του πατρός Δημητρίου Μπόκου
Λέει το ανέκδοτο, ότι πέθαναν κάποτε,την ίδια μέρα, τρεις παλιοί μεγάλοι ποδοσφαιριστές. Ο Ολλανδός Φαν Μπάστεν, ο Βραζιλιάνος Πελέ και ο Αργεντινός Μαραντόνα, που τον αποκαλούσαν και θεό (της μπάλας βέβαια). Πάνε στον Παράδεισο, χτυπάνε την πόρτα, τους ανοίγει ο άγιος Πέτρος και τους οδηγεί μπροστά στον Θεό για να κριθούν. Πρώτος εξετάζεται ο Φαν Μπάστεν και λέει:
– Εγώ, Κύριε, δεν ήμουν και πολύ πιστός. Ήμουνα όμως πολύ καλός παίκτης και παρ’ όλο που δεν ζητούσα τη βοήθειά σου, πέτυχα πολλά. Ωστόσο ποτέ δεν αρνήθηκα την ύπαρξή σου.
– Πολύ καλά, κάτσε στα αριστερά μου, απαντάει ο Θεός.
Δεύτερος παίρνει τον λόγο ο Πελέ.
– Εγώ, Κύριε, ήμουνα πολύ πιστός. Σε κάθε αγώνα έκανα τον σταυρό μου, διάβαζα θρησκευτικά βιβλία και με το ταλέντο που μουέδωσες ανέβασα πολύ το ποδόσφαιρο.
– Ναι, βέβαια, το ξέρω. Κάτσε στα δεξιά μου, απαντάει ευχαριστημένος ο Θεός. Και συ, Ντιέγκο, τί έχεις να μου πεις; Πού να σε βάλω εσένα; ρωτάει γυρίζοντας προς το μέρος του Μαραντόνα.
– Εμένα, …Κύριε, …χμ! … σωστά, πού να με βάλεις; Γιατί, να!…νομίζω πως …έχεις κάτσει στη θέση μου!!!
Με το πες-πες, πίστεψε πως ήταν πραγματικά θεός!
Και ναι μεν γελάμε με κάτι τέτοιες φαιδρές «εξετάσεις», όμως στην πραγματικότητα πιστεύουμε κι εμείς λιγάκι στη «θεότητα» του εαυτού μας, μας αρέσει κάπου-κάπου να το παίζουμε θεοί. Τουλάχιστον όπου μας περνάει. Γιατί νομίζουμε ότι μπορούμε να πετύχουμε ό,τι θέλουμε, χρησιμοποιώντας οποιονδήποτε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο.
Έτσι και ο διάσημος Μαραντόνα επικαλέσθηκε κάποια στιγμή πραγματικά τη «θεϊκή» του ιδιότητα για να επιβάλει αυτό που ήθελε. Ήταν τότε πού η μεγάλη παγκόσμια διοργάνωση του Μουντιάλ 1986 βρισκόταν στη φάση των προημιτελικών. Στο τεράστιο στάδιο Αζτέκα της πρωτεύουσας του Μεξικού, μπροστά σε 115.000 θεατές, στις 22 Ιουνίου 1986, δυο ισχυρές ομάδες, οι Εθνικές Αγγλίας και Αργεντινής, στάθηκαν αντιμέτωπες.
Πριν τέσσερα χρόνια οι δύο χώρες είχαν βρεθεί σε εμπόλεμη κατάσταση για τα νησιά Φώκλαντ. Η σιδηρά κυρία της Αγγλίας, πρωθυπουργός Θάτσερ, είχε ταπεινώσει τότε την Αργεντινή. Οι παίκτες της τώρα ζητούσαν στο γήπεδο να πάρουν τη ρεβάνς «για τη σημαία τους, τα νεκρά παιδιά, τους επιζώντες, για όλα όσα είχε υποστεί ο λαός της Αργεντινής».
Χρειάστηκαν μόνο τα έξι πρώτα λεπτά από το δεύτερο ημίχρονογια να κάνει το «θαύμα» του ο καταπληκτικός θεός της μπάλας, πετυχαίνοντας το πιο αμφιλεγόμενο γκολ του εικοστού αιώνα. Ένας μέσος της αγγλικής ομάδας προσπάθησε με άστοχο ψηλό χτύπημα να γυρίσει τη μπάλα στον τερματοφύλακά του.
Ο Μαραντόνα όμως, που είχε προωθηθεί έξυπνα στη μεγάλη περιοχή, πετάχτηκε με δυνατό άλμα πάνω απ’ τον κατά πολύ ψηλότερό του τερματοφύλακα, κερδίζοντας την κεφαλιά που έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα της αγγλικής εστίας. Το 1-0 μεταξύ Αργεντινής και Αγγλίας ήταν γεγονός.
