Φτάσαμε κιόλας μεσοστρατίς του μήνα που μας οδηγεί στη μεγάλη Εορτή των Χριστουγέννων, εορτή κατ’ εξοχήν, καταλλαγής και συγχωρήσεως. Το πόσοι και πώς το εννοούμε και προπαντός το βιώνουμε, αυτό είναι άλλο θέμα.
Γεγονός όμως είναι ότι, χωρίς τη μεγάλη αυτή αρετή της συγχωρήσεως και της συνδιαλλαγής μεταξύ μας, ο εορτασμός των Χριστουγέννων θα είναι πάντα μια απραγματοποίητη νοσταλγία, ντυμένη με όλα τα πολύχρωμα επίπλαστα μπιχλιμπίδια της υποκρίσεως.
Κύρια αιτία της εμμονής μας σ’ ένα από τα πάθη, που μας κρατούνε σε απόσταση από τους άλλους είναι ο εγωισμός κι απέναντι σ’ αυτόν στέκεται πάντα σιωπηλή και ντροπαλή η ταπείνωση.
Χωρίς ταπείνωση όχι να εορτάσει, αλλ’ ούτε καν να ατενίσει κανείς μακρόθεν μπορεί το μέγα μυστήριο των Χριστουγέννων.
Η σοφία των Πατέρων και στην περίπτωση αυτή είναι εξόχως οδηγητική. Μας προτρέπει στο πρώτο, που πρέπει να κάνουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε λεπτό, που είναι η αυτογνωσία.
Να
κατεβούμε μέσα στα σπηλιάρια της συνειδήσεώς μας και να διώξουμε το
σκοτάδι από τα πάθη που με περισσή επιμέλεια σκεπάζει και να
μετατρέψουμε, ό,τι καλό απομένει μέσα μας σε δοξολογία.
Πήγε κάποτε ένας συνειδητοποιημένος πιστός και ρώτησε τον π. Παΐσιο:
-Όταν, Γέροντα, βλέπω μέσα μου υπολείμματα από ένα πάθος, στεναχωριέμαι.
Και ο γέροντας του απάντησε:
– Πες «δόξα σοι ο Θεός» που έφυγαν τα πολλά! Αν ήμουν εγώ στη θέση σου, θα έβλεπα τις ολοφάνερες μεγάλες δωρεές του Θεού και «από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός» θα έλεγα το «δόξα σοι ο Θεός».
Αν θέλεις να ζεις παραδεισένια από αυτή τη ζωή, δες κι εσύ τις ευεργεσίες και τις πλούσιες δωρεές, που σου δίνει ο Θεός και άρχισε το «δόξα σοι ο Θεός». Να δοξάζετε τον Θεό, γιατί σας βοήθησε και προοδεύσατε έστω και λίγο, είτε επειδή εσείς κοπιάσατε, είτε επειδή σας βοήθησαν οι άλλοι.
Όταν ο άνθρωπος λέει «δόξα σοι ο Θεός», βοηθάει ο Θεός, γιατί η ευγνωμοσύνη με το ταπεινό φρόνημα και με τον φιλότιμο αγώνα τραβάει συνέχεια ουράνιες δυνάμεις και ευλογίες θεϊκές.
-Και όταν, γέροντα, ξέρω ότι θα ξαναπέσω;
– Δεν ξέρεις. Από φοβία σκέφτεσαι έτσι. Μην έχετε φοβία μήπως ξανακάνετε το ίδιο σφάλμα, γιατί έτσι κλονίζεται η πίστη σας στο Θεό. Μην τα σκαλίζετε τόσο πολύ.
Όταν σας λέει ο λογισμός ότι δεν πρόκειται να διορθωθείτε και διαλύεστε
από λύπη, χρειάζεται να δώσετε ένα ψεύτικο κουράγιο στον εαυτό σας. «Δόξα σοι ο Θεός» να πείτε «σήμερα είμαι καλύτερα από χτες. Δόξα σοι ο Θεός» χίλιες φορές.
Αν και φαίνεται ψεύτικο αυτό το κουράγιο, μέσα του όμως κρύβει μια μεγάλη δύναμη, την ελπίδα στο Θεό.
Η
ελπίδα στο Θεό που αναποδογυρίζει την απελπισία, ελευθερώνει την ψυχή
από τη λύπη και το άγχος και τονώνει σιγά – σιγά τις πνευματικές
δυνάμεις με τη θεία ζωντάνια που δίνει.
-Γέροντα, στενοχωριέμαι γιατί έχω πολλά προβλήματα υγείας.
-Όλα
να τα δέχεσαι σαν μεγάλα δώρα του Θεού. Ο Θεός δεν είναι άδικος. Στον
ουρανό θα έχεις πολλά να απολαύσεις. Θα έχεις σύνταξη μεγάλη, εάν δεν
την μειώσεις μόνος σου με τον γογγυσμό.
-Πώς, γέροντα, αφού τώρα δεν νιώθω μέσα μου τον ουρανό;
-Δεν νιώθεις τον ουρανό, γιατί δεν δοξολογείς τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος κινείται στο χώρο της δοξολογίας, χαίρεται με όλα. Υπάρχουν κοσμικοί άνθρωποι που θα μας κρίνουν εμάς τους μοναχούς.
Να δείτε οι Βεδουίνοι τι ταλαιπωρία περνούν, αλλά ευχαριστούν τον Θεό και είναι χαρούμενοι… Το ψωμί τους είναι όλο πέτρα!
Οι τροφές τους δεν έχουν τα απαραίτητα συστατικά, τα δόντια τους
καταστρέφονται τελείως. Και βλέπεις Βεδουίνους να έχουν μόνο ένα δόντι
και να χαίρονται σαν να είναι το δόντι μαργαριταρένιο…
Μου έλεγε κάποιος Επίσκοπος ότι σε ένα ναό, την ώρα που ο διάκος διάβαζε το ευαγγέλιο της θεραπείας των δαιμονιζομένων των Γεργεσηνών (Ματθ. 8, 28-34) ένας άνθρωπος πολύ απλός στεκόταν πίσω από το δεσποτικό και έλεγε συνέχεια: «δόξα σοι ο Θεός».
Αρχίζει ο διάκος: Τω καιρώ εκείνω «δόξα σοι ο Θεός», λέει εκείνος, υπήντησαν αυτώ … «δόξα σοι ο Θεός», χαλεποί λίαν, «δόξα σοι ο Θεός», και ιδού ώρμησε… «δόξα σοι ο Θεός».
Κατάλαβα, μου είπεν ο Επίσκοπος, ότι είχε δίκαιο αυτός ο απλός άνθρωπος, γιατί το «δόξα σοι ο Θεός» ρίχνει τους δαίμονες στη θάλασσα. Κι εσείς πάντα να λέτε «δόξα σοι ο Θεός» μέχρι να ορμήσει η αγέλη στη θάλασσα…»
Με τη δοξολογία καθαρίζει, αγιάζει ο άνθρωπος. Φυγαδεύονται οι κακοί λογισμοί, ο νους φωτίζεται και η καρδία καθαρίζει.
Κι έτσι, μόνο με φωτισμένο νου και καθαρή καρδιά θα μπορέσουμε να προσεγγίσουμε και να εορτάσουμε άξια τη Γέννηση του Σωτήρος Χριστού. (Πρωτ. Ευάγγελος Παχυγιαννάκης)
