«Στις αρχές, καθώς το νήπιο αντικρίζει τον πατέρα του, γεμίζει όλο χαρά. Όταν όμως ο πατέρας απουσιάσει ορισμένο καιρό και έπειτα επιστρέψει, τότε το παιδί είναι γεμάτο και από χαρά και από λύπη. Από χαρά, διότι είδε αυτόν που ποθούσε, και από λύπη, διότι τόσον καιρό στερήθηκε την καλλονή του προσώπου του» (άγιος Ιωάννης της Κλίμακος).
Οι άνθρωποι ζητούμε την χαρά με κάθε τρόπο. Ακόμη και σε περιόδους δοκιμασιών, ο νους μας είναι να ξεφύγουμε από την λύπη, να ξεσκάσουμε, να ηρεμήσουμε. Λησμονούμε όμως ότι χαρά και λύπη πάνε μαζί, ότι κάθε γεγονός που απευχόμαστε να μας συμβεί είναι ένα σκαλοπάτι ωρίμασης. Ανεβαίνουμε το μονοπάτι της υπευθυνότητας, του μεγαλώματος, του να βρούμε στον εαυτό μας τα στηρίγματα εκείνα που θα μας βοηθήσουν να πιαστούμε και να μη λυγίσουμε. Κι αυτά πηγάζουν από την πίστη που έχουμε. Δεν είναι θέμα αισιοδοξίας ή θετικής ενέργειας, όπως παραπλανητικά οι καιροί μας μάς συστήνουν. Ούτε εξόδου από την καθημερινότητά μας με χαλαρωτική μουσική ή γυμναστική, έτσι για να μην σκεφτόμαστε. Ο άνθρωπος προχωρά όταν βλέπει μπροστά του λύπες και χαρές και χαράζει μέσα του θάρρος και μέτρο.
Ακόμα και στην αγάπη χαρά και λύπη πάνε μαζί. Δεν είναι μόνο η απόλαυση του άλλου, η συνάντηση και η συμπόρευση. Είναι και ο σταυρός που η αγάπη εμπεριέχει. Η ανοχή. Τα βάρη που καλούμαστε να μοιραστούμε. Ο χαρακτήρας. Ο τρόπος που μάθαμε να παλεύουμε ή να παραιτούμαστε. Ο τρόπος του άλλου. Κάποτε και το αίσθημα ότι καλούμαστε να αφήσουμε πίσω ό,τι μας έδωσε νόημα μέχρι τον άλλο, πρωτίστως την ελευθερία του να είμαστε όποιοι θέλουμε και να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Το πρόγραμμά μας. Αν δεν πούμε στην καρδιά μας ότι αξίζει η αγάπη, τότε η λύπη θα καταπιεί, αργά ή γρήγορα, την χαρά και η σχέση θα μαραθεί.
Μόνο ο αληθινά ερωτευμένος νιώθει τον χρόνο που έχασε χωρίς τον άλλο. Μόνο αυτός που βάζει στόχο να συμπληρώσει τα κενά του εαυτού του, των γνώσεών του, του κενού νοήματός του βάζει αρχή και καθώς προχωρά νιώθει ότι παρότι έμεινε πίσω, ποτέ δεν είναι αργά. Μόνο αυτός που βλέπει τη ζωή προς τα εμπρός και δεν μένει στο χτες του, αυτός που μαθαίνει να εκτιμά, να λέει μικρά «ευχαριστώ» για ό,τι συναντά μπορεί να εκτιμήσει την αξία της χαράς και της λύπης. Χωρίς να σκυθρωπάζει, αλλά με επίγνωση ότι ο Θεός επιτρέπει για να βρίσκουμε, μαζί με την ευγνωμοσύνη, την ταπείνωση.
Καθώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, καλό είναι να μεγαλώνουμε κι εμείς. Να ωριμάζουμε. Να εκτιμούμε. Όλα κρύβουν μία μυστική παιδεία, που μας συντροφεύει και μας αλλάζει και στις υπόλοιπες πτυχές της ζωής μας. Στο τρέξιμο των υποχρεώσεων, αλλά και του γεμίσματος του υπόλοιπου χρόνου μας με τις εναλλακτικές της εικονικής πραγματικότητας, της συνεχούς απασχόλησης του νου, των ματιών και της ακοής μας μέσα από αυτήν, μία στάση για προσευχή, για έναν λόγο Θεού που γλυκαίνει την καρδιά, που παρηγορεί, που μας σπρώχνει να νηστεύουμε όχι τόσο από τις τροφές αλλά από την αίσθηση ότι μόνο αν έχουμε τα πράγματα όπως θέλουμε, μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι, είναι ένας άλλος τρόπος. Κι έτσι θα νιώσουμε τον άλλον, όποιος κι αν είναι, ό,τι κι αν κρύβει ή θέλει να μοιραστεί.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
