Αὐ­τὸν ὁ Ὁποῖος «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄ 21-22).

Στὸ σύγχρονο ἁμαρτωλὸ κόσμο, τὰ παραδείγματα ποὺ παίρνουν τὰ παιδιὰ στὴν κοινωνία καὶ στὸ σχολεῖο ἀπὸ τὴν τηλεόραση καὶ τὸ διαδίκτυο, ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους τῆς τέχνης καὶ τῆς πολιτικῆς, ἀ­­­πὸ συμμαθητὲς καὶ δασκάλους ­ἀκόμη, εἶναι συνήθως τελείως ἀρνητικά. Γι᾿ αὐτὸ μέσα στὸ σπίτι εἶναι ἀνάγκη νὰ δέχονται ἰσχυρὰ ἀντίδοτα. Τὸ καλὸ παράδειγμα τῶν γονέων, ἐπειδὴ ἡ ἐμπιστοσύνη καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς αὐτοὺς εἶναι φυσική, μιλάει πολὺ δυνατὰ στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν! Ὅταν βλέπουν τοὺς γονεῖς νὰ συζητοῦν ἤρεμα, νὰ εἶναι συγκρατημένοι στὴ συμπεριφορά τους, νὰ ζοῦν μὲ ἀγάπη καὶ ὁμόνοια, ὅταν τοὺς παρατηροῦν νὰ στέκονται μὲ εὐλάβεια σὲ προσευχή, νὰ ἐκκλησιάζονται μὲ κατάνυξη καὶ προσοχή, νὰ εἶναι φιλάνθρωποι καὶ εὐγενικοὶ πρὸς ὅλους, παίρνουν μαθήματα ποὺ δὲν θὰ ξεχάσουν ποτὲ στὴ ζωή τους.

Ὅσο ἀνεβαίνουν οἱ γονεῖς, τόσο ἀνεβάζουν τὰ παιδιά τους. Βέβαια, καθὼς τὰ παιδιὰ θὰ μεγαλώσουν, θὰ διαλέξουν ἐλεύθερα τοὺς δρόμους τους. Ὅμως οἱ γονεῖς, ζώντας οἱ ἴδιοι πνευματικά, θὰ ἔχουν προσφέρει τὴν πιὸ μεγάλη περιουσία στὰ παιδιά τους καὶ θὰ δικαιοῦνται νὰ τρέφουν γι᾽ αὐτὰ τὶς πιὸ καλὲς καὶ ἅγιες ἐλπίδες.

Αγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς,

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ:Η ΙΣΤΟΡΙΑ

 

---

Ο Άγιος Ανδρέας, πολιούχος της πόλης των Πατρών, είναι άμεσα συνδεδεμένος με την πόλη, αφού στον ομώνυμο Ιερό Ναό βρίσκεται ο τάφος, τα Ιερά Λείψανα του, η Τίμια Κάρα και ο Σταυρός πάνω στον οποίο μαρτύρησε.

Η ιστορία του Σταυρού του Αγίου, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ κοινό. Που φυλασσόταν μέχρι να μεταφερθεί μόνιμα στην Πάτρα, από τι υλικό ήταν κατασκευασμένος και αν ο Απόστολος Ανδρέας άφησε όντως την τελευταία του πνοή πάνω στο συγκεκριμένο Σταυρό.
Θεωρείται ένα πολύ σημαντικό κειμήλιο για όλον τον Χριστιανικό κόσμο.

Από την ημέρα της σταύρωσης του Αποστόλου έως και την εποχή της Φραγκοκρατίας όπου και αρπάχθηκε , ο Σταυρός βρισκόταν στην Πάτρα. Η εποχή εκείνη χαρακτηρίζεται σκοτεινή γιατί πολλά κειμήλια της Εκκλησίας αρπάχτηκαν και μεταφέρθηκαν στη Δύση. Ένα από αυτά ήταν δυστυχώς και ο Σταυρός του Αποστόλου Ανδρέα.
Σύμφωνα με τα αρχεία του Δουκάτου της Βουργουνδίας, ο Σταυρός αρχικά τοποθετήθηκε στη Μονή Weaume στη Μασσαλία, ενώ αργότερα μεταφέρθηκε στη Μονή του Αγίου Βίκτωρος της ίδιας πόλης.
Κατά τη Γαλλική Επανάσταση επιχείρησαν να κλέψουν τον Σταυρό πράγμα που τελικά δεν επιτεύχθηκε. Τα τμήματα του, διασώθηκαν και τοποθετήθηκαν σε θήκη σχήματος κανονικού Σταυρού.

Ο Σταυρός και πάλι στην Πάτρα

Στις 9 Οκτωβρίου 1979 ο τότε Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος συναντήθηκε με τον τότε πρόεδρο της Γαλλικής Ιεραρχίας και ολόκληρης της Ρωμαιοκαθολικής Ιεραρχίας της Δυτικής Ευρώπης, Καρδινάλιο και Roger Etchegaray στη Μασσαλία, για να συζητήσουν το θέμα της επιστροφής του Σταυρού στη Πάτρα.
Αφού έγιναν διαβουλεύσεις μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων, ο Καρδινάλιος είπε στον Μητροπολίτη Πατρών «εφ όσον εκ Πατρών εκομίσθη ενταυθα ο Σταυρός, ανήκει εις Πάτρας».
Σύντομα άρχισαν οι επαφές και οι συζητήσεις των δυο πλευρών για την επιστροφή του Σταυρού στην Πάτρα.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ενημερώθηκαν για το θέμα .

Στις 18 Ιανουαρίου 1980 αεροπλάνο της πολεμικής αεροπορίας με την αντιπροσωπεία της Ιεράς Μητρόπολης Πατρών, αναχώρησε για τη Γαλλία για την παραλαβή και τη μεταφορά του Σταυρού στην Πάτρα.
Αφού μετέβησαν στη Μασσαλία, παραδόθηκε ο Σταυρός στην ελληνική αντιπροσωπεία, μέσω μιας «άτυπης» τελετής.
Την επόμενη μέρα 19 Ιανουαρίου , αφίχθη στο αεροδρόμιο του Άραξου το αεροπλάνο που μετέφερε το σταυρό, και τις δυο αντιπροσωπείες, των Ορθόδοξων και των Ρωμαιοκαθολικών, και στη συνέχεια και έγινε η επίσημη υποδοχή.

Όσον αφορά το είδος του ξύλου του Σταυρού, υπάρχουν διαφορετικές αναφορές. Ο Ιππόλυτος Ρώμης αναφέρει για ξύλο ελιάς, ο Επιφάνιος μιλάει για σταυρό χωρίς να προσδιορίσει το ξύλο, ο Αρσένιος Κέρκυρας αναφέρεται σε ένα φυτό το οποίο δεν προσδιορίζει, ενώ ο ιστορικός Στέφανος Θωμόπουλος μιλά επίσης για δέντρο ελιάς.
Σε μελέτες που έχουν γίνει πάντως έχει αποδειχθεί πως πρόκειται πράγματι για ξύλο ελιάς και χρονολογείται στον πρώτο αιώνα.

Για τον τρόπο σταύρωσης δεν υπάρχει ομοφωνία. Υπάρχουν αναφορές περί «προσηλώσεως» και όχι περί «προσδέσεως». Στο δεξί πέλμα του Αγίου Ανδρέα, υπάρχει ουλή από το καρφί το οποίο καρφώθηκε στο ξύλο πάνω στο οποίο πέθανε.

Οι υμνογράφοι της Εκκλησίας μιλούν για «προσήλωσιν επί Σταυρού» ενώ παλαιοχριστιανικά έγγραφα μιλούν περί «πρόσδέσεως του Αποστόλου επι του Σταυρού»

Το σχήμα του Σταυρού

Υπάρχουν διαφορετικές απόψεις όσον αφορά το σχήμα του Σταυρού. Αγιογραφίες και φορητές εικόνες σε Ναούς, απεικονίζουν τον Απόστολο Ανδρέα πάνω στο Σταυρό με κάθετα τα δύο ξύλα του ενώ άλλες τον απεικονίζουν πάνω στο σταυρό με το κεφάλι προς τα κάτω.

Ωστόσο η επικρατέστερη άποψη είναι εκείνη που λέει ότι ο Σταυρός ήταν σε σχήμα Χ.Η άποψη αυτή είναι τόσο διαδεδομένη έτσι ώστε συνηθίζεται πλέον τους Σταυρούς σε σχήμα Χ να τους χαρακτηρίζουν ως «Σταυρός του Αποστόλου Ανδρέου».

Κατά τη μεταφορά του στην Πάτρα, το 1980, ήταν τοποθετημένος σε θήκη σχήματος κανονικού Σταυρού αλλά αντικαταστάθηκε από μεγαλύτερη και πιο επιβλητική θήκη, αυτή τη φορά σε σχήμα Χ.

Χαρακτηριστικό της δυναμικής του Σταυρού του Αγίου Ανδρέα είναι το γεγονός πως το Χ, από το σχήμα του είναι το σύμβολο του Πολεμικού Ναυτικού της Ρωσίας το οποίο έχει τον Απόστολο Ανδρέα προστάτη του.

O ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ

 

---

Ο Ανδρέας, ψαράς στο επάγγελμα και αδελφός του Αποστόλου Πέτρου, ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον πατέρα του τον έλεγαν Ιωνά. Επειδή κλήθηκε από τον Κύριο πρώτος στην ομάδα των μαθητών, ονομάστηκε πρωτόκλητος.

Ο Ανδρέας (μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή) υπήρξαν στην αρχή μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου. Κάποια μέρα μάλιστα, που βρισκόντουσαν στις όχθες του Ιορδάνη κι ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού και… τους είπε «ίδε ο αμνός τού Θεού ο αίρων τήν αμαρτίαν τού κόσμου», οι δύο απλοϊκοί εκείνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, που χωρίς κανένα δισταγμό κι επιφύλαξη αφήκαν αμέσως τον δάσκαλο τους κι ακολούθησαν τον Ιησού.

Η ιστορία της ζωής του Ανδρέα μέχρι την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, υπήρξε σχεδόν ίδια με εκείνη των άλλων μαθητών. Μετά το σχηματισμό της πρώτης Εκκλησίας, ο Ανδρέας κήρυξε στη Βιθυνία, Εύξεινο Πόντο (μάλιστα ο Απόστολος, είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας του Βυζαντίου αφού εκεί εγκατέστησε πρώτο επίσκοπο, τον απόστολο Στάχυ κι αυτού διάδοχος είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης), Θράκη, Μακεδονία και Ήπειρο. Τελικά, κατέληξε στην Αχαΐα.

Στην Αχαΐα, η διδασκαλία του καρποφόρησε και με τις προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικά πολλούς ασθενείς. Έτσι, η χριστιανική αλήθεια είχε μεγάλες κατακτήσεις στο λαό της Πάτρας. Ακόμα και η Μαξιμίλλα, σύζυγος του ανθύπατου Αχαΐας Αιγεάτου, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαρειά αρρώστια που είχε, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό εκνεύρισε τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον σταύρωσε σε σχήμα Χ. Έτσι, ο Απόστολος Ανδρέας παρέστησε τον εαυτό του στο Θεό «δόκιμον εργάτην» (Β΄ προς Τιμόθεον, 2: 15). Δηλαδή δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη του Ευαγγελίου.

Οι χριστιανοί της Αχαΐας θρήνησαν βαθιά τον θάνατο του. Ο πόνος τους έγινε ακόμη πιο μεγάλος, όταν ο ανθύπατος Αιγεάτης αρνήθηκε να τους παραδώσει το άγιο λείψανο του, για να το θάψουν. Ο Θεός όμως οικονόμησε τα πράγματα. Την ίδια μέρα, που πέθανε ο άγιος, ο Αιγεάτης τρελάθηκε κι αυτοκτόνησε. Οι χριστιανοί τότε με τον επίσκοπο τους τον Στρατοκλή, πρώτο επίσκοπο των Πατρών, παρέλαβαν το σεπτό λείψανο και το ‘θαψαν με μεγάλες τιμές.

