Πρέπει ανοιχτά να ομολογούμε τον Χριστό. Αυτό είναι μεγάλη αρετή. Πόσοι χριστιανοί υπάρχουν που λένε: «Πιστεύω στον Θεό», αλλά στην πράξη δεν πιστεύουν!
Πόσα χείλη μένουν βουβά, όταν χρειάζεται να υπερασπιστούν μέσα στην
κοινωνία τη δόξα του Θεού και των Αγίων Του! Ο εχθρός Διάβολος προσπαθεί
τόσο πολύ για να σβήσει την πίστη από την καρδιά και να φέρει στη λήθη
τις αλήθειες του Χριστιανισμού. Γι’ αυτό βλέπουμε ανθρώπους οι οποίοι
είναι μόνο κατ’ όνομα χριστιανοί αλλά στα έργα κανονικοί ειδωλολάτρες.
Μην ντρέπεσαι να κάμεις ορθά το σημείο του Σταυρού , διότι με ον
τρόπο αυτό νικούμε τις σκοτεινές δυνάμεις: ««Οἱ τῷ Σταυρῷ τειχιζόμενοι,
τῷ ἐχθρῷ ἀντιτασσόμεθα, μή δειλιῶντες τάς αὐτοῦ μεθοδείας καί ἐνέδρας…» »
( Απόστιχα Αίνων του πλ. Β΄ Τετάρτης πρωί ). Όχι μόνο την εικόνα του
Χριστού και Θεού μας να προσκυνάς, αλλά και την εικόνα του
Σταυρού Του, επειδή ο Σταυρός είναι σημείο νίκης του Χριστού επί του
Διαβόλου και του στίφους των εναντίων δυνάμεων, γι’ αυτό τρέμουν και
τρέπονται σε φυγή, όταν βλέπουν το Σταυρό σχηματιζόμενο.
Κάποιοι αμαθείς κινούν το χέρι τους μπροστά στο πρόσωπό του;,
προσποιούμενοι ότι κάνουν τον σταυρό τους, αλλά ματαίως κοπιάζουν, γιατί
δεν σχηματίζουν πάνω τους σωστό, αληθινό σταυρό.
Με τέτοια κίνηση χαίρονται οι δαίμονες , ενώ εκείνους που κάμουν ορθά
τον σταυρό τους, που ενώνουν κανονικά τα τρία δάχτυλα του δεξιού τους
χεριού και βάζουν έτσι το χέρι τους στο μέτωπο, στην κοιλιά, στο δεξιό
πλευρό και μετά στο αριστερό, βλέποντάς τους οι Άγγελοι να σχηματίζουν
το αληθινό σημείο του Σταυρού αγάλλονται. Και τότε ο Άγγελος φύλακας
χαίρεται και μας βοηθεί.
Λοιπόν ας απορρίψουμε την ψεύτικη ντροπή, τον ψεύτικο φόβο και
ανοιχτά και με σοφία και διάκριση ας ομολογούμε τον Χριστό και ας Τον
ακολουθούμε. Απ’ αυτό ξεχωρίζουν οι χριστιανοί από τους ειδωλολάτρες,
από τους αιρετικούς, τους ολιγόπιστους, ότι ανοιχτά, αλλά εν σοφία
ομολογούν τον Χριστό.
Γιατί «ὅς γάρ ἐάν ἐπαισχυνθῇ μέ καί τούς ἐμούς λόγυς ἐν τῇ γενεᾷ
ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καί ἁμαρτωλῶ καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται
αὐτόν, ὅταν ἔλθῃ ἐν τῆ δόξῇ τοῦ πατρός αὐτοῦ μετά τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων»
( Μαρκ. 8,38 ) .
Πρέπει να τηρούμε τις νηστείες σωματικώς και πνευματικώς σύμφωνα με
το εκκλησιαστικό Τυπικό της Μ. Τεσσαρακοστής, των αγίων Αποστόλων, του
Δεκαπενταύγουστου και των Χριστουγέννων, καθώς επίσης να προσέχουμε την
Τετάρτη και την Παρασκευή. Για τους ασθενείς και ηλικιωμένους η νηστεία
είναι πιο περιορισμένη.
Πρέπει να κάνουμε με αγάπη καλά έργα για τον πλησίον μας και να
απομακρυνόμαστε από κακά έργα. Να θεωρούμε χαμένη εκείνη την ημέρα κατά
την οποία δεν κάναμε κανένα καλό έργο για τον πλησίον ή κάναμε κακό στον
πλησίον μας.
Σε καμμιά περίπτωση δεν πρέπει να οικοδομούμε την ευτυχία μας πάνω
στη δυστυχία του άλλου. Με το καλό να πληρώνουμε το κακό που μας κάνουν.
Πρέπει να προσευχόμαστε χωρίς μετεωρισμό, ώστε μαζί με τα λόγια της
προσευχής και τη συγκέντρωση του νου να συνδυάζεται και η αίσθηση της
προσευχής. Κάποτε, σε μια μακρά προσευχή μόνο μια στιγμή συμβαίνει να
είναι ευάρεστη στον Θεό και να συνιστά αληθινή προσευχή και αληθινή
λατρεία του Θεού.
Το κυριώτερο στην προσευχή είναι η εγγύτητα της καρδιάς στον
Θεό, η οποία επιβεβαιώνεται από τη γλυκύτητα της θείας παρουσίας στην
ψυχή.
Η ημέρα να μην αρχίζει χωρίς προσευχή και να μην πηγαίνουμε για ύπνο
χωρίς προσευχή. Να προσευχόμαστε και όταν αναπαυόμαστε κατά την ημέρα.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας να υποχρεώνουμε τον εαυτό μας σε αδιάλειπτη
προσευχή: Να κρατούμε στην καρδιά μας και το νου μας την προσευχή του
Ιησού ή το «Θεοτόκε Παρθένε».
Κι ακόμη, σταθερά και παντού να στοχαζόμαστε τον Θεό. Κι αυτό
λογίζεται ως προσευχή. Εάν δεν χάνουμε την προσευχή και το στοχασμό μας
για τον Θεό, τότε σε μας δεν θα είναι φοβεροί οποιοιδήποτε εχθροί, ούτε
μάγοι, ούτε γόητες, διότι μαζί μας θα είναι ο Κύριος και η Παναγία
Μητέρα Του.
