Γερόντισσα Σωφρονία
Πολλές φορές κάνουμε προσευχή ὕστερα ἀπό κάποιο δυσάρεστο γεγονός πού ἀναταράσσει τήν «εὐτυχία» καί τή στρωτή «γαλήνη» τῆς ζωῆς μας: Ὑγεία, χρήματα, φίλοι, δραστηριότητες!
Ὅλα βαίνουν «φυσιολογικά». Καί κάνουμε καί τή χάρη στόν Θεό μιά Κυριακή-ἄν εἶναι κάθε Κυριακή- νά πηγαίνουμε στήν ἐκκλησία.
Ὅταν ὅμως θάνατος, ἀρρώστια, πτώχευση χτυπήσει τήν πόρτα, καταφεύγουμε στήν ἐκκλησία καί στίς μεγάλες δυνάμεις: στά μοναστήρια, ἐκεῖ ὅπου ἀδιαλείπτως ἀσκεῖται ἡ προσευχή. Καί καλῶς πράττουμε.
Καί ὑποσχόμαστε, καί ἀφιερώνουμε καί προσευχόμαστε.
Καί φυσικά;; ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ.
Γιατί τά θαύματα δέν εἶναι τίποτε σπουδαῖο τελικά.
Εἶναι ἁπλές καθημερινές συναντήσεις μας μέ τόν Θεό τῆς δόξης, ὅπου Τόν ἔχουμε καλέσει, ὅπου ἡ ψυχή μας εἶναι δοσμένη σέ Αὐτόν καί μόνο καί τί πιό φυσικό ;;;
Ἀπό τό νά ἀκούσει ὁ Θεός τό παιδί Του;;
Ὅταν ζοῦμε τήν υἱική αὐτή σχέση μέ τόν Θεό δέν ὑπάρχει περίπτωση νά μήν ἀπολαύσουμε τήν χάρη τοῦ θαύματος.
Ὅταν ὅμως περάσει ὁ κίνδυνος καί ἡ ἀρρώστια, τότε ξεχνᾶμε τίς ὑποσχέσεις, ραθυμοῦμε, «μᾶς παίρνει ὁ ὕπνος» καί σωματικά ἀλλά καί ψυχικά. Καί συνεχίζουμε πάλι τό τρέξιμο τῆς ματαιότητος: ἐργασία, σχέσεις τοῦ δῆθεν, δραστηριότητες, ὑποχρεώσεις, μαυρίλες καί πουθενά Χριστός!
Μπορεῖ νά φορᾶς ἀκόμα καί τό ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ καί νά μήν ἔχεις καμία γεύση τοῦ τί εἶναι Χριστός τελικά!
Καί νά εἶσαι καί ἐκπρόσωπος Αὐτοῦ πού κήρυξε τήν πτωχεία καί τή λιτότητα καί νά περιφρονεῖς τούς πτωχούς!
Νά εἶσαι συνηθισμένος σέ «μεγάλη ζωή».
Ἄς μή γελιόμαστε κι ἄς μήν ξεγελιόμαστε! Ὁ Χριστός βρίσκεται στήν ἁπλότητα, στήν ταπείνωση στήν καρδιά μας μέσα ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ!
Χαρά χωρίς Χριστό εἶναι οὐτοπία.