Αργότερα, όταν στον θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε ο Κωνστάντιος, που ήταν γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μέρος του ιερού λειψάνου μεταφέρθηκε από την πόλη των Πατρών στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των αγίων Αποστόλων «ένδον της Αγίας Τραπέζης». Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου φαίνεται πως απέμεινε στην Πάτρα.

Όταν όμως οι Τούρκοι επρόκειτο να καταλάβουν την πόλη το 1460 μ.Χ., τότε ο Θωμάς Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορας Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και τελευταίος Δεσπότης του Μοριά, πήρε το πολύτιμο κειμήλιο και το μετέφερε στην Ιταλία. Εκεί, αφού το παρέλαβε ο Πάπας Πίος ο Β, το πολύτιμο κειμήλιο εναποτέθηκε στον ναό του αγίου Πέτρου της Ρώμης.

Τον Νοέμβριο του 1847 μ.Χ. ένας Ρώσος Πρίγκηπας, ο Ανδρέας Μουράβιεφ δώρησε στην πόλη της Πάτρας ένα τεμάχιο δακτύλου του χεριού του Αγίου. Ο Μουράβιεφ είχε λάβει το παραπάνω ιερό Λείψανο από τον Καλλίνικο, πρώην Επίσκοπο Μοσχονησίων, ο οποίος μόναζε τότε στο Άγιο Όρος.

Στην πόλη της Πάτρας, επανακομίσθηκαν και φυλάσσονται από την 26η Σεπτεμβρίου 1964 μ.Χ. η τιμία Κάρα του Αγίου και από την 19ην Ιανουαρίου 1980 μ.Χ. λείψανα του Σταυρού, του μαρτυρίου του. Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου ύστερα από ενέργειες της Αρχιεπισκοπής Κύπρου μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1967 μ.Χ. για μερικές μέρες κι εξετέθηκε σε ευλαβικό προσκύνημα.

Όπως αναφέρει μια Κυπριακή παράδοση, σε μια περιοδεία του, ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και στην Κύπρο. Το καράβι, που τον μετέφερε στην Αντιόχεια από την Ιόππη, λίγο πριν προσπεράσουν το γνωστό ακρωτήρι του αποστόλου Ανδρέα και τα νησιά, που είναι γνωστά με το όνομα Κλείδες, αναγκάστηκε να σταματήσει εκεί σ’ ένα μικρό λιμανάκι, γιατί κόπασε ο άνεμος. Τις μέρες αυτές της νηνεμίας τους έλειψε και το νερό. Ένα πρωί, που ο πλοίαρχος βγήκε στο νησί κι έψαχνε να βρει νερό, πήρε μαζί του και τον απόστολο. Δυστυχώς πουθενά νερό. Κάποια στιγμή, που έφτασαν στη μέση των δύο εκκλησιών, που υπάρχουν σήμερα, της παλαιάς και της καινούργιας, που ‘ναι κτισμένη λίγο ψηλότερα, ο άγιος γονάτισε μπροστά σ’ ένα κατάξερο βράχο και προσευχήθηκε να στείλει ο Θεός νερό.

Ποθούσε το θαύμα, για να πιστέψουν όσοι ήταν εκεί στον Χριστό. Ύστερα σηκώθηκε, σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τον βράχο και το θαύμα έγινε. Από τη ρίζα του βράχου βγήκε αμέσως μπόλικο νερό, που τρέχει μέχρι σήμερα μέσα σ’ ένα λάκκο της παλαιάς εκκλησίας κι απ’ εκεί προχωρεί και βγαίνει από μια βρύση κοντά στη θάλασσα. Είναι το γνωστό αγίασμα. Το ευλογημένο νερό, που τόσους ξεδίψασε, μα και τόσους άλλους, μυριάδες ολόκληρες, που το πήραν με πίστη δρόσισε και παρηγόρησε. Και πρώτα-πρώτα το τυφλό παιδί του καπετάνιου.

Ήταν κι αυτό ένα από τα πρόσωπα του καραβιού που μετέφερε ο πατέρας. Γεννήθηκε τυφλό και μεγάλωσε μέσα σε ένα συνεχές σκοτάδι. Ποτέ του δεν είδε το φως. Δένδρα, φυτά, ζώα αγωνιζόταν να τα γνωρίσει με το ψαχούλεμα. Εκείνη την ήμερα, όταν οι ναύτες γύρισαν με τα ασκιά γεμάτα νερό κι εξήγησαν τον τρόπο που το βρήκαν στο νησί, ένα φως γλυκιάς ελπίδας άναψε στην καρδιά του δύστυχου παιδιού. Μήπως το νερό αυτό, σκέφτηκε, που βγήκε από τον ξηρό βράχο ύστερα απ’ την προσευχή του παράξενου εκείνου συνεπιβάτη τους, θα μπορούσε να χαρίσει και σ’ αυτόν το φως του που ποθούσε;

Αφού με θαυμαστό τρόπο βγήκε, θαύματα θα μπορούσε και να προσφέρει. Με τούτη την πίστη και τη βαθιά ελπίδα ζήτησε και το παιδί λίγο νερό. Διψούσε. Καιγόταν απ’ τη δίψα. Ο απόστολος, που ήταν εκεί, έσπευσε κι έδωσε στο παιδί ένα δοχείο γεμάτο από το δροσερό νερό. Όμως το παιδί προτίμησε, αντί να δροσίσει με το νερό τα χείλη του, να πλύνει πρώτα το πρόσωπο του. Και ω του θαύματος! Μόλις το δροσερό νερό άγγιξε τους βολβούς των ματιών του παιδιού, το παιδί άρχισε να βλέπει!

Κι ο απόστολος, που τον κοίταζαν όλοι με θαυμασμό, άρχισε να τους μιλά και να τους διδάσκει τη νέα θρησκεία. Το τέλος της ομιλίας πολύ καρποφόρο. Όσοι τον άκουσαν πίστεψαν και βαφτίστηκαν. Την αρχή έκανε ο καπετάνιος με το παιδί του, που πήρε και το όνομα Ανδρέας. Κι ύστερα όλοι οι άλλοι επιβάτες και μερικοί ψαράδες που ήσαν εκεί. Πίστεψαν όλοι στον Χριστό που τους κήρυξε ο απόστολος μας και βαφτίστηκαν. Φυσικά το θαύμα της θεραπείας του τυφλού παιδιού, ακολούθησαν κι άλλα, κι άλλα. Στο μεταξύ ο άνεμος άρχισε να φυσά και το καράβι ετοιμάστηκε για να συνεχίσει το ταξίδι του. Ο απόστολος, αφού κάλεσε κοντά του όλους εκείνους που πίστεψαν στον Χριστό και βαφτίστηκαν, τους έδωκε τις τελευταίες συμβουλές του και τους αποχαιρέτησε.

Αργότερα, μετά από χρόνια, κτίστηκε στον τόπο αυτόν που περπάτησε και άγιασε με την προσευχή, τα θαύματα και τον ιδρώτα του ο Πρωτόκλητος μαθητής, το μεγάλο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, που με τον καιρό είχε γίνει παγκύπριο προσκύνημα. Κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές απ’ όλα τα μέρη της Κύπρου, ορθόδοξοι και ετερόδοξοι κι αλλόθρησκοι ακόμη, συνέρεαν στο μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργό εικόνα του αποστόλου, να βαφτίσουν εκεί τα νεογέννητα παιδιά τους και να προσφέρουν τα δώρα τους, για να εκφράσουν τα ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη τους στον θείο απόστολο. Κολυμβήθρα Σιλωάμ ήταν η εκκλησία του για τους πονεμένους. Πλείστα όσα θαύματα γινόντουσαν εκεί σε όσους μετέβαιναν με πίστη αληθινή και συντριβή ψυχής.

 Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος, καὶ τοῦ Κορυφαίου αὐτάδελφος, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

ΠΙΝΕΤΕ ΠΟΛΥ ΑΓΙΑΣΜΟ.ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΩ ΣΑΝ ΠΑΠΑΣ,ΤΟ ΛΕΩ ΣΑΝ ΓΙΑΤΡΟΣ(ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΙΑΤΡΟΣ)

 

Ο μικρός Αγιασμός, το καθημερινό μεγάλο όπλο του Χριστιανού!

…«Πίνετε Αγιασμό, όσο πιο συχνά, τόσο πιο καλά, Είναι το καλύτερο καί αποτελεσματικότερο φάρμακο. Αυτό δεν το λέω σαν παπάς, το λέω σαν γιατρός. Από την ιατρική μου πείρα» (Αρχιεπίσκοπος Άγιος Λουκάς καί γιατρός χειρουργός).

Να ρίχνουμε λίγο στα φαγητά μας, στα ζωντανά μας, στα λαχανικά του κήπου μας ή στα οπωροφόρα δέντρα μας, κ.λπ.

Όταν ένας βοσκός στην Εύβοια διαπίστωσε την προσβολή του ποιμνίου του από κάποια ασθένεια, έστειλε το γιο του επειγόντως όχι στον Κτηνίατρο, αλλά στον Ιερέα τους να του ζητήσει Αγιασμό, με τον οποίο ράντισε τα πρόβατά του καί έλυσε το πρόβλημά του.

Σέ κάποια χωριά της Κύπρου την παραμονή των Φώτων καί σ’ άλλα την 1η Σεπτεμβρίου οι γεωργοί μεταφέρουν στους Ίερούς Ναούς όλους τους σπόρους. τους οποίους πρόκειται να χρησιμοποιήσουν στη σπορά, για να ευλογηθούν με τον Αγιασμό αυτό.

Όσοι αντιδρούν καί δε θέλουν να πιουν Αγιασμό, διότι υποφέρουν από κάποια αιτία (οι ψυχοπαθείς συνήθως δεν αντιδρούν), τους ρίχνουμε λίγο Αγιασμό στο φαγητό ή στο ποτήρι τους. Ο Γέροντας π. Παΐσιος σ’ ένα παιδί πού το πείραζε ο δαίμονας, ξέροντας ότι δε θα πιει τον Αγιασμό, του έδωσε να φάει γλυκά για να διψάσει καί μετά του έδωσε νερό να πιει, στο όποιο έριξε καί Αγιασμό. Μόλις τον ήπιε άρχισε να φωνάζει: «Αυτό το νερό με καίει! Τί έχει μέσα;».

Με αυτό τον τρόπο βοηθάμε τους ανθρώπους μας κάνοντας με πίστη σωστή χρήση του Αγιασμού, με τον οποίο τους αγιάζουμε καί αγιαζόμαστε. Ιδίως όταν συνηθίσουμε κάθε ημέρα μαζί με την πρωινή μας προσευχή (η Προοιμιακή διαρκεί μόνο 2′) να πίνουμε καί λίγο Αγιασμό (πρίν από τον . . . καφέ μας!)

Επειδή το καθαρό νερό μόνο δέχεται τη Χάρη καί γίνεται Αγιασμός, ας προσέξουμε την καθαρότητα της ζωής μας, για να έχουμε τη δυνατότητα καί του δικού μας αγιασμού.

Τον αγιασμό τον πίνουμε νηστικοί! Όπως και το αντίδωρο εξάλλου!

Όταν καταλύουμε αντίδωρο και αγιασμό,προηγείται το αντίδωρο και έπεται ο -μικρός-αγιασμός, καλόν είναι ο χριστιανός, το πρωί, αφού κάνει την προσευχή του ,ή έστω το σταυρό του, να έχει φυλαγμένο αντίδωρο κομμένο σε πολύ μικρά κομματάκια-φυλαγμένα σε ένα καθαρό δοχείο, είτε στο ψυγείο, είτε να το έχει καψαλίσει για να μην μουχλιάσει- και να λαμβάνει ένα από αυτά κ μετά να πίνει -αρκετή ποσότητα- αγιασμό, κ έτσι να ξεκινάει τη μέρα του!»

ΟΤΑΝ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΒΡΟΝΤΟΥΝ...ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ!

Όταν τα σύννεφα βροντούν και οι ωκεανοί μουγγρίζουν, είναι σα να σου φωνάζουν: «Κύριε μας!»

Όταν οι μετεωρίτες πέφτουν και φωτιές ξεπηδούν από τη γη, είναι σα να κραυγάζουν: «Δημιουργέ μας!»

Όταν τα άνθη μπουμπουκιάζουν την άνοιξη και τα χελιδόνια κουβαλούν με το στόμα τους ξερά χόρτα για να φτιάξουν φωλιές για τα μικρά τους, είναι σα να σού τραγουδούν: «Δέσποτα μας!»

Κι όταν εγώ σηκώνω τα μάτια μου προς το θρόνο Σου, σού ψιθυρίζω: «Πάτερ ημών!»

Υπήρχε κάποια εποχή, μια μακρά και φοβερή εποχή, πού κι ό άνθρωπος όταν απευθυνόταν σε Σένα, σε φώναζε Κύριο, Δημιουργό, Δεσπότη! Μάλιστα! Τότε πού ό άνθρωπος ένιωθε πώς είναι απλά ένα αντικείμενο ανάμεσα στα άλλα. Τώρα όμως, με τη χάρη του Μονογενούς Σου Υιού μάθαμε το πραγματικό Σου όνομα. Γι’ αυτό κι εγώ τολμώ, μαζί με το Χριστό, να Σε ονομάσω «Πατέρα».

Αν Σε ομολογήσω «Κύριο», υποκλίνομαι μπροστά Σου έντρομος, σαν ένας από μια αμέτρητη στρατιά σκλάβων.

Αν Σε καλέσω «Δημιουργό», χωρίζομαι από Σένα, όπως ή νύχτα χωρίζεται από τη μέρα και το φύλλο από το δέντρο.

Αν Σε κοιτάξω και Σε ονομάσω «Δέσποτα», θα είμαι σαν μια πέτρα ανάμεσα σε πέτρες, σαν μια καμήλα ανάμεσα σε καμήλες.

Αν όμως ανοίξω το στόμα μου και ψιθυρίσω «Πατέρα», ή αγάπη παίρνει το μέρος του φόβου, ή γη μοιάζει ν’ ανεβαίνει και να εγγίζει τον ουρανό. Κι εγώ περπατώ μαζί Σου,

Σε νιώθω σαν σύντροφο στις ομορφιές αυτού του κόσμου και μοιράζομαι τη δόξα Σου, τη δύναμη Σου.

Πάτερ ημών! Είσαι ό Πατέρας όλων μας. Αν σε καλούσα Πατέρα μου, θα μείωνα και Σένα και μένα.

Πάτερ ημών! Δε νοιάζεσαι μόνο για μένα, ένα άτομο, μα για όλο τον κόσμο. Σκοπός Σου είναι ή βασιλεία Σου, όχι ένας μεμονωμένος άνθρωπος. Ό εγωισμός μου σε καλεί

Πατέρα μου. Ή αγάπη μου Σου φωνάζει: Πατέρα μας!

Στο όνομα όλων των ανθρώπων, των αδελφών μου, προσεύχομαι και λέω: «Πάτερ ημών»!

Στο όνομα όλων των όντων πού με περιβάλλουν και με τα όποια με έχεις πλάσει, προσεύχομαι: «Πάτερ ημών!»

Προσεύχομαι σε Σένα, Πατέρα του σύμπαντος, προσεύχομαι για ένα πράγμα μόνο: «Ας ανατείλει σύντομα ή μεγάλη μέρα πού όλοι οι άνθρωποι, οι ζωντανοί κι οι νεκροί, αρμονικά, μαζί με τούς αγγέλους και τ’ αστέρια, τα θηρία κι όλα τα πλάσματα, θα Σε καλέσουν με το πραγματικό Σου όνομα: «Πάτερ ημών!», «πατέρα μας!»

ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ….. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ .

Υ.Γ: Υπέροχο κείμενο από ένα σύγχρονο άγιο.

Βοά και δονείται η ψυχή αυτού του Αγίου της Ορθοδοξίας μας από αγάπη για τον Δημιουργό και μας «παρασέρνει» σε ευλογημένα μονοπάτια να τον ακολουθήσουμε, να τον μιμηθούμε.

Πάτερ ημών ο δείκτης στην  αρχή, Πατερ ημών ο δείκτης μη τύχει και χάσουμε το δρόμο,Πάτερ ημών ο δείκτης για το μεγάλο τέλος, το τέλος του καθενός μας όποτε και αν είναι, όποτε και αν γίνει, ας γίνει με το Πάτερ ημών.

 

Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΤΟΠΟΙΟΣ

“Χριστοῦ δοῦλος γνήσιος ὑπάρχω πάντοτε. Γνῶτε παράνομοι τύραννοι”  (Στιχηρό του Εσπερινού της εορτής των Αγίων μαρτύρων Παραμόνου και Φιλουμένου, που εορτάζουν στις 29 Νοεμβρίου)

“Ας το γνωρίζετε παράνομοι τύραννοι. Εγώ είμαι και θα παραμένω γνήσιος δούλος του Χριστού”.

Γεμάτα είναι τα συναξάρια της πίστης μας από εικόνες Αγίων που έδειξαν έναν ηρωισμό και μια παρρησία στους διωγμούς των ισχυρών, των τυράννων κάθε εποχής που δεν αντέχουν άλλη άποψη. Δύο τέτοια συναξάρια είναι και των Αγίων μαρτύρων Παραμόνου και Φιλουμένου που εορτάζουν στις 29 Νοεμβρίου κάθε χρόνο.

Ο Άγιος Παράμονος έζησε στο σημερινό Ιράκ. Στην αρχαία πόλη της Βαλσατίας, η οποία βρίσκεται στη συμβολή των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη, υπήρχαν ιαματικά λουτρά. Εκεί μετέβη ο ηγεμόνας της Ανατολής Ακυλίνος στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου (251) για θεραπεία. Μαζί του έσερνε 370 χριστιανούς από την Νικομήδεια, μετέπειτα έδρα της αυτοκρατορίας στην Ανατολή, στα χρόνια του άλλου μεγάλου διώκτη της πίστης, του Διοκλητιανού. Όταν έφτασαν στην Βαλσατία ο Ακυλίνος διέταξε να φέρουν τους χριστιανούς στον ναό της Ίσιδος για να τους υποχρεώσουν να κάνουν θυσία στα είδωλα. Όταν αυτοί αρνήθηκαν, ο Ακυλίνος διέταξε να αποκεφαλιστούν. Βλέποντας το θέαμα αυτό, ο Παράμονος, που ζούσε εκεί και ήταν δίκαιος άνθρωπος, συγκλονίστηκε: “Πόσο μεγάλη ασέβεια βλέπουν τα μάτια μου! Να σφαχτούν με τον άθλιο αυτό τρόπο τόσοι δίκαιοι άνθρωποι και μάλιστα ξένοι, σαν να ήταν ζώα!”. Ο Ακυλίνος θύμωσε και διέταξε να τον συλλάβουν, να τον βασανίσουν και τελικά να τον εκτελέσουν προς παραδειγματισμό. 

Λίγα χρόνια αργότερα, στην Γαλατία της Μικράς Ασίας, ζούσε ένας αρτοποιός, ο Φιλούμενος. Αυτός προμήθευε σιτηρά και ψωμί διάφορες περιοχές, μεταξύ των οποίων και την Άγκυρα, την σημερινή πρωτεύουσα της Τουρκίας. Ήταν χριστιανός. Τον κατέδωσα τότε στον ηγεμόνα της Άγκυρας Φήλικα κι εκείνος διέταξε να τον βασανίσουν, να τον σύρουν δεμένο χειροπόδαρα επί εξακόσια μέτρα, για να πεθάνει μαρτυρικά. (“Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, τόμος Γ’, εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ).

Ένας λόγος ενώνει και τους δύο Αγίους: “Είμαι και θα παραμείνω δούλος Χριστού”. Από την μία ένας δίκαιος άνθρωπος, ο οποίος δεν ανέχεται η αξία και η μοναδικότητα του ανθρώπινου προσώπου να καταστρατηγείται, η ζωή να γίνεται τίποτα στο όνομα μιας θρησκευτικής πεποίθησης που είναι στηριγμένη μάλιστα και σε ψεύτικους θεούς, και από την άλλη ένας αρτοποιός, ο οποίος προσφέρει τον επίγειο άρτο στους συνανθρώπους του, να αισθάνεται ότι το δικαίωμά του να ζει ελεύθερα δεν είναι τίποτα μπροστά στην αυθαιρεσία της εξουσίας, και αποφασίζει να φτάσει μέχρι τον θάνατο υπερασπιζόμενος τον Άρτο τον καταβάντα εκ του ουρανού.

Οι δύο αυτοί εν πολλοίς άγνωστοι άγιοι της μακρινής Ανατολής μας δείχνουν ότι στην Ιστορία του κόσμου δεν είναι ανάγκη να είσαι σπουδαίος και επιφανής. Την αλήθεια μπορεί να την υπερασπιστεί και ο καθένας, αρκεί μέσα του να έχει δύο στοιχεία αυθεντικότητας:  είναι το αίσθημα της δικαιοσύνης και η υπεράσπιση του δικαιώματος των ανθρώπων να μη μένουν στον άρτο της απολυμένης βρώσεως, αλλά να αναζητούν και να ζούμε τον άρτο της Ζωής. 

Δικαιοσύνη δεν είναι μόνο να μην επικρατεί το άδικο, το θέλημα του ανθρώπου που παραβιάζει τα δικαιώματα του πλησίον για ζωή, ελευθερία, ιδιοκτησία. Είναι το αίσθημα ότι έναντι της όποιας εξουσίας διατηρούμε ακέραιο το δικαίωμα και την ευθύνη να ομολογούμε τι είναι κατά την γνώμη μας αληθινό και σωστό. Να υπερασπιζόμαστε τον συνάνθρωπό μας. Να μην θεωρούμε ότι αξίζει κάποιος να υπάρχει επειδή είναι ομοϊδεάτης μας, ομογενής, ομόθρησκος, αλλά να αναγνωρίζουμε και να παλεύουμε, με οποιοδήποτε κόστος για μας, ώστε ακόμη κι αυτός με τον οποίο δεν συμφωνούμε, ακόμη κι αυτός που μας εχθρεύεται, ακόμη κι αυτός που η ζωή και η βιοτή του προκαλεί λύπη, να έχει την αναγνώριση της εικόνας του Θεού, όπως και είναι. Η δικαιοσύνη στηλιτεύει την αδικία. Στηλιτεύει την τυραννία. Στηλιτεύει αυτόν που αρκείται σε όσα έχει και αδιαφορεί για τον πλησίον του. Όποιος πεινά και διψά για την δικαιοσύνη, ακόμη κι αν δεν αναγνωριστεί από τους ανθρώπους, θα χορτάσει από την αγάπη του Θεού εις τον αιώνα!

