Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΕΙ

 

Αγίου Σωφρονίου του Essex

Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή να ταπεινωθούμε, για να ομοιάσουμε προς Αυτόν.

Η ταπείνωση, σε αντίθεση με την υπερηφάνεια, ανοίγει την καρδιά με κίνηση αγάπης προς όλη την κτίση· κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται ευτυχής βλέποντας τους άλλους σε δόξα.

Καθιστά τον άνθρωπο αληθινά θεοειδή. Ελκύει σε αυτόν το Άκτιστο Φως του Θεού. Εμπνέει τη δίψα να ομοιωθεί με Αυτόν σε όλα τα επίπεδα.

Κάποια χροιά της ταπεινώσεως της Θείας αγάπης έχει η αγάπη της μητέρας προς το παιδί της. Αυτή υπηρετεί το βρέφος, υποδουλώνει τον εαυτό της, χωρίς να αισθάνεται καμία εξουδένωση.

Έτσι και στην αγάπη του Χριστού δεν υπήρξε εξουδένωση, όταν Αυτός, δίνοντάς μας υπόδειγμα, ένιψε τα πόδια των Αποστόλων κατά τον Μυστικό Δείπνο.

Η αγάπη του Χριστού θέλει να υπηρετήσει τους «μικρούς» και αδυνάτους του αιώνος αυτού.

Δεν θα μας έδινε ο Κύριος την εντολή, «μη καταφρονήσητε ενός των μικρών τούτων» (Ματθ. 18,10), αν ο Ίδιος δεν ενεργούσε με αυτό τον τρόπο.

Η γνήσια πνευματική αγάπη ασπάζεται τον τόπο όπου στάθηκαν τα πόδια του Χριστού, που μας χάρισε την ουράνια αυτή κατάσταση.

Η αγάπη του Χριστού, ως φορέας της αιωνιότητος που δεν γνωρίζει θάνατο, παραδίδεται στην υπηρεσία ή ακόμη και στην καταδαπάνησή της για τους άλλους.

Αυτό το Φως της αιωνιότητος είναι βεβαίως καθαρή δωρεά. Εμείς τίποτε δεν έχουμε «ως μη λαβόντες» (βλ. Α’ Κορ. 4,7). Ωστόσο το καθαρό αυτό δώρο αφομοιώνεται από μας με δύσκολο αγώνα, με τη σταύρωση μας.

Και αυτό, για να μπορέσει ο Κύριος κατά την έσχατη κρίση να μας αποδώσει εκείνο που ο Ίδιος πραγματοποίησε μέσα μας με τον ερχομό Του.

Από την άλλη πλευρά δεν μπορώ να συναισθανθώ τον εαυτό μου ελεύθερο στην πράξη της αγάπης, αν η αγάπη ήταν μόνο ευχαρίστηση.

Όταν είμαι «σταυρωμένος», τότε έχω την τόλμη να πω στον Πατέρα: «Σε αγαπώ», και η καρδιά γνωρίζει ότι η αγάπη αυτή είναι αληθινή και αγία.

Έτσι ο Θεός ζητά αφορμή να καταγράψει σε μας κάθε καλή μας ενέργεια· εμείς όμως όλα τα αποδίδουμε σε Εκείνον.

Επειδή δεν βρίσκουμε μέσα μας τίποτε άξιο της αιώνιας Βασιλείας, γινόμαστε κληρονόμοι και κάτοχοι της στην πληρότητα.

«Ο χρόνος είναι ο καρπός της αγάπης, ας γευτούμε αυτόν τον καρπό» και επειδή είχε πολλή αγάπη ο γέροντας, έλεγε : 

«Η αγάπη ποτέ δεν έχει χρόνο, επειδή συνεχώς είναι απασχολημένη να σε πάρει πέρα από το χρόνο»…

Την ευχή του αγίου πατέρα και αδερφού μας να ‘χουμε και τη μνήμη του βίου και του λόγου του.

ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

                

 Ξεχασμένη γιορτή τα Εισόδια της Θεοτόκου. Ποιο το νόημα να θυμόμαστε οι πολλοί ένα γεγονός που σήμερα θα έμοιαζε αδιανόητο. Δυο ηλικιωμένοι γονείς αφιερώνουν το τρίχρονο κοριτσάκι τους στον ναό του Θεού, για να μείνει για πάντα εκεί. Σήμερα θα ονομάζαμε την κίνηση θρησκευτική «ιδρυματοποίηση». Παραβίαση των δικαιωμάτων του παιδιού.  Και όντως θα ήταν διότι ο κόσμος έχει άλλες προτεραιότητες. Δεν βλέπει τη ζωή στα πλαίσια της σχέσης με τον Θεό, αλλά μόνο στην προοπτική της κοσμικής ευτυχίας. Δεν θεωρεί ο κόσμος την παιδεία του Θεού που έλαβε η Παναγία στα εννέα χρόνια παραμονής στον ναό ικανή συνθήκη, για να έχει η ζωή ενός ανθρώπου νόημα, αφού σκοπός του δεν είναι να μοιάσει στον Θεό, ενεργοποιώντας τα χαρίσματα του «κατ’ εικόνα», αλλά να μπορέσει να ζήσει τη ζωή του στον κόσμο τούτο. Και η κατά κόσμον, η θύραθεν παιδεία είναι το κύριο όπλο για μια τέτοια πορεία, για να εργαστεί ο άνθρωπος, για να βγάλει χρήματα, για να πετύχει. Δεν θεωρεί ο κόσμος την μητρότητα το μείζον για μια γυναίκα. Την έχει υποκαταστήσει από την καριέρα, την αυτοδιάθεση του σώματος, την φιληδονία χωρίς ευθύνη. Δεν θεωρεί ο κόσμος την αρετή της ψυχής ζωτικό σημείο της ύπαρξης, αλλά τα προσόντα, τα χαρίσματα, ιδίως την ομορφιά και την ευφυΐα, τα οποία οδηγούν τον άνθρωπο στην αναγνώριση. Δεν θεωρεί ο κόσμος την ταπεινότητα και την αφάνεια τρόπους που αξίζουν, αλλά την επίδειξη και την αυτοθεματοποίηση.

             Κι όμως, τα Εισόδια της Θεοτόκου εξακολουθούν να μας υποδεικνύουν έναν δρόμο αυθεντικό, χωρίς κατ’  ανάγκην να απορρίπτουν  τον πολιτισμό των καιρών μας. Μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχει ο έσω άνθρωπος, αυτός που τρέφεται από την εμπιστοσύνη στον Θεό, που νιώθει την ανάγκη της προσευχής ως αναφοράς της ύπαρξης στον ουρανό, που δεν λησμονεί ότι κέντρο της ζωής του είναι ο ναός, ως κοινότητα ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης, ως τόπος και τρόπος συνάντησης με τον πλησίον, ως γαλήνη της καρδιάς που έρχεται όταν νιώθουμε τα πάθη και τα λάθη μας. Και η είσοδος του καθενός και της καθεμιάς στον ναό του Θεού δεν είναι απλή εκπλήρωση ενός θρησκευτικού καθήκοντος, αλλά η δήλωση ότι το νόημά μας βρίσκεται στην πίστη, στην επίγνωση ότι δεν τελειώνουν όλα στον θάνατο, στο ότι υπάρχει ο Χριστός που προκαταγγέλλεται από την Παναγία, από τους Αγίους, από την παράδοσή μας, από την αγάπη που δείχνουμε στον πλησίον, από το να στεκόμαστε απέναντι στις φωνές που μας λένε ότι ο άνθρωπος είναι «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν».

       Ένα κορίτσι εισέρχεται στον ναό του Θεού. Όπως μας υπενθυμίζει η παράδοση της πίστης, την υποδέχεται ο αρχιερέας, ο οποίος έχει λάβει πληροφορία παρά Θεού ότι πρόκειται για ένα πρόσωπο αληθινά ξεχωριστό και μοναδικό. Την ακολουθούν άλλα κορίτσια κρατώντας λαμπάδες. Είναι γιορτή η είσοδός της στον ναό, όπως είναι γιορτή για τον ουρανό και κάθε δική μας είσοδος στον ναό του Θεού, διότι για τον κάθε άνθρωπο ο Χριστός έγινε άνθρωπος, σταυρώθηκε, αναστήθηκε, αναλήφθηκε, στέλνει το Άγιο Πνεύμα, προσφέρεται στα μυστήρια της Εκκλησίας, περιμένει την πρόσκλησή μας να εισοδεύσει στον ναό της καρδιάς μας. Λησμονούμε αυτή την ευλογία που έχουμε λάβει και που υπερβαίνει κάθε εποχή. Ίσως γιατί κρατάμε κλειστά προς το φως του ουρανού τα μάτια της ψυχής μας. Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Άμποτες η Παναγία να μας δείχνει τον δικό της δρόμο κι εμείς να την ακολουθήσουμε!

 π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

 

ΠΩΣ ΓΛΥΤΩΝΕΙΣ ΑΠΟ ΠΑΛΑΙΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ(ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ)

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο άγιος Ιωάννης ο Κολοβός έλεγε στους μοναχούς του:

Σε μια πόλη ζούσε μια πανέμορφη γυναίκα, μια πόρνη που είχε πολλούς εραστές. Κάποτε όμως, κάποιος πρίγκιπας της είπε ότι θα τη νυμφευόταν, εάν που υποσχόταν ότι θα ζούσε εντίμως και θα ήταν πιστή μέσα στο γάμο. Πράγματι εκείνη το υποσχέθηκε, ο πρίγκιπας την νυμφεύτηκε και την πήρε στη βασιλική αυλή του. Όμως οι πρώην εραστές της γυναίκας αποφάσισαν να την ξαναγυρίσουν στις παλιές αμαρτίες της, για να την χρησιμοποιούν και πάλι για τον εαυτό τους. Δεν τόλμησαν όμως να αντικρύσουν τον πρίγκιπα κατά πρόσωπο, γι’ αυτό πήγαν από την πίσω πλευρά του παλατιού και άρχισαν να σφυρίζουν.

Η γυναίκα άκουσε το σφύριγμα το αναγνώρισε και αμέσως έκλεισε τα αυτιά της. Κατέφυγε σε κάποια εσωτερική αίθουσα στα ενδότερα του παλατιού και έκλεισε πίσω της την πόρτα. Έτσι με αυτό τον τρόπο γλύτωσε από το νέο πειρασμό!

