Είναι
προνόμιο να είμαστε Ορθόδοξοι στους καιρούς μας;
Το
ερώτημα αυτό δεν απασχολεί τους περισσότερους χριστιανούς, καθότι είμαστε
δεμένοι στην παράδοση που έχει γίνει συνήθεια. Δεν συνειδητοποιούμε ότι η
ιδιότητα του Ορθοδόξου χριστιανού δεν μας δίνει μόνο αυτοσυνειδησία, δεν μας
εντάσσει στην παράδοση, στην ιστορία της πίστης, στην οδό της Βασιλείας του
Θεού, αλλά μας δίνει την ευκαιρία «ίνα
κρείττονος αναστάσεως τύχωμεν» (Εβρ. 11,
35). Μας εισάγει δηλαδή σε έναν τρόπο σκέψης και ζωής που ξεπερνά τα μέτρα και
τα όρια του χρόνου, αλλά και των όσων η διάνοιά μας μπορεί να προβλέψει και να
ελπίσει.
Ο
απόστολος Παύλος μας υπενθυμίζει, γράφοντας στους Εβραίους, ένα περιστατικό που
σήμερα μοιάζει ακατάληπτο: «άλλοι δε
ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσι».
Και όλα αυτά, ενώ «έλαβον γυναίκες εξ αναστάσεως τους νεκρούς
αυτών» (Εβρ. 11, 35). «Γυναίκες
ξαναπήραν πίσω στην ζωή τους ανθρώπους τους και άλλοι βασανίστηκαν ως τον
θάνατο, χωρίς να δεχτούν την απελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν να
αναστηθούν σε μια καλύτερη ζωή». Ο
απόστολος έχει από την μία υπόψιν του τις γυναίκες που έλαβαν πίσω στην ζωή τα παιδιά
τους από τους προφήτες Ηλία και Ελισαίο, τα οποία όμως παιδιά έμελλε να
πεθάνουν και πάλι, αφού η ανάσταση ανέστειλε αλλά δεν κατάργησε τον θάνατο. Η
ζωή που πήραν τα δύο παιδιά, όσο κι αν κράτησε, δεν ήταν σωτήριος από μόνη της.
Όμως υπήρξαν και ο Ελεάζαρος, οι επτά Μακκαβαίοι παίδες και η μητέρα τους
Σολομωνή, οι οποίοι προτίμησαν να βασανιστούν, να αρνηθούν να υποκύψουν στην
απαίτηση των διωκτών και δημίων να αρνηθούν τον Θεό και να επιλέξουν να
αναστηθούν σε μία καλύτερη ζωή. Αρνήθηκαν να ζήσουν στον παρόντα χρόνο και
κόσμο, για να αναστηθούν στην αιωνιότητα, στην διαρκή σχέση με τον Χριστό, η
οποία δίνει την ατελεύτητη ζωή.
Αυτός
είναι ο δρόμος της ορθόδοξης πίστης και παράδοσης. Όχι πρόσκαιρος, αλλά της
κρείττονος αναστάσεως. Δεν καλούμαστε να επιλέξουμε απλώς πίστη,
θρησκευτικότητα, παραδόσεις, έθιμα, ιστορία, ιδέες, αξίες. Καλούμαστε να
παραιτηθούμε από τα πάντα, ακόμη και από την ίδια την εν χρόνω ζωή, προκειμένου
να τύχουμε της κρείττονος αναστάσεως. Αυτή έγκειται στην διαρκή κοινωνία της
ύπαρξής μας με τον Χριστό. Κοινωνία φωτός, αγάπης και αγιότητας. Κοινωνία που
μας οδηγεί στην ομοίωση με τον Θεό. Και δεν είναι θεωρητική αυτή η κοινωνία. Δεν
είναι μία εικασία ή μία ελπίδα. Είναι πράξη. Αποτυπώνεται στα πρόσωπα των Αγίων
που μας δίνουν μηνύματα αυτής της αιωνιότητας με τα θαύματα που τελούνται από
τον Κύριο δι’ αυτών. Με τον τρόπο ζωής τους, όχι με τα κατά κόσμον χαρίσματά
τους ή την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκαν ή την αποδοχή τους από τους
ανθρώπους και την δόξα που μπορεί να είναι εφήμερη ή να κρατήσει για κάποιο
χρονικό διάστημα.