Ο άρτος της απολυμένης βρώσεως, αυτής δηλαδή που μας διατηρεί στην ζωή, αλλά δεν μπορεί να μας κρατήσει μακριά από την φθορά του θανάτου και της αμαρτίας, είναι το ζητούμενο των καιρών μας, όπως και κάθε εποχής. Η επιβίωση θεωρείται το άπαν. Το διαπιστώνουμε στο διάστημα της πανδημίας. Δεν εξετάζουμε τι ποιότητα ζωής έχουμε ακολουθήσει, σε τι πιστεύουμε, τι μας νοηματοδοτεί την πορεία μας, ποιες σχέσεις έχουμε δημιουργήσει, αλλά τα πάντα θεώνται στο πρίσμα του χρόνου. Γνώμονας μας είναι να ζήσουμε ει δυνατόν για πάντα.  Μετράμε την ζωή μας με βάση αυτά που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Ο θάνατος είναι ο τερματισμός της ελπίδας ότι προλαβαίνουμε να κάνουμε και άλλα. Δεν σκεφτόμαστε με κριτήριο τον Άρτο της Ζωής, ποια είναι η σχέση μας με τον Χριστό, πόσο Τον εμπιστευόμαστε, τι θέλουμε από την πορεία μας, με αποτέλεσμα η πνευματική μας τροφοδοσία να μην είναι στις προτεραιότητες της ζωής μας και γι’ αυτό δεν μας λείπει. Δεν παλεύουμε στην ζωή μας να είναι η εργασία μας αυτή της πρόσληψης του άρτου του εξ ουρανού καταβάντος, για να μπορούμε να αναφωνήσουμε πως είτε ζούμε είτε αποθνήσκουμε του Κυρίου μας εσμέν. Ο Θεός έστειλε στην έρημο το μάννα στους Ισραηλίτες για να μπορούν να επιβιώσουν. Δεν το αρνήθηκε. Τοὺς έδωσε εντολή όμως να μην το κρατούνε δεύτερη ημέρα. Να εμπιστεύονται την ζωή τους στα χέρια Του και Εκείνος θα προνοήσει. Αν είναι ο Θεός μαζί μας και Τον έχουμε εντός μας, τότε ούτε τα υλικά θα στερηθούμε. Αλλά κι αν πρέπει, αν Εκείνος επιτρέψει, η αγάπη Του γνωρίζει.

Οι δύο άγιοι, ο δίκαιος και ο αρτοποιός, μας υπενθυμίζουν την οδό της πίστης. Και οι δύο νίκησαν τον θάνατο διά του θανάτου. Οι τύραννοι τους οι παράνομοι έσβησαν αθόρυβα, μολονότι έκαναν θορυβώδη επίδειξη της δύναμης και της εξουσίας τους. Η δικαιοσύνη και η κοινωνία μας με τον Άρτο της Ζωής είναι η ελπίδα μας και η δύναμη μας. Ας μην νικηθούμε από την απόγνωση των καιρών, αλλά και από την διαχείριση του φόβου, ο οποίος μας κρύβει στα κουτάκια των σπιτιών μας, αλλά και μας κάνει να κλείνουμε τις καρδιές μας στην αλήθεια. Ένας λόγος φτάνει, αρκεί να τον  πιστεύουμε: “Χριστού δούλοι γνήσιοι εσμέν πάντοτε”!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΡΑΜΟΝΟΣ

 

---

 Τη μνήμη του Αγίου Παραμόνου και των συν αυτώ Μαρτυρησάντων τιμά σήμερα, 29 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Παράμονος μαρτύρησε μαζί με άλλους 370 χριστιανούς στα μέσα του 3ου μ.Χ. αιώνα, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος, που είχε κάνει πολλούς φόνους χριστιανών. Τότε λοιπόν, κοντά στον ποταμό Τίγρη υπήρχαν ιαματικά λουτρά. Στα λουτρά αυτά είχε πάει και ένας φανατικός λάτρης των ειδώλων, ο άρχων Ακυλίνος.

 Όταν έκανε θυσίες στο ναό της Ίσιδος, έδωσε διαταγή να συμμετέχουν σ’ αυτές ο Παράμονος και άλλοι 370 χριστιανοί, που είχαν συλληφθεί και τους κρατούσαν φυλακισμένους.

Όλοι όμως αρνήθηκαν. Και ενώ γίνονταν οι ειδωλολατρικές θυσίες, οι πιστοί του Χριστού έψαλλαν «ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς» (Προς Εφεσίους, ε’ 19) στο Σωτήρα τους.

Ο Ακυλίνος, εξαγριωμένος από τη στάση τους, διέταξε να τους σκοτώσουν. Όρμησαν εναντίον τους οι στρατιώτες, και κτυπώντας τους με τις λόγχες, καταξέσχισαν τα σώματα τους. Έτσι, μαρτυρικά και ένδοξα παρέδωσαν όλοι τη γενναία ψυχή τους στο στεφανοδότη Χριστό.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Παράμονον μέλψωμεν συν Φιλουμένω πιστοί, ως θείους θεράποντας και αθλητάς ευκλεείς Χριστού του Θεού ημών, τούτον γαρ φερωνύμως ως φιλήσαντας άγαν, ήσχυναν δι’ αγώνων παρανόμων το κράτος αιτούντες πταισμάτων λύσιν πάσι και έλεος.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

            Αὐτόν τό λόγο ἀπηύθυνε ὁ Κύριος στόν πλούσιο νεανίσκο τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἦταν ξεχωριστός ὁ πλούσιος αὐτός νέος. Ὑπάκουος στούς γονεῖς του. Δέν παρουσίαζε σοβαρά ἀτοπήματα, δέν εἶχε ἀξιόλογες ἠθικές πτώσεις. Δέν συμβιβαζόταν μέ τήν ἁμαρτία. Εἶχε μάλιστα καί ὑψηλές ἀναζητήσεις. Τόν ἐνδιέφερε ἡ αἰώνια ζωή, ἤθελε νά τήν κληρονομήσει. Στό διάλογο ὅμως μέ τόν Κύριό μας σήμερα, ἀποκαλύπτεται τό ἀδύνατο σημεῖο του, ἡ ἀχίλλειος πτέρνα του. «Ἔτι ἕν σοι λείπει», τοῦ λέει ὁ Κύριος. Σοῦ λείπει ἕνα βασικό στοιχεῖο ἀκόμη, ἡ ἀπεξάρτησή σου ἀπό τόν πλοῦτο. Καί τό ἀδύνατο αὐτό σημεῖο του τόν κάνει νά ἀρνηθεῖ τήν κλήση τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή ἔχει προσκόλληση στή ματαιότητα τῆς ὕλης. Αὐτή ἡ συμπεριφορά τοῦ νεανίσκου μᾶς δίνει τήν ἀφορμή νά δοῦμε πῶς τό ἀδύνατο σημεῖο τοῦ κάθε ἀνθρώπου μπορεῖ νά γίνει ἡ καταστροφή του καί πῶς πρέπει νά καταπολεμηθεῖ.

Κάθε ἄνθρωπος ἔχει τό δικό του ἀδύνατο σημεῖο. Ὁ πλούσιος νέος εἶχε τήν φιλοχρηματία, ἄλλος ἔχει τή φιλοδοξία, ἄλλος τή φιληδονία, ἄλλος κάτι ἄλλο. Ὁ καθένας ξέρει τό τρωτό του σημεῖο. Ἐάν βρισκόμασταν ἐμεῖς στήν θέση τοῦ νεανίσκου, ἀσφαλῶς θά ἔλεγε καί γιά μᾶς ὁ Κύριός μας «ἔτι ἕν σοι λείπει». Σοῦ λείπει καί κάτι ἀκόμη. Καί θά ἀποκάλυπτε τήν ἀδυναμία μας σέ κάποιο πάθος. Θά μᾶς ἔλεγε, πρόσεξε τό δικό σου πάθος, τόν θυμό, τήν ζήλια, τό ψέμα, τήν περιέργεια…

            Γιατί ὅμως ὁ Κύριος φαίνεται ἀπαιτητικός; Ὁ νέος τοῦ Εὐαγγελίου ἦταν ἕνας ἄνθρωπος μέ τόσες ἀρετές. Ὁ καρδιογνώστης Κύριος, πού γνώριζε τήν ψυχή τοῦ πλούσιου νέου, διέβλεπε ὅτι τό πάθος τῆς προσκολλήσεώς του στόν πλοῦτο ἦταν καθοριστικό γιά τήν πορεία τῆς ζωῆς του, γιά τήν αἰώνια σωτηρία του. Λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Πρόσεξε πόσο μεγάλη δύναμη ἐπέδειξε τό πάθος τοῦ νεανίσκου. Αὐτός πού μέ πολλή χαρά καί προθυμία προσῆλθε στό Χριστό, μόλις ὁ Κύριος τοῦ ζήτησε νά ἀπαρνηθεῖ τά χρήματα, ἔλιωσε ἀπό τήν λύπη του, σιώπησε καί ἀποχώρησε κατηφής». Ἔχασε τόν οὐράνιο θησαυρό, ἔχασε καί τήν κλήση του, νά γίνει μαθητής καί ἀκόλουθος τοῦ Κυρίου.

            Ἔτσι ἀκριβῶς καί σέ κάθε ἄνθρωπο, τό ἀδύνατο σημεῖο πού ἔχει, ὅταν γίνει κυρίαρχο, μπορεῖ νά ἀποβεῖ καθοριστικό γιά τήν πνευματική του πορεία, μπορεῖ νά τόν καταστρέψει. Αὐτό τό ἀδύνατο σημεῖο μας ἐκμεταλλεύεται καί ὁ ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας διάβολος. Μᾶς πειράζει περισσότερο ἐκεῖ πού βρίσκεται ἡ ἀδυναμία μας. Θέλει νά μᾶς μολύνει ἀκριβῶς ἐπάνω στήν πληγή μας. Λέει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος: «Ἔχουμε ἄσαρκους ἐχθρούς, οἱ ὁποῖοι ψάχνουν διαρκῶς νά βροῦν κάποιο μέλος τοῦ σώματός μας ἀπροστάτευτο, γιά νά μπήξουν ἐκεῖ τά βέλη τους καί νά μᾶς θανατώσουν. Ὁ πλούσιος νεανίσκος, πού ἴσως θά ἦταν ὁ δέκατος τρίτος ἀπόστολος, νικήθηκε ἀπό τήν προσκόλλησή του στά ὑλικά ἀγαθά, ὁ Ἰούδας ἀπό τή φιλοχρηματία του, ὁ Δημᾶς ἀπό τήν ἕλξη τοῦ κόσμου, ἡ γυναίκα τοῦ Λώτ ἀπό τήν περιέργεια, ὁ Κάϊν ἀπό τήν ζήλια, ὁ καθένας ἀπό ὅποια ἀδυναμία ἔχει». Πῶς λοιπόν θά πρέπει νά ἀντιμετωπίσει ὁ καθένας μας τό δικό του ἀδύνατο σημεῖο;

            Τό πρῶτο πού ἀσφαλῶς θά πρέπει νά κάνουμε ὅλοι μας εἶναι νά ἐρευνήσουμε καλά τήν ψυχή μας καί νά ἀναζητήσουμε τό σημεῖο στό ὁποῖο χωλαίνουμε. Αὐτό τό ὁποῖο μᾶς δυσκολεύει καί μᾶς ἀναστατώνει. Καί νά ὁμολογήσουμε καί στόν ἑαυτό μας καί στόν Πνευματικό μας τήν ἀδυναμία μας στό συγκεκριμένο ζήτημα. Χωρίς δικαιολογίες καί προφάσεις. Μέ εἰλικρίνεια καί ταπείνωση, μέ συναίσθηση τῆς ἀδυναμίας μας καί τῆς πτωχείας μας. Καί μέ ἀπόφαση νά ἀγωνιστοῦμε μέ ζῆλο καί θέρμη νά τό καταπολεμήσουμε. Ὁ ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος ρωτᾶ μέ παράπονο: «Γιατί δέν διώχνουμε τό ἐμπόδιο αὐτό ἀπό τόν ἑαυτό μας καί δέν σηκώνουμε τόν σταυρό μας, γιά νά ἀκολουθήσουμε τό Σωτήρα Χριστό;»

Ἔχουμε λοιπόν ἀνάγκη ἀπό μετάνοια καί ἄσκηση. Βέβαια στόν ἀγώνα μας αὐτό ἴσως δέν θά φανοῦν ἀμέσως τά ἀποτελέσματα. Ὅμως ἀναμφισβήτητα θά συναισθανθοῦμε ἄμεσα τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ νά μᾶς ἐνδυναμώνε καί νά μᾶς καθοδηγει. Ἀκόμη κι ἄν δέν δοῦμε ὁρατά σημεῖα βελτιώσεως, νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ ἀγώνας πού θά κάνουμε κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας θά μᾶς βοηθήσει καθοριστικά σέ πολλά ἄλλα ζητήματα. Θά καλλιεργήσει τήν ταπείνωσή μας καί τήν ἐξάρτησή μας ἀπό τόν Θεό, θά βαθύνει τήν προσευχή μας, θά ἐνισχύσει τή θέλησή μας. Θά μᾶς βοηθήσει νά μή συμβιβαζόμαστε μέ τά πάθη μας, ἀλλά νά τά πολεμοῦμε. Καί νά ἀγωνιζόμαστε ἀνυποχώρητα, μέ γενναῖο φρόνημα, μέ ἐγρήγορση, καί ἄμεση ἀντίδραση.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29/11/20-ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ ΙΗ' 18-27

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ πειράζων αὐτὸν και λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. Τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. Ὁ δὲ εἶπε· ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. Ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. Ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. Εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι; Ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.

