Δεν θέλουμε παπάδες και χριστιανούς «αναμάρτητους» ή «ατσαλάκωτους». Αλλά ανθρώπους με καρδιές που κατέβηκαν στον άδη τους.
Βίωσαν και ένιωσαν την απουσία νοήματος, μηδένισαν τις αντοχές τους,
σταύρωσαν την παντοδυναμία τους, και μέσα στην απώλεια και την
απογύμνωση, του ξαμάρτωτου εαυτού τους, έζησαν την παρουσία και την
ελπίδα του Θεού.
Μόνοι, με προσευχές ρημαγμένες και ρακένδυτες, τραυλισμένες κραυγές σε νύχτες αξημέρωτες.
Δίχως αρετές, αφημένοι απόλυτα στο έλεος του Θεού.
Αυτούς έχουμε ανάγκη, που στην κόλαση μύρισαν παράδεισο….
