Βλέπεις
ανθρώπους με πάθη και αμαρτίες, λάθη και σφάλματα και μόλις λίγο
στραφούν στο Χριστό γεύονται μεγάλες χαρές πνευματικές. Κι άλλοι, χρόνια
από παιδιά ίσως στο χώρο της εκκλησίας, και η ζωή τους άγευστη και
άχρωμη από την εμπειρία του Θεού και την γλυκύτητα της Χάριτος. Τότε
μοιραία μέσα σου γεννιούνται ερωτήματα, «μα γιατί; τι φταίει άραγε;».
Την απάντηση την πήρα μια όμορφη νύχτα σε ένα κελί του Αγίου Όρους.
«Γέροντα…», ρώτησα, «μα γιατί ο Θεός χαριτώνει ανθρώπους που δεν
είναι και τόσο ασκητικοί και απαθείς και άλλους με πολύ αγώνα και κόπο
πνευματικό τους αφήνει χρόνια στην πάλη; Μα γιατί ευλογημένε, αυτοί
αισθάνονται αυτάρκεις. Αισθάνονται ότι τα κάνουν όλα σωστά και τέλεια. Η
μεγαλύτερη αμαρτία τους είναι η «αρετή» τους … Κανόνες, νόμοι, φόβοι,
ενοχές, πρέπει, εμμονές, διατήρηση πάση θυσία της εικόνας και του προφίλ
μας, αυτοδικαιωτισμός και αισθήματα πνευματικών κατορθωμάτων, δεν
αφήνουν κανένα περιθώριο στο Θεό να έρθει. Έχουν φτιάξει ένα συμπαγές
οχυρό του "εγώ". Ο Θεός θέλει χώρο για να έρθει, ζητάει μια ρωγμή το Φως
για να διώξει το σκοτάδι…». Οι άνθρωποι της Χάριτος είναι ραγισμένοι...
