Δεν είναι δυνατόν να γίνει κανείς άλλος άνθρωπος την ώρα που αρχίζει να προσεύχεται, αλλά με τον διαρκή έλεγχο των λογισμών του, μαθαίνει λίγο – λίγο να διακρίνει την αξία τους.
Οι λογισμοί που καλλιεργούμε στην καθημερινή μας ζωή, αυτοί και έρχονται στο νου μας κατά την ώρα της προσευχής.
Η προσευχή με τη σειρά της θα αλλάξει και θα εμπλουτίσει την καθημερινή ζωή μας και ακόμα θα γίνει το θεμέλιο μιας νέας και πραγματικής κοινωνίας με τον Θεό και τον συνάνθρωπο.
Όλες οι συγκινήσεις που αισθανόμαστε όταν προσπαθούμε να προσευχηθούμε δεν έχουν καμιά σημασία. Εκείνο που πρέπει να προσφέρουμε στον Θεό είναι η σταθερή απόφαση να παραμείνουμε πιστοί σ’ Αυτόν και ο αγώνας για να ζήσει μέσα μας Εκείνος.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο καρπός της προσευχής δεν είναι αυτή ή εκείνη η συγκινησιακή κατάσταση, αλλά η βαθιά αλλαγή ολόκληρης της προσωπικότητάς μας.
Στόχος μας πρέπει να είναι το να μπορέσουμε να σταθούμε ενώπιον του Θεού, να ζήσουμε την παρουσία Του.
Να καταθέσουμε ενώπιον Του όλες τις ανάγκες μας και να αντλούμε από Αυτόν δύναμη, κουράγιο και ό,τι άλλο μας χρειάζεται, ώστε η ζωή μας να είναι σύμφωνη με το θέλημά Του.
Το να εκπληρώνεται το θέλημα του Θεού στη ζωή μας είναι ο μόνος σκοπός της προσευχής, καθώς επίσης και το κριτήριο της σωστής προσευχής.
Την καλή προσευχή δεν την κάνουν τα μυστικιστικά συναισθήματα και οι συγκινήσεις.
O Θεοφάνης ο Έγκλειστος λέει: «Ρώτησε τον εαυτό σου: ‘’Προσευχήθηκα σωστά σήμερα;’’. Μην προσπαθήσεις να βρεις πόσο βαθιές ήταν οι συγκινήσεις που ένιωσες ή πόσο βαθύτερα κατανόησες τα θεία πράγματα.
Αναρωτήσου: ‘’Εφαρμόζω το θέλημα του Θεού καλύτερα από πριν;’’. Αν το εφαρμόζεις, η προσευχή έχει ήδη καρποφορήσει.
Αν όχι, τότε ο χρόνος που δαπάνησες και στάθηκες ενώπιον του Θεού πήγε χαμένος, οτιδήποτε και αν προσέγγισες διανοητικά ή οποιαδήποτε συναισθήματα και αν ένιωσες».
