~ Ἕνας ἁγιορείτης ἔγραφε: «Eἶναι σκάνδαλο αὐτὸ ποὺ ἔγινε καὶ μοῦ δόθηκε τό προζύμι τῆς Βασιλείας, ὁ πολύτιμος μαργαρίτης, τό δυναμικὸ μυστικὸ τῆς ζωῆς.
Μοῦ δόθηκε τὸ λίγο μὲ τὸν πολὺ δυναμισμό. Μοῦ δόθηκε τὸ ἐλάχιστο, ποὺ εἶναι μέγιστο. Μοῦ δόθηκε αὐτὸ ποὺ δὲν τὸ ἀξίζω. Τώρα δὲν μένει τίποτε ἄλλο, παρὰ νὰ εὐχαριστῶ σ᾿ ὅλη μου τὴ ζωή.
Μπῆκε μέσα στὰ σπλάχνα τῆς ὑπάρξεώς μου τὸ σπέρμα ποὺ αὐτομάτως αὐξάνει. Κάθομαι, δουλεύω, κουράζομαι, ξεκουράζομαι μὲ ἕνα σκοπό: νὰ δώσω τὴ δυνατότητα σ᾿ αὐτὸ τὸ σπέρμα νὰ αὐξηθῆ. Νὰ ἀπομυζήση κάθε ἰκμάδα ἀπὸ τὴ γῆ τῆς ὑπάρξεώς μου, καὶ νὰ βλαστήση, νὰ βγῆ ἀπὸ μέσα μου μιὰ ἄλλη ζωή, πιὸ δυνατή, ἅγια, σὲ χῶρο ἀφθαρσίας.
Ἂς μὲ ἐγκαταλείψουν ὅλοι καὶ ὅλα. Αὐτὸ τὸ ἕνα μοῦ δόθηκε. Δὲν φεύγει. Δέν χάνεται. Αὐτὸ μοῦ ἔμαθε νὰ βλέπω καθαρά. Νὰ ἀγαπῶ ἀνυστερόβουλα. Νὰ φεύγω καὶ νὰ ἔρχωμαι μὲ τὴν ἴδια κίνησι. Νὰ ἀφήνω τοὺς ἄλλους ἐλεύθερους, καὶ τότε ἀκριβῶς νὰ εἶναι ποὺ τοὺς ἔχω δίπλα μου καὶ μέσα μου.
Δὲν ἀπομένει, παρὰ μόνο εὐχαριστία καὶ δύσις. Νὰ φεύγω πιά. Ἐφ᾿ ὅσον ἄρχισε νὰ δουλεύη μέσα μου αὐτὸ τὸ μυστικό προζύμι ποὺ κάνει τὴ δύσι ἀνατολή, τὴν ἀπώλεια εὕρεσι καὶ τὸ ὕπαιθρο ζεστὴ φωλιά.
Ἔχω μιὰ σιγουριὰ καὶ ἀνάπαυσι γιὰ ὅλους τοὺς ἀδελφούς μου. Ἀφοῦ σ᾿ ἐμένα -τὸν πιὸ ἀφιλότιμο καὶ σκληρὸ- φέρθηκε ἔτσι ἡ ἀπερινόητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τί ἔχει νὰ κάμη γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα τόσο ἅγια παιδιά του, ποὺ δὲν παρόργισαν ποτὲ τὴν ἀγάπη του ὅσον ἐγώ;»
Δι᾿ ὅλων αὐτῶν τὰ ὁποῖα λέμε δὲν θέλομε νὰ δώσωμε τήν ἐντύπωσι ὅτι τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ οἱ ἁγιορεῑτες εἶναι κάτι τὸ ἄψογο.
Ἀντίθετα, μποροῦμε νὰ ποῦμε τὸ παρήγορο, ὅτι ὑπάρχουν πάρα πολλὲς ἀδυναμίες ἀνθρώπινες, καὶ ἀκριβῶς γι᾿ αὐτό, καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι ἀνθρώπινο. Ἂν ἦταν ἄψογο καὶ οἱ ἁγιορεῖτες ἀναμάρτητοι, τότε θὰ ἦταν κάτι ὑπεράνθρωπο· καὶ ἄρα, ἀπάνθρωπο. Ἀλλά, παρ᾿ ὅλες τὶς ἀδυναμίες πού ἔχομε, νοιώθομε ὅτι τὸ Ὄρος εἶναι ἅγιο, ἐπειδὴ ἡ καρδιά του εἶναι ἡ θεία Λειτουργία, ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα, οἱ Ἅγιοι.
Αὐτὸ τὸ μοναδικὸ ποὺ ὑπάρχει στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὸ ὁποῖο τὸ κρατᾶ στὴ ζωὴ πάνω ἀπὸ χίλια χρόνια, καὶ κρατᾶ στὴ ζωὴ καὶ τοὺς κεκοιμημένους, εἶναι ὄχι τὸ ἀνθρώπινο, ἀλλὰ τὸ θεανθρώπινο· εἶναι ἡ ξένη ζύμη τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, ἡ ὁποία μεταμορφώνει ὅλο τὸν ἄνθρωπο καὶ ὅλη τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου.
Ἀναπαύεσαι στὸ Ἅγιον Ὄρος ὡς ἄνθρωπος, γιατὶ σώζεται ὁ ἄνθρωπος. Ἀναπαύεσαι, γιατὶ νοιώθεις τί ἀγαλλίασι μπορεῖ νά προσφέρη τὸ Ἅγιον Ὄρος σὲ κάθε ἄνθρωπο.
Καὶ ὅταν σᾶς λέω ἕναν καλὸ λόγο γιὰ τὸ Ὄρος, χαίρομαι, γιατὶ εἶναι καλὸς λόγος γιὰ τὸν καθένα ἄνθρωπο.
Γέροντας Βασίλειος Γοντικάκης