Όσιος Ιωάννης ερμήνευσε ως εξής την ιστορία: Η πόρνη είναι η ψυχή⸱ οι εραστές της είναι τα πάθη⸱ ο πρίγκιπας είναι ο Χριστός⸱ η εσωτερική αίθουσα είναι το ουράνιο ενδιαίτημα⸱ οι εραστές που σφυρίζουν και προκαλούν είναι οι δαίμονες. Εάν η ψυχή μπορούσε διαρκώς να αποστρέφεται τα πάθη και να βρίσκει καταφύγιο στον Θεό, τότε τα πάθη και οι δαίμονες θα τρόμαζαν και θα έφευγαν από αυτήν.

TA ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

---

Τα Εισόδια της Θεοτόκου τιμά σήμερα, 21 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Η Άννα, η μητέρα της Θεοτόκου, επειδή πέρασε όλη σχεδόν τη ζωή της στείρα, χωρίς να γεννήσει παιδί, παρακάλούσε προσευχόμενη στο Θεό, μαζί με τον άνδρα της Ιωακείμ, να τους χαρίσει ένα παιδί.

Και αν γινόταν αυτό, αμέσως θα το αφιέρωναν στο Θεό. Και πράγματι, ο Θεός ευδόκησε και εισάκουσε τις προσευχές τους, και η Αννα γέννησε την Υπεραγία Θεοτόκο. Όταν Αυτή έγινε τριών χρονών, Την πήραν οι γονείς Της και αφιέρωσαν τη Θυγατέρα τους στο Θεό, αφού Την πήγαν στο Ναό.

Την παρέδωσαν στον αρχιερέα Ζαχαρία, ο οποίος αφού Την παρέλαβε, Την εισήγαγε στα Άγια των Αγίων, όπου εκεί μόνο ο αρχιερέας έμπαινε μια φορά το χρόνο.

Αλλά ο Ζαχαρίας γνώριζε δι’αποκαλύψεως τι έμελλε να συμβεί δια της Κόρης Αυτής. Εκεί η Παρθένος έμεινε δώδεκα χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα ο Αρχάγγελος Γαβριήλ καθημερινά προμήθευε την Παναγία με ουράνια τροφή.

Βγήκε τότε, όταν ήλθε η ώρα του Θείου Ευαγγελισμού για να συμβάλει στη σάρκωση του Σωτήρα Χριστού, που είναι «ο αγαπήσας ημάς και δους παράκλησιν αιωνίαν και ελπίδα αγαθήν εν χάριτι» (Β’ Θες. 2:16). Ο Οποίος, δηλαδή, μας αγάπησε και μας έδωσε παρηγοριά που δε θα έχει τέλος, αλλά θα είναι αιώνια, και μας χάρισε ελπίδα αγαθών ουρανίων.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’.
Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις εν Ναώ του Θεού, τρανώς η Παρθένος δείκνυται, και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν, Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις.

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΙΣΟΔΙΑ!

 

  Ή Εκκλησία πιστεύει σε μια θετική καί πνευματική κληρονομικότητα. Πόση πίστη, πόση καλωσύνη, πόσες γενιές ανθρώπων πού αγωνίστηκαν να ζήσουν την αγιότητα, δεν χρειάστηκαν πρίν το δένδρο της ιστορίας μπορέσει να βγάλει ένα τέτοιο υπέροχο καί εύωδιαστό λουλούδι -την Παρθένο Παναγία! 

 Δυστυχώς όμως, ή κληρονομιά του κακου είναι πολύ πιο ορατή καί γνωστή σήμερα. Υπάρχει τόσο κακό γύρω μας, ώστε αυτή ή πίστη στον άνθρωπο, στην ελευθερία του, στη δυνατότητα του να παραδίδει στίς μελλοντικές γενιές μια φωτεινή κληρονομιά καλωσύνης έχει σχεδόν εξατμιστεί κι έχει αντικατασταθεί από τον κυνισμό καί την υποψία... Αυτός ό εχθρικός κυνισμός καί ή αποθαρρυντική υποψία είναι ακριβώς ό,τι μας κάνει ν' απομακρυνόμαστε από την Εκκλησία, τη στιγμή πού αυτή γιορτάζει.με τέτοια χαρά καί πίστη, [ένα κορίτσι]στο όποιο συγκεντρώνεται όλη ή καλωσύνη,ή πνευματική ομορφιά, ή αρμονία καί ή τελειότητα, πού είναι στοιχεία της γνήσιας ανθρώπινης φύσεως.

 Μέσα άπ' αυτό το κορίτσι, ό Χριστός -το δώρο του Θεού, ή συνάντηση μαζί Του - έρχεται ν' αγκαλιάσει τον κόσμο. Εορτάζοντας , βρισκόμαστε ήδη στον δρόμο προς τη Βηθλεέμ, κινούμενοι προς το χαρμόσυνο μυστήριο της Παναγίας ως Θεοτόκου.

+π.Αλεξ.Σμέμαν

ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ.ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ,ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΛΕΣ

 

Αγάπη είναι να μην κουράζεσαι. Να μην κουράζεσαι να κάνεις, να μην κουράζεσαι να λες.

Αγάπη είναι να μην ακούς, να μη σκέφτεσαι, να μην αξιολογείς. Αγάπη είναι να συνεχίζεις να βλέπεις την ίδια αγαπημένη σου εικόνα, ακόμα και όταν όλα γύρω σου καταρρέουν. Να βλέπεις το φως πίσω από τα σύννεφα.

Αγάπη είναι να ξετρυπώνεις την πιο απίστευτη λεπτομέρεια και την αγκαλιάζεις. Και να μην την αφήνεις, να την κάνεις ένα με το είναι σου – τόσο πολύ ώστε στο τέλος να μη θυμάσαι καν τη στιγμή που την πρόσεξες. Να είναι σα να υπήρχε από την αρχή του κόσμου.

Η αγάπη δεν είναι βαριά κουβέντα. Δεν υπάρχει ο σωστός χρόνος να την πεις, δεν υπάρχει ο λάθος. Δεν υπάρχει το νωρίς, δεν υπάρχει το αργά. Έχει το δικό της χρονοδιάγραμμα – εσύ μόνο υποκλίνεσαι στο συναίσθημα που σε κατακλύζει και το ακολουθείς.

Μπορεί να αγαπάς έναν άνθρωπο. Κι ας μην τον έχεις γνωρίσει ποτέ από κοντά. Τον αγαπάς γιατί σου άνοιξε την ψυχή του χωρίς να το σκεφτεί, χωρίς να φοβηθεί, χωρίς να περιμένει κάτι – απλά γιατί ξέρει ότι είσαι στην άλλη πλευρά της γραμμής και ότι καταλαβαίνεις.

Μπορεί να αγαπάς έναν άνθρωπο. Γιατί είναι «αλλού», γιατί σε ταξιδεύει, γιατί σε ξενυχτάει, γιατί μπορείτε να χτίζετε μαζί όνειρα με πρώτη ύλη τις ανεξήγητα κοινές σας σκέψεις.

Μπορεί να αγαπάς έναν άνθρωπο. Και αυτός να μην το καταλάβει ποτέ. Να μη νιώσει ποτέ όπως εσύ, να γύρισε την πλάτη του και να χάθηκε μέσα στο πλήθος, να μη γύρισε ποτέ να κοιτάξει πίσω για να δει ότι είσαι ακόμη εκεί.

Η αγάπη δεν είναι απαραίτητα αμφίδρομη. Δε σε ρωτάει, έρχεται, σου δείχνει, φεύγει. Και κάπου εκεί μένεις με ένα χαζό χαμόγελο. Σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό – αγαπάς, είσαι ακόμη ζωντανός.

ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ

 

Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ

Το να είναι κάποιος χριστιανός σημαίνει να πιστεύη στην Ανάσταση των νεκρών, να ελπίζη στην υιοθεσία μας από τον ουράνιο Πατέρα, να αποδέχεται τη θεία μορφή της υπάρξεως, να γίνεται με τη δωρεά της Πατρικής αγάπης ό,τι Αυτός ο Ίδιος είναι κατά την ουσίαν Του, δηλαδή Θεός.

Τέτοιες είναι οι υποσχέσεις του Θεού και Πατρός σε μας που πιστεύουμε στον Χριστό Ιησού ως τον Μονογενή και ομοούσιον Υιό του Πατρός.

Είναι μεγάλη αμαρτία να μειώσουμε την εν Πνεύματι Αγίω αποκάλυψη που μας δόθηκε για τον Άνθρωπο, για τον τρόπο με τον οποίο συνελήφθη ο Άνθρωπος στον νου του Θεού, πριν ακόμη δημιουργηθεί ο ορατός αυτός κόσμος.

Η τιμωρία για την αμαρτία αυτή – της απιστίας στην Ανάσταση – έχει ιδιαίτερο χαρακτήρα.

Αποτελεί την ιδία μας την αυτοκαταδίκη: Απορρίπτουμε το δώρο του Δημιουργού μας.

Γιατί όμως το απορρίπτουμε; Κυρίως και προ πάντων, γιατί η Πατρική Δωρεά αποκτάται με μεγάλο κόπο και πολλά παθήματα…

Αγιου Σωφρονίου Σαχάρωφ, Περί Προσευχής, Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, σελ. 38-39

Την ευχή του αγίου πατέρα και αδερφού να ‘χουμε και τη μνήμη του βίου και του λόγου του

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:ΟΣΟ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ,ΕΣΤΩ ΕΝΑ "ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ",ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΑΦΗΝΟΥΜΕ.ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΠΕΡΑ

 

~ Δεν πρέπει να αμελούμε τα πνευματικά μας δίχως σοβαρό λόγο, έλεγε ο Γέροντας. Συγκεκριμένα για το Απόδειπνο έλεγε ότι πάντοτε πρέπει να το κάνουμε. Εάν όμως καμιά φορά δεν έχουμε χρόνο ή είμαστε πολύ κουρασμένοι, συνιστούσε ο Γέροντας να κάνουμε λιγότερο ή τουλάχιστον το τρισάγιο και το «Πάτερ ημών». Κάνουν τον εχθρό πέρα.

