Λέγει ο Άγιος Ιωάννης τής Κλίμακος: «Είδα άνθρωπον πού φανερά αμάρτησε, αλλά μυστικά μετενόησε. Καί αυτόν πού εγώ τόν κατέκρινα ως ανήθικον, ο Θεός τόν θεωρούσε αγνόν, διότι μέ τήν μετάνοιάν του Τόν είχε εξευμενήσει πλήρως».
Εις τήν παρούσαν ζωήν, ο ένας, μικρός ή μεγάλος, θά κρίνεται πάντοτε
από τούς άλλους. Εις τήν μέλλουσαν όμως ζωήν, οι πολλοί, δηλαδή οι
πάντες, θά κριθούμε από τόν Έναν! Τόν Θεόν.
Η απόφασις διά τούς πολλούς θά είναι τότε η ετυμηγορία τού Ενός. Εδώ,
εις αυτήν τήν ζωήν, οι κρίσεις τών ανθρώπων διά τούς άλλους στηρίζονται
σέ ό,τι βλέπουν μόνον ως θεατές. Η κρίσις τού Θεού δι’ όλους μας όμως,
βασίζεται εις όσα Εκείνος γνωρίζει, ως τέλειος καρδιογνώστης.
Δέν πρέπει ποτέ νά κρίνωμε, ούτε νά περιφρονούμε κανέναν.
Λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Άν βλέπης τόν αδελφόν σου εις τόν δρόμον τής αμαρτίας, ρίψε εις τούς ώμους του τόν μανδύαν τής αγάπης σου», καί πρέπει «νά αγαπάμε τόν αμαρτωλόν, καί νά μισούμε μόνον τήν αμαρτίαν».
Εις τά σπλάχνα οικτιρμών πού ζητούμε από τόν Θεόν διά τίς ιδικές μας αμαρτίες, οφείλομε νά καταθέσωμε καί τήν ιδικήν μας ευσπλαχνίαν πρός τούς συνανθρώπους μας. Καί άς μήν λησμονούμε, ότι είμεθα όλοι αμαρτωλοί καί φέρομε μέσα μας τήν ανθρωπίνην πεπτωκυίαν φύσιν μας, τήν πεσμένην φύσιν μας. Εις τό σφάλμα πού έπεσε σήμερα κάποιος, αύριο ημπορεί νά πέσωμε εμείς.