Νεοελληνική Απόδοση

Εκείνο τον καιρό, κάποιος άνθρωπος παρουσιάστηκε στον Ιησού, και για να τον φέρει σε δύσκολη θέση τον ρώτησε: «Αγαθέ Διδάσκαλε, τι να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;» Ο Ιησούς του απάντησε: «Γιατί με αποκαλείς αγαθό; Κανένας δεν είναι αγαθός, παρά μόνο ένας, ο Θεός. Ξέρεις τις εντολές: μη μοιχεύσεις, μη σκοτώσεις, μην κλέψεις, μην ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου». Κι εκείνος του είπε: «Όλα αυτά τα τηρώ από τα νιάτα μου». Όταν τ’ άκουσε ο Ιησούς του είπε: «Ένα ακόμη σου λείπει: πούλησε όλα όσα έχεις και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς, κι έτσι θα έχεις θησαυρό κοντά στο Θεό· κι έλα να με ακολουθήσεις». Μόλις εκείνος τ’ άκουσε αυτά, πολύ στενοχωρήθηκε, γιατί ήταν πάμπλουτος. Όταν ο Ιησούς τον είδε τόσο στενοχωρημένον, είπε: «Πόσο δύσκολα θα μπουν στη βασιλεία του Θεού αυτοί που έχουν τα χρήματα! Ευκολότερο είναι να περάσει καμήλα μέσα από βελονότρυπα, παρά να μπει πλούσιος στη βασιλεία του Θεού». Όσοι τον άκουσαν είπαν: «Τότε ποιος μπορεί να σωθεί;» Κι εκείνος τους απάντησε: «Αυτά που για τους ανθρώπους είναι αδύνατα, για τον Θεό είναι δυνατά».

O AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29/11/20-ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ Δ,1-7

 

Διακόνου Χαρίτων Θεοδώρου

Πρωτότυπο Κείμενο 

Ἀδελφοί, παρακαλῶ ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πρᾳότητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν· εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν. ῾Ενὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

Νεοελληνική Απόδοση

Σας παρακαλώ, λοιπόν, και σας εξορκίζω εγώ, ο οποίος είμαι φυλακισμένος και αλυσοδεμένος δια το όνομα του Κυρίου, να ζείτε και να συμπεριφέρεστε, όπως ταιριάζει εις την υψηλή κλήση, με την οποίαν έχετε προσκληθεί από τον Θεό.  Δηλαδή να ζείτε και να φέρεσθε με κάθε ταπεινοφροσύνη και πραότητα, με ανοχή απέναντι των άλλων και μεγαλοκαρδία, ανεχόμενοι ο ένας του άλλου τας αδυναμίας με αγάπη,  να επιμελείσθε και να αγωνίζεσθε να διατηρείτε την ενότητα, με την οποίαν το Πνεύμα το Άγιο σας έχει συνδέσει, έχοντες ως σύνδεσμο την ειρήνη, η οποία θα βασιλεύει μεταξύ σας και θα σας ενώνει εις ένα πνευματικόν σώμα.  Είσθε ένα πνευματικόν σώμα και έχετε ένα και το αυτό Πνεύμα Άγιο, που σας ζωογονεί, καθώς επίσης έχετε κληθεί όλοι εις μίαν και την αυτήν ελπίδα της κλήσεώς σας.  Ένας και μόνος είναι ο Κύριος, μία είναι η πίστης όλων των Χριστιανών, ένα το βάπτισμα που έχουν λάβει.  Ένας και μόνος ο Θεός και Πατήρ όλων, αυτός ο οποίος κυριαρχεί επί όλων ανεξαιρέτως και δια μέσου όλων ενεργεί και φανερώνει την αγαθή του πρόνοια, και μέσα εις όλους μας κατοικεί.  Εις τον καθένα δε από ημάς εδόθη η χάρις, τα χαρίσματα και αι δωρεές, σύμφωνα με το μέτρο, με το οποίον δικαίως και σαφώς μοιράζει ο Χριστός τας δωρεάς του. (Ας μη υπάρχουν, λοιπόν, ζηλοφθονίες μεταξύ σας, διότι τα χαρίσματα είναι δώρα του Θεού, δια την εξυπηρέτηση όλων).

Π.ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ:ΝΑ ΚΑΤΑΦΥΓΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ,ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

 

«Να καταφύγουμε στην Αγάπη του Θεού. Στον Θεό δεν υπάρχει τραγωδία, υπάρχει λογικότητα και θρίαμβος της Αγάπης του Θεού».

Στην εκπομπή «Επικαιρότητα στην Πεμπτουσία» στο ραδιόφωνο της Πεμπτουσίας με την Μαρία Γιαχνάκη βρέθηκε καλεσμένος ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος, καθηγητής δογματικής και φιλοσοφίας στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης.

Σχολίασε την επικαιρότητα με την μοναδική του οπτική μιλώντας για την πανδημία του κορωνοϊού, τη Θεία Ευχαριστία που χλευάζεται από διάφορους και την αιώνια προοπτική του θανάτου ενώ έστειλε το μήνυμα «να καταφύγουμε στην αγάπη του Θεού» αφού όπως τόνισε: «Στον Θεό δεν υπάρχει τραγωδία».

Ο π. Νικόλαος μίλησε για το στοχασμό του θανάτου τονίζοντας ότι η ζωή δεν σταματάει με τον θάνατο. «Ο άνθρωπος δeν έχει φτιαχτεί να πεθαίνει, είναι εχθρός ο θάνατος για τον άνθρωπο. Ο θάνατος καταλύει την ανθρώπινη σύσταση, ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα είναι και ψυχή είναι η σχέση σώματος και ψυχής» ανέφερε και συνέχισε: «Είμαστε φτιαγμένοι από τη ζωή και για τη ζωή».

«Ο Χριστιανισμός χωρίς την Ανάσταση είναι ανύπαρκτος» τόνισε ο π. Λουδοβίκος ενώ ανέλυσε διεξοδικά το θέμα και εντόπισε το μεγάλο πρόβλημα του ανθρώπου στον ναρκισσισμό αφού όπως σημείωσε «Δεν μπορούμε να δούμε την αντίπερα όχθη. Συνήθως δεν μπορούμε να δούμε ούτε τον άλλον άνθρωπο πόσο μάλλον τον Θεό». «Ίσως η πανδημία μας εξωθήσει να γίνουμε περισσότερο σοφοί».

Στη συνέχεια ανέφερε «Το θέμα είναι τι περιουσία θα έχει κανείς απέναντι στο θάνατο. αν θα την πάρει ο θάνατος την περιουσία ή αν θα είναι μια περιουσία αιώνια».

Έπειτα μίλησε για την Θεία Ευχαριστία με αφορμή τη συζήτηση που υπάρχει λόγω της πανδημίας και τον χλευασμό που έχει δεχτεί αναλύοντας δογματικά το θέμα και σχολιάζοντας μεταξύ άλλων: «Στη Θεία Ευχαριστία μιλάμε για μεταβολή σε Σώμα και Αίμα και όχι μετουσίωση αφού δεν είναι μαγική πράξη. Μεταβάλλεται ο τρόπος της υπάρξεως, όπως το Σώμα του Χριστού μεταβάλλει τον τρόπο της υπάρξεως της ανθρώπινης φύσης». Ο π. Λουδοβίκος ανέπτυξε δογματικά το θέμα και εξήγησε την Θεία Ευχαριστία με βάση τους Κανόνες της 4ης Οικουμενικής Συνόδου. «Τα δώρα μεταβάλλονται, και φτάνουν πέρα από τα όρια της φύσεως. Λέει η Εκκλησία ότι η Θεία Ευχαριστία δεν μεταδίδει ιούς αφού είναι θεοποιημένα και σωστά λέει και αυτή είναι και η εμπειρία μας από την Ιεροσύνη» κατέληξε.

Ακόμα ανέφερε ότι όσοι χλευάζουν την Θεία Κοινωνία έχουν πολλά χρόνια να κοινωνήσουν ενώ δεν έχει καμία ανάγκη η Εκκλησία να προσεγγίσει αυτούς τους ανθρώπους ενώ μίλησε από την προσωπική εμπειρία σημειώνοντας ότι και εκείνος κάποτε ήταν εκτός Εκκλησίας και μπορεί να καταλάβει γιατί τη χλευάζουν λόγω άγνοιας και την τραγική δυσκολία του ανθρώπου να επικοινωνήσει με το έξω του.

«Θέλουμε να ζήσουμε. Είναι σωστό αυτό, είναι ορμή θεού όμως πρέπει να θέλουμε να ζούμε παντού, στην αιωνιότητα χωρίς αρχή και τέλος» σημείωσε ο π. Νικόλαος.

«Θα ήθελα σε έναν πολιτισμό ο οποίος μοιάζει να μην έχε μέλλον να το διορθώναμε. θα ήθελα να υπάρχει μια μεγαλύτερη δυνατότητα στην Εκκλησία να πει αυτά τα πράγματα. Είναι ένας πολιτισμός ο οποίος νομίζει πως δεν χρειάζεται έναν μεγάλο πνευματικό χώρο που κρύβεται στην Εκκλησία».

Στη συνέχεια ανέφερε την σκηνή με τον ερημίτη και τον ακροβάτη από το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Νίτσε διερωτώμενος αν η επιβίωση είναι αυτοσκοπός ή αφιέρωση στα Μέγιστα; «Είναι σημαντικό να μην το ξεχνάει η κοινωνία όταν θέλει να διαφέρει η ζωή από τον θάνατο» είπε επί του θέματος της επιβίωσης ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος.

«Η πανδημία προκαλεί κατάθλιψη. Αυτό το πράγμα δείχνει ακόμα μια ένδεια γιατί όταν κάποιος έχει πάψει να αγαπάει χάνει πολύ εύκολα το νόημα. Αν είχε μάθει να αγαπάει δεν υπάρχει κλείσιμο για τον άνθρωπο. Χρειάζεται πνευματική καθοδήγηση και πνευματική ευθύνη ο ένας για τον άλλον» κατέληξε ο π. Νικόλαος ενώ έστειλε το μήνυμα για την πανδημία στους ακροατές του ραδιοφώνου λέγοντας: «Να καταφύγουμε στην Αγάπη του Θεού. Στον Θεό δεν υπάρχει τραγωδία, υπάρχει λογικότητα και θρίαμβος της Αγάπης του Θεού».

Ο ΟΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ Ο ΝΕΟΣ

 

Ο Όσιος Στέφανος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και οι ευσεβείς γονείς του Ιωάννης και Άννα τον ανέθρεψαν κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Όταν μεγάλωσε, μορφώθηκε αρκετά και αργότερα αναδείχθηκε ηγούμενος στο περίφημο όρος του Αγίου Αυξεντίου.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος εναντίον των αγίων εικόνων, όχι μόνο δε συμμορφώθηκε με τις αυτοκρατορικές διαταγές, αλλά και χαρακτήρισε αιρετικούς τους εικονομάχους βασιλείς. Καταγγέλθηκε στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο, ο όποιος ήλπιζε με την προσωπική του επιβολή, όταν τον έφερνε μπροστά του, να δαμάσει το φρόνημα του Στεφάνου. Συνέβη όμως το αντίθετο. Ο Στέφανος, από τους ανθρώπους με «πολλήν παρρησία εν πίστει την εν Χριστώ Ιησού» (Α’ προς Τιμόθεον, γ’ 13), δηλαδή με πολλή παρρησία και θάρρος στο να διακηρύττει την πίστη που ομολογούν όσοι είναι σε κοινωνία με τον Ιησού Χριστό, ήλεγξε αυστηρά κατά πρόσωπο τον Κοπρώνυμο. Αυτός τότε τον έκλεισε στη φυλακή και μετά από μέρες διέταξε να τον θανατώσουν.

