Η γκρίνια φέρνει γκρίνια και η κακομοιριά φέρνει κακομοιριά. Όποιος σπέρνει κακομοιριά, θερίζει κακομοιριά και αποθηκεύει άγχος.
Ενώ, όποιος σπέρνει δοξολογία, δέχεται την Θεϊκή χαρά και την αιώνια ευλογία. Ο γκρινιάρης, όσες ευλογίες και αν του δώσει ο Θεός, δεν τις αναγνωρίζει. Γι’ αυτό απομακρύνεται η Χάρη του Θεού και τον πλησιάζει ο πειρασμός, ο οποίος του φέρνει όλο αναποδιές, ενώ τον ευγνώμονα τον κυνηγάει ο Θεός με τις ευλογίες Του.
Όταν δεν γκρινιάζει κανείς, για μια δυσκολία που τον βρίσκει, αλλά δοξάζει τον Θεό, τόστε σκάζει ο διάβολος και πάει σε άλλον που γκρινιάζει, για να του τα φέρει όλα πιο ανάποδα. Γιατί όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει.
Όποιος έχει αυτό το τυπικό, την συνήθεια της γκρίνιας, να ξέρει ότι θα του έρθει σκαμπιλάκι από τον Θεό, για να ξοφλήσει τουλάχιστον λίγο σ’ αυτήν την ζωή. Και αν δεν του έρθει σκαμπιλάκι, αυτό θα είναι χειρότερο, γιατί τότε θα τα πληρώσει όλα, μια και καλή, στην άλλη ζωή.
Εάν αφήσεις τον εαυτό σου στην κακομοιριά, εσύ θα μοιρολογάς και το ταγκαλάκι θα χτυπάει παλαμάκια…
Η γκρίνια είναι σαν να καταριέται ο ίδιος άνθρωπος τον εαυτόν του, οπότε έρχεται η οργή του Θεού.
Τον γκρινιάρη και στον Παράδεισο να τον βάλει ο Θεός, δεν θα αναπαυτεί και από μόνος του θα πάει στην Κόλαση, γιατί θα έχει παράπονα. Η γκρίνια είναι μεγάλο κακό και όποιος την έχει, δεν προχωράει πνευματικά.
Για έναν μικρό γογγυσμό υπέστη ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος ναυάγιο… Βλέπετε, επιτρέπει ο Θεός να ταλαιπωρηθούν για μικρά πράγματα οι Άγιοι, για να έχουμε εμείς παραδείγματα, ώστε να αντιμετωπίζουμε τους πειρασμούς με υπομονή, με προσευχή, αλλά και με χαρά.
