Τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύς λόγος για κληρικούς που λησμόνησαν την αποστολή τους ή κηρύττουν και ασχολούνται με αλλότρια έργα. Καταδικάζουν δικαίως την ακροδεξιά, αλλά και ερωτοτροπούν με τη γνωστή αριστερά.
Η πρώτη υποστηρίζει τη βία, τον ρατσισμό και την ανελευθερία. Η
αριστερά διατηρεί την εκκλησιομαχία και αθεΐα της. Θέλει μεγάλη προσοχή ο
μοντερνισμός και ο προοδευτισμός. Οι αριστεροί κάνουν χάρη στην
Εκκλησία, της επιτρέπουν και αναγνωρίζουν μόνο το φιλανθρωπικό έργο.
Η αριστερά εργάζεται συστηματικά για την τοποθέτηση της Εκκλησίας στο
περιθώριο, για τον περιορισμό της, τη συκοφάντησή της και την
παρεξήγησή της.
Υπάρχει η οδός του «να περνά καλά ο καιρός», «να μη δημιουργούμε εντάσεις», «να τα έχουμε με όλους καλά».
Υπάρχει και η άλλη οδός, που δεν φοβάται την αλήθεια, ομολογεί τη
δικαιοσύνη, υπεραμύνεται την πίστη, δίχως κορόνες, φανατισμούς και αρές. Οι κληρικοί αυτοί δεν πτοούνται από το όποιο μαρτύριο. Οι άλλοι αρκούνται στα τυπικά τους καθήκοντα ως ποιμένων.
Για μία ακόμη φορά γίνεται λόγος για έλληνες κληρικούς τέκτονες-μασόνους. Η μασονία είναι επίσημα καταδικασμένη από την Εκκλησία της Ελλάδος. Οι κληρικοί οφείλουν να ενημερώνουν σχετικά το ποίμνιό τους και οι τεκτονικές στοές να έχουν διαφάνεια. Δεν μπορεί επ’ ουδενί να ταυτιστεί η χριστιανική ιδιότητα με τη μασονική, και μάλιστα ενός ιερωμένου.
Χρειάζεται ενημέρωση, επανατοποθέτηση και κάθαρση. Κάθαρση θέλει και η
πολιτεία και η Εκκλησία. Περισσότερο φως. Ο Ραούλ Φολερό έλεγε: «Στο
υπάρχον σκοτάδι μπορείς να ανάψεις ένα κερί και κάτι θα γκριζάνει». Είναι πολλά που θα πρέπει να ιδωθούν βαθύτερα.
Ο Χριστός δεν υπάκουσε στον δαίμονα να κάνει τις πέτρες ψωμιά και να
χορτάσει τους πεινασμένους. Φθάνουν κληρικοί κάποτε να διορθώνουν τον
Χριστό και να εξαντλούν την προσφορά τους με το να μοιράζουν φαγητό. Δεν
λέμε ότι δεν χρειάζεται η φιλανθρωπία και η φιλοπτωχία, και μάλιστα
σήμερα, αλλά δεν είναι το άπαν και το πρώτιστο. Η Εκκλησία δίνει αυτό που δεν μπορεί να σου δώσει κανένας άλλος. Αυτό φαίνεται να το λησμόνησαν ακόμη και ορισμένοι ρασοφόροι, που ακούγεται να φυλάγουν πολλά χρήματα.
Η Εκκλησία μιλά για την ιερότητα και μοναδικότητα του ανθρώπινου
προσώπου, για την ελευθερία του ανθρώπου, την αφοβία του θανάτου, τον
πλούτο της πενίας, τη χαρά της ακτημοσύνης, την άνεση της εγκράτειας. Οι
καιροί μας θέλουν φωτεινά και διάφανα ράσα. Υπάρχουν μοναχοί, διάκονοι,
ιερείς και αρχιερείς που αγρυπνούν, ορθοστατούν, γρηγορούν, δέονται,
υπομένουν, εργάζονται πνευματικά, μυστικά και αποδοτικά. Δεν γράφει
κανείς γι’ αυτούς. Ζουν σεμνά, σιωπηλά, αδιαφήμιστα. Ράσα απλά, λιτά, μελανά, ως πτέρυγες.
Ράσα ανεμίζοντα, που μυρίζουν λιβάνι, που μεταφέρουν παρηγοριά
ευαγγελική. Βιώνουν την αλήθεια και χαίρονται, έχουν εμπειρία και
διάκριση και συνδράμουν ψυχές λαβωμένες από τα βέλη της πονηρίας. Οι 9.000 ιερείς της πατρίδας μας στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι αγωνιστές, ορθοδοξότατοι και καλοκάγαθοι.
