«Απατεώνας ο
αιώνας μας». Δεν είναι μόνο η εξαπάτηση την οποία υφιστάμεθα από τις
ψευδαισθήσεις της θεοποίησης της επιστήμης, της ιατρικής, της
τεχνολογίας. Από το αίσθημα ότι επειδή η εικόνα μας μπορεί να αναρτηθεί
ανά πάσα στιγμή παγκόσμια έχουμε αξία. Η βεβαιότητα ότι δεν έχουμε
ανάγκη από τον Θεό, διότι μπορούμε κι εμείς. Είναι και η αδυναμία μας να
κατανοήσουμε το εφήμερο και φθαρτό αυτής της ζωής. Ότι όλα έχουν ένα
τέλος. Και ότι δεν έχει σημασία το να περνάμε καλά, αλλά το να μπορούμε
να έχουμε ελπίδα αιωνιότητας, η οποία πηγάζει από την αγάπη και όχι την
εξουσία.
Στους Χαιρετισμούς της
Υπεραγίας Θεοτόκου ο ποιητής αναφωνεί: «Χαίρε της απάτης την κάμινον
σβέσασα». Κάνει μία αναφορά στην παλαιά Διαθήκη, στην εξουσία ενός
παντοδύναμου βασιλιά, ο οποίος είχε κατασκευάσει μία τεράστια χρυσή
εικόνα του εαυτού του και ζητούσε από όλους τους ανθρώπους που είχε υπό
τις διαταγές του να πέσουν να την προσκυνήσουν. Απειλούσε ότι όποιος δεν
θα δήλωνε υποταγή, θα είχε ως συνέπεια να μπει σε ένα φλογισμένο
καμίνι, στο οποίο θα έπαιρνε το μάθημά του τελειώνοντας την ζωή του με
φρικτό τρόπο, αλλά και δείχνοντας στους πιθανούς αμφισβητίες ποιος είναι
αυτός που ρυθμίζει τον κόσμο. Καμίνι της απάτης αυτό που χρησιμοποίησε ο
Βαβυλώνιος Ναβουχοδονόσωρ, διότι η εξουσία είναι απάτη που πρόσκαιρα
απειλεί, στα χρονικά όρια του απατεώνος αιώνος. Και τρία παιδιά, πιστά
στον αληθινό Θεό, αρνήθηκαν να προσκυνήσουν αναφωνώντας «Έστι Θεός»!
Ρίχτηκαν στην κάμινο της απάτης και περπάτησαν εντός της, με την βοήθεια
Αγγέλου, δείχνοντας ότι πάνω από την ανθρώπινη εξουσία υπάρχει η
παντοδυναμία του Θεού, η δύναμη της πίστης, του σεβασμού στα
πατροπαράδοτα, η ελπίδα του νοήματος αιωνιότητας, η οποία κάνει τον
άνθρωπο να γνωρίζει Ποιος είναι αυτός που του δίνει αξία, χωρίς να τον
εξαπατά.