Έλεγε δε και κάτι σχετικό από την ζωή του. Όταν για τελευταία φορά, το 1978, έκανε μία περιοδεία στο Άγιον Όρος, για να συναντήσει άγια γεροντάκια, για να συγκεντρώσει υλικό για τους «Αγιορείτες Πατέρες», έφθασε να καταλύσει ένα βράδυ στην Ι. Μονή Σίμωνος Πέτρας. Εκεί τον πλησίασαν σχεδόν όλοι οι πατέρες, για να πάρουν την ευχή του και να ωφεληθούν πνευματικά. Η ώρα είχε προχωρήσει πολύ και ο Γέροντας, κατάκοπος όπως ήταν, σκέφθηκε λίγο να αναπαυθεί και αργότερα σηκώνεται και κάνει τα πνευματικά του. (Δεν έκανε δηλαδή το Απόδειπνο ή έστω ένα μέρος). Μόλις λοιπόν τον πήρε λίγο ο ύπνος, ακούει να κτυπάει η πόρτα: 

«Δι ευχών των αγίων πατέρων».

Σηκώνεται ο Γέροντας και δεν βλέπει κανέναν. Κοιμάται και σε λίγο ακούει τα ίδια. Πάλι κανείς. Επαναλαμβάνεται και τρίτη φορά, ώσπου κατάλαβε ότι ήταν ο «έξω από εδώ». Τελικά δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Γι’ αυτό μας έλεγε, όσο και κουρασμένοι να είμαστε, έστω ένα «Πάτερ ημών», να μην το αφήνουμε.

Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΔΕΚΑΠΟΛΙΤΗΣ

 

---

Τη μνήμη του Οσίου Γρηγορίου του Δεκαπολίτου τιμά σήμερα, 20 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Γρηγόριος έζησε τον 9ο αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από την Ειρηνόπολη της Δεκαπόλεως. Τη χριστιανική ανατροφή του όφειλε πρώτα στη μητέρα του Μαρία, η οποία, με τη ζωντανή της πίστη στο Χριστό, ανέθρεψε το γιο της σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου.

Ο Γρηγόριος έγινε μοναχός και αγωνιζόταν έντονα για ηθική τελειοποίηση. Εκείνο που ιδιαίτερα τον διέκρινε, ήταν η καλλιέργεια της εγκράτειας στον εαυτό του.

Τη θεωρούσε απαραίτητη για την καθαρότητα του νου και την ηθική κυριαρχία στη σάρκα.
Και σε όσους τον ρωτούσαν γιατί δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα σ’ αυτή την αρετή, απαντούσε με τον αιώνιο λόγο της Αγίας Γραφής: «Πας ο αγωνιζόμενος πάντα εγκρατεύεται, εκείνοι μεν ούν ίνα φθαρτόν στέφανον λάβωσιν, ημείς δε άφθαρτον» (Α’ προς Κορινθίους, θ’ 25).

Καθένας, δηλαδή, που αγωνίζεται, εγκρατεύεται σε όλα, ακόμα και στην τροφή και στο ποτό. Και εκείνοι μεν, οι αθλητές του κόσμου, αγωνίζονται και εγκρατεύονται για να πάρουν στεφάνι που φθείρεται. Εμείς όμως, οι αθλητές του Χριστού, αγωνιζόμαστε για άφθαρτο στεφάνι.

Ο Γρηγόριος όμως δεν αρκέσθηκε μόνο στη μοναχική ζωή. Μετείχε από κοντά στους σκληρούς αγώνες κατά των εικονομάχων βασιλέων. Έκανε πολλά ταξίδια και τελικά εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, στη Μονή του Αγίου Μηνά. Επιδόθηκε σε συγγραφές και πέθανε από βαριά αρρώστια στην Κωνσταντινούπολη το 816 μ.Χ.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Λυχνία ως δίπυρσος των θεικών δωρεών, ακτίσι της χάριτος φωταγωγούσιν ημάς πατέρες οι ένθεοι, Πρόκλος του Βυζαντίου, ο σοφός ποιμενάρχης, Γρηγόριος ο θεόφρων, Δεκαπόλεως γόνος, διό μετά προθυμίας τούτοις προσέλθωμεν.

AΠΟΨΕ ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΗΣΥΧΑ

 

Απόψε κοιμήσου ήσυχα.

Το έκανες το χρέος σου. Πάλεψες πολύ.

Ό,τι καλύτερο μπορούσες να κάνεις σήμερα, το έχεις ήδη κάνει.

Απόψε κοιμήσου ήσυχα.

Και μην στεναχωριέσαι αν τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα υπολόγιζες.

Είναι σημαντικό και μόνο το γεγονός ότι προσπάθησες. ‘Ότι το πάλεψες.

Μόνο η προσπάθεια. Μόνο ο αγώνας.

Μόνο αυτά είναι πραγματικά δικά μας…

Απόψε κοιμήσου ήσυχα.

Φτάνουν τα βάσανα για σήμερα.

Άσε την αυριανή μέρα να φέρει τα δικά της.

Ξεκουράσου τώρα. Κλείσε τα μάτια σου. Προσπάθησε να αδειάσεις το μυαλό σου. Είναι αυτή η ώρα της ημέρας πια…

Απόψε κοιμήσου ήσυχα.

Το έκανες το χρέος σου.

Για αύριο έχει ο Θεός. Μη μεριμνάς.

Δείξε Του τη κουρασμένη σου πλάτη και τα γόνατα και Εκείνος θα ευλογήσει το αποτέλεσμα της προσπάθειάς σου…

Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΥΨΙΣΤΗ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ!

 

Π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Έχω την γνώμη ότι, το θέμα της ελεημοσύνης έχει περιορισθή κυρίως στο υλικό της μέρος. Πιστεύω ότι, πρέπει να θίγεται και μία άλλη πλευρά της ελεημοσύνης, την οποία μάλιστα, περιμένει ιδιαιτέρως ο σύγχρονος κόσμος, ο οποίος πάσχει ψυχικώς.

Αυτό σημαίνει, επί παραδείγματι, ότι οφείλομε:

Να παρηγορήσωμε ένα πενθούντα!

Να ενισχύσωμε ένα άνθρωπον, ο οποίος έχει ταλαιπωρηθή στη ζωή του!.

Αυτά ονομάζονται, πνευματική ελεημοσύνη!

Να συμπαρασταθούμε σε κάποιον, όταν αδικήται, προτάσσοντας το στήθος μας γιά να τον υπερασπισθούμε, ενδεχομένως έχοντας κι εμείς συνέπειες!

Αυτό είναι μεγάλη, ελεημοσύνη!

Είναι θυσία, ανώτερη από την υλική!

Τέτοιες ελεημοσύνες, μπορεί να τις κάνη και ο πτωχός.

Μπορεί να συμπαρασταθή σ’ ένα πονεμένο.

Ο πτωχός μπορεί να είναι υγιής και κάποιος άλλος να έχη μεν χρήματα, αλλά να είναι άρρωστος, να είναι κατάκοιτος, να έχη πάθη τετραπληγία ή κάτι άλλο.

Εκεί ο πτωχός προσφέρει ελεημοσύνη. Με το να πάη να καθίση λίγες ώρες, να του κάνη συντροφιά. Να πάη να του ψωνίση. Να τον ταΐση, ενδεχομένως, αν είναι τετραπληγικός και δεν ορίζει τα χέρια του.

Ελεημοσύνη δεν είναι μόνο να δώσωμε χρήματα ή πράγματα σε κάποιον. Ακόμη μεγαλύτερη ελεημοσύνη απ’ όλες, είναι να προσφέρωμε σε κάποιον τον Ίδιο τον Κύριό μας!

Να τον βοηθήσωμε, δηλαδή, να γνωρίση τον Θεόν.

Να γίνωμε αφορμή με τον λόγο μας, αλλά πιο πολύ με το παράδειγμά μας, να πλησιάση κάποιος τον Χριστόν!

Αυτή είναι η υψίστη ελεημοσύνη!

Σε καμμία περίπτωσι, όμως, με την πρόφασι της πνευματικής ελεημοσύνης, να μην αμελούμε την υλική:

ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ!

 

παπα Γιώργης Δορμπαράκης

«Ο νους του “πρακτικού” μπορεί να ασκεί πολλών ειδών εργασίες.

Να σκέπτεται δηλαδή την αγάπη προς τον Θεό, να ενθυμείται τον Θεό, να ενθυμείται την ουράνια βασιλεία, να ενθυμείται τον ζήλο των Μαρτύρων, να ενθυμείται ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών, όπως ο Ψαλμωδός που έλεγε, “προωρώμην τον Κύριον” κλπ. (Ψαλμ. ιε΄ 8).

Να ενθυμείται ακόμη τους αγίους αγγέλους, τον χωρισμό της ψυχής του από το σώμα, τη συνάντηση με τα τελώνια του αέρα, την απόφαση του Κριτού, την κόλαση» (Άγ. Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. στ΄ 17).

Ακούς για τις θεωρίες των μεγάλων αγίων και πιθανόν ζηλεύεις. Για τις αρπαγές του νου στα ουράνια, για τα «άρρητα ρήματα» που άκουσε ο απόστολος Παύλος, για «οράσεις» ιδιαίτερα χαρισματικές.

Κλίνε το γόνυ της καρδιάς και δόξασε τον Θεό για το τι επιφυλάσσει στους γνήσιους δούλους Του, τους πλήρως αφιερωμένους σ’ Αυτόν.  Μόνο τούτο όμως!

Για να φτάσει κανείς εκεί, αν φτάσει ποτέ, θα περάσει υποχρεωτικά από την πράξη: την καθημερινή άσκηση των αρετών, τον αδιάκοπο αγώνα παραμονής πάνω στις εντολές του Χριστού.

Διότι «πράξίς εστιν θεωρίας επίβασις» (η πράξη είναι το σκαλοπάτι για τη θεωρία).

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: ο νους από τη φύση του πια μετά την πτώση στην αμαρτία είναι «αλήτης»: ξεφεύγει δηλαδή εύκολα και περιπλανιέται από δω κι από κει.

Απαιτείται μεγάλος αγώνας και ξεχωριστή χάρη από τον Κύριο για να τον κρατάει κανείς εκεί που πρέπει, να τον έχει περιορισμένο στην έδρα του, την καρδιά.  

