Του Αρχ. Ιάκωβου Κανάκη
Ειδικά στο βιβλίο Πράξεις των Αποστόλων γλαφυρά μας παρουσιάζεται αυτός ο ιερός ενθουσιασμός, που κυριαρχεί στα πρώτα βιώματα των λίγων τότε χριστιανών, οι οποίοι συγκροτούσαν την Εκκλησία. Αυτά τα βιώματα δεν άλλαξαν, αφού Μία και ίδια είναι η Εκκλησία, όπως μία είναι και η Κεφαλή της, αλλά συχνά στοιχεία εκκοσμίκευσης εισέρχονται εντός της.
Αναλογιζόμενοι την εποχή εκείνη, αυτό που πάντα σκεπτόμαστε είναι η
τόσο ζωντανή σχέση των πιστών με τον Θεό, αλλά και ο τόσο στενός
σύνδεσμος των πιστών μεταξύ τους. Κοινή λατρεία, αλλά και κοινά δείπνα
και όλα αυτά «εν ενί στόματι και μιά καρδία». Πρόκειται για μία γεύση
της Επουράνιας Βασιλείας μέσα στον κόσμο. Ένας σύνδεσμος ιερός που
δυνάμωνε την πίστη των πρώτων αυτών χριστιανών. Όταν
στην συνέχεια η χριστιανική πίστη γίνεται επίσημη θρησκεία της
αυτοκρατορίας, γίνεται μεν πολυπληθής, αλλά χάνει κάτι από αυτό το
«οικογενειακό», το ζεστό που είχε διατηρήσει ακόμα και στα χρόνια των
διωγμών που ακολούθησαν.
Όντως, οι διωγμοί ήταν μια μακρά περίοδος κατά την οποία η Εκκλησία στολίστηκε με τα αίματα των μαρτύρων της. Ενώ όμως διωκόταν θριάμβευσε, και αυτό επαναλήφθηκε πολλάκις στο διάβα των αιώνων.
Από την άλλη, δεν έμειναν όλοι σταθεροί στην Πίστη. Υπήρξαν και οι Lapsi, οι πεπτωκότες δηλαδή, αυτοί που
αρνήθηκαν την Πίστη, που αποκήρυξαν τον Χριστό και θυσίασαν στους
«θεούς», ακόμα μάλιστα και στο άγαλμα του αυτοκράτορα. Όμως και από άλλα
επίσημα χείλη εθνικών πολεμήθηκε η χριστιανική διδασκαλία, όπως του
Λουκιανού, του Κέλσου και άλλων. Παρόλες πάντως τις τόσες δοκιμασίες η
Πίστη παρέμεινε, γιατί δεν πρόκειται για ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα,
αλλά για έναν θεοίδρυτο οργανισμό, που κεφαλή έχει τον Χριστό.
Αυτό το σκάφος πλέει μέσα στην θάλασσα της ζωής, άλλοτε με ούριο
άνεμο και άλλοτε με θύελλες, αλλά με τρόπο θαυμαστό πάντα παραμένει
σταθερό και ακλόνητο. Η πορεία του είναι γνωστή και ο καθένας μας
χρειάζεται να έχει την μέριμνα να μπει σε αυτό (με το βάπτισμα) και να παραμείνει σε αυτό (με την πνευματική ζωή).
Και μόνο η παραμονή του στο καράβι αυτό παρέχει την χαρά της κοινωνίας με τον Χριστό και την δυνατότητα της αιώνιας μετοχής στην Επουράνια βασιλεία Του.
Η Εκκλησία είναι η οικογένειά μας, είναι το σπίτι μας, το οποίο πονάμε και αγαπάμε. Είναι ο τόπος μας και ο τρόπος ζωής μας. Η ζωή μέσα σε αυτήν είναι ο δρόμος για την ένωση μας με τον Θεό, πού αποτελεί τον βασικό στόχο κάθε πιστού.
Μέσα στην ατμόσφαιρα της κινούμαστε και ζούμε. Και η ζωή έτσι
πλημμυρίζει από χαρά και ευφροσύνη. Όποια ανθρώπινα λάθη γίνονται μέσα
στην Εκκλησία είναι δικά μας, ο Θεός όμως βρίσκεται πάντα εκεί για να
μας λυτρώνει από αυτά βλέποντας την προσπάθεια και την μετάνοιά μας. Η
Εκκλησία είναι ένα εργαστήριο που σμιλεύονται οι άγιοι. Είναι ο χώρος
του φωτός του ανεσπέρου πού φωτίζει όποιον το θέλει και παλεύει γι’
αυτό.
Να αγαπάμε την Εκκλησία! Αυτή δεν έχει την ανάγκη μας, εμείς νιώθουμε την εσωτερική ανάγκη να υπάρχουμε μέσα σε αυτήν εκούσια και να λαμβάνουμε μέσω των μυστηρίων της τους πνευματικούς της καρπούς.