Ο υμνογράφος
χαιρετίζει την Υπεραγία Θεοτόκο, διότι αυτή είναι που έσβησε την απάτη
της καμίνου. Αυτή έφερε τον Χριστό, ο Οποίος νίκησε τον θάνατο και την
ματαιότητα περπατώντας στην κάμινο του Άδη. Και την ίδια στιγμή μας
έδειξε ότι όταν κάποιος πιστεύει σ’ Αυτόν, όπως η Υπεραγία Θεοτόκος,
μπορεί να περπατήσει εντός του κόσμου, εντός του απατεώνος αιώνος, χωρίς
να καεί, όσο μεγάλες και να είναι οι φλόγες της εξουσίας. Η
Παναγία νίκησε την εξουσία του Νόμου, που δεν επέτρεπε στις κοπέλες να
γίνονται μητέρες χωρίς συζυγία. Νίκησε την εξουσία της λογικής που δεν
επέτρεπε να νοηθεί ο Αχώρητος Θεός ότι χωρείται στον πεπερασμένο
άνθρωπο, λαμβάνοντας από αυτόν σάρκα. Νίκησε την εξουσία του φόβου, που ο
καθένας θα είχε στην θέση της, αν δεχόταν αυτήν την πρόσκληση της
ενανθρωπίσεως εντός του τού Θεού και ότι δεν άξιζε τέτοιας τιμής, αλλά
και του πώς θα έφερε εις πέρας την συνέχεια του έργου. Νίκησε την
εξουσία του κόσμου, ο οποίος ουδέποτε θα μπορούσε να καταλάβει το
μυστήριο το εν αυτή και ό,τι δεν καταλαβαίνουμε συνήθως το υποτιμούμε,
το απορρίπτουμε και εξουθενώνουμε αυτόν που το βιώνει. Νίκησε την
εξουσία των επωνύμων, οι οποίοι θεωρούν πως η δόξα, το χρήμα, οι θέσεις,
η μόρφωση, η ισχύς είναι υπεραρκετά όπλα για να περιθωριοποιήσουν κάθε
ασήμαντο, ακόμα κι αν έχει την χάρη του Θεού, και αισθάνονται ότι ανά
πάσα στιγμή μπορούν να παίξουν και να διαλύσουν και τα πιο ανθρώπινα και
ωραία συναισθήματα, όπως αυτά που φέρνει η αγάπη της μητρότητας. Νίκησε
την εξουσία του χρόνου, ο οποίος απειλεί τον καθέναν με το αίσθημα της
τελικής ματαιότητας, πως ό,τι κι αν κάνουμε, στο τέλος θα φύγουμε
νικημένοι από τον θάνατο.
Από την μία η κάμινος της
εξουσιαστικής απάτης. Από την άλλη η Υπεραγία Θεοτόκος και όσοι
πιστεύουν στον Θεό, όπως οι Τρεις Παίδες της Παλαιάς Διαθήκης. «Έστι
Θεός» από την μία και από την άλλη «ποιος θεός;». Ο απατεώνας αιώνας και
η αιωνιότητα της πίστης. Και ένας συνεχής φωτισμός όσων θέλουν να είναι
οι μύστες της Τριάδος. Αυτοί που αναζητούν νόημα στον φωτισμό του
Τριαδικού Θεού. Στον φωτισμό που δίνει η αγάπη των Προσώπων. Όπως εκείνα
υπάρχουν «ο Πατήρ εν τω Υιώ και εν τω Αγίω Πνεύματι», ο «Υιός εν τω
Πατρί και εν τω Αγίω Πνεύματι» και «το Άγιο Πνεύμα εκπορευόμενον εκ του
Πατρός και αναπαυόμενον εν τω Υιώ», έτσι και όσοι θέλουν να είναι
μυημένοι και βιούντες το μυστήριο της Αγίας Τριάδος υπάρχουν εν τη
Εκκλησία. Αυτή που διασώζει και φανερώνει την πίστη
της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Τριών Παίδων, αυτή που μέσα στην
πνευματική της ζωή κατανικά κάθε εξουσία απάτης, δίνοντας στην ύπαρξή
μας την διάρκεια και την χαρά της Ανάστασης και της Αγάπης.
Όσο κι αν οι καιροί μας περιφρονούν την πίστη, εμείς θα
αντέχουμε. Ακόμη κι αν οι ρυθμοί της ζωής μας τρέχουν μαζί με τον τρόπο
του αιώνος τούτου, στην καρδιά μας θα εξακολουθούμε, όντας μέλη της
Εκκλησίας, να διασώζουμε το νόημα που δίνει Αυτός και όσοι Τον
ακολούθησαν, με πρώτη την Παναγία μας, νικώντας κάθε εξουσία. Ακόμη κι
αυτήν που φαίνεται ακατανίκητη, που απειλεί με τη δύναμη της καμίνου της
να μας καταπιεί.
«Έστι Θεός»!