Άκου τι λέει ο Μέγας Βασίλειος επ’ αυτού: «Ο νους που δεν διασκορπίζεται και δεν διαχέεται μέσω των αισθήσεων στα πράγματα του κόσμου, επιστρέφει στον εαυτό του, στην καρδιά του δηλαδή, και διά του εαυτού του οδηγείται στην έννοια του Θεού».

Ο ίδιος ο Κύριος άλλωστε δεν είπε ότι η Βασιλεία του Θεού «εντός υμών εστιν»;

Πώς θα κρατήσεις λοιπόν τον νου στην καρδιά; Βεβαίως, όλοι οι άγιοί μας προτείνουν την προσευχή του Ιησού. Το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»: είναι το βαρύ «πυροβολικό» στην πνευματική ζωή.  

Μπορείς όμως να ασκείς και άλλες πολλές εργασίες. Να δίνεις δηλαδή «τροφή» στον νου σου με αυτά που θα τον ωθούν διαρκώς στο κέντρο του, την καρδιά.

Όπως: να σκέπτεσαι τον Θεό και την αγάπη Του, να σχολάζεις πάνω στην ουράνια βασιλεία Του, στον ζήλο των μαρτύρων, στην πανταχού παρουσία Του, στον φύλακα άγγελό σου, στην ώρα του θανάτου σου, στο τι έπειτα θα ακολουθήσει με την κρίση.

Μεγάλες εργασίες που ορθά ασκούμενες από τον νου προστατεύουν από την πτώση στην αμαρτία και εξισορροπούν τον ανθρώπινο ψυχισμό μας! 

Γιατί μας κρατούν στη χάρη του Θεού!

O ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΑΒΔΙΟΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Προφήτου Αβδιού τιμά σήμερα, 19 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Προφήτης Αβδιού (ή Οβδιού) που το όνομα του σημαίνει «δούλος Κυρίου», έζησε περί το 800 π.Χ., (κατ’ άλλη εκδοχή στο δεύτερο μισό του 6ου αιώνα π.Χ.), και είναι ένας από τους δώδεκα μικρούς λεγόμενους προφήτες.

 Ο Προφήτης Αβδιού καταγόταν από τη Συχέμ (εκ του αγρού Βηθοχαράμ ή Βαθαχαράμ), και με τη σύντομη προφητεία του αυστηρά παρατηρεί με ισχυρές ποιητικές εκφράσεις την υπερηφάνεια και την πτώση του Ισραήλ.
Να τι λέει χαρακτηριστικά για την υπερηφάνεια: «Υπερηφάνια τής καρδίας σου επήρε σε κατασκηνούντα εν ταίς οπαίς τών πετρών, υψών κατοικίαν αυτού, λέγων εν καρδία αυτού – τίς κατάξει με επί τήν γήν; εάν μετεωρισθής ως αετός καί εάν ανά μέσον τών άστρων θής νοσσιάν σου, εκείθεν κατάξω σε, λέγει Κύριος» (Οβδιού,α’ 3,4).

Δηλαδή, η υπερηφάνεια της καρδιάς σου σε έκανε να φρονείς πολύ υψηλά για τον εαυτό σου, ότι τάχα κατοικείς σε φαράγγια και σπηλιές των ορέων και γενικά απόρθητες περιοχές. Έχεις κτίσει την κατοικία σου σε πολύ ύψος, πιστεύεις ότι είσαι ισχυρός και ανίκητος και λες από μέσα σου; Ποιος θα μπορέσει να με κατεβάσει στη γη; Και αν ακόμα πετάξεις σε μεγάλα ύψη σαν τον αετό, και αν στήσεις τη φωλιά σου ψηλά ανάμεσα στ’ αστέρια, από ‘κει θα σε καταρρίψω και θα σε κατεβάσω, λέγει ο Κύριος.

Ας προσέξουμε, λοιπόν, τα λόγια του προφήτη και ας καλλιεργούμε το θεμέλιο των αρετών, που είναι η ταπείνωση.

Να αναφέρουμε επίσης, ότι ο Αβδιού ήταν μαθητής του προφήτου Ηλιού, επί της βασιλείας Οχοζία, ο οποίος έστειλε τον Αβδιού στον Ηλία για να τον πείσει να κατέβει από το βουνό προς τον βασιλιά. Μετά την μετάβαση του Ηλία στον Οχοζία, ο Αβδιού, παραιτήθηκε από τη θέση του πεντηκοντάρχου, ακολούθησε τον προφήτη Ηλία και τον υπηρετούσε. Όταν πέθανε ετάφη στον τάφο των πατέρων του.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ώσπερ θεράπων φερωνύμως του Λόγου, του υπέρ έννοιαν φωτός ηξιώθης, και προφητείας έλλαμψιν εδέξω σοφέ δόξαν γαρ την άυλον, καθαρώς εποπτεύων, όργανον θεόπνευστον, Οβδιού ανεδείχθης, προμελωδούν εν κόσμω μυστικώς, των εσομένων, Προφήτα την έκβασιν.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΧΑΡΤΑΚΙΑ ΔΥΣΒΑΣΤΑΚΤΑ ΑΠ' ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΝΕ

Είναι κάποια χαρτάκια δυσβάστακτα απ’ τον πόνο που κουβαλούνε ....
Είναι εκείνα που δίνεις στον ιερέα για μνημόνευση στην Θεία Λειτουργία....
Δίπλα στα ονόματα ανοίγονται εκείνες οι παρενθέσεις που φανερώνουν τα βάθη των πληγών κείνων που υποφέρουν....
Μακάρι να γνωρίζαμε την βοήθεια που προσφέρει η μνημόνευση για όλους,για εκείνους που έχουμε δίπλα μας μα και για εκείνους που βρίσκονται προς το παρών στο ‘’διπλανό δωμάτιο’’....
Μη αμελείς να τους γράφεις.....
Κι αν θυμηθείς βάλε και το ονοματάκι κείνου που είναι το ‘’χωνευτήρι των καημών σου’’(πνευματικός),και κείνου που μεσολάβησε και βρίσκεσαι σήμερα στην αγκάλη της Εκκλησιάς(ανάδοχος).....

Κι αν το λέει η καρδούλα σου βάλε και εκείνη τη ψυχή που σε δυσκολεύει....
Δεν μας κουράζεις(τους ιερείς) κι ας γράφεις ‘’από Αδάμ....άχρι Ιωσήφ του Μνήστορος....’’

Της γλυκιάς παρηγοριάς Του Θεού μας μερτικό έχουν όλοι όσων η καρδιά τους είναι ανοιχτή.....
Άλλωστε και να το θυμάσαι στο χαρτάκι τούτο το ευλογημένο δεν είναι απλές τυπογραφικές γραμμές εκείνες που βάζεις τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, είναι θέσεις στο ‘’βαγόνι της μνημόνευσης’’....
Δεν είναι κρίμα να πάνε(τα βαγόνια) άδεια....

Όσο κάθε μέρα ο πονηρός θα γραπώνει με την αμαρτία εμάς και τους συνανθρώπους μας τόσο και εμείς θα γεμίζουμε τούτα τα ‘’χαρτάκια τα ευλογημένα’’,τόσο θα καλούμε με τις προσευχές μας κοντά μας Εκείνον που είναι Χαρά, το Φως και η Ζωή!

Αρκετή θλίψη, σκοτάδι και θανατίλα μας έδωσαν οι σφιχταγκαλιές του πονηρού.....
Όπως λέει κι ένα όμορφο τραγούδι:
“Ο μισεμός είναι καημός
το έχε γεια είναι ζάλη
και το καλώς ορίσατε είναι χαρά μεγάλη’’

Αυτό το ‘’καλώς ορίσατε’’μας λέει ο Χριστός μας καθώς κολυμπάμε όλοι μαζί
μέσα στην ευσπλαχνία Του(στο Άγιο Ποτήριο που βάζει κατά την Συστολή ο Ιερέας
τους πάντες, ζώντες και κεκοιμημένους, φίλους κι εχθρούς)

Υ.Γ Ερώτηση σε γέροντα της Ρωσίας(επί κομμουνιστικού καθεστώτος)
-Γέροντα τι κάνετε τώρα που έχει ανάγκη ο κόσμος;
- Λειτουργούμε(κάθε μέρα) παιδί μου!
π.Ιωάννης Παπαδημητρίου

ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ "Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΣ"

 

Ο Χριστός είναι το παν. Αυτός είναι η αγάπη μας, Αυτός είναι ο έρωτάς μας. Είναι έρωτας αναφαίρετος ο έρωτας του Χριστού. Από κει πηγάζει η χαρά. Η χαρά είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι μια χαρά που σε κάνει άλλο άνθρωπο. Είναι μια πνευματική τρέλα, αλλά εν Χριστώ. Σε μεθάει σαν το κρασί το ανόθευτο, αυτό το κρασί το πνευματικό. … Ο πνευματικός οίνος είναι άκρατος, ανόθευτος, πολύ δυνατός κι όταν τον πίνεις σε μεθάει. Αυτή η μέθη είναι δώρο του Θεού, που δίδεται στους «καθαρούς τη καρδία». Όσο μπορείτε να νηστεύετε, όσες μετάνοιες μπορείτε να κάνετε, όσες αγρυπνίες θέλετε ν’ απολαμβάνετε· αλλά να είστε χαρούμενοι. Να έχετε τη χαρά του Χριστού. Είναι η χαρά που διαρκεί αιώνια, που έχει αιώνια ευφροσύνη. Είναι η χαρά του Κυρίου μας, που δίνει την ασφαλή γαλήνη, τη γαλήνια τερπνότητα και την πάντερπνη ευδαιμονία. Η χαρά η πασίχαρη, που ξεπερνά κάθε χαρά. Ο Χριστός θέλει κι ευχαριστείται να σκορπάει τη χαρά, να πλουτίζει τους πιστούς Του με χαρά. Εύχομαι, «ίνα η χαρά υμών ή πεπληρωμένη».
Αυτή είναι η θρησκεία μας. Εκεί πρέπει να πάμε. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος παιδιά μου. Τι είναι Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο· όσοι εδώ στη γη ζουν τον Χριστό, ζουν το Παράδεισο. Έτσι είναι που σας το λέγω.
Είναι σωστό αληθινό αυτό πιστέψτε με! Έργο μας είναι να προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνεις τα τυπικά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν’ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στο θείο έρωτα.
Αυτά η ψυχή μας θέλει να αποκτήσει. Αν προετοιμασθούμε ανάλογα, η χάρις θα μας τα δώσει. Δεν είναι δύσκολο. Αν αποσπάσομε την χάρι, όλα είναι εύκολα, χαρούμενα κι ευλογία Θεού. Η θεία χάρις διαρκώς κρούει την πόρτα της ψυχής μας και περιμένει ν’ανοίξομε, για να έλθει στην διψώσαν καρδίαν μας και να την πληρώσει. Το πλήρωμα είναι ο Χριστός, η Παναγία μας, η Αγία Τριάς. Τι ωραία πράγματα!
Άμα αγαπάεις ζεις στην Ομόνοια και δεν ξέρεις ότι βρίσκεσαι στην Ομόνοια. Ούτε
αυτοκίνητα βλέπεις, ούτε κόσμο βλέπεις, ούτε τίποτα. Είσαι μέσα σου με το πρόσωπο που αγαπάεις. Το ζεις, το ευχαριστιέσαι, σ’ εμπνέει. Δεν είναι αληθινά αυτά; 

