Έτσι ξεκούραζε όλους, όσοι τον πλησίαζαν. Ανέπαυε, παρηγορούσε.
Συχνά έλεγε:
– Αν δε ζει μέσα σου ο Χριστός, δεν μπορείς να καταλάβεις σωστά τα
πράγματα στη ζωή… Πώς Θα καταλάβεις τον πόνο, τη χαρά των ανθρώπων, αφού
δεν ζεις και δε ζει μέσα σου ο Χριστός!
Έλεγε: Η καρδιά να χτυπά με το Χριστό, να αναπνέει Χριστό! Τότε μόνον είσαι πραγματικά, αληθινός άνθρωπος.
Ήταν μερικές φορές που έπαιζε με τα παιδιά, σαν παιδί. Τον έβλεπες και απορούσες πού εύρισκε τόση χαρά. Πώς τα έπαιζε! Τον απορροφούσε το παιδί τόσο πολύ, πού έδινε την εντύπωση πως ξεχνούσε όλα τα αλλά. Τα έπαιρνε στην αγκαλιά του, τα έσφιγγε, τα φιλούσε, γινόταν ένα με αυτά. Εκείνα τον αγκάλιαζαν, τον φιλούσαν, τράβαγαν τα μαλλιά του, πω, πω τι γινόταν!
Πάντα μου έλεγε:
– Τα παιδιά καταλαβαίνουν αυτά που τους λες. Πρέπει να τους μιλάς με
σεβασμό όπως στους μεγάλους αν και οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν όπως
αυτά!
Έλεγε επίσης, πως τα παιδιά που ζουν σε χριστιανικές οικογένειες και έχουν καθαρή ζωή, φθάνουν στην τέλεια θεωρία.
Δεν τον συγκινούσε και τόσο όταν έβλεπε πολλά παιδιά να μαζεύονται στα Μοναστήρια χωρίς να έχουν γονείς ευσεβείς. Έλεγε, ότι για να μη φύγη ένα παιδί από το δρόμο της Εκκλησίας, δε φτάνουν μόνον οι καλοί πνευματικοί, αλλά θα πρέπει και οι γονείς να δίνουν ανάλογο παράδειγμα στα παιδιά.
Τα γράφουμε όλα αυτά για να δείξουμε πως, ενώ ο Γέροντας ήταν ακόμη στη γη, όλες οι εκδηλώσεις του ήταν πιστό αντίγραφο της ζωής του Χριστού.
