Του Νιπτήρος
Πρώτος χρόνος στη Μαύρη Ήπειρο.. Μεγάλη Εβδομάδα. Με αφελή ζήλο, με πίστη δυτικοευρωπαϊκού φολκλόρ, νόμιζα ότι η καλύτερη ιεραποστολική πράξη ήταν να πλύνω ως άλλος Χριστός, τα πόδια των παιδιών.
Ζήτησα βοήθεια στην ετοιμασία της ακολουθίας. Πετσέτες, λεκάνη και νερό.
"Νερό για ποιο λόγο;" με ρωτούν.
"Μα για να πλύνουμε τα πόδια των παιδιών", απαντώ με ύφος, δηλώνοντας το αυτονόητο της απάντησης....
" Μα πάτερ" μου, αντιγυρίζουν, "εδώ δεν έχουν να πιουν νερό, στα πόδια τους θα το ρίξουμε;".....
Και κάπως έτσι, ο ονειροπόλος ιεραπόστολος, έγινε ο τεχνίτης του εφικτού. Και κάπως έτσι η Μεγάλη Εβδομάδα αυτή, έγινε η προσωπική μου Πεντηκοστή...
Και κάπως έτσι, κάποια ποδαράκια έμειναν σκονισμένα και κάποια χείλια δροσίστηκαν. Και κάπως έτσι, ο λόγος του Κυρίου:
"Τούς πτωχούς γάρ πάντοτε ἔχετε μεθ' ἑαυτῶν", βουίζει στα αυτιά μου μέρα νύχτα, χρόνια τώρα....
π. Πρόδρομος