Σκεφθείτε αυτό το πρόσωπο που αγαπάτε να είναι ο Χριστός. Ο Χριστός στο νου σου, ο Χριστός στην καρδιά σου, ο Χριστός σ’ όλο σου το είναι, ο Χριστός παντού.
Ο Χριστός είναι η ζωή, η πηγή της ζωής, η πηγή της χαράς, η πηγή του φωτός του
αληθινού, το παν. Όποιος αγαπάει τον Χριστό και τους άλλους, αυτός ζει τη ζωή. Ζωή χωρίς
Χριστό είναι θάνατος, είναι κόλαση, δεν είναι ζωή. Αυτή είναι η κόλαση, η μη αγάπη. Ζωή είναι ο Χριστός. Η αγάπη είναι η ζωή του Χριστού. Ή θα είσαι στη ζωή ή στο θάνατο. Από σένα εξαρτάται να διαλέξεις. Ενώ το επιθυμούμε, ενώ το θέλομε, ενώ είμαστε άξιοι, η θεία χάρις έρχεται μέσω του αδελφού. Όταν αγαπάμε τον αδελφό, αγαπάμε την Εκκλησία, άρα τον Χριστό. Μέσα στην Εκκλησία είμαστε κι εμείς. Άρα όταν αγαπάμε την Εκκλησία αγαπάμε και τον εαυτό μας.
Ν’ αγαπάμε τον Χριστό μόνο γι’ Αυτόν. Ποτέ για μας. Ας μας βάλει όπου θέλει. Ας μας δώσει ότι θέλει. 

Είναι κακό ν’ απελπίζεσαι, διότι ο απελπισμένος πικραίνεται και χάνει την προθυμία και τη δύναμή του.
Όσο αγαπάεις τον Χριστό, τόσο νομίζεις ότι δεν Τον αγαπάεις κι όλο λαχταράεις
περισσότερο να Τον αγαπήσεις. Χωρίς όμως να το καταλαβαίνεις πηγαίνεις πιο ψηλά, πιο ψηλά! Όταν βρεις τον Χριστό σου αρκεί δεν θέλεις τίποτ’ άλλο, ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζεις παντού, όπου υπάρχει ο Χριστός. … Όπου υπάρχει η αγάπη στον Χριστό εξαφανίζεται η μοναξιά. Είσαι ειρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Ούτε μελαγχολία ούτε αρρώστια, ούτε πίεση ούτε άγχος ούτε κατήφεια, ούτε κόλαση. Όταν έλθει ο Χριστός στην καρδιά η ζωή αλλάζει.
Κυριαρχεί ο Χριστός. Και η λαχτάρα του ανεσπέρου φωτός. Αυτή η λαχτάρα σε κάνει να αισθάνεσαι ότι ο θάνατος είναι η γέφυρα που θα την περάσεις σε μια στιγμή για να συνεχίσεις τη ζωή του Χριστού.

ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟΣ ΣΤΕΝΑΓΜΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΟΜΟΡΦΙΑ

 

π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Φαίνεται σαν να έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια, αλλά στην ουσία δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι θρησκευτικές γιορτές σημάδεψαν τη ζωή. Αν και όλοι πήγαιναν στην εκκλησία, δεν γνώριζαν, φυσικά, όλοι το ακριβές περιεχόμενο κάθε γιορτής.

Για πολλούς, ίσως για την πλειοψηφία, η γιορτή ήταν πάνω απ’ όλα μια ευκαιρία να κοιμηθούν καλά, να φάνε καλά, να πιουν και να ξεκουραστούν.

Παρόλο αυτά, νομίζω πώς ο καθένας αισθανόταν, αν όχι εντελώς συνειδητά, πώς με την κάθε γιορτή στη ζωή του εισέβαλε κάτι το υπερβατικό και ακτινοβόλο, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο μ’ έναν κόσμο από διαφορετικές πραγματικότητες, με την υπόμνηση κάποιου ξεχασμένου πράγματος, κάποιου πράγματος πού το είχε πνίξει η ρουτίνα, το κενό και η φθορά της καθημερινής ζωής.

Σκεφτείτε τα ονόματα των ίδιων των εορτών: Εισόδια, Χριστούγεννα, Θεοφάνεια, Υπαπαντή, Μεταμόρφωση.

Αυτές οι λέξεις, με την ιεροπρέπειά τους και μόνο, την απόσταση τους από την καθημερινή ζωή, και τη μυστηριακή τους ομορφιά αφύπνιζαν κάποια ξεχασμένη μνήμη, προσκαλούσαν, έδειχναν κάτι, Η γιορτή ήταν ένα είδος νοσταλγικού στεναγμού για μια χαμένη ομορφιά, πού ακόμη μας νεύει, ενός στεναγμού για κάποιον άλλον τρόπο ζωής.

Ο σύγχρονος κόσμος, ωστόσο, έχει γίνει μονότονος και ανεόρταστος.

Ακόμη και οι κοσμικές γιορτές μας αδυνατούν να κρύψουν αυτή τη στάχτη της λύπης και της απελπισίας πού κατακάθεται πάνω μας, επειδή ουσία του εορτασμού είναι η εμπειρία τού να σε συνεπαίρνει μια διαφορετική πραγματικότητα, η εισβολή σ’ έναν κόσμο πνευματικής ομορφιάς και φωτός.

Αν όμως δεν υπάρχει αυτή η πραγματικότητα, αν ουσιαστικά δεν υπάρχει τίποτε για να γιορτάσεις, τότε καμία τελική ανάταση δεν θα μπορέσει να δημιουργήσει μια γιορτή.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΛΑΤΩΝ

 

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Πλάτωνος τιμά σήμερα, 18 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Πλάτωνας έζησε στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ. Καταγότανε από την Άγκυρα της Γαλατίας της Μικρός Ασίας, και ήταν αδελφός του μάρτυρα Αντιόχου. Σε νεαρή ηλικία τον συνέλαβαν οι ειδωλολάτρες, διότι διακήρυττε την πίστη του στον Ιησού Χριστό και τον οδήγησαν μπροστά στον ηγεμόνα Αγριππίνο.

Ο Αγριππίνος βλέποντας την ωραιότητα του νέου και γνωρίζοντας ότι κατείχε περιουσία, προσπάθησε να τον ελκύσει με κολακείες. Όμως ο Άγιος Πλάτων αρνήθηκε και συνέχισε να διακηρύττει την πίστη του στον Έναν και μοναδικό Θεό.

Αφού ο ηγεμόνας είδε ότι δεν κατάφερε να τον αλλαξοπιστήσει δελεάζοντάς τον, τον απείλησε με μαρτύρια. Παρ’ όλα ταύτα ο Άγιος Πλάτων παρέμεινε σταθερός στην πίστη του. Έτσι ο Αγριππίνας διέταξε να τον μαστιγώσουν ανελέητα και ύστερα να τον βασανίσουν με πυρωμένες ράβδους.

Ο Άγιος διατήρησε όλη του την πίστη και δεν έπαψε να ομολογεί τον Ιησού Χριστό, γι’ αυτό διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του (306 μ.Χ.). Έτσι λοιπόν ο Άγιος μεγαλομάρτυρας Πλάτωνας παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο και τιμήθηκε με το αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Χορός Αγγελικός.
Δυάς η ευκλεής, των κλεινών Αθλοφόρων, εδόξασε λαμπρώς, την Αγίαν Τριάδα, ο Πλάτων ο ένδοξος, Ρωμανός τε ο ένθεος, εναθλήσαντες, και τον εχθρόν καθελόντες, όθεν πάντοτε, υπέρ ημών δυσωπούσι, τον μόνον Φιλάνθρωπον.

ΔΩΣΕ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ

 

Η Ευχή των γονέων είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά για τα παιδιά. Δώσε πρώτη κληρονομιά στα παιδιά σου την αρετή και ύστερα μοίρασέ τους και την περιουσία σου.

