Γερόντισσα Σωφρονία
Τί
πιό ὄμορφο νά συγχωρεῖς, νά ξεχνᾶς, νά χαρίζεις ἕνα χαμόγελο, νά λές
«συγχωρέστε με» κι ἕνα κύμα εἰρήνης νά ἁπλώνεται στό εἶναι σου…
Τί πιό μικρό καί ἀσήμαντο ἀπό αὐτή τή σύντομη ζωή μας.
Τήν ἔχουμε μετατρέψει σέ τέτοια κόλαση ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.
Ἐνῶ πλασμένοι εἴμαστε ἀπό τό Θεό γιά τό ἀγνάντεμά Του, γιά τήν ἄνεση, γιά τήν ἀναψυχή…
Νά
σηκώνεις τά χέρια στό ἄπειρο, νά κοιτᾶς τούς ἄλλους μέ καθαρά μάτια καί
μέ ἁγνή ψυχή, νά εἶσαι παιδί καί νά τό δείχνεις νά μή θέλεις νά γίνεις
«μεγάλος» μέ τίς ἰδιότητες τῆς φθορᾶς.
Νά θέλεις κι ὁ ἄλλος νά προοδεύει, νά δημιουργεῖ καί νά χαίρεσαι.
Νά
εἶσαι τόσο γεμάτος, τόσο σίγουρος, νά δοξολογεῖς τόν Θεό γιά τό κάθε
λεπτό, γιά τήν κάθε κακοτοπιά ἀκόμα καί νά περιμένεις ὅτι τώρα νά, σέ
λίγο, ξαφνικά θά ἀνατείλλει ὁ ΗΛΙΟΣ τῆς ἀγάπης Του!!!
Ζωή μέ τόν Χριστό εἶναι ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ.
Ἄλλη ζωή εἶναι κόλαση. Μόνο πεθαίνει κανείς δέν ζεῖ.