Κρείττων
ανάσταση έρχεται σε όσους δεν προτιμούν τίποτε άλλο πέραν της αγάπης προς τον
Χριστό. Πέραν της χαράς να είναι η ιδιότητα του χριστιανού η κορυφαία της ζωής
τους. Το όνομα του Θεού το υπέρ παν όνομα. Χωρίς να περιφρονούν κάθε τι που
έρχεται μαζί με την πίστη, όπως ο πολιτισμός, η τέχνη, η μουσική, τα τελετουργικά,
η ιστορικότητα της γλώσσας και της παράδοσης, γνωρίζουν ότι μόνο η σχέση με τον
Χριστό στην ζωή της Εκκλησίας μπορεί να είναι η βάση που καταξιώνει και όλα τα
άλλα. Αν δεν υπάρχει αυτή η σχέση, τότε όλα θυμίζουν γυμνά ονόματα, με αυτόνομη
μεν αξία, ιστορικού και πολιτισμικού περιεχομένου, χωρίς όμως ανάσταση! Και ό,τι δεν οδηγεί στην ανάσταση, αναστέλλει
προσωρινά τον θάνατο, όμως δεν σώζει την ύπαρξη.
Κρείττων
ανάσταση έρχεται σε όσους βιώνουν το μυστήριο της Εκκλησίας. Αυτοί έχουν
επίγνωση ότι ζούνε στην κοινωνία του Σώματος και Αίματος του Χριστού, η οποία
προσλαμβάνεται από την καρδιά που παρότι δεν έχει πάψει να είναι αδύναμη και
ρυπαρή εξαιτίας των παθών της, εντούτοις αισθάνεται την μοναδικότητα της αγάπης
του Θεού, την αποκατάσταση σε ένα σώμα χάριτος και ενότητας, όπου συμπορεύονται
άγιοι και αμαρτωλοί, δίκαιοι και πληγωμένοι, χωρίς όρια χρόνου και τόπου. Και
αυτή η ζωή ξεπερνά την ανεπάρκεια και την ήττα του εφήμερου, της επιβίωσης, της
εκπλήρωσης κάθε επιθυμίας, της κατανάλωσης των αισθημάτων και της πρόκρισης του
εγώ που δεν μπορεί να σώσει και να σωθεί.
Κρείττων
ανάσταση έρχεται τελικά σε όσους παλεύουν εναντίον του πονηρού. Σε όσους πατάνε
στα πόδια τους και αναζητούν να βρούνε τι θέλει ο Θεός. Ποιο είναι το Ευαγγέλιο
και πώς εφαρμόζεται σε κάθε περίσταση, σε κάθε σχέση, σε κάθε δοκιμασία. Πώς
μπορεί ο άνθρωπος να μην νικηθεί από τα πάθη του, αλλά με χαρά να παλέψει να τα
μεταμορφώσει σε αρετές που θα τον καταστήσουν συνοδοιπόρο Θεού. Όχι σε
δικαιώματα, αλλά σε αγάπη, που κάποτε παραιτείται και από αυτά. Θυσιάζει χρόνο
και τον ίδιο τον εαυτό χάριν των άλλων. Που επιλέγει τον σταυρό, αντί την άνεση.
Που βλέπει τους λογισμούς και δεν τους αφήνει να κυριαρχούν. Που πολεμά
εναντίον της γλώσσας, η οποία εύκολα κατακρίνει και απορρίπτει. Και όπως ζητά
συγχώρεση, έτσι συγχωρεί!
Είναι
προνόμιο να είμαστε ορθόδοξοι σήμερα! Κι ας μας περιμένει μοναχικότητα. Η
κρείττων ανάσταση αξίζει τελικά, γιατί είναι η συνάντηση με τον Χριστό. Τον Νικητή
του πρόσκαιρου και του θανάτου! Και η κρείττων ανάσταση βιώνεται στην
Ορθοδοξία, των αγίων και των συνόδων, των δογμάτων και της έμπρακτης
ασκητικότητας, της αρετής και της αφέσεως! Ας διαφυλάξουμε στην Εκκλησία το
άριστον που μας δόθηκε!