Εάν κληρονομήσεις περιουσία, η οποία γνωρίζεις ότι είναι συναγμένη από αδικίες και αρπαγές – κλεψιές, τότε να την επιστρέψεις σε εκείνους που αδικήθηκαν. Αν όμως δεν τους γνωρίζεις, τότε να την διαμοιράσεις σε όσους έχουν ανάγκη. Διαφορετικά, αν δεν πράξεις έτσι, θα υποστείς τις ίδιες τιμωρίες με εκείνους, που συγκέντρωσαν με αδικίες αυτόν τον πλούτο. (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

Για πες μου, ποια δικαιολογία έχεις, όταν όσα κληρονόμησες από τον πατέρα σου, τα τρως χωρίς να κάνεις τίποτε; Σπαταλάς ως τεμπέλης την περιουσία ασυλλόγιστα. (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

Δώσε πρώτη κληρονομιά στα παιδιά σου την αρετή και ύστερα μοίρασέ τους και την περιουσία σου. (Μέγας Βασίλειος)

Οι γονείς δεν πρέπει να ξεθαρρεύουν και να δίνουν στα παιδιά τους όσα έχουν, όλα μαζί, γιατί τα παιδιά είναι άπειρα και μπορεί να ξανοιχτούν στην σύγχρονη ζωή που δεν έχει άκρη. Ύστερα θα πονούν, που δεν θα έχουν να τα βοηθήσουν. Να προσέξουν επίσης, ώστε το πιο αδύνατο παιδί να το ενισχύσουν περισσότερο υλικά και ακόμη περισσότερο ηθικά, για να μην το πάρει σβάρνα ο πανικός της αποτυχίας, αλλά και με διάκριση και αγάπη να τα τακτοποιήσουν όλα τα παιδιά, για να μην ψυχρανθούν μεταξύ τους. (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)

Η ευχή των γονέων είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά για τα παιδιά. Γι’ αυτό να φροντίζουν να έχουν την ευχή τους. (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)

Οι γονείς, δεν αφήνουν στα παιδιά τους κληρονομιά μόνο σπίτια, χωράφια, αλλά αφήνουν κληρονομιά και τα πάθη τους ή τις αρετές τους. Είναι η πνευματική κληρονομιά. Έτσι υπάρχουν παιδιά, που έχουν πλούσια πνευματική κληρονομιά από τους γονείς. Παιδιά με πολλές αρετές. Όπως υπάρχουν και παιδιά που κληρονόμησαν πάθη από τους γονείς τους. Η πνευματική κατάσταση των γονιών δηλαδή επηρεάζει το παιδί. Ο Θεός όμως δεν είναι άδικος. Αυτό που μετράει είναι η εργασία που έκανε κάποιος στον εαυτόν του. Ο αγώνας, ο προσωπικός κόπος που κατέβαλλε ο καθένας, για να τηρήσει τις εντολές του Χριστού, για να ευαρεστήσει τον Θεό, αυτό μετράει ο Θεός και όχι το σημείο που ξεκίνησε… (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)

Με τίποτε άλλο δεν διαφθείρει τους ανθρώπους ο διάβολος ευκολότερα και συντομότερα, παρά με τις μεγάλες κληρονομιές. Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο και πιο ψυχόλεθρο πράγμα, από το να κερδίσει κανείς μεγάλη περιουσία και κληρονομιά. (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΞΙΜΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

 

---

Τη μνήμη των Αγίων Γενναδίου και Μαξίμου των Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως τιμά σήμερα, 17 Νοεμβρίου, η Εκκλησία. Άξιοι κατά πάντα και οι δύο ποιμενάρχες της Εκκλησίας! Ο Γεννάδιος Α’, διαδέχτηκε το έτος 458 μ.Χ. τον Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Ανατόλιο. Προηγούμενα ήταν πρεσβύτερος στην ίδια Εκκλησία. Ο Πατριάρχης αυτός, εργάστηκε καρποφόρα για την επιστροφή πολλών αιρετικών στην Ορθοδοξία.

 Μεταξύ αυτών, επέστρεψε μέσω του Γενναδίου και ο ασπαζόμενος τις πλάνες των Ναβατιανών Μαρκιανός, τον όποιο και έκανε οικονόμο της Μεγάλης Εκκλησίας.

Επίσης ο Γεννάδιος Α’, έπεισε τον αυτοκράτορα Λέοντα τον Θράκα, να εξορίσει τον αιρετικό Πέτρο τον Κναφέα, όταν αυτός άρπαξε το θρόνο της Αντιόχειας από τον ορθόδοξο Πατριάρχη Μαρτύριο. Άλλα επί Γενναδίου ο αυτοκράτορας Λέων ο Μακέλλης, νομοθέτησε τον αγιασμό της Κυριακής. Ο Γεννάδιος κανένα δεν χειροτονούσε Ιερέα, αν αυτός δεν γνώριζε καλά την ερμηνεία των Ψαλμών.

Επίσης συγκάλεσε Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, όπου εκδόθηκε εγκύκλιος «κατά της χρηματολογίας προς χειροτονίαν». Μετά από αυτή την ευσυνείδητη και ιεροπρεπή πολιτεία, ο Γεννάδιος Α’ πέθανε το 471 μ.Χ.

Τώρα ως προς τον Πατριάρχη Μάξιμο, δεν είναι επαρκώς καθορισμένο ποιος από τους Πατριάρχες Κωνσταντινούπολης, που φέρουν το όνομα αυτό είναι ο Άγιος. Κατά πάσα πιθανότητα όμως, πρόκειται για τον Μάξιμο Γ’ (1476 – 1482 μ.Χ.). Αυτός καταγόταν από την Πελοπόννησο και εργάστηκε με πολλούς τρόπους για τη βελτίωση των ηθών.

Ο ίδιος μάλιστα, ακούραστα κάθε Κυριακή δίδασκε στο λαό τον Θείο Λόγο.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Αρετών ταις ιδέαις κατακοσμούμενος, της Εκκλησίας εδείχθης Αρχιεράρχης σοφός, και ποιμήν αληθινός, πάτερ Γεννάδιε, ως θεράπων του Χριστού, και οσίων κοινωνός, εν πάση δικαιοσύνη. Και νυν δυσώπει απαύστως, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ: ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ Θ'

Ο λόγος του Χριστού έρχεται από την έρημο. Δεν είναι εκ του κόσμου τούτου, όπως και ο Χριστός δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Όμως είναι ο ίδιος και απαράλλακτος λόγος που δημιούργησε και συγκρατεί όλη τη δημιουργία. Βρίσκεται στην ίδια τη σύσταση του κόσμου. Όταν ο Χριστός λέει κάτι, είναι αυτό που αποκαθιστά τη φύση στην αλήθεια της, την επαναφέρει στις προδιαγραφές της, την ανακαλεί από μια νοσηρή κατάσταση.

Χαρακτηριστικό σύμπτωμα και εκδήλωμα αυτής της νοσηρής κατάστασης είναι η πλεονεξία. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης φαίνεται ότι αποκτά τέτοια δύναμη, ώστε να καλλιεργεί επιμελώς μια εμπαθή σχέση με πρόσωπα και πράγματα, μια ορμή για κτητικότητα και κυριαρχία. Είναι, μια σχέση παράγωγο της ανθρώπινης φιλαυτίας.

Για τους Πατέρες της Εκκλησίας η πλεονεξία είναι αυτή που φέρει τα πάνω κάτω. Επινόησε την ανισότητα, κατέλυσε την αρμονία, καλλιεργεί τη μισανθρωπία, προκαλεί τους πολέμους, τη βία, την καταπίεση, την εκμετάλλευση, γεννά τη χειρότερη μορφή ειδωλολατρίας –τη λατρεία του χρήματος— και όλα τούτα «νόμιμα», αφού κάθε εξουσία έχει τον τρόπο να νομιμοποιεί. Οι Πατέρες μιλούν για άδικους νόμους, αυθαιρεσία της εξουσίας, καπηλεία θεσμών και αξιών, κοινωνική αδικία και αναλγησία, για το θέατρο της υποκρισίας. Η φρενώδης όρεξη για αύξηση του πλεονάσματος οδηγεί σε κατάσταση ψύχωσης και αλλοτρίωσης, όταν γίνεται αυτοσκοπός, όπως στη σημερινή χρηματοοικονομία.

Με αφορμή το πάθος της πλεονεξίας δίνεται από τον Ιησού η παραβολή του άφρονος πλουσίου. «Προσέχετε από την πλεονεξία», λέει, «γιατί τα πλούτη, όσο περίσσεια κι αν είναι, δεν δίνουν την αληθινή ζωή στον άνθρωπο.» Είναι άκρως ενδιαφέρον ότι στη συγκεκριμένη παραβολή η προέλευση του πλούτου δεν παρουσιάζεται ως καρπός φανερής αδικίας και κλοπής. Ο άφρων ήταν γαιοκτήμονας και η γη του έδωσε μεγαλύτερη σοδειά, την οποία έπρεπε να συνάξει. Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει να συμπεριλάβουμε στην «περιουσία» του και ανθρώπους που ήταν στη δούλεψή του με άθλιες συνθήκες εργασίας και φυσικά κατακράτηση της παραγωγής. Σύμφωνα με μια καθωσπρέπει ερμηνεία, Ιουδαϊκή στην προέλευσή της, αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως ευλογία Θεού. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Οι Πατέρες είναι σαφείς: Το πλεόνασμα προέρχεται από την κλοπή εκείνων που το έχουν πραγματική ανάγκη. Αν ο κατέχων δεν αρπάζει άμεσα, ωστόσο αποστερεί έμμεσα, αφού το ογκούμενο πλεόνασμα παράγει υστέρημα, εξαιτίας της ανισοκατανομής των κοινών αγαθών.  Υπάρχει μόνο μια μικρή διαφορά ανάμεσα στον κλέφτη και στον πλεονέκτη, σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Ο πρώτος κλέβει τη νύχτα, ενώ ο δεύτερος την ημέρα.

Η φιλαυτία είναι η στάση ζωής του πλουσίου που έχει χάσει το μυαλό του. Διότι ο άφρων πλούσιος δεν βλέπει τίποτε άλλο παρά την ψευδανάγκη να αυξάνει τις υποδομές του, ζώντας με τη φρεναπάτη της απόλυτης ασφάλειας: «ψυχή, έχεις πολλά αγαθά, κείμενα εις έτη πολλά. Αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου.»

Υπάρχει βέβαια και ο σωζόμενος πλούσιος. Εκείνος που ενώ με τίμια μέσα αποκτά ή κληρονομεί πλούτο, θεωρεί τον εαυτό του οικονόμο αυτού του πλούτου για τις ανάγκες του κόσμου. Όμως, με τη λέξη «οικονόμος» δεν εννοούμε αυτόν που κάνει ελεημοσύνες. Η ελεημοσύνη μπορεί να μην είναι έργο αγάπης, ούτε απαραιτήτως «οικονομεί» κάτι. «Οικονομική» είναι η χρήση του πλούτου, όταν δίνει το περίσσευμα στους άλλους, αναπληρώνοντας το υστέρημά τους. Αυτή είναι η αληθινή κοινωνικότητα. Αυτός είναι ο αληθινά φιλάνθρωπος, εκείνος που δεν θεωρεί τίποτε δικό του. Είναι διαχειριστής στη περιουσία του Θεού, που προσφέρει τα μεγάλα –τον ήλιο, τη βροχή, τη γη— σε όλους ανεξαιρέτως. Ας θυμηθούμε την «έμορφη, ευγενική» φράση  των Πατέρων, ότι δεν ισχύει για μας «το εμόν ή το σον, το ψυχρόν τούτο ρήμα».

Κάποια στιγμή το θέατρο αυτής της ζωής τελειώνει. Και ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι από όσα κατείχε και χρησιμοποιούσε στη σκηνή τίποτε δεν του ανήκει. Και αυτό το κορμί του θάβεται στη μητέρα γη. Στο πικρό τέλος της παραβολής ο Θεός λέει στον ανόητο: «άφρων, αυτή τη νύχτα απαιτούν από σένα την ψυχή σου. Κι αυτά που ετοίμασες, σε ποιόν θα ανήκουν;» Ποιοί απαιτούν την ξεμοναχιασμένη ζωή του, αν όχι ο Θεός; Οι δαίμονες θα τον σύρουν πλέον στον τόπο της επιλογής του: στην άβυσσο της ακοινωνησίας, στο σκοτάδι της αφιλίας, στην πραγματική εμπειρία του πραγματικού θανάτου. Αυτός ο πλούσιος δεν έχει ούτε όνομα, ούτε μνήμη, ούτε σωτηρία.

Υπάρχει λοιπόν ανάγκη θεραπείας πριν το τέλος της παράστασης. Είναι η καταπολέμηση της πλεονεξίας και της φιλαυτίας. Ὁ πρακτικός τρόπος για την αντιμετώπιση της πρώτης –της πλεονεξίας– είναι η άσκηση και παραμονή μας στα χρειώδη, τα αναγκαία. Οι αισθήσεις απαιτούν ολοένα και περισσότερα, τρέφουν την ανικανοποίητη βουλιμία μας. Παραιτούμενοι από τις απαιτήσεις αυτές, αρκούμεθα στα αναγκαία του βίου: την απλή τροφή, το απλό ένδυμα, το απλό κατάλυμα, κατά τη συμβουλή του αποστόλου Παύλου. Ο αληθινά αυτάρκης χρησιμοποιεί απλώς όσα καλύπτουν τις ανάγκες του, όπως η μέλισσα παίρνει από τα άνθη μόνον αυτό που της χρειάζεται.

Όσο για τη φιλαυτία, η αγωγή για την καταστολή της είναι η καλλιέργεια της έμπρακτης αγάπης. Η πρωταρχική ευαγγελική εντολή, ο λεγόμενος χρυσός κανόνας, υποδεικνύει όχι τί να μη κάνεις, αλλά τί να κάνεις. Σου λέει όχι απλώς να μη κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θέλεις να κάνουν οι άλλοι σε σένα, αλλά κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: να κάνεις στους άλλους αυτό που θέλεις να κάνουν οι άλλοι σε σένα. Γι  αυτό και ο άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης καταδικάζει όχι μόνο τον πλούσιο που θησαυρίζει από αδικίες, αλλά και εκείνον που μπορεί να σώσει κάποιον άνθρωπο από λιμό, χρέος ή αιχμαλωσία, κι όμως δεν το κάνει.

Δεν αρκεί να εφησυχάζεις, να λες ότι «εγώ δεν έχω πειράξει κανένα». Αυτό δεν σε σώζει, δεν σε αναδεικνύει άνθρωπο. Αλλά να πλησιάζεις, να σκύβεις στο πρόβλημα του άλλου. Δεν χρειάζεται πάντα χρήματα ο πλησίον, κάποτε χρειάζεται τον καλό λόγο, το ειλικρινές ενδιαφέρον, την ευγενική συμπεριφορά. Αλλά και σε υλικό επίπεδο, αυτό που περισσεύει χάρη στη δική σου άσκηση και εγκράτεια να μη συσσωρεύεται, αλλά να προσφέρεται για τις ανάγκες των δεομένων και αδυνάτων. Τέλος, και το προσωπικό χάρισμα να διατίθεται στη θεραπεία των αναγκών των άλλων. Ώστε χρήματα και χαρίσματα να μη κατέχονται, αλλά να μοιράζονται. Γιατί δεν είναι δικά σου. Κι αν ο Θεός σου τα δίνει, είναι για να σου δώσει την ευκαιρία να γίνεις αληθινός άνθρωπος με τη μετάδοσή τους.

Ο Θεός μιλά στο τέλος της παραβολής, αλλά μέσα από την παραβολή μιλά κάθε στιγμή, αιώνια παρών, στον καθένα μας προσωπικά, ώστε να έχουμε ανοιχτά και άγρυπνα τα μάτια της ψυχής. Η εποχή μας έχει δημιουργήσει ένα άλλο υβρίδιο. Όχι τον άφρονα πλούσιο που συνάζει απλώς τον πλούτο που δίνει η γη, αλλά τον άφρονα επενδυτή, που κάνει το κέρδος αυτοσκοπό και νόημα ζωής σε ένα κυρίαρχο οικονομικό σύστημα. Η αλλοτρίωση είναι ακόμη βαθύτερη. Ο τεχνοκράτης έχει στη θέση της καρδιάς μια μηχανή και στη θέση του μυαλού ένα τυφλό νεόπλασμα, που θερμαίνεται στη χωματερή της φιλοδοξίας. Η αρχή της νόσου είναι η ίδια, ίδια και η κατάληξη.

Όποιος θέλει να είναι άφρων, ας είναι. Διαφορετικά ας παραμείνουμε στα χρειώδη, ας κάνουμε το περίσσευμα ευλογία, ας ζήσουμε σαν άρχοντες από το υστέρημά μας, κι αυτό, αν είναι αγάπη, αν είναι δηλαδή μίμηση του Χριστού, θα μας κάνει αληθινά πλούσιους.

Αρχιμανδρίτης Χριστόδουλος
Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17/11/24 ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ ΙΒ' 16-21

 

Αρχιμ. Επιφανίου Παπαντωνίου

Πρωτότυπο Kείμενο

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολὴν τάυτην· Ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ, λέγων· Τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; Καὶ εἶπε· Τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· Ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω.

Νεοελληνική Απόδοση

Είπε ο Κύριος την εξής παραβολή «Κάποιου πλούσιου ανθρώπου χωράφια έδωσαν άφθονη σοδειά. Κι εκείνος σκεφτόταν και έλεγε: τι να κάνω; Δεν έχω μέρος να συγκεντρώσω τα γεννήματά μου! Να τι θα κάνω, είπε. Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες για να συγκεντρώσω εκεί όλη τη σοδειά μου και τα αγαθά μου. Και τότε θα πω στον εαυτό μου: τώρα, έχεις πολλά αγαθά, που αρκούν για χρόνια πολλά. Ξεκουράσου, τρώγε, πίνε, διασκέδαζε. Τότε του είπε ο Θεός: «ανόητε. Αυτή τη νύχτα θα παραδώσεις τη ζωή σου. Αυτά λοιπόν που ετοίμασες, σε ποιόν θα ανήκουν;». Αυτά, λοιπόν, παθαίνει όποιος μαζεύει πρόσκαιρους θησαυρούς και δεν πλουτίζει τον εαυτό του με ό,τι θέλει ο Θεός». Αφού τα είπε όλα αυτά, πρόσθεσε με έμφαση: «Όποιος έχει αυτιά για ν΄ακούει ας τα ακούει».

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17/11/24 ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Β' 16-20

 

Πρεσβ. Χαρίτων Θεοδώρου

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀδελφοί, εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ. Εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἄρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; Μὴ γένοιτο. Εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι. Ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, ξέρουμε πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί με την τήρηση των διατάξεων του νόμου. Αυτό γίνεται μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό κι εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να δικαιωθούμε με την πίστη στο Χριστό κι όχι με την τήρηση του νόμου· γιατί με τα έργα του νόμου δεν θα σωθεί κανένας άνθρωπος. Αν όμως, ζητώντας να σωθούμε από τον Χρίστο, βρεθήκαμε να είμαστε και εμείς αμαρτωλοί όπως οι εθνικοί, σημαίνει τάχα πως ο Χριστός οδηγεί στην αμαρτία; Όχι βέβαια! Γιατί, αν ότι γκρέμισα το ξαναχτίζω, είναι σαν να ομολογώ πως έκανα λάθος όταν το γκρέμιζα. Κι αληθινά, με κριτήριο τον νόμο, έχω πεθάνει για τη θρησκεία του νόμου, για να βρω τη ζωή κοντά στο Θεό. Έχω πεθάνει στον σταυρό μαζί με τον Χριστό. Τώρα πια δεν ζω εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπο μου ο Χριστός. Κι η τωρινή σωματική μου ζωή είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου.

ΠΑΛΕΨΕ ΜΕ ΝΥΧΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΗ ΛΥΣΗ

 

Θέλω να φανταστείς ότι είσαι μέσα σε ένα λάκκο.

Έξω, έχει αρχίσει να νυχτώνει, το κρύο απλώνεται και ακούς από μακριά τα ουρλιαχτά, από τα τσακάλια που πλησιάζουν.

Μην χάνεις χρόνο, προσπαθώντας να σκεφτείς πως βρέθηκες εκεί. Μην περιμένεις να βρεις το ποιος σε έχει σπρώξει.

Πάλεψε. Πάλεψε με όλες τις δυνάμεις.

Πάλεψε με νύχια και με δόντια, να βγεις από το λάκκο σου και τρέξε. Τρέξε όσο πιο γρήγορα μπορείς μέχρι να βρεις ένα καταφύγιο ασφαλές, όπου θα μπορέσεις πλέον ήρεμος να ζεσταθείς και να ξαποστάσεις…

Έτσι και στη ζωή…

Μην χάνεις χρόνο με το να σκέφτεσαι ποιος η τι φταίει για τις δυσκολίες σου.

Πάλεψε.

Πάλεψε με νύχια και με δόντια μέχρι να βγεις από τον λάκκο σου.

Πάλεψε με νύχια και με δόντια μέχρι να βρεις τη λύση…

Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος

O AΓΙΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Ματθαίου του Αποστόλου και Ευαγγελιστού τιμά σήμερα, 16 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ματθαίος, πριν γίνει μαθητής του Κυρίου Ιησού Χριστού, ονομαζόταν Λευίς. Ο πατέρας του λεγόταν Αλφαίος και ήταν από τη Γαλιλαία.