Αφού, λοιπόν, τον έβγαλαν από την φυλακή, άρχισαν να τον λιθοβολούν και να τον κτυπούν με βαρεία ρόπαλα. Ένα ισχυρό κτύπημα στο κεφάλι έδωσε τέλος στη ζωή του Στεφάνου (το 767 μ.Χ.). Κατόπιν το σώμα του το έριξαν στη θάλασσα, αλλά ευλαβείς χριστιανοί που το βρήκαν όταν τα κύματα το έφεραν στην παραλία, το έθαψαν με την αρμόζουσα τιμή.

Απολυτίκιον 

Ασκητικώς προγυμνασθείς εν τω όρει, τας νοητάς των δυσμενών παρατάξεις, τη πανοπλία ώλεσας παμμάκαρ του Σταυρού. Αύθις δε προς άθλησιν, ανδρικώς απεδύσω, κτείνας τον Κοπρώνυμον, τω της Πίστεως ξίφει· και δι᾽ αμφοίν εστέφθης εκ Θεού, Οσιομάρτυς αοίδιμε Στέφανε.

ΝΑ ΜΕΛΕΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ...ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Η ΨΥΧΗ ΧΩΡΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ

 

~ Είναι πολύ ωφέλιμο στην ψυχή μας να έχουμε όλοι το Ευαγγέλιο στο σπίτι μας.

Και, εκτός από την προσευχή που πρέπει να κάνουμε κάθε πρωί και κάθε βράδυ, να έχουμε την καλή συνήθεια, την αγία συνήθεια να διαβάζουμε και από το Ευαγγέλιο, από την Αγία Γραφή γενικότερα, ιδίως από το Ευαγγέλιο, δυο-τρεις σελίδες κάθε μέρα, έχοντας την συνείδηση ότι αυτό που διαβάζουμε είναι ο λόγος του Θεού. Κι εμείς το διαβάζουμε για να δούμε τι θέλει ο Θεός από εμάς. Δεν διαβάζουμε για να αποκτήσουμε γνώσεις, όπως διαβάζουμε ένα άλλο βιβλίο, ή για να περάσουμε την ώρα μας, αλλά διαβάζουμε για να φωτιστούμε να δούμε τι θέλει ο Θεός, ποιο είναι για εμάς το θέλημα του Θεού.

Κι έτσι, όταν διαβάζουμε θέλοντας να μάθουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού για εμάς, η μελέτη αυτή είναι μελέτη σωτηρίας και πνευματικής μας βοηθείας. Γι’ αυτό, ας κάνουμε αυτόν τον αγώνα. Έχουμε τόση ώρα στη διάθεσή μας κάθε ημέρα. Ας αφιερώσουμε και λίγη ώρα στη μελέτη του λόγου του Θεού.

Βέβαια η μελέτη του λόγου του Θεού δεν είναι μόνο το Ευαγγέλιο, αλλά είναι και οι Βίοι των Αγίων, οι οποίοι είναι το εφαρμοσμένο Ευαγγέλιο, διότι οι Άγιοι δεν έκαναν κάτι άλλο στη ζωή τους, παρά εφάρμοζαν το Ευαγγέλιο. Και όταν διαβάζουμε τους Βίους των Αγίων, τα έργα των Αγίων, βλέπουμε πώς οι Άγιοι βίωσαν το Ευαγγέλιο, τον λόγο του Θεού και παίρνουμε κι εμείς παράδειγμα να βιώσουμε έτσι τον λόγο του Θεού.

Εξαρτάται έτσι από εμάς τι ζωή θα ζήσουμε. Αν θα διαλέξουμε μία ζωή αδιαφορίας για την ψυχή μας, πνευματικής ψυχρότητος, ή θα διαλέξουμε μία ζωή αγάπης για τον Θεό, πόθου για να γνωρίσουμε το θέλημά Του.

Να μελετούμε το Ευαγγέλιό Του, τις Γραφές, τους Πατέρες, ώστε καθημερινά να έχουμε τροφή πνευματική, διότι, όπως καθημερινά δεν μπορεί να ζήσει το σώμα χωρίς υλική τροφή, έτσι δεν μπορεί να ζήσει η ψυχή χωρίς πνευματική τροφή, χωρίς λόγο Θεού. Η ψυχή, αν δεν τρέφεται από τον λόγο του Θεού, τρέφεται από τα κεράτια των χοίρων με τα οποία τρεφόταν και ο άσωτος υιός.

Η ψυχή του ανθρώπου επιποθεί να τραφεί με κάτι το πνευματικό. Κι αυτό ή θα είναι ο λόγος και η αλήθεια του Θεού, ή θα είναι τα μάταια και αμαρτωλά πράγματα αυτού του κόσμου.

Η αλήθεια είναι ότι, επειδή σήμερα δεν διαβάζουμε τον λόγο του Θεού, και όμως πρέπει κάτι να διαβάσουμε, διαβάζουμε τις εφημερίδες, τα περιοδικά· που μπορεί και να μην είναι άσχημα, να μην είναι κακά πράγματα αυτά που διαβάζουμε, αλλά δεν είναι όμως ο λόγος του Θεού.

Είναι πράγματα της ματαιότητος, που αφορούν αυτή τη ζωή, αλλά δεν αφορούν την αιώνια ζωή. Κι έτσι την «πατάμε» πολλοί, διότι μελετώντας τα επίγεια, ξεχνάμε τα ουράνια. Γινόμαστε πολυμαθείς κατά τα ανθρώπινα, αλλά ολιγομαθείς περί τα θεία. Γι’ αυτό η πνευματική ζωή των συγχρόνων χριστιανών είναι καχεκτική. Δεν είναι μία ζωή γεμάτη από τη Χάρη και τον φωτισμό του Θεού.

† Αρχ. Γεώργιος Καψάνης

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "...ΕΙΣ ΑΦΕΣΙΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΚΑΙ ΖΩΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ"!

 

  Θυμούμαι και πάλι, σε μία επίσκεψη μου στο Γυμνάσιο και Λύκειο Σολέας, ζήτησα από τα παιδιά να μου πουν τι σημαίνει για τα ίδια αυτό που ακούμε την ώρα που κοινωνούμε: «Μεταλαμβάνει ο δούλος ή η δούλη του Θεού σώμα και αίμα Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον» και τι είναι η «άφεση αμαρτιών».

 Τότε ένα παιδί από τη Γαλάτα μου έδωσε μια πάρα πολύ δυνατή απάντηση λέγοντάς μου: «Άφεση αμαρτιών, Πανιερώτατε, είναι όταν κοινωνώ το σώμα και το αίμα του Χριστού και μπορώ μέσα μου να κοιτάξω τον εαυτόν μου χωρίς ενοχές». 

 Σκεφτείτε, και τι δεν θα έδινε ο σύγχρονος άνθρωπος για να πάρει ένα τέτοιο φάρμακο με το οποίο να κοιτάζει το παρελθόν του χωρίς ενοχές! Και η Εκκλησία μέσα από το μυστήριο της μετανοίας, της εξομολογήσεως και της θείας Ευχαριστίας, προσφέρει στον άνθρωπο το «φάρμακο» αυτό, φτάνει να είναι πιστός. Να είναι άνθρωπος ο οποίος χωρίς ενοχές ζει την άφεση των αμαρτιών και τη μετάνοια μέσα στη θεία Λειτουργία, αλλά και στην καθημερινότητά του.

 Στο δε ερώτημά μου τι είναι «ζωή αιώνιος»; 

 Τότε, ένα παιδί από το Νικητάρι, τόλμησε και σήκωσε το χέρι του και μου λέει: «Αυτό εδώ σαν λέξη "ζωή αιώνιος" ακούεται εύκολο. Ως ερμηνεία είναι δύσκολο να το αποδώσεις. Τι σημαίνει αιώνια ζωή; Νομίζω, μου λέει, ότι αιώνια ζωή είναι η ζωή που θα έχουμε όταν θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία και δεν θα τελειώνει ποτέ. Θα είναι μια ζωή, η οποία θα έχει χαρά, δεν θα έχει θλίψη, δεν θα έχει πόνο, χωρίς θάνατο και θα έχει πολύ action»!

 Μια σπουδαία απάντηση από ένα παιδί που δεν μπόρεσε να αποδώσει το νόημα στη δική μας ελληνική γλώσσα, αλλά το απέδωσε σε μια ξένη γλώσσα με μία λέξη που όλοι την καταλαβαίνουμε, «action»! Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό που είπε το παιδί, διότι μ’ έναν εύληπτο και σύντομο θεολογικό τρόπο είπε όλα αυτά που εγώ ως Επίσκοπος και θεολόγος ήθελα να πω. Όντως, η αιώνια ζωή θα έχει δημιουργικότητα και δεν θα είναι στατική. Θα έχει δράση (action) όπως είπε το παιδί και δυναμισμό όπως λεν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Δεν θα υπάρχει κορεσμός της χάριτος, αλλά οι δίκαιοι θα εκπλήσσονται συνεχώς και θα ευφραίνονται από τη θεωρία της δόξης του Θεού, την οποία θα αναζητούν όλο και περισσότερο, γιατί η τελειότητα ορίζεται από τους Πατέρες ως «των τελείων ατέλεστος τελειότης» (Περί απαθείας. 29ος Λόγος. Κλίμαξ Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου).  Με άλλα λόγια, η πνευματική ζωή θα εξελίσσεται συνεχώς διότι αν υπήρχε τέλος, τότε θα υπήρχε ο κίνδυνος της ομοίωσης με τον τέλειο Χριστό και το κτιστό ποτέ δεν μπορεί να γίνει άκτιστο, αλλά πάντοτε θα κινείται και δεν θα έχει τέλος όπως λέμε και πάλι στο Σύμβολο της Πίστεως μας, «ουκ έσται τέλος».

 Μητροπολίτη Μόρφου κ.Νεοφύτου

Η ΚΟΡΥΦΗ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΟΣ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣΗ

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Καρπός και τελειότητα των αρετών είναι η αγάπη.

Εάν η αρετή μας δεν στοχεύει στην αγάπη, εάν δεν εκφράζεται ως αγάπη, τότε δεν είναι γνήσια και θεάρεστη, αλλά είναι νοθευμένη με την φιλαυτία και την κενοδοξία μας.

Μέσα στον αγώνα της πνευματικής ζωής θα έρθουμε αντιμέτωποι με τον μεγάλο μας εχθρό, τον εαυτό μας. Αυτόν χρειάζεται να νικήσουμε.

Η νίκη είναι αναγκαία διότι χωρίς αυτήν εξωτερικά θα φαινόμαστε ευγενείς και πράοι, ηθικοί και καλοσυνάτοι ενώ εσωτερικά θα είμαστε δολωμένοι στους κακούς, πονηρούς και αισχρούς λογισμούς, θα παραμένουμε αιχμάλωτοι του μίσους, του φθόνου, της εμπάθειας, της κοσμικότητας, του εγωισμού.

Και αυτό το καταλαβαίνουμε όταν με την παραμικρή αφορμή όλο αυτό το εσωτερικό σκοτάδι μας βγαίνει στην επιφάνεια με βίαιο και απότομο τρόπο.

Εάν λοιπόν δεν αποκτήσουμε ταπείνωση και μετάνοια, όποια αρετή κι αν ασκούμε, να ξέρουμε ότι δεν έχει βάσεις γερές και σταθερές.

Γι’ αυτό και εύκολα καταποντιζόμαστε και έπειτα απογοητευόμαστε. Δεν είναι ότι δεν κάνουμε αγώνα. Το λάθος μας είναι ότι δεν αρχίζουμε από τα πρώτα και προσπαθούμε να πετύχουμε τα τελευταία.

Όλοι μας είμαστε αρχάριοι στα πνευματικά.

Γι’ αυτό και χρειαζόμαστε πνευματικό καθοδηγητή που θα μας δώσει το πλαίσιο του αγώνα μας, που θα μας συμβουλεύσει για να ασκηθούμε θεάρεστα και όχι αδιάκριτα, που θα μας μάθει να αποδεχόμαστε με απλότητα την επιτυχία ή την αποτυχία στην ζωή μας, που θα μας μυήσει στα Μυστήρια της Χάριτος.

Ό,τι όμως κι αν κάνει ο πνευματικός μας, όσο καλός και άγιος και σοφός και έμπειρος κι αν είναι, δεν θα μπορέσει να μας βοηθήσει εάν εμείς δεν προσπαθήσουμε, εάν εμείς δεν κάνουμε υπακοή, εάν εμείς δεν αφήσουμε στην άκρη το εγώ μας.

Ο αββάς Ησαΐας μας λέγει: «Τέλος αρετών εστίν η αγάπη, τέλος δε των παθών εστί το δικαιώσαι εαυτόν».

Δηλαδή: Η τελειότητα των αρετών είναι η αγάπη, ενώ η τελειότητα των παθών είναι να δικαιώνει ο άνθρωπος τον εαυτό του».

Να λοιπόν η κορυφή των αρετών, η αγάπη.

Να λοιπόν και ο πάτος των παθών, η αυτοδικαίωση.

Βασικός κανόνας του αγώνα μας είναι η απομάκρυνσή μας από τις δικαιολογίες, από την αμνήστευση των σφαλμάτων μας, από το να δικαιώνουμε τον εαυτό μας για τις αμαρτίες και τα πάθη μας.

Όταν ο άνθρωπος πάρει απόφαση, να μην κρύβεται πίσω από δικαιολογίες για τις αμαρτίες του, ανοίγεται μπροστά του ο δρόμος της επιστροφής προς τον Πατέρα του.

Μόνο τότε η μετάνοια ενεργείται στη ζωή μας, μόνο όταν με ανδρεία, δηλαδή ταπεινά, παραδεχόμαστε τα λάθη και τα πάθη μας και πλέον με ελπίδα κοιτούμε μπροστά.

Τότε δεν υπάρχει απογοήτευση αλλά μετάνοια, δεν υπάρχει μιζέρια αλλά ελπίδα, δεν υπάρχει υποκρισία αλλά ταπείνωση, δεν υπάρχει φιλαυτία αλλά φιλαδελφία, δεν υπάρχει αυτοδικαίωση αλλά αγάπη.

Τότε βγαίνει από το κέντρο της ζωής μας το εγώ μας και τοποθετείται ο Χριστός.

 

ΠΙΚΡΙΑ

 

«Πικρία σημαίνει μία εσωτερική κίνηση στερημένη από κάθε ευχαρίστηση και εδραιωμένη μέσα στην ψυχή» (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος). 

Στις καρδιές και τον νου μας στις ανθρώπινες σχέσεις διαπιστώνουμε να φωλιάζει ενίοτε μία πικρία. Αποτιμούμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι άλλοι άνθρωποι. Αποτιμούμε την πορεία μας με βάση τα όνειρα και τις προσδοκίες μας. Σκεφτόμαστε προσβολές που έχουμε υποστεί, ματαιώσεις και απογοητεύσεις. Διαπιστώνουμε την αδυναμία μας να αλλάξουμε, τόσο εμείς όσο και οι άλλοι που σχετιζόμαστε, ο/η σύζυγος, τα παιδιά, οι γονείς, οι συνεργάτες, οι συνάδελφοί μας, η κοινωνία, ο κόσμος, και η απογοήτευση συσσωρεύεται. Γίνεται κόπωση, θυμός, σιωπηλή απόρριψη γι’ αυτό που δεν διορθώνεται, για μας τους ίδιους. Έτσι, τίποτα δεν μας ευχαριστεί. Και η ψυχή μας διακατέχεται από ένα αίσθημα πένθους για τον εαυτό μας και για τον άλλο.

Ο πολιτισμός μας, με τις συνιστώσες του, γεννά πηγές πίκρας εξαιτίας τού ότι οι πολλοί δεν έχουμε τα μέσα να μετάσχουμε στην προαπαιτούμενη ευχαρίστηση η οποία γεννιέται από τα προϊόντα που διαφημίζονται ως βάση ευτυχίας. Δεν είναι μόνο η κατανάλωση που ταυτίζεται με την χαρά. Είναι και ο όλος τρόπος του πολιτισμού, που θεοποιεί τις αισθήσεις, που μας κάνει να ακολουθούμε έναν μηδενισμό αιωνιότητας και έναν αγώνα ταχύτητας για να ξεφύγουμε τον θάνατο που παραμονεύει. Σύνθημα του πολιτισμού να μην έχουμε ελεύθερο χρόνο! Η εικονική πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία πρόσκληση να μην σταματήσουμε ούτε δευτερόλεπτο να απασχολούμε νου και αισθήσεις. Και ό,τι στερούμαστε λόγω της οικονομικής μας κατάστασης ή λόγω του ότι δεν θέλουμε ή δεν αντέχουμε να καταβάλουμε κόπο για να χτίσουμε σχέσεις, μας το υπόσχεται ο πολιτισμός της εικόνας και του Διαδικτύου, για να μην πικραθούμε!  Εύσχημος τρόπος να μην ομολογήσουμε ότι η ανία είναι η πίκρα για το ό,τι δεν αποφασίζουμε να δούμε εκτός μας και να παλέψουμε για μίαν άλλη ευτυχία:  αυτήν της πάλης για αγάπη!   

Άλλη παγίδα στην οποία ρίχνει ο λογισμός τους ανθρώπους είναι η πικρία της πνευματικότητας. Αυτός που αγωνίζεται για να ζήσει κατά το θέλημα του Θεού έχει να παλέψει πρωτίστως με την κατάκριση των άλλων και του κόσμου. Να δικαιολογήσει το λίγο του ότι είναι πολύ σε σύγκριση με αυτό που βλέπει στο περιβάλλον του. Να αρκεστεί σ’ αυτό. Να θυμώσει όχι με το κακό που απλώνει ύπουλα τα δίχτυα του γύρω μας, αλλά με τον συνάνθρωπο και τον Θεό που ανέχεται. Συχνά, σε ένα εγωιστικό κρεσέντο, και με τον ίδιο τον εαυτό του που πάσχει από την αδικία, την μη αναγνώριση, την μοναξιά να μην τον ακούει ο Θεός και να τον έχει καταδικάσει να ζει σε έναν κόσμο που δεν νιώθει την πίστη και τον πιστό.

Η πικρία φέρνει μελαγχολία και κατάθλιψη. Η έξοδος από αυτήν όμως δεν έρχεται αν δεν αποφασίσουμε ότι “εν τη ταπεινώσει ημών εμνήσθη ημών ο Κύριος”. Ότι έχουμε χρέος να παλεύουμε και να μιλάμε την γλώσσα της αληθείας. Ότι η αγάπη ξέρει και να σιωπά και να μιλά, όχι για να αυτοδικαιωθεί, αλλά για να βοηθήσει. Και ότι το ταμείο του ανθρώπου δεν γίνεται στην πορεία, αλλά στο τέλος. Η χαρά υπάρχει στην κοινωνία με τον Θεό. Και ο Θεός αγάπη είναι, αγάπη δίνει, αγάπη ζητά προς όλους!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ Ο ΠΕΡΣΗΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Ιακώβου του Πέρση, τιμά σήμερα, 27 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Ιάκωβος, έζησε τον 4ο μ.Χ. αι. επί βασιλέως Αρκαδίου (περί το 395 μ.Χ.). Ζούσε στη Βηθλαδά της Περσίας και καταγόταν από επίσημο γένος. Ήταν φίλος με το βασιλιά των Περσών, Ισδιγέρδη. Παρασυρμένος από αυτή τη φιλία του, ο Ιάκωβος απαρνήθηκε την πίστη του στο Χριστό.

Για να ευχαριστήσει τον Ισδιγέρδη, άφησε τον εαυτό του να χαθεί μέσα στην ψευδαίσθηση του πλούτου των ανακτόρων.

Όταν το έμαθαν αυτό η μητέρα και η γυναίκα του, οι οποίες ήταν ευσεβείς και πιστές χριστιανές λυπήθηκαν και εξοργίστηκαν. Και οι δύο λοιπόν τον επιπλήξανε για τη στάση του και του δήλωσαν ότι δεν ήθελαν καμία σχέση, μαζί του. Αυτό το μικρό πλήγμα, επανέφερε τον Ιάκωβο στον ίσιο δρόμο. Τον έκανε να διαπιστώσει το χάσμα το οποίο δημιούργησε. Έτσι ο Ιάκωβος αποφάσισε να εξαγνίσει το ατόπημά του και να επανέλθει στον δρόμο του Θεού.

Μετά από την απόφαση αυτή, πήγε στον βασιλιά και ομολόγησε μπροστά του την μία και αληθινή πίστη στον Χριστό. Ο Ισδιγέρδης εξεπλάγη γι’ αυτή την αλλαγή του Ιακώβου και προσπάθησε να τον μεταπείσει. Ο Ιάκωβος παρέμεινε ακλόνητος στην πίστη του και γι’ αυτό διατάχθηκε να τον βασανίσουν. Μαρτύρησε με ακρωτηριασμό των άκρων του και κατόπιν με τον αποκεφαλισμό του. Με αυτό τον μαρτυρικό τρόπο παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ο Μάρτυς Ιάκωβος, ο της Περσίδας βλαστός, τον δόλιον δράκοντα, τοις των αιμάτων κρουνοίς, αθλήσας απέπνιξε, πίστει γαρ αληθείας, μεληδόν τετμημένος, ώφθη τροπαιοφόρος, του Σωτήρος οπλίτης, πρεσβεύων αδιαλείπτως, υπέρ των ψυχών ημών.

ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΩ ΠΟΡΤΑ

 

Ακούμε τις ημέρες αυτές από δεκάδες, έως εκατοντάδες πιστούς, μετά επάρσεως να ομολογούν ότι κλήθηκαν μυστικά σε ιδιωτικές λειτουργίες, σε μοναστήρια και ενορίες, σε σπίτια και εξοχικές κατοικίες, όπου ο «Γέροντας» κάλεσε μια λίστα «δικούς» του ανθρώπους, της παρέας, της ομάδας, του κύκλου, μια «ευσεβή ελίτ», ώστε να λειτουργηθούν και να κοινωνήσουν .

