«Ζηλεύω γιατί σε αγαπώ, γιατί σε αγαπώ πάρα πολύ. Γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα». Και ας σε πνίγω. Και ας σε εγκλωβίζω. Και ας μην σου αφήνω ελευθερία καμμιά.
«Εγώ που σε αγαπώ τόσο πολύ; Εγώ που κάνω για σένανε τα πάντα; Εγώ που θυσία γίνομαι;» Και ας σε γεμίζω έτσι με τύψεις. Ας σε γεμίζω ενοχές.
«Δεν με αγαπάς. Αν με αγαπούσες όσο εγώ, δεν θα φερόσουν έτσι. Απόδειξέ μου. Απόδειξέ μου…». Και προσπαθείς εσύ, προσπαθείς, να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Προσπαθείς, να με πείσεις για κάτι το αυτονόητο, εμένα, που λέω πως σε αγαπώ…
«Έτσι αγαπώ εγώ. Και άμα σ’ αρέσει». Και ας θες να ουρλιάξεις με ότι φωνή σού ‘χει απομείνει, «όχι, δεν μου αρέσει, δεν μου φτάνει, με πληγώνει ο τρόπος σου…».
Και είναι και άλλες. Πολλές. Αγάπες, που πληγώνουνε, που πονάνε, που ξεσκίζουν τη ψυχή.
Δεν είναι όλες οι αγάπες ίδιες.
Για την ακρίβεια, κάποιες από αυτές, δεν είναι καν αγάπες…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος
