αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Όταν ζήσεις το άγγιγμα της Χάριτος όλα πλέον τα βλέπεις διαφορετικά. Οι προτεραιότητες της ζωής σου αλλάζουν. Συνήθειες παλιές εγκαταλείπονται. Στόχοι ζωής αναθεωρούνται.
Όλα αλλάζουν, διότι εσύ άλλαξες. Δεν είσαι πλέον ο ίδιος. Είσαι αλλιώτικος. Τα μάτια σου πλέον καθαρίστηκαν. Ο νους σου φωτίστηκε. Η ψυχή σου αναστήθηκε.
Πλέον κατάλαβες την σημασία της ζωή σου. Πλέον συνειδητοποίησες την αξία της ύπαρξής σου. Μια ατμίδα, ούτε καν σταγόνα δεν είσαι χωρίς τον Θεό. Ατμίδα, τόσο εύθραυστη και ανήμπορη, όπως σημειώνει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.
Κι όμως με τη Χάρη του Παρακλήτου γίνεσαι τέκνο του Θεού Πατρός. Γίνεσαι οικείος και φίλος του Χριστού. Γίνεσαι κατά χάριν θεάνθρωπος, αιώνιος.
Μόνο αυτός που αγωνίζεται συνειδητά, μόνο αυτός που ζει Μυστηριακά, μόνο αυτός που υπάρχει ταπεινά, μπορεί να γίνει δεκτικός της Χάριτος.
Αυτός που κινείται ως ανύπαρκτος, που τοποθετεί το εαυτό του «υποκάτω πάσης κτίσεως», που παραδίνεται στην Θεία Πρόνοια, που μετανοεί και συντρίβεται, που ελπίζει και προσεύχεται για έλεος, που συγχωρεί και αγαπά.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει όλα αυτά εάν δεν τα έχει βιώσει. Όλα του μοιάζουν παράλογα και ανόητα.
Η χριστιανική ζωή και ο ασκητικός αγώνας του φαίνονται ανούσια, γιατί έχει μάτια βρώμικα, νου σκοτισμένο, ψυχή νεκρή.
Ο τυφλός δεν μπορεί να καταλάβει αυτόν που βλέπει το φως, τα χρώματα, τις αποχρώσεις της ζωής.
Έτσι κι εδώ.
Μιλούν οι Άγιοι για την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, για την χαρά της πνευματικής άσκησης, για την ταπείνωση και απλότητα, για την ζωή που παίρνουν μέσα από τα Μυστήρια…και οι άνθρωποι τους κοιτούν απορημένοι.
Δεν μπορούν να καταλάβουν. Δεν μπορούν να νιώσουν αυτά τα δάκρυα των Αγίων, αυτήν την χαρά των Αγίων, αυτόν τον τρόπο ύπαρξης των Αγίων.
Επειδή δεν καταλαβαίνουμε κάτι, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.
Γι’ αυτό και οι Άγιοι δεν προσπάθησαν να πείσουν με λογικά επιχειρήματα τους κοσμικούς ανθρώπους. Και δεν το κάνανε αυτό, διότι κατάλαβαν ότι θα αποτύγχαναν, διότι η πίστη και ο πνευματικός αγώνας χρειάζονται να γίνουν ελεύθερα.
Ο άνθρωπος χρειάζεται να κινηθεί καρδιακά προς τον Θεό και όχι λογικά. Μόνο τότε μπορεί να λάβει μία μικρή γεύση από την Χάρη.
Και καρδιακά σημαίνει να αφήσει πίσω του την λογική του, τις γνώσεις τους, το εγώ του, τα δικαιώματά του. Κι έτσι γυμνός να παραδοθεί.
Γυμνός, με μόνο ένδυμα τα δάκρυα της μετανοίας του. Έτοιμος να ακούσει την Αλήθεια, έτοιμος να ζήσει την Αλήθεια ό,τι κι αν του στοιχίσει, έτοιμος να πάψει να υπάρχει αυτόνομα και εγωιστικά.
Μόνο τότε ο άνθρωπος μπορεί να καταλάβει. Διαφορετικά, θα ακούει αλλά δεν θα ακούει, θα βλέπει αλλά δεν θα βλέπει, θα ζει αλλά δεν θα ζει.
Κι ενώ θα του προσφέρεται το Σώμα και το Αίμα του Χριστού «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον», αυτός θα αδιαφορεί, γιατί θα μένει στον άρτο και το κρασί. Διότι τόσο καταλαβαίνει, διότι βλέπει ακόμα τα Μυστήρια ως έθιμα, προσπαθώντας να εκλογικεύσει τα υπέρλογα.
Μα επιτέλους, που θάψαμε το αιώνιο κάλεσμα;
Γιατί λησμονήσαμε το Κάλλος; Γιατί εγκλωβιστήκαμε στην φθορά; Γιατί εμμένουμε στις φυλακές μας, ενώ ο Χριστός μας ελευθέρωσε;
Διότι κάναμε θεό τον εαυτό μας, το δίκιο μας, τις γνώσεις μας, τα έθιμά μας, τις ιδεολογίες μας. Βάλαμε τον Θεό στην φυλακή της λήθης γιατί δεν μας βολεύει.
Μα, άνθρωπε στάσου. Στάσου για λίγο και σκέψου τι κάνεις.
Μην αφήνεις να σβήσει η πνευματική φλόγα μέσα σου. Μην αψηφάς τον Δημιουργό σου, ως φίλαυτος και αλαζόνας.
Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Ατμίδα. Αυτό είσαι. Μην μου το παίζεις θεός, γιατί δεν είσαι.
Ένας είναι ο Θεός. Και ο Θεός αυτός σε αγαπά, σε συγχωρεί, σε σώζει. Μην Του το αρνείσαι. Άσ’ τον να σε σώσει. Κάνε αυτή την χάρη στον εαυτό σου.