Η διαφορά ήταν μόνο, ότι το γκολ εκείνο σημειώθηκε «λίγο με το κεφάλι του Μαραντόνα και λίγο με το χέρι του Θεού». Ο Μαραντόνα είχε σπρώξει με το αριστερό του χέρι και όχι με το κεφάλι τη μπάλα, όμως ο διαιτητής δεν είδε τίποτε. Οι βιντεοσκοπήσεις πριν από 35 χρόνια δεν διακρίνονταν για τις υψηλές αναλύσεις που διαθέτουν σήμερα, ενώ δεν είχε καθιερωθεί ακόμα τότε ο πολύτιμος βοηθός του διαιτητή, το σύγχρονο σύστημα VAR με τις πολλαπλές κάμερες, για ηλεκτρονικό έλεγχο των αμφισβητούμενων φάσεων.
Έτσι, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των Άγγλων, το αντικανονικό γκολ του Μαραντόνα μέτρησε κανονικά. Βέβαια τέσσερα λεπτά αργότερα ο ίδιος παίκτης πέτυχε το ωραιότερο γκολ του αιώνα. Αλλά «το χέρι του θεού» Μαραντόνα έμεινε στην ιστορία. Έτσι η Αργεντινή εκδικήθηκε, ανορθόδοξα βέβαια, την Αγγλία, αποκλείοντάς την από το Μουντιάλ με τελικό σκορ 2-1. Ο μεγάλος ποδοσφαιριστής, το ίνδαλμα της Αργεντινής και όχι μόνο, επέβαλε τελικά τη θέλησή του. Πέτυχε ως «θεός», απέτυχε όμως ως άνθρωπος.
Κάποιες επιτυχίες λοιπόν δεν είναι ακριβώς επιτυχίες, έστω κι αν φαίνονται έτσι με την πρώτη ματιά. Οι άνθρωποι επιστρατεύουν τα πάντα για να πετύχουν τους στόχους τους και αυτό δεν δίνει πάντα ποιότητα στην επιτυχία τους. Αντιθέτως, κάποιες φορές την απαξιώνει εντελώς.
Και κάποιες επιτυχίες είναι μόνο φαινομενικά επιτυχίες. Στην πραγματικότητα είναι αποτυχία του ανθρώπου. Αποτυχία να σταθεί στο ύψος του. Όταν η επιτυχία σου δεν είναι καθαρή, αλλά κρύβει απάτη, δολοπλοκία ή άλλη αθέμιτη ενέργεια, είναι μια καθαρή αποτυχία. Ο άνθρωπος δίνει συνεχώς εξετάσειςκαι κρίνεται καθημερινά από τη συμπεριφορά του.
Ώστε λοιπόν δεν είναι μόνο οι πανελλαδικές εξετάσεις που θα σε κρίνουν για την επιτυχία ή την αποτυχία σου στη ζωή. Συνέχεια κρίνεσαι αν κάνεις το σωστό, την κάθε στιγμή, στον κάθε άνθρωπο, όπως έλεγε και ο μεγάλος Τολστόι. Και εκεί ακριβώς φαίνεται πόσο επιτυχημένος είσαι ως άνθρωπος.
Γιατί μπορεί σε κάποιες ειδικές εξετάσεις (όπως τώρα για να μπεις σε κάποια σχολή), με κάποιο κόλπο (όπως το παραπλανητικό «χέρι του Θεού» που προφασίστηκε ο Μαραντόνα), να τα καταφέρεις. Αν όμως τα κίνητρά σου δεν είναι καθαρά, θα αποδειχτείς αργά ή γρήγορα αποτυχημένος άνθρωπος. Και η όποια αίγλη σου θα πάει περίπατο.
Υπάρχουν όμως στο κατόπιν σου και κάποιες άλλες εξετάσεις πολύ σοβαρές και πραγματικές. Όπου δεν χωράει κανένα μαγικό κόλπο για να ξεφύγουμε. Είναι οι εξετάσεις που θα δώσουμε όλοι ανεξαιρέτως μπροστά στον Θεό, τον αδέκαστο κριτή,που δεν θα μας ρωτήσει φυσικά αν παίζουμε καλά ή όχι μπάλα (όπως στο ανέκδοτο).
Στις εξετάσεις αυτές δεν περνάνε τα δικά μας τερτίπια. Θα χρειαστούμε αληθινά τη θεία διαμεσολάβηση για να περάσουμε εκεί. Θα πετύχουμε σ’ αυτές, μόνο αν οδηγό, κανόνα, βοηθό και σταθερό μας κίνητρο μες στη ζωή έχουμε αδιάκοπα το χέρι του Θεού.
Αγωνίσου τίμια για να περάσεις στις εξετάσεις που έχεις τώρα μπροστά σου. Αλλά μην εξαντλείς σ’ αυτές και μόνο την προσπάθειά σου. Έχε τα μάτια σου άγρυπνα για να μπορείς να βρίσκεις εύκολα, σε κάθε βήμα σου να ’χεις κοντά σου αυτό το χέρι του Θεού. Ώστε, και τώρα που εξετάζεσαι, αλλά και διά βίου, μόνιμα, και πιο πολύ στο τέλος της ζωής σου, εκεί που τελειώνουν πια τα ψέματα οριστικά, να έχεις βάσιμες ελπίδες για μια πραγματικά μεγάλη, ολοκληρωτική,
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
