ΟΤΑΝ Ο ΠΟΝΟΣ ΜΑΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑ ΑΝΟΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΑΣ ΩΦΕΛΕΙ

Οι πονεμένοι είναι αυτοί που θεολογούν μέσα από την ίδια την ζωή τους, εφ' όσον ο πόνος τους διαχειριστεί σωστά.
--------------------------
Και η σωστή διαχείριση του πόνο αρχίζει όταν παύσουν να υπάρχουν ανθρώπινες ελπίδες, ανθρώπινα δεκανίκια.
Όταν ο άνθρωπος πλέον αφεθεί στην Θεία Πρόνοια ξεγυμνωμένος από τα δικά του σενάρια, από τους δικούς του τρόπους, τότε ο πόνος γίνεται ένα άνοιγμα προς τον Θεό.

--------------------------
"Πόνω, απέτυχα Κύριε, ελέησέ με". Και είναι η προσευχή σου αυτή η πιο γνήσια πράξη της ζωής σου. Και ο Θεός έρχεται. Έρχεται όταν μας βρει "νεκρούς" για την σιγουριά του εαυτού μας.
--------------------------
'Οσο νιώθουμε ισχυροί στις κατακτήσεις μας, στις επιτυχίες μας, στην ομορφιά μας, στην υγεία μας, στην περιουσία μας, στις φιλίες μας, στις γνώσεις μας, τόσο περισσότερο ανάπηροι γινόμαστε. Γι'αυτό και ο πόνος είναι ένας μεγάλος δάσκαλος, όταν προσεγγίζεται με ταπείνωση.
--------------------------
Άνθρωποι που δεν έχουνε πονέσει στην ζωή τους, δύσκολα θα συμπονέσουν τον άλλον άνθρωπο. Γι'αυτό οι άνθρωποι που έχουνε "τέλειες" ζωες, ζώντας μέσα στην βεβαιότητα της "ευτυχίας" τους σπάνια καταφεύγουν στον Θεό, δύσκολα ταπεινώνονται, δύσκολα θα γίνουν συνάνθρωποι.
--------------------------
Όσο πιο πονεμένος και χαμένος είναι ο άνθρωπος, τόσο περισσότερες ελπίδες έχει να ζήσει γνήσια και θεάρεστα, αρκεί να μην εγκλωβιστεί στο εγώ του, μέσα στην μιζέρια του, στα ψυχολογικά του, αλλά να καταφεύγει στον Θεό λέγοντας, "είμαι μια πλήρης αποτυχία Θεέ μου, κάνε με ό,τι θέλεις".

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος