Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης, Ψυχολόγος
Φαντάσου, άνθρωπε, δύο πέτρες. Δύο τυχαίες πέτρες, συμπαγείς, με μύτες, γωνίες και εξογκώματα. Φαντάσου, λοιπόν, ότι αρχίζουμε και κτυπάμε αυτές τις πέτρες μεταξύ τους. Ξανά και ξανά και ξανά.
Έτσι είναι και ένας γάμος, μία σχέση, μία συμβίωση δύο ανθρώπων με διαφορετική προέλευση, διαφορετικές αξίες, διαφορετικά πρέπει και θέλω. Δύο άνθρωποι οι οποίοι αρχίζουν και χτυπιούνται μεταξύ τους.
Επειδή όμως υπάρχουν αυτές οι μύτες και οι γωνίες, οι συγκρούσεις στην αρχή πονάνε και μάλιστα πολύ.
Έτσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους, τους διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους.
Καθώς όμως ο καιρός περνάει, από τις πολλές επαναλήψεις των συγκρούσεων, οι πέτρες αρχίζουν και λειαίνουν…. όλο και πιο πολύ και σιγά -σιγά οι συγκρούσεις παύουν να είναι τόσο πολύ επίπονες.
Και ο καιρός περνάει….
Φθάνει κάποια στιγμή, εκείνη η στιγμή, που οι πέτρες πλέον εφάπτονται πλήρως. Και λόγος για άλλη σύγκρουση δεν υπάρχει.
Έτσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Τα πρέπει, τα θέλω και οι εγωισμοί τρίβονται, θρυμματίζονται από τις συνεχείς και επαναλαμβανόμενες αυτές συγκρούσεις. Και οι άνθρωποι έρχονται κοντά ο ένας κοντά στον άλλο., όπως ακριβώς οι πέτρες.
Και οι μύτες και οι γωνίες δεν τους εμποδίζουν πλέον. Και έτσι οι δύο άνθρωποι ακουμπούν πια ο ένας με τον άλλον.
