Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν για το σύντομο πέρασμα του Αγίου Παϊσίου από
την σκήτη των Καυσοκαλυβίων, όταν ακόμη αναζητούσε κάποιον γέροντα για
να υποταχθεί.
Ο ίδιος έκλινε προς την ησυχαστική ζωή κι έτσι αποφάσισε να
επισκεφθεί Κελλιά και Σκήτες, φορώντας ακόμη τα στρατιωτικά του ρούχα
και με το κοσμικό του τότε όνομα, Αρσένιος.
Στο βίο του διαβάζουμε για την αναζήτησή του: «...Ταλαιπωρήθηκε όμως
από μερικούς ζηλωτές χωρίς διάκριση. Νόμιζε ότι τους λένε ζηλωτές επειδή
έχουν πολύ ζήλο και αγωνίζονται πολύ. Αυτοί τον ζάλισαν και ήθελαν να
τον ξαναβαπτίσουν, μολονότι ήταν βαπτισμένος από τον Άγιο Άρσένιο με το
παλαιό μάλιστα ημερολόγιο.
Σε ένα γέροντα ζηλωτή που πήγε να μείνει, δεν αναπαύτηκε, γιατί
άκουγαν τραγούδια από το ραδιόφωνο και η ζωή τους δεν ήταν τόσο
πνευματική. Όταν θέλησε να φύγει του έκαναν εκβιασμό. «Αν φύγεις», του
έλεγαν «θα πας στην κόλαση. Όποιος αφήνει τη μετάνοιά του δεν πάει στον
Παράδεισο». Ο Αρσένιος τα πίστευε και υπέφερε. Κάποτε όμως κουράστηκε
και έφυγε.
Επισκέφθηκε κάποιο Κελλί στα Καυσοκαλύβια και έμεινε για ένα
διάστημα. Και αυτοί ήταν ζηλωτές. Όταν έκαναν ακολουθία τον Αρσένιο τον
έβγαζαν έξω από την Εκκλησία για να μην μολυνθούν, όπως νόμιζαν» (Βίος
Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Ιερομονάχου Ισαάκ, σελ.79-80)
Ο Άγιος Παΐσιος σε αυτή του την επίσκεψη στα Καυσοκαλύβια, κατά Θεία
Πρόνοια, έμεινε στο Κελλί της Υπαπαντής το οποίο και βρισκότανε ακριβώς
δίπλα από το κελλί του Αγίου Γεωργίου, το Κελλί της μετανοίας του Αγίου
Πορφυρίου και στο οποίο και εκοιμήθη.
Όμως αυτή την αντιμετώπιση που έτυχε ο Άγιος Παΐσιος από τους
«ζηλωτές», είχε και ο Άγιος Πορφύριος όταν προσπάθησε να επιστρέψει στο
κελλί της μετανοίας του, εκεί που είχε ζήσει νεός με τους γέροντές του.
Στα χρόνια που έλειπε, γέροντας της καλύβης είχε γίνει πια ο
«ζηλωτής» γέρων Δαβίδ, ο οποίος μάλιστα θεώρησε τον Γέροντα Πορφύριο ως
πλανημένο και αιρετικό.
Του ζήτησε μάλιστα να αποτάξει την «πλάνη» και την «αίρεσή» του και
να ξαναβαπτιστεί, και τότε θα τον δεχόταν πίσω στο κελλί. Ούτε ακόμη και
με τη φυγή του Γέροντα Δαβίδ αργότερα, ο Άγιος Πορφύριος δεν μπόρεσε
αμέσως να επιστρέψει. Οι «ζηλωτές» πάντα δημιουργούσαν εμπόδια και
κολλήματα στην επιστροφή του.
Δύο Άγιοι λοιπόν Παΐσιος και Πορφύριος, ταλαιπωρήθηκαν στα Καυσοκαλύβια από τους «ζηλωτές» και «γνήσιους» Ορθοδόξους.
Άλλωστε πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν αυτός από τον οποίο πήραν τα Καυσοκαλύβια το όνομά τους, κατηγορήθηκε επίσης ως πλανημένος, σαλός και διάφορα άλλα.
Άλλωστε πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν αυτός από τον οποίο πήραν τα Καυσοκαλύβια το όνομά τους, κατηγορήθηκε επίσης ως πλανημένος, σαλός και διάφορα άλλα.
Ο Άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης δεν πέρασε ζωή με ανέσεις και ησυχία, αλλά διωγμούς συκοφαντίες και λοιδορίες.
Πώς θα μπορούσαν λοιπόν δύο σύγχρονοι Άγιοι, που πάτησαν το πόδι τους
στον αγιασμένο τόπο των Καυσοκαλυβίων να έχουν διαφορετική ζωή;
Όταν τα πάντα υπόκεινται στη Θεία Πρόνοια, πόσο τυχαίο μπορεί να
είναι ότι μετά από εφτά αιώνες από τον Άγιο Μάξιμο, να γίνεται η επίσημη
αγιοκατάταξη του Αγίου Παϊσίου την ημέρα εορτής του Αγίου Μαξίμου στις
13 Ιανουαρίου 2015;
Σήμερα στα Καυσοκαλύβια δεν έχουν αλλάξει πολύ οι καταστάσεις. Ο «ζηλωτισμός», ο ου κατ’ επίγνωσιν ακόμα υπάρχει.
Συντηρείται από «ζηλωτικούς» κύκλους που κινούνται εντός και εκτός
Αγίου Όρους, που ακόμη και στις ημέρες μας αποκαλούν τους Αγίους Παΐσιο
και Πορφύριο ως οικουμενιστές και μάγους.
Φυσικά και η πνευματική οικογένεια που δημιούργησε ο Άγιος Πορφύριος
από το 1985 κι έπειτα, δεν μπορεί να αποφύγει αυτές τις συκοφαντίες που
υπέστη και ο ίδιος, από «ζηλωτές» των Καυσοκαλυβίων και του Αγίου Όρους.