Ο Ματθαίος έκανε το επάγγελμα του τελώνη, και ο Ιησούς τον βρήκε να κάθεται στο τελωνείο έξω από την Καπερναούμ. Και είπε προς αυτόν: «Ἀκολούθει μοι». Ο Ματθαίος, χωρίς καμιά καθυστέρηση, αμέσως τον ακολούθησε. Και όχι μόνο εγκατέλειψε το αμαρτωλό – για την εποχή εκείνη – επάγγελμα του τελώνη, αλλά και με χαρά φιλοξένησε τον Κύριο στο σπίτι του.

Εκεί, μάλιστα, ήλθαν και πολλοί τελώνες και άλλοι αμαρτωλοί άνθρωποι, με τους οποίους ο Ιησούς συνέφαγε και συζήτησε. Οι φαρισαίοι, όμως, που είχαν πωρωμένη συνείδηση, όταν είδαν αυτή την ενέργεια του Κυρίου, αμέσως τον κατηγόρησαν ότι συντρώγει με τελώνες και αμαρτωλούς.

Ο Ιησούς το άκουσε και είπε εκείνα τα θαυμάσια λόγια: «Ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθαίου, θ’ 13). Δηλαδή, λέει ο Κύριος, δεν ήλθα για να καλέσω εκείνους που νομίζουν τους εαυτούς τους δίκαιους, αλλά ήλθα να καλέσω τους αμαρτωλούς, για να μετανοήσουν και να σωθούν.

Στο Ματθαίο οφείλει η Εκκλησία μας το πρώτο κατά σειρά στην Καινή Διαθήκη Ευαγγέλιο, που γράφτηκε το 64 μ.Χ.

Ο Ματθαίος κατά την παράδοση κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Αιθιοπία, όπου και πέθανε μαρτυρικά.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας ήκουσας, φωνής του Λόγου, και της πίστεως, το φως εδέξω, καταλείψας τελωνείου τον σύνδεσμον όθεν Χριστού την απόρρητον κένωσιν, ευηγγελίσω Ματθαίε Απόστολε. Καί νυν πρέσβευε, δοθήναι τοις σε γεραίρουσι, πταισμάτων ιλασμόν και μέγα έλεος.

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΘΑ ΔΟΞΑΣΤΕΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ!

 

Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης

Ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τήν ἐντολή νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή ἐλευθερία: ἡ ἀγάπη γιά τό Θεό καί τόν πλησίον. Ἐδῶ βρίσκεται καί ἡ ἐλευθερία καί ἡ ἰσότητα.

Στήν κοσμική τάξη εἶναι ἀδύνατο νά ὑπάρξει ἰσότητα – αὐτό ὅμως δέν ἔχει σημασία γιά τήν ψυχή. Δέν μπορεῖ νά εἶναι ὁ καθένας βασιλιάς ἤ ἄρχοντας, πατριάρχης ἤ ἡγούμενος ἤ διοικητής.

Mπορεῖ ὅμως ὁ καθένας, σέ ὅποια τάξη κι ἄν ἀνήκει, ν’ ἀγαπάει τό Θεό καί νά εἶναι εὐάρεστος σ’ Ἐκεῖνον – κι αὐτό εἶναι τό σπουδαῖο.

Καί ὅσοι ἀγαποῦν περισσότερο τό Θεό στή γῆ, θά ἔχουν περισσότερη δόξα στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν καί θά εἶναι πιό κοντά στόν Κύριο. Ὁ καθένας θά δοξαστεῖ κατά τό μέτρο τῆς ἀγάπης του.

Ἡ θεία χάρη δέν ἀφαιρεῖ τήν ἐλευθερία, ἀλλά συνεργεῖ μόνο στήν ἐκπλήρωση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀδάμ βρισκόταν στήν κατάσταση τῆς χάριτος, ἀλλά δέν τοῦ ἀφαιρέθηκε τό αὐτεξούσιο.

Oἱ ἄγγελοι παραμένουν ἐπίσης στό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλά δέν τούς ἔχει ἀφαιρεθεῖ ἡ ἐλεύθερη βούληση.

Ὁ Κύριος ἔδωσε στή γῆ τό Ἅγιο Πνεῦμα· καί ὅσοι τό ἔλαβαν, αἰσθάνονται τόν παράδεισο μέσα τους.

Ἴσως πεῖς: “Γιατί λοιπόν δέν ἔχω κι ἐγώ μιά τέτοια χάρη;”. Ἐπειδή ἐσύ δέν παραδόθηκες στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ζεῖς σύμφωνα μέ τό δικό σου θέλημα.

Παρατηρῆστε ἐκεῖνον πού ἀγαπάει τό θέλημά του: Δέν ἔχει ποτέ εἰρήνη στήν ψυχή του καί δέν εὐχαριστιέται μέ τίποτα. Γι’ αὐτόν ὅλα γίνονται ὅπως δέν θά ἔπρεπε.

Ὅποιος ὅμως δόθηκε ὁλοκληρωτικά στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔχει τήν καθαρή προσευχή καί ἡ ψυχή του ἀγαπάει τόν Κύριο.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΩΣΤΟ;

                

 Αναρωτιόμαστε συχνά, ιδίως όταν οι μεγαλύτεροι συνομιλούμε με τους νεώτερους, γιατί δεν καταφέρνουμε να πείσουμε γ’ αυτό που θεωρούμε σωστό. Είναι μήπως γιατί αυτό που πιστεύουμε δεν είναι στην πραγματικότητα το σωστό; Είναι διότι ο άλλος, στον οποίο απευθυνόμαστε, έχει τόσο εγωισμό, ώστε δεν αποδέχεται τον λόγο μας; Είναι επειδή δεν τον καταλαβαίνει; Είναι επειδή θέλει να μπει στην περιπέτεια του λάθους, της διακρίβωσης με βάση το δικό του θέλημα του τι πρέπει να γίνει ή όχι; Ή όλα πηγάζουν από ένα αίσθημα απόρριψης της αυθεντίας και τη στιγμή που εμείς θέλουμε να δώσουμε στον άλλο να καταλάβει ότι αυτό που του λέμε είναι σωστό, εκείνη τη στιγμή στη σκέψη του λειτουργούμε ως η αυθεντία που θέλει ή έχει μάθει να απορρίπτει;

                Αυτά είναι αιώνια ερωτήματα της παιδαγωγικής και της συμβουλευτικής προσέγγισης  των ανθρώπων. Και επεκτείνονται και στην πνευματική ζωή. Συχνά οι άνθρωποι που πιστεύουμε στον Θεό θα θέλαμε να ακολουθούν και οι άλλοι άνθρωποι, τουλάχιστον του περιβάλλοντός μας, τον δρόμο της πίστης. Λησμονούμε βέβαια τον λόγο του Χριστού: «ει τον λόγον μου ετήρησαν, και τον υμέτερον τηρήσουσι» (Ιωάν. 15,20). Λησμονούμε ότι ούτε εμείς τηρούμε συνήθως τον λόγο του Χριστού και, επομένως, πώς έχουμε την απαίτηση οι άλλοι να κάνουν αυτό που εμείς δεν πράττουμε; Άρα, ο δρόμος της ταπείνωσης είναι η δική μας αρχή. Να μπορούμε εμείς να παλεύουμε να τηρούμε τον λόγο του Χριστού και της Εκκλησίας, για να ζητούμε, και πάλι με διακριτική αγάπη, από τους άλλους να πράξουν το ίδιο. Κι εκεί που νιώθουμε τοίχο, να επιλέγουμε την οδό και τον τρόπο της προσευχής, που ενώνεται με την υπομονή.

                Όμως στις σχέσεις γονέων και παιδιών, δασκάλων και μαθητών, επικεφαλής και υφισταμένων, πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το ίδιον θέλημα, το οποίο αρνείται να πράξει αυτό που μοιάζει και ίσως και να είναι σωστό; Η μέθοδος της βίας είναι απορριπτέα. Η τιμωρία είναι ένα όριο, που κάποτε είναι απαραίτητο, από την άποψη ότι εάν δεν υπάρχουν συνέπειες, τότε η ασυδοσία φέρνει περαιτέρω κακό. Αν δεν πειστεί όμως ο άλλος για το ότι είναι προς όφελός του και έχει νόημα να πράξει το σωστό, τότε και την τιμωρία θα βρει τρόπο να την ξεπεράσει. Ο διάλογος, η επιμονή, το φιλότιμο μπορούν να βοηθήσουν. Κυρίως όμως η αποφασιστικότητά μας, ότι αυτό που προτείνουμε γνωρίζουμε ότι είναι το σωστό. Έχουμε επιχειρήματα και πειθώ. Και τότε υπάρχει η ελπίδα να βοηθηθεί ο καλοπροαίρετος στο να αντιληφθεί ότι ό,τι προτείνουμε έχει αγάπη και ζητείται από αγάπη.

                Στην καθημερινότητα της ζωής, στην πολιτική, στις ανθρώπινες σχέσεις υπάρχει η καχυποψία του συμφέροντος. Δεν είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε αυτό που μοιάζει σωστό, καθότι υποψιαζόμαστε ότι αυτός ή αυτοί που μας το προτείνουν δεν είναι ειλικρινείς, αλλά έχουν ιδιοτέλεια μέσα τους και μας το ζητούνε. Ή, αποκρύπτουν άλλους στόχους και προβάλλουν αυτό που μοιάζει σωστό, αλλά δεν είναι ολοκληρωμένη η ματιά την οποία καλούμαστε να ρίξουμε. Το ρόδο συνοδεύεται και από αγκάθια. Και ο ιδιοτελής κρύβει ό,τι θα πληγώσει, ωραιοποιώντας τον ανθό, ώστε να πετύχει τον δικό του στόχο. Γι’ αυτό χρειάζεται αλήθεια και αγάπη, όταν θέλουμε να δείξουμε έναν δρόμο που νιώθουμε ότι είναι ο σωστός. Και ας επιμείνουμε. Ο χρόνος αποκαλύπτει ό,τι κρύβεται. Η προσευχή βοηθά στην αντοχή, ακόμη κι αν η λύπη της άρνησης δυσκολεύει.                 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός