Σε
αυτή τη συγκινητική φωτογραφία βρίσκεται όλη η ιστορία του Έθνους και η
ουσιαστική οντολογική έκφραση της πνευματικής εν Χριστώ ζωής.
H
Ελληνίδα μάνα, αυτή που κρατούσε τις «πνευματικές Θερμοπύλες» μέσα
στην οικογένεια, που έφευγε το παιδί της ή ο άντρας της για τον πόλεμο
και βαθιά μέσα της ήξερε ότι ίσως δεν πρόκειται να τους ξαναδεί και όλη
την περίοδο γονάτιζε με κλάμα ικεσίας στην εικόνα της Παναγίας. Η μάνα,
ως σκεύος εκλογής αγίας υπομονής και καρτερίας. Η μάνα που αγαπά το
παιδί διότι η αγάπη αυτή απορρέει από τον εν Χριστώ έρωτα. Καθημερινά
γονατιστή ανοίγοντας την καρδιά της στην αιωνιότητα και τη στιγμή που
έρχεται ο πόνος τον καλωσορίζει, τον σηκώνει στις πλάτες της και δεν
τον αποφεύγει. Στο σπίτι το καντίλι αναμμένο ως φλόγα αιωνιότητας
και αναστάσεως, ενώ το λιβάνι καθημερινά ευωδίαζε το σπίτι με την
προσευχή προϊδεάζοντας για τον παράδεισο. Η προσευχή πάντα τελείωνε με
το «Γενηθήτω το θέλημα σου».
Οικογένειες
που τους ένωνε η εν Χριστώ αγάπη και ας είχαν ένα παξιμάδι να φάνε,
που και αν είχαν αυτό το ένα το έδιναν και στο γείτονα που το είχε
ανάγκη. Τώρα οικογένειες διαλύονται για πλάκα, τα διαζύγια έγιναν
παλιόχαρτα και όλα αυτά για αστείους λόγους. Επειδή η γυναίκα δεν μπορεί
να κάνει παιδί, διότι δεν περνάμε καλά , κλπ. Διότι απλά δεν υπάρχει
Χριστός και όταν δεν υπάρχει Χριστός δηλαδή φως τότε απλώνεται ο
καρκίνος του σκότους και του θανάτου. Στη σημερινή πλέον κοινωνία,
βασιλεύει ο ηθικισμός, χωρίς ουσία και οντολογία αλλά μόνο ως κοσμική
δοξασία «Τι θα πει ο κόσμος, αδιαφορώντας τι θα πει ο Χριστός».
Σε εκείνα τα χρόνια οι άνθρωποι βάδιζαν στο μυστήριο του γάμου για να λάβουν τη σταυρική υποδοχή των δοκιμασιών και της ζωής και να βάλουνε συνοδοιπόρο τον Χριστό και τον σταυρό ως τρόπο αγιασμού.
Σήμερα μια τέτοια μάνα ονομάζεται φανατική, συντηρητική ή ακραία. Είναι λογικό σε έναν υλιστικό καταναλωτικό κόσμο αν κάνεις παράκληση στην Παναγία , κοινωνάς το σώμα και το αίμα του Κυρίου, εξομολογείσαι ακολουθώντας τον δρόμο του αγιασμού είσαι θρησκευτικός άνθρωπος ή ανόητος. Ενώ όταν σε ενδιαφέρουν μόνο τα κοσμικά γλέντια ή ζωή χωρίς ουσία είσαι άνθρωπος της κοσμικής ζωής που δυστυχώς θα φθαρεί με τον χρόνο. Μια ζωή που ερμηνεύεται μόνο με τα θολά μάτια της νόησης και όχι τους αγνούς οφθαλμούς της καρδιάς.
Ας ευχηθούμε η μάνα που περιγράφει το κείμενο να μην είναι απλά μια ανάμνηση ή παρελθόν που θα διαβάζουμε σε ιστορικά βιβλία αλλά ένα άνθος που θα φυτρώνει σε κάθε έρημο και θα ανασταίνει το χώμα. Αυτή η μάνα γεννούσε αγίους και θα συνεχίζει να γεννά και να νουθετεί εις δόξα Κυρίου και διακονία πλησίον. Πάντα με το μέγα μητρικό εικονιζόμενο πρότυπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αμην.
Σε εκείνα τα χρόνια οι άνθρωποι βάδιζαν στο μυστήριο του γάμου για να λάβουν τη σταυρική υποδοχή των δοκιμασιών και της ζωής και να βάλουνε συνοδοιπόρο τον Χριστό και τον σταυρό ως τρόπο αγιασμού.
Σήμερα μια τέτοια μάνα ονομάζεται φανατική, συντηρητική ή ακραία. Είναι λογικό σε έναν υλιστικό καταναλωτικό κόσμο αν κάνεις παράκληση στην Παναγία , κοινωνάς το σώμα και το αίμα του Κυρίου, εξομολογείσαι ακολουθώντας τον δρόμο του αγιασμού είσαι θρησκευτικός άνθρωπος ή ανόητος. Ενώ όταν σε ενδιαφέρουν μόνο τα κοσμικά γλέντια ή ζωή χωρίς ουσία είσαι άνθρωπος της κοσμικής ζωής που δυστυχώς θα φθαρεί με τον χρόνο. Μια ζωή που ερμηνεύεται μόνο με τα θολά μάτια της νόησης και όχι τους αγνούς οφθαλμούς της καρδιάς.
Ας ευχηθούμε η μάνα που περιγράφει το κείμενο να μην είναι απλά μια ανάμνηση ή παρελθόν που θα διαβάζουμε σε ιστορικά βιβλία αλλά ένα άνθος που θα φυτρώνει σε κάθε έρημο και θα ανασταίνει το χώμα. Αυτή η μάνα γεννούσε αγίους και θα συνεχίζει να γεννά και να νουθετεί εις δόξα Κυρίου και διακονία πλησίον. Πάντα με το μέγα μητρικό εικονιζόμενο πρότυπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αμην.
