Του Ιωάννου Κανδρή
Την
άνοιξη του 1993 επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Άγιον Όρος και έμελλε
από τότε να μείνει χαραγμένο στην καρδιά μου τόσο για τις
ευλογίες όσο και για ένα απρόσμενο γεγονός που με σημάδεψε, το οποίο
είναι σχετικό με τους νεωτερισμούς που κατά τακτά διαστήματα επιχειρούν κάποιοι «Εκκλησιαστικοί αναμορφωτές» να εισαγάγουν
εντελώς αναίτια στον χώρο της Εκκλησίας μας.
Η
Εκκλησιαστική χρονιά 1992-93 με βρήκε σπουδαστή του
Εκκλησιαστικού Λυκείου Αθηνών. Η χρονιά κυλούσε σύμφωνα με το
εκπαιδευτικό πρόγραμμα και υπήρχε αρκετό ενδιαφέρον για τα μαθήματα, αν
και περισσότερο επιζητούσαμε επίκαιρες Εκκλησιαστικές συζητήσεις που
αφορούσαν καυτά θέματα
της Εκκλησίας. Ένα από αυτά ήταν και ο καινοτόμος νεωτερισμός από
κάποιους καθηγητές, ευτυχώς
όχι πολλούς, που επέμεναν σε κάθε μάθημα να μειωθεί ο χρόνος της Θείας
Λειτουργίας με το αιτιολογικό, άκουσον – άκουσον, ότι η καημένη η
γριούλα δεν
μπορεί να ταλαιπωρείται όρθια σε κάποια γωνιά του Ναού. Άσε που η
ακαταλαβίστικη γλώσσα των Αρχαίων «δημιουργούσε» ένα πρόσθετο πρόβλημα!
Πολλές φορές αγανακτούσα και ήθελα να τα «χώσω» σε κάποιον
καθηγητή μου άλλα σαν κάτι μου έλεγε να
μην εκδηλώσω την ιερή αγανάκτησή μου. Αλλά δεν θα πέρναγε πολύς καιρός που η
απάντηση θα ερχόταν από έναν Άγιο.
Ο καιρός περνούσε
ώσπου πριν τις εξετάσεις αποφασίσθηκε να
πάμε εκδρομή στο Άγιον Όρος. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Άγιον Όρος... ο πόθος
κάθε προσκυνητή η λαχτάρα του πιστού να
έρθει στο περιβόλι της Παναγιάς μας. Ξεκινήσαμε με πρώτο μοναστήρι το Ρωσικό
του Αγίου Παντελεήμονα. Εκεί έμελλε να με αξιώσει η Παναγιά με το πρώτο θαύμα
της. Κάποιος προσκυνητής αγνόησε τις προσταγές του αρχοντάρη, που δεν του
επέτρεπε να βγάλει φωτογραφίες την εικόνα του Αγίου Παντελεήμονα. Εκείνος
προκλητικά με μια ακριβή φωτογραφική
στάθηκε μπρος στον Άγιο και προσπάθησε να βγάλει φωτογραφία. Τότε εκ
του Θαύματος η φωτογραφική μηχανή «πήδησε» ψηλά από τα χέρια του, που έντρομος και
με τη βία την έπιασε. Ο προσκυνητής ξεπέρασε γρήγορα την έκπληξή του και
προσπάθησε να ξανατραβήξει φωτογραφία
παρά την επιτακτική φωνή του μοναχού. Τότε ώ του θαύματος η μηχανή «ξαναπήδησε «
από τα χέρια του ακόμα πιο ψηλά, που με κίνδυνο
να πέσει στο πάτωμα και με μεγάλη προσπάθεια την έπιασε!! Όλοι είχαμε μείνει άφωνοι
αλλά και μάρτυρες στην άρνηση του Αγίου.
Η ανάβασή μας προς την ιερά Μονή Ξηροποτάμου ήταν λίγο
δύσκολή άλλα η δυσκολία εξανεμιζόταν από τις ιερές ευωδιές που νιώθαμε σε κάποια μέρη άλλα και από τη θέα του Ρωσικού
μοναστηριού και του πελάγους που ξεδιπλωνόταν μπροστά μας.
Φθάσαμε στην Ι.Μ. Ξηροποτάμου και κατόπιν, Σεράι, Πρωτάτο, Κουτλουμούσι. Στο Κουτλουμούσι μάθαμε από έναν καθηγητή μου, που
αγαπούσα πολύ, πως το απόγευμα θα κατηφορίζαμε στην Παναγούδα να δούμε τον π. Παΐσιο. Η χαρά μας και η αγωνία μας ήταν απερίγραπτη. Έτσι το απόγευμα δεν
άργησε να έρθει και μας βρήκε να κατηφορίζουμε προς την Παναγούδα. Σταθήκαμε
έξω από την καλύβα, χτυπήσαμε το καμπανάκι και περιμέναμε υπομονετικά, αφού ο Άγιος ήταν μέσα. Είμαστε
μόνοι μας και ο καιρός ήταν καλός. Η αναμονή μας δεν ήταν περισσότερη από μισή
ώρα. Ο Άγιος βγήκε να μας υποδεχθεί μοιράζοντας μας λουκούμια και σταυρουδάκια
για ευλογία. Καθίσαμε γύρω του στα κούτσουρα που ήταν αραδιασμένα και άρχισε να
μας μιλάει για θέματα ιεροσύνης, άλλα και για τρέχοντα εκκλησιαστικά θέματα.
Τότε μου ήρθε η ζωηρά σκέψις να του πω για την ιερά αγανάκτησή μου για τις αντιλήψεις
κάποιων καθηγητών μου για τον περιορισμό της θείας λειτουργίας.
Ζύγισα
καλά τα πράγματα μέσα μου, ζήτησα τον λόγο και είπα: Πάτερ
μερικοί καθηγητές έχουν την γνώμη πως πρέπει η Θεία Λειτουργία να
μικρύνει, διότι
οι γριούλες δεν μπορούν να καθίσουν για πολλές ώρες στο Ναό. Οι
καθηγητές μας που μας συνόδευαν πάγωσαν, κοιτάζοντας με αμήχανα. Ο
Γέροντας σούφρωσε τα φρύδια
του σηκώθηκε και στράφηκε προς τον Άθωνα. Λοιπόν παιδιά μου θα σας κάνω
μια
ερώτηση και θέλω να μου απαντήσετε:
- Τον βλέπετε τον Άθωνα;
- Ναι, του απαντήσαμε.
- Αν δεν μπορούμε να ανέβουμε, θα τον κόψουμε;
Μείναμε όλοι άφωνοι! Κάποιοι
προσπαθούσαν να κρύψουν την ντροπή τους και άλλοι πετούσαν στα ουράνια με την
θεόπνευστη και αποστομωτική απάντηση του Αγίου.
Έπειτα
μας νουθέτησε με αγάπη για πολλά πράγματα και ωφελημένοι και ανάλαφροι
ανηφορίσαμε
χαρούμενοι προς το Κουτλουμούσι. Η ανηφόρα ήταν «κατηφόρα» για μας. Η
συνάντηση
με τον Άγιο Παΐσιο μας έβαλε τα σταθερά θεμέλια πως τα δόγματα, η
παράδοση της Εκκλησίας και η Εκκλησιαστική λειτουργική δεν αλλάζουν.
Αλλάζουν μόνο οι άνθρωποι είτε προς το καλό είτε προς το
κακό.
Ζει Κύριος ο Θεός.