 

Αλήθεια, ποια ορθόδοξη πνευματικότητα, ποιο θεολογικό και πατερικό κείμενο, ποια αγιοπνευματική παράδοση, είναι εκείνη που λέει ότι μπορώ να κοινωνώ σε κρυφές Λειτουργίες, αδιαφορώντας εάν το σύνολο της εκκλησίας μου, δηλαδή των αδελφών μου, των μελών του Σώματος του Χριστού, μετα πόνου και πένθους δεν μπορεί να το πράξει; 

 

Αλήθεια, από πότε στην Ορθόδοξη εκκλησία, των πατέρων και αγίων που τόσο πολλοί κάποιοι κόπτονται να αυτοπαρουσιάζονται και να αυτοαναδικνύονται ως συνεχιστές τους, αναφέρεται ότι υπάρχει ατομική ευσέβεια, ατομική λατρεία ή ατομική σωτηρία; Δεν έχει διαβάσει ή ακούσει κανείς άραγε ότι ο Χριστιανός ακόμη και όταν προσεύχεται στο κελί ή στο δωμάτιο του, δεν προσεύχεται ως ατομικότητα αλλά ως μέλος της Εκκλησίας; 

 

«Ο πιστός ακόμη καὶ στὸ σπίτι του συναδελφώνεται μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους Ὀρθόδοξους Χριστιανοὺς ποὺπροσεύχονται μὲ τὰ ἴδια λόγια ὅπως κι αὐτός. Ἡ προσωπικὴ προσευχὴ εἶναι δυνατὴ μόνο μέσα στὰ πλαίσια τῆς κοινότητας. Κανένας δὲν εἶναι Χριστιανὸς ἀπὸ μόνος του ἀλλὰ μόνο σὰν μέλος τοῦ Σώματος. Ἀκόμη καὶσὲ ἀπομόνωση «στὸ ταμεῖον» ὁ Χριστιανὸς προσεύχεται σὰν μέλος τῆς λυτρωμένης κοινότητας τῆςἘκκλησίας. Καὶ εἶναι μέσα στὴν Ἐκκλησία ποὺ μαθαίνει πῶς νὰ λατρεύει». *Κάλλιστος Γουέρ- Γεώργιος Φλωρόφκυ 

 

Άραγε θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι τα μέλη της οικογένειας του πεινάνε και υποφέρουν, και αυτός βρίσκοντας τροφή την κρατάει μονάχα γι αυτόν, αδιαφορώντας για την πείνα των παιδιών και αδελφών του; Θέλω να πιστεύω πως δεν θα το έκανε κανείς. Και αυτό ισχύει για την βιολογική οικογένεια μας, πως το δέχεται η συνείδηση μας, για την πνευματική και εκκλησιαστική; Ή μήπως τελικά η εκκλησία για εμάς όλους, δεν είναι η οικογένεια μας, αλλά ένας χώρος εξυπηρέτησης ατομικών και θρησκευτικών αναγκών όπου ο καθένας κτίζει την ατομική του σωτηρία αδιαφορώντας για τους άλλους; 

 

«Όταν ξεχωρίζουμε τον εαυτό μας, δεν είμαστε χριστιανοί. Αληθινοί χριστιανοί είμαστε, όταν αισθανόμαστε βαθιά ότι είμαστε μέλη του μυστικού σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας, με μια συνεχή σχέση αγάπης…» *Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης 

 

Έχουμε αντιληφθεί ότι στην εκκλησία σωζόμαστε ως λαός του Θεού και όχι ως ατομικότητες; Έχουμε επίγνωση ότι είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού; Ότι αποτελούμε την μεγάλη οικογένεια του Θεού; Αλήθεια, τι είναι η Θεία Λειτουργία; Δεν είναι ακριβώς η φανέρωση μέσα στο χρόνο των εσχάτων; Δηλαδή της Βασιλείας του Θεού; Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει με απλά λόγια, ότι μέσα στον κτιστό και φθαρτό βίο μας, έρχεται το Άκτιστο και αιώνιο, ο Θεός, ο Χριστός, η Αγία Τριάς και ω του θαύματος κοινωνεί μαζί μας, δίνοντας μας ζωή!!! 

 

Σε κάθε Θεία Λειτουργία, η οποία είναι η πράξη πραγμάτωσης της Εκκλησίας, προγευόμαστε την δόξα της Βασιλείας Του Θεού. Ο Χριστός ενώνει στο Αναστημένο Σώμα Του, τους πάντες και τα πάντα. Μηδενός εξαιρουμένου. Η κατακερματισμένη και διασκορπισμένη από την αμαρτία (δηλαδή την φιλαυτία) ανθρωπότητα, ενώνεται στον πρόσωπο του Χριστού. Γι αυτό τον λόγο και οποιαδήποτε διαίρεση αυτού του ενιαίου σώματος του Χριστού, αποτελεί αίρεση. Ποτέ και για κανέναν λόγο δεν μπορεί η Θεία Λειτουργία, να τελεστεί με κριτήρια διχαστικά, επιλεκτικά και διαιρετικά, φυλής, αίματος, ομάδος, σωματείου, παρέας, γνωστών, συγγενών και ελίτ ευσεβών. Η Θεία Ευχαριστία φανερώνει τον παράδεισο στο οποίο τα πάντα και οι πάντες είναι ενωμένοι με τον Χριστό. Μονάχα η κόλαση είναι διαιρεμένη και κατακερματισμένη πραγματικότητα σε μοναχικές ατομικότητες. Παράδεισος σημαίνει ενότητα αγάπης και κοινωνίας, στην οποία δεν χωράει ο θάνατος, παρα μόνο το Φως της δόξης του Θεού. 

 

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι αυτές τις δύσκολες και επώδυνες ημέρες της πανδημίας, δεν κρίνεται μονάχα η σωματική υγεία μας, αλλα και η πνευματική. Είναι οι οριακές καταστάσεις που φανερώνουν την ποιότητα μας. Γι αυτό και πρέπει να μείνουμε ενωμένοι ως ενιαίο σώμα Χριστού, ως εκκλησία Του, με αγάπη και υπακοή. 

 

Κανείς ποτέ δεν έχασε κάνοντας υπακοή. Ο Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης αναφέρει ότι εκείνος ο οποίος δεν κοινωνάει με δική του ευθύνη και υπαιτιότητα, αλλά κάνοντας υπακοή, ο Χριστός μυστικώ τω τρόπω, νοερά αλλά υπαρκτά ο Κύριος ενώνεται μαζί του. 

 

Ας δούμε όλη αυτή την σκληρή πανδημία ως παραχώρηση Θεού. Ως μια δοκιμασία που ζητάει από εμάς, να επαναξιολογήσουμε τις αξίες και «αρετές» μας, το βίωμα και την εμπειρία μας, την εκκλησιαστική συνείδηση μας, τα όρια, την ευθύνη και την χρήση της ελευθερία μας, απέναντι σε εμάς, τους άλλους, την κτίση ολάκερη, που καθημερινά βιάζεται και καταστρέφεται από τον ανθρώπινο παράγοντα. 

 

Μην θέλουμε και μην βιαζόμαστε να βγάλουμε από πάνω μας, με ανεύθυνες και ανέξοδες δικαιολογίες, παρανοϊκές συνωμοσιολογίες και ρητορείες τον Σταυρό, την δοκιμασία που επίτρεψε ο Θεός να έρθει στην ζωή μας. Ας κάνουμε υπομονή, προσευχή, υπακοή, άσκηση υπευθυνότητας, πνευματικής ωριμότητας, σε κλίμα μετάνοιας και ησυχίας. 

 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα περάσει κι αυτό, θα φύγει και θα έρθει κάτι άλλο. Αλλά η Εκκλησία θα υπάρχει, ο Χριστός θα είναι εδώ, στα πάντα παντού. Μπορεί για λίγο μόνο να στερηθούμε της κοινωνίας του Σώματος και του Αίματος Του, κι αυτό θα μας πονέσει αλλα συγχρόνως θα μας ταπεινώσει και ωριμάσει πνευματικά. Η υπακοή θα μας προετοιμάσει ώστε σε λίγο καιρό που θα μπορούμε και πάλι να κοινωνήσουμε το Αχράντου και ζωοποιού, σώματος και αίματος του Χριστού, τούτο γίνει φώς και ανάσταση εντός μας. 

 

Όμως μέχρι τότε δεν θα μείνουμε ολότελα ορφανοί και στερημένοι της Χάριτος Του. Πέρα από την Θεία κοινωνία που είναι η απόλυτη ένωσης μαζί Του, κατά τους αγίους πατέρες υπάρχουν κι άλλοι τρόποι θεοκοινωνίας, όπως: 

1. Οι εφαρμογή των εντολών Του. 

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, όσον αφορά την τήρηση των εντολών μας λέει: «Ο λόγος του Θεού και Πατρός βρίσκεται μυστικά σε κάθε μία από τις εντολές Του, οπότε αυτός που δέχεται τον λόγο του Θεού δέχεται τον Θεό». Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μιλώντας για τη θέωση του ανθρώπου με την εφαρμογή των εντολών του Θεού, λέει: «Οι εντολές του Θεού παρέχουν όχι μόνο τη γνώση, αλλά και τη θέωση».

2. Νοερά προσευχή-Ευχή του Ιησού, «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με…». 

3. Ακρόαση και ανάγνωση του Λόγου του Θεού. 

 

Αφήνω τελευταία για να κλείσω το κείμενο αυτό, την καταπληκτική ιστορία που μας διηγηθείτε ο Ντοστογιέφσκι η οποία η συμπερίληψη όλων των παραπάνω: Γράφει ὁ μεγάλος ρῶσσος φιλόσοφος λογοτέχνης Θεόδωρος Ντοστογιέφσκι στό βιβλίο «Ἀδελφοί Καραμάζωφ».

«Σέ ἕνα χωριό ζοῦσε μιά σεβάσμια γερόντισσα. Τήν ἐκτιμοῦσε ὅλος ὁ κόσμος. Μά πιό πολύ ἐκτιμοῦσε ἡ ἴδια τόν ἑαυτό της. 

Μιά ἡμέρα, ἡ γερόντισσα αὐτή πέθανε ὅπως ὅλοι. Ἔκλεισε τά μάτια της καί «κοιμήθηκε». Μά ὅταν σέ λίγο ξύπνησε, στήν ἄλλη ζωή, διαπίστωσε (πρός μεγάλη ἀγανάκτησή της!), ὅτι εἶχε βρεθεῖ σέ μιά μεγάλη λίμνη φωτιά. Καί βλέποντας κάποια στιγμή τόν ἄγγελό της στήν ὄχθη, τοῦ φώναξε:

-Κάποιο λάθος ἔγινε! Ἐγώ, πρόσωπο σεβαστό, δέν ἔπρεπε νά βρίσκομαι ἐδῶ!

Ὁ ἄγγελος τήν συμπόνεσε. Καί φιλοτιμήθηκε νά ψάξει νά βρεῖ ἐλαφρυντικά, νά τήν βοηθήσει. Καί θυμήθηκε, ὅτι κάποτε εἶχε δώσει σέ μιά ζητιάνα ἕνα φρέσκο κρεμμύδι, πού ἔτυχε καί ὁ ἄγγελος τό εἶχε μαζί του. Κρατώντας το λοιπόν ἀπό τά φύλλα τῆς τό ἔρριξε μπροστά της.

-Πιάσε το, νά σέ τραβήξω ἔξω. (Τῆς εἶπε).

Ἐκείνη τό ἔπιασε. Καί ὁ ἄγγελος ἄρχισε νά τήν τραβάει ἔξω ἀπό τήν λίμνη-φωτιά. Καί βλέποντάς την νά βγαίνει ἀπό τό πῦρ τῆς κόλασης ἁρπάχτηκαν ἀπό ἐπάνω της (ἀπό τά πόδια της, ἀπό τά χέρια της, ἀπό τά ροῦχα της), ἄλλοι πολλοί· μέ τήν ἐλπίδα νά βγοῦν καί αὐτοί· νά σωθοῦν!

Ἀλλά ἡ σεβάσμια γερόντισσα θύμωσε ἐναντίον τους! Ἦταν κατάσταση αὐτή; Νά κρεμαστεῖ ἡ ἀληταρία τοῦκόσμου ἀπάνω της;

Καί ἄρχισε νά τούς κλωτσάει μέ ἀγανάκτηση.

-Τί εἶναι ἐτοῦτο πάλι! Μέ τό δικό μου κρεμμύδι θέλουν νά σωθοῦν ὅλοι αὐτοί;

Καί τό βλαστάρι τοῦ κρεμμυδιοῦ κόπηκε. Καί ὅλοι αὐτοί, καί ἡ σεβάσμια γερόντισσα μαζί, ξανάπεσαν στό αἰώνιο πῦρ.

Καί τώρα μία ἐρώτηση-ἀπορία:

-Γιατί κόπηκε τό κρεμμύδι;

Ἀπάντηση:

-Γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη. Καί θέλει νά ἔχουμε ἀγάπη. Ὅμως· ἡ γερόντισσα αὐτή δέν εἶχε ἀγάπη. Ἄν εἶχε ἀγάπη, θά ἔλεγε:

-Κάμε, Θεέ μου, μέ τήν εὐσπλαγχνία Σου, πιασμένοι ἀπό τοῦτο τό κρεμμύδι, νά βγοῦμε ὅλοι ἀπό ἐδῶ. Νά μή μείνει ἄνθρωπος στήν κόλαση κανένας…….»

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος