Πηγή της ψευδούς θρησκείας είναι η ανικανότητα να χαρείς, ή μάλλον η άρνηση της χαράς, ενώ η χαρά είναι απόλυτα ουσιώδης επειδή, δίχως αμφιβολία, αποτελεί καρπό της παρουσίας του Θεού. Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι υπάρχει Θεός και να μη χαίρεται…
Έξω από τη χαρά, όλα γίνονται δαιμονικά, μια βαθύτερη διαστροφή κάθε θρησκευτικής εμπειρίας!
Μια θρησκεία φόβου.
Θρησκεία της ψευτοταπείνωσης.
Θρησκεία της ενοχής, δηλαδή τα πάντα προσεγγίζονται ως πειρασμοί και παγίδες… (παντού βλέπουν την αμαρτία).
Οι «θρησκευόμενοι» άνθρωποι, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουν τη χαρά με υποψία!
Ο φόβος της αμαρτίας δεν μας γλυτώνει από την αμαρτία. Αυτό που μας σώζει είναι η χαρά εν Κυρίω. Ένα αίσθημα ενοχής ή ηθικότητας δεν μας απελευθερώνει από τον κόσμο και τους πειρασμούς του. Η χαρά είναι το θεμέλιο της ελευθερίας, όπου καλούμαστε να σταθούμε….
Και έρχονται οι άνθρωποι στην εξομολόγηση και συζητούν συζητούν…και κάποια αδυναμία ή ψεύτικη ντροπή με συγκρατεί από το να τους πω: «Δεν έχω καμιά συμβουλή να σας δώσω. Δεν έχω παρά μια αδύναμη, ετοιμόρροπη, αλλά ωστόσο για μένα, αδιάλειπτη χαρά. Τη θέλετε ;» Όχι, δεν τη θέλουν. Θέλουν να συζητούν για «προβλήματα» και να κουβεντιάζουν για «λύσεις».
Όχι, δεν υπήρξε μεγαλύτερη νίκη του Διαβόλου πάνω στον κόσμο άλλη απ’ αυτή την «ψυχολογοποιημένη» θρησκεία.
Υπάρχουν τα πάντα στην ψυχολογία. Ένα πράγμα είναι σ’ αυτήν αδιανόητο, αδύνατο: η χαρά!
π. Αλεξάνδρος Σμέμαν
Σχόλιο: Η Εκκλησία δεν είναι απλά ένας χώρος που διαφυλάττει στερεότυπα και παραδόσεις ή που καλλιεργεί την θρησκοληψία και την ιδρυματοποίηση των πιστών σε κανόνες και απαγορεύσεις.
Η Εκκλησία είναι ο χώρος που προβάλει την χαρά, το φως, την ελευθερία, το άνοιγμα της καρδιάς, την απενοχοποίηση της αμαρτίας, την ελπίδα και την αισιοδοξία.
Η Εκκλησία μας δεν είναι θρησκεία, δεν είναι χώρος του φόβου και της μιζέριας.
Είναι μοίρασμα και συγχώρεση, είναι αγάπη και καλοσύνη, είναι Χριστός.
