Αββά Δωρόθεου, περί του μη κρίνειν τον πλησίον
Αν είχα αγάπη και συμπαθούσα και πονούσα το πλησίον μου, δεν θα είχα το νου μου στα ελαττώματα του πλησίον… η αγάπη θα σκέπαζε κάθε σφάλμα, όπως ακριβώς έκαναν οι άγιοι, όταν έβλεπαν τα ελαττώματα των ανθρώπων.
Διότι μήπως είναι τυφλοί οι άγιοι και δεν βλέπουν τα αμαρτήματα;
Και ποιος μισεί τόσο πολύ την αμαρτία όσο οι άγιοι;
Και όμως δεν μισούν εκείνον που αμαρτάνει, ούτε τον κατακρίνουν,
Ούτε τον αποστρέφονται, αλλά υποφέρουν μαζί του, τον συμβουλεύουν, τον παρηγορούν, τον γιατρεύουν σαν άρρωστο μέλος του σώματός τους,
Κάνουν τα πάντα για να τον σώσουν…
Με τη μακροθυμία και την αγάπη τραβούν (ελκύουν) τον αδελφό και δεν τον απωθούν ούτε τον σιχαίνονται,
Όπως η μητέρα που έχει άσχημο παιδί δεν το σιχαίνεται, ούτε το αποφεύγει, αλλά μ’ ευχαρίστηση το στολίζει και κάνει ο,τι μπορεί για να το ομορφύνει, έτσι και οι άγιοι πάντοτε σκεπάζουν, στολίζουν, φροντίζουν, ώστε και αυτόν που αμαρτάνει να διορθώσουν την κατάλληλη στιγμή… και να μην αφήσουν να πάθει κανένας άλλος κακό εξαιτίας του, αλλά και οι ίδιοι να προκόψουν περισσότερο στην αγάπη του Χριστού…
