Παλιά στην πατρίδα μου, στα Φάρασα, έλεγαν: «Αν έχης καμμιά δουλειά, μην την αφήνης για αύριο. Αν έχης καλό φαγητό, ασ’ το για αύριο, μήπως έρθη κανένας μουσαφίρης».
Τώρα σκέφτονται: «Να αφήσουμε την δουλειά, μήπως έρθη κανείς αύριο και μας βοηθήση. Το καλό φαγητό, ας το φάμε εμείς απόψε!».
Οι περισσότεροι σήμερα γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους. Μόνον τον εαυτό τους σκέφτονται.
Ας υποθέσουμε ότι βρέχει, γίνεται κατακλυσμός. Ή πέφτουν κεραυνοί.
Ζήτημα πέντε-έξι ψυχές να θυμηθούν τους καημένους τους γεωργούς ή αυτούς
που έχουν θερμοκήπια.
Δεν σκέφτεται δηλαδή τον άλλον ο άνθρωπος, δεν βγαίνει από τον εαυτό του, αλλά γυρίζει συνέχεια γύρω από τον εαυτό του.
Όταν όμως γυρίζη γύρω από τον εαυτό του, κέντρο έχει τον εαυτό του,
δεν έχει τον Χριστό. Είναι έξω από τον άξονα που είναι ο Χριστός. Για να
φθάση να σκέφτεται τον άλλον, πρέπει ο νούς του πρώτα να είναι στον
Χριστό.
Τότε σκέφτεται και τον πλησίον και μετά σκέφτεται και τα ζώα και όλη
την φύση. Έχει τον σταθμό του ανοιχτό και μόλις πάρη το μήνυμα, τρέχει
να βοηθήση.
Αν ο νούς του δεν είναι στον Χριστό, δεν δουλεύει η καρδιά
του, γι’ αυτό δεν αγαπάει ούτε τον Χριστό ούτε τον συνάνθρωπό του, πόσο
μάλλον την φύση, τα ζώα, τα δένδρα, τα φυτά.
