-Γέροντα, τι είναι η δικαιοκρισία του Θεού;
-Η δικαιοκρισία του Θεού είναι η
μακροθυμία ,η οποία έχει μέσα και την ταπείνωση και την αγάπη. Ο Θεός
είναι πολύ δίκαιος, αλλά και πολύ φιλεύσπλαχνος, και η ευσπλαχνία Του
νικάει την δικαιοσύνη Του. Θα σου πω ένα παράδειγμα,για να καταλάβης. Αν
κάποιος άνθρωπος δεν είχε την ευκαιρία να ακούση ποτέ για τον Θεό,
αυτός δεν θα κριθή σύμφωνα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ,αλλά
σύμφωνα με την κατάσταση στην οποία θα βρισκόταν , αν είχε γνωρίσει τον
Θεό. Γιατί αλλιώς δεν θα ήταν δίκαιος ο Θεός. Η θεία δικαιοσύνη έχει
δικούς της μαθηματικούς όρους. Το ένα κι ένα άλλοτε κάνουν δύο και
άλλοτε δύο εκατομμύρια.
-Γέροντα, πώς εφαρμόζεται η θεία δικαιοσύνη σε κάποιον που σφάλλει;
-Η ανθρώπινη δικαιοσύνη λέει: Έσφαλες; Πρέπει να τιμωρηθείς. Η θεία
δικαιοσύνη λέει: Αναγνωρίζεις το λάθος σου και μετανοείς; Συγχωρείσαι.
Βλέπεις, ακόμη και από τον ανθρώπινο νόμο δικάζεται με επιείκεια κάποιος
που κάνει ένα έγκλημα ,όταν μετανοή ειλικρινά και πάη μόνος του και το
ομολογή, ενώ δεν υπάρχει καμμία υποψία για το πρόσωπό του. Και αν από
τους ανθρώπους δικάζεται με επιείκεια ,πόσο μάλλον από τον δικαιοκρίτη
και φιλεύσπλαχνο Θεό!
Είμαστε στα χέρια του Θεού. Ο Θεός μας παρακολουθεί με ακρίβεια και
γνωρίζει την καρδιά του καθενός. Δεν θα μας αδικήση. Αφού υπάρχει θεία
δικαιοσύνη και θεία ανταπόδοση ,και ο Θεός μας αγαπάει – το κυριώτερο
από όλα – ό,τι καλό κάνει κανείς δεν χάνεται. Για αυτό είναι χαμένος ,
τελείως λειψός, όποιος ζητάει να δικαιωθή από τους ανθρώπους.
Έχω παρατηρήσει ότι ,όταν ο άνθρωπος αδικηθή και εφαρμόση την θεία
δικαιοσύνη, ο Θεός τον δικαιώνη ακόμη και σε αυτή τη ζωή. Θυμάμαι ,στον
στρατό, μετά τον πόλεμο, είχε έρθει ο στρατηγός να δώση παράσημα. Εγώ,
εκείνη την ημέρα έλειπα. Όταν φώναξε το όνομά μου ,βγήκε ένας που ήταν
από την Θεσσαλία και πήρε εκείνος το παράσημο. Οι άλλοι στρατιώτες δεν
μίλησαν, γιατί τότε είχε φυλάκιση, αν έλεγες ψέμματα. Όταν έφυγε ο
στρατηγός ,εκείνος κρύφτηκε, γιατί οι άλλοι θα τον σκότωναν στο ξύλο.
Όταν επέστρεψα, φοβόταν και από μένα. Ήρθε από εδώ- από εκεί ,οπότε μου
είπε: « Να με συγχωρέσης, έκανα αυτό κι αυτό ». « Καλά έκανες και το
πήρες, του είπα. Τι να το έκανα εγώ; ». Το φορούσε ύστερα στις
παρελάσεις. Μετά από σαράντα χρόνια έρχεται εδώ στο μοναστήρι ο
στρατάρχης της Πρώτης Στρατιάς από την Θεσσαλία και μου φέρνει ένα
παράσημο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όταν το είδα ,μου ήρθε να γελάσω. Μετά
από σαράντα χρόνια! Μου έκανε εντύπωση: από τη Θεσσαλία ήταν εκείνος ο
στρατιώτης , από την Θεσσαλία ήρθε και ο στρατάρχης! Βλέπετε πως
γίνεται! Ενώ, όταν ζητάμε να δικαιωθούμε, χάνουμε τελικά και
αυτά εδώ, αλλά και εκείνα που μας ετοιμάζει ο Χριστός για την άλλη ζωή,
αν αδικηθούμε. Για χαμένα πράγματα δηλαδή χάνουμε τα σπουδαιότερα, τα
αιώνια. Γιατί αυτά εδώ έτσι κι αλλιώς χαμένα είναι, τι να τα κάνουμε;
ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ
