Ο άνθρωπος ο οποίος δεν φοβάται την αποτυχία, είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος. Το να αποδέχεσαι την αποτυχία είναι μια πράξη ελευθερίας, που λες ότι «είμαι αυτός, έχω και ελλείψεις, έχω και αδυναμίες. Δεν προβάλλω μια εικόνα τέλειου. Δεν προβάλω μια εικόνα φτιασιδωμένου, μια εικόνα ότι τα καταφέρνω όλα πάρα πολύ καλά. Έχω και αποτυχίες στην ζωή μου, αλλά δεν απογοητεύομαι γιατί η ελπίδα μου είναι στον Θεό.... ».
Επίσης αυτό που έχω καταλάβει διαβάζοντας τα συναξάρια των Αγίων είναι ότι πολλές φορές μια πτώση και μια αποτυχία μας ωφελεί πολύ περισσότερο από μια αλαζονική αρετή. Δηλαδή πολλές φορές η αλαζονεία της αρετής είναι πολύ χειρότερη από την αμαρτία.
Στην αμαρτία μέσα, ενδεχομένως σε μια πτώση, έχεις την δυνατότητα να πεις, «Που πάω; Τι κάνω;» Έρχεται ένας κορεσμός. Τα πάθη σου φέρνουν έναν κορεσμό υπαρξιακό και λες: «Δεν πάει άλλο, δεν πάει άλλο! Που θα πάω; Αδιέξοδος ο τρόπος που ζω..». Ενώ, αν έχεις μια ψευδή και φαντασιακή δόμηση μιας τέλεια ζωής, δεν θα μετανοήσεις εύκολα.
Γι αυτό και βλέπετε στην εκκλησία Άγιοι συνήθως γίνονται οι μεγάλοι αμαρτωλοί. Αυτός ο οποίος πιστεύει ότι «δεν έχω αμαρτίες» ότι «τα καταφέρνω τέλεια», είναι δύσκολο να μετανοήσει, είναι δύσκολο να οδηγηθεί σε ταπείνωση και αυτογνωσία.
Νομίζω ότι υπάρχει μια ευλογία στην αποτυχία. Δηλαδή σε φέρνει πιο κοντά στον εαυτό σου, σου δίνει δυνατότητες να ξαναδείς την ζωή από την αρχή. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Αποκάλυψη λέει ότι «ο Θεός θα εμέσει τους χλιαρούς», γιατί οι χλιαροί συνήθως δεν ζουν. Και να πεθάνουν φοβούνται και να ζήσουν δεν τολμούν….
***-«Από το νέο μου βιβλίο, «Οτι λάμπει δεν είναι Χριστός…» -
